Funeral Mist - Maranatha (2009)
mijn stem
21 stemmen
Zweden
Metal
Label: Norma Evangelium Diaboli
-
Sword of Faith (4:33)
-
White Stone (4:13)
-
Jesus Saves! (8:12)
-
A New Light (4:50)
-
Blessed Curse (11:53)
-
Living Temples (6:28)
-
Anathema Maranatha (6:10)
-
Anti-flesh Nimbus (7:14)
0
Ravenous
geplaatst: 21 februari 2009, 13:44 uur
Jawel, een nieuw album van Funeral Mist, aangezien ik van plan ben me wat meer in de blackmetal te gaan verdiepen pik ik deze gelijk effe mee op denk ik.
0
geplaatst: 28 maart 2009, 22:22 uur
Na de eerste luisterbeurt moet ik toch besluiten dat het allemaal minder is dan Salvation. De productie is té clean en de sfeer op het album wordt verpest omdat men zo nodig de Watain moet uithangen (lees: idioot irritante melodieuze riffs). Blijkbaar is dat van tegenwoordig nodig om 'evil' te klinken. Neen, geef mij dan toch maar die slecht geproduceerde bak ruis.
0
Grindpad
geplaatst: 21 juni 2009, 22:28 uur
jammer Bennerd, zo te lezen.
Salvation was een sensatie, het leek echt wel of Satan hoogst persoonlijk door je speakers kwam op die CD.
dat ongeloofelijke kwaadaardige is dus weg?
Salvation was een sensatie, het leek echt wel of Satan hoogst persoonlijk door je speakers kwam op die CD.
dat ongeloofelijke kwaadaardige is dus weg?
0
geplaatst: 22 juni 2009, 20:31 uur
Weg kan ik het niet noemen, eerder ingeruild voor een andere manier om de muziek kwaadaardig te maken. Salvation moest het meer hebben van de zieke en gewoon enge sfeer, dit is instrumentaal gewoon iets interessanter. Alleen is het voor mij een verkeerde manier.
1
geplaatst: 1 september 2009, 14:00 uur
Funeral Mist is een project van het heerschap Arioch. Onder de schuilnaam Mortuus is hij ook vocalist van Marduk en onder die naam kennen we hem beter.
Funeral Mist is een stuk eigenwijzer dan Marduk.
Maranatha is het enige album wat ik heb en ken van Funeral Mist. Ik heb dus geen vergelijkingsmateriaal. Het eerste wat opvalt is dat Funeral Mist net als veel andere black metalbands uit de tegenwoordige tijd een stuk muzikaler is. Veel muzikaler dan de roemruchte bands uit de jaren 90. Er zijn veel melodieuze accenten in de riffs te bespeuren zonder dat het echt melodieus wordt.
De produktie van Maranatha is transparant maar imo toch ruig genoeg. De snare klinkt in ieder geval als een bijl die een willekeurige schedel klooft. Veel beter dan een willekeurige Abyss-produktie als je het mij vraagt.
De gesproken stukken (samples?) in het lange hypnotiserende Blessed Light doen wat denken aan de gesproken stukken op Mayhem's A Grand Declaration Of War. Het draagt enorm bij aan de wat plechtstatige sfeer die het nummer uitstraalt.
Zulke accenten worden op meer nummers ingezet. Zo is er in Living Temples een achterstevoren afgespeeld koor. Dat geeft een nogal verwrongen indruk.
Tekstueel geeft het album een wat uitvergrotende kijk op het christendom. Deathspell Omega doet dat ook op die manier.
In mijn optiek is dat veel intelligenter dan het bekende gebral van de bands uit de jaren 90. (uitzondering daargelaten natuurlijk.)
Allesoverheersend is uiteraard het ziekelijke gebrul van Arioch/Mortuus zelf. Zijn vocalen krijgen alle ruimte en zijn zonder meer bijzonder te noemen.
Funeral Mist hoort bij die bands die black metal weer nieuw elan geven. En Manaratha is een produkt dat gehoord mag worden door de liefhebber van de wat extremere metal.
Funeral Mist is een stuk eigenwijzer dan Marduk.
Maranatha is het enige album wat ik heb en ken van Funeral Mist. Ik heb dus geen vergelijkingsmateriaal. Het eerste wat opvalt is dat Funeral Mist net als veel andere black metalbands uit de tegenwoordige tijd een stuk muzikaler is. Veel muzikaler dan de roemruchte bands uit de jaren 90. Er zijn veel melodieuze accenten in de riffs te bespeuren zonder dat het echt melodieus wordt.
De produktie van Maranatha is transparant maar imo toch ruig genoeg. De snare klinkt in ieder geval als een bijl die een willekeurige schedel klooft. Veel beter dan een willekeurige Abyss-produktie als je het mij vraagt.
De gesproken stukken (samples?) in het lange hypnotiserende Blessed Light doen wat denken aan de gesproken stukken op Mayhem's A Grand Declaration Of War. Het draagt enorm bij aan de wat plechtstatige sfeer die het nummer uitstraalt.
Zulke accenten worden op meer nummers ingezet. Zo is er in Living Temples een achterstevoren afgespeeld koor. Dat geeft een nogal verwrongen indruk.
Tekstueel geeft het album een wat uitvergrotende kijk op het christendom. Deathspell Omega doet dat ook op die manier.
In mijn optiek is dat veel intelligenter dan het bekende gebral van de bands uit de jaren 90. (uitzondering daargelaten natuurlijk.)
Allesoverheersend is uiteraard het ziekelijke gebrul van Arioch/Mortuus zelf. Zijn vocalen krijgen alle ruimte en zijn zonder meer bijzonder te noemen.
Funeral Mist hoort bij die bands die black metal weer nieuw elan geven. En Manaratha is een produkt dat gehoord mag worden door de liefhebber van de wat extremere metal.
0
geplaatst: 13 december 2009, 19:23 uur
Verontrustend, alleen dat is volgens mij de bedoeling van deze plaat. 
Erg mooie introductie in de discography van Funeral Mist. Ik ben benieuwd naar het andere werk.
Erg mooie introductie in de discography van Funeral Mist. Ik ben benieuwd naar het andere werk.
0
geplaatst: 30 juli 2010, 14:17 uur
voor Blessed Curse. Wat een geweldig hypnotiserend monster is dat toch.En Watain riffs? Ik heb lang gezocht maar ik kan ze niet vinden.
Zoveel anders klinkt Maranatha nou ook weer niet ten opzichte van Salvation.
0
geplaatst: 30 juni 2020, 10:25 uur
Van alles wat ik de afgelopen tien, twintig jaar heb zien verschijnen, is Maranatha van Funeral Mist toch zeker één van de meest intrigerende platen die ik in mijn crypte heb kunnen opslaan. Het enige dat me van de vijf punten van het pentakel afhield, was dat mijn gemoedstoestand moest vragen om dit album dan dat het andersom mijn gemoedstoestand beïnvloedde. Maar dat is veranderd. Eigenlijk heb ik sinds de 90's niet meer zo'n plaat in mijn besmeurde vlerken gehad dat ik zo van voor naar achteren heb bestudeerd en uitgespeld. En nog gaat het me niet vervelen.
De benadering van het zwartmetalen genre door Daniel Roste vernuftig en origineel en kent het vrijwel geen gelijke. Het is zijn mensonterende geboer en gerochel dat de verwrongen composities als extra glijmiddel als dikke klodders kots door de luidsprekers helpt glijden. Dan zijn nog allemaal onverwachte versnellingen en vertragingen, gesamplede koren en spreekteksten zijn er om de waanzinnige atmosfeer nog eens extra te versterken. In die zin is Maranatha veel meer een kunstuiting dan de meer traditioneel georiënteerde Salvation, Hekatomb en Devilry. Welke ook niet misselijk zijn overigens. Of juist wel...
Devilry was een leuk begin. Woest en vol met melodieuze Watain-achtige momenten. Salvation was knuppelend ruig en eigenlijk al weergaloos. Maranatha is in zijn geheel afwijkend in ziekelijkheden en gelaagdheid. Dat is toch voor mij de overtreffende trap aan zwarte kunst die uit deze kronieken opgedolven kan worden.
De benadering van het zwartmetalen genre door Daniel Roste vernuftig en origineel en kent het vrijwel geen gelijke. Het is zijn mensonterende geboer en gerochel dat de verwrongen composities als extra glijmiddel als dikke klodders kots door de luidsprekers helpt glijden. Dan zijn nog allemaal onverwachte versnellingen en vertragingen, gesamplede koren en spreekteksten zijn er om de waanzinnige atmosfeer nog eens extra te versterken. In die zin is Maranatha veel meer een kunstuiting dan de meer traditioneel georiënteerde Salvation, Hekatomb en Devilry. Welke ook niet misselijk zijn overigens. Of juist wel...
Devilry was een leuk begin. Woest en vol met melodieuze Watain-achtige momenten. Salvation was knuppelend ruig en eigenlijk al weergaloos. Maranatha is in zijn geheel afwijkend in ziekelijkheden en gelaagdheid. Dat is toch voor mij de overtreffende trap aan zwarte kunst die uit deze kronieken opgedolven kan worden.
0
geplaatst: 7 augustus 2020, 16:46 uur
Onlangs gekocht in de bibliotheek voor 1€. Duistere plaat die je ongemakkelijk achter laat, de link met Marduk (Rom 5:12) is bij wijlen niet ver weg.
Kanappe prestatie, de qua sfeer zijn er niet veel albums die kunnen tippen.
Kanappe prestatie, de qua sfeer zijn er niet veel albums die kunnen tippen.
0
geplaatst: 7 augustus 2020, 17:04 uur
They scoffed at his feast of love...
Ijskoud, krankzinnig hoe deze preek in Blessed Light de bloedrode draad vormt. Met een onthutsende uitwerking.
Marduks Rom 5:12 spuugt hetzelfde idee weliswaar uit maar blijft toch meer binnen de lijntjes van het betamelijke. Ergo, die gaat net wat minder diep vind ik.
Ijskoud, krankzinnig hoe deze preek in Blessed Light de bloedrode draad vormt. Met een onthutsende uitwerking.
Marduks Rom 5:12 spuugt hetzelfde idee weliswaar uit maar blijft toch meer binnen de lijntjes van het betamelijke. Ergo, die gaat net wat minder diep vind ik.
1
geplaatst: 12 november 2020, 19:48 uur
Edwynn schreef:
Funeral Mist is een project van het heerschap Arioch. Onder de schuilnaam Mortuus is hij ook vocalist van Marduk en onder die naam kennen we hem beter.
Funeral Mist is een stuk eigenwijzer dan Marduk.
Maranatha is het enige album wat ik heb en ken van Funeral Mist. Ik heb dus geen vergelijkingsmateriaal. Het eerste wat opvalt is dat Funeral Mist net als veel andere black metalbands uit de tegenwoordige tijd een stuk muzikaler is. Veel muzikaler dan de roemruchte bands uit de jaren 90. Er zijn veel melodieuze accenten in de riffs te bespeuren zonder dat het echt melodieus wordt.
De produktie van Maranatha is transparant maar imo toch ruig genoeg. De snare klinkt in ieder geval als een bijl die een willekeurige schedel klooft. Veel beter dan een willekeurige Abyss-produktie als je het mij vraagt.
De gesproken stukken (samples?) in het lange hypnotiserende Blessed Light doen wat denken aan de gesproken stukken op Mayhem's A Grand Declaration Of War. Het draagt enorm bij aan de wat plechtstatige sfeer die het nummer uitstraalt.
Zulke accenten worden op meer nummers ingezet. Zo is er in Living Temples een achterstevoren afgespeeld koor. Dat geeft een nogal verwrongen indruk.
Tekstueel geeft het album een wat uitvergrotende kijk op het christendom. Deathspell Omega doet dat ook op die manier.
In mijn optiek is dat veel intelligenter dan het bekende gebral van de bands uit de jaren 90. (uitzondering daargelaten natuurlijk.)
Allesoverheersend is uiteraard het ziekelijke gebrul van Arioch/Mortuus zelf. Zijn vocalen krijgen alle ruimte en zijn zonder meer bijzonder te noemen.
Funeral Mist hoort bij die bands die black metal weer nieuw elan geven. En Manaratha is een produkt dat gehoord mag worden door de liefhebber van de wat extremere metal.
Funeral Mist is een project van het heerschap Arioch. Onder de schuilnaam Mortuus is hij ook vocalist van Marduk en onder die naam kennen we hem beter.
Funeral Mist is een stuk eigenwijzer dan Marduk.
Maranatha is het enige album wat ik heb en ken van Funeral Mist. Ik heb dus geen vergelijkingsmateriaal. Het eerste wat opvalt is dat Funeral Mist net als veel andere black metalbands uit de tegenwoordige tijd een stuk muzikaler is. Veel muzikaler dan de roemruchte bands uit de jaren 90. Er zijn veel melodieuze accenten in de riffs te bespeuren zonder dat het echt melodieus wordt.
De produktie van Maranatha is transparant maar imo toch ruig genoeg. De snare klinkt in ieder geval als een bijl die een willekeurige schedel klooft. Veel beter dan een willekeurige Abyss-produktie als je het mij vraagt.
De gesproken stukken (samples?) in het lange hypnotiserende Blessed Light doen wat denken aan de gesproken stukken op Mayhem's A Grand Declaration Of War. Het draagt enorm bij aan de wat plechtstatige sfeer die het nummer uitstraalt.
Zulke accenten worden op meer nummers ingezet. Zo is er in Living Temples een achterstevoren afgespeeld koor. Dat geeft een nogal verwrongen indruk.
Tekstueel geeft het album een wat uitvergrotende kijk op het christendom. Deathspell Omega doet dat ook op die manier.
In mijn optiek is dat veel intelligenter dan het bekende gebral van de bands uit de jaren 90. (uitzondering daargelaten natuurlijk.)
Allesoverheersend is uiteraard het ziekelijke gebrul van Arioch/Mortuus zelf. Zijn vocalen krijgen alle ruimte en zijn zonder meer bijzonder te noemen.
Funeral Mist hoort bij die bands die black metal weer nieuw elan geven. En Manaratha is een produkt dat gehoord mag worden door de liefhebber van de wat extremere metal.
Edwynn....ik kon dit echt niet beter verwoorden!!!
Sta voor 100% achter jouw mening.
FM houdt Black interessant.
Je blijft nieuwe zaken ontdekken telkens je luistert.
* denotes required fields.
* denotes required fields.