Nine Inch Nails - Pretty Hate Machine (1989)

Het debuut album van NIN, en ook als geheel het beste, ik zeg als geheel omdat er op andere albums ook hele vette nummers staan. Lekkere harde drums en elektronische geluiden er doorheen met pakkende deuntjes. 4* voorlopig.

Head Like a Hole is toch met die clip waar ze in zwarte tape zijn gewikkeld etc.?

Vond ik erg tof vroeger.

Klopt ja, hele toffe clip.

Hartverscheurend debuut, maar toen viel nog niet te vermoeden waar Trent Reznor later nog mee op de proppen zou komen...

Prachtig dit. Duidelijk een exponent van de jaren '80 maar tegenlijkertijd iets heel anders. Zal best een indruk hebben gemaakt in '89 denk ik.

Dit neem ik terug, ken NIN inmiddels een stuk beter en The Downward Spiral is mijn favoriet, op de voet gevolgd door The Fragile. Deze is echter ook nog steeds fantastisch. Geen enkel nummer dat ik 'mwa' vind. Catchy, donker, energiek, heerlijk! Zo knap hoe NIN ook steeds hun eigen geluid blijft behouden, zonder ook maar in herhaling te vallen. Puik werk Trent Ik doe er een halfje bij.

Dit album is eigenlijk (durf het bijna niet te type) mijn lievelings NIN album, echt onvoorstelbaar hoever NIN toen voor lag op andere artiesten, revolutionair, echt TOP!

Heb net even de clip van Head Like a Hole bekeken. Kan me niet voorstellen dat ik dit op mijn 8ste leuk zou gevonden hebben, toen zat ik nog mijlenver, maar goed. Hoe oud was Trent zelf in 1989? En mogen we dat dreads noemen, zoals hij zijn haar draagt?

Trent werd geboren op 17 Mei 1965,dus reken maar uit...

Dat maakt het een mooie 24. Net zoals ik nu bijna ben.

Ook ambities om een "Pretty Hate Machine" op de wereld los te laten, misschien?

Nee zeker niet. Ik kan niet zo schoon zingen als hem. Ik luister liever naar hem. Overigens is 24 best 'oud' om te debuteren, niet? Tegenwoordig hebben 'kids' al een cd als ze 20 zijn? (Silverchair moet zowat een uitzondering zijn zeker, met hun 15jaar?)

Beste NIN plaat! Hier kan de laatste poep van ze niet tegenop... jammer dat het zo is afgezwakt, anders zou ik nog steeds fan zijn misschien. Live is Trent namelijk super!

En zelfs dat is nog een understatement. De twee keren dat ik NIN live heb mogen bewonderen horen nog altijd tot mijn beste meegemaakte concerten ooit!
Overigens vind ik de laatste plaat ook minder, hoewel er een paar echte juweeltjes op staan (zoals All the love in the world).

Deze cd zal qua emotie/afwisseling/gevoel/agressie/depressie en weet ik wat nog meer, echt niet makkelijk overwonnen worden!!

Tis en blijft de beste cd die ik in m'n kastje heb staan!!!!

bas

Ik kocht dit album naar aanleiding van het nummer 'Head like a hole'. Ik was helemaal lyrisch van dat nummer. Had toen nog nooit van NIN gehoord, toch kocht ik direct het album. En de enige reden dat ik aan de CD moest wennen was het feit dat 'Head like a hole' heel anders is dan de rest van de CD. Op de andere songs ligt de nadruk meer op het electronische aspect. Niet dat dat zo erg is.....Integendeel, het maakt het album zeer relaxed als debuut van mr. Reznor.

Tsjah, waarom geef ik deze plaat eigenlijk een 4.5*? Dat is de vraag die ik mezelf meteen stelde bij het opengooien van deze link
Het antwoord zit opgeborgen in twee zaken: nostalgie en authenticiteit.

Om met de nostalgie te beginnen, ik heb deze plaat al sinds uitkomen in 89 en heb hem 3 jaar grauw- en grijsgedraaid! Tot klagen van mijn toenmalige vriendinnetjes aan toe ("he, zet die depressieve kutherrie eens af!") . Ik vond deze industriele draai aan metal helemaal geweldig, zeker met de wanhopige stem van Reznor erbij! Heb nog tal van bandjes gecheckt met hetzelfde concept (want NIN kende nogal wat navolging), zoals Stabbing Westward, Nerve of het Filter uit eigen keuken. Maar bij de intensiteit van deze plaat is het allemaal niet in de buurt gekomen Dit in combinatie met een spetterend live-optreden van NIN in paradiso heeft de band zeker op mijn herinneringsmap gezet!

Het tweede aspect authenticiteit geldt nog veel meer voor deze plaat, in vergelijking met zijn latere werk. Op deze plaat zijn de nummers erg oprecht, zo klinkt het tenminste. De gekweldheid en woede van iemand die echt iets te vaak genaaid is door het leven. Of dat zo is laat ik in het midden, maar het straalt in ieder geval van de nummers af! En dat is het enige dat telt natuurlijk. Misschien had ik emotie ook nog kunnen noemen als sleutelfactor, maar dat is te algemeen in combinatie met muziek Maar de ongelovelijke energie en weerbarstigheid van Head Like a Hole moet een ieder die iets met agressieve rock heeft aanspreken. Terrible Lie is ook een plaatje, een woedende song over bedrog met betoverende synths en overgangen van rustig naar hevig fel. Het nummer erna is erg electropop geïnspireerd, en erg 80s, maar lekker gesampled. Sanctified is een erg goed nummer, met ook de typische overgangen van broeierig en kalm naar uitspatting.. iets waar Nirvana later nog veel succes mee zou krijgen. Trent beheerst deze formule echter tot in de perfectie! Het tweede absolute hoogtepunt na Head Like A Hole komt voor mij met Something I Can Never Have, damn wat een prachtig nummer!!! Over opbouw en broeierigheid gesproken.. dit is vrijwel niet te toppen Prachtige piano in combinatie met een vervaarlijke synth zorgen voor kippevel bij mij.

Eigenlijk hebben we dan de beste helft van de plaat wel gehad. Maar de volgende 5 nummers zijn ook in het geheel niet slecht, Kinda I Want To is ook een erg ebm-80s geïnspireerd nummer, Sin is een prima floorkiller, agressief en verontwaardigt terwijl er jagend ritme in zit. That's What I Get vind ik het beste nummer van de tweede helft, maar hier werkt de opbouw lang niet zo bedwelmend als de nummers van de eerste helft.. het thema van dit nummer zit hem ook weer in bedrog, leugens en jaloezie (zelfmedelijden zelfs ).. maar prima passend bij de muziek. Het volgende nummer vind ik veruit het zwakste, niets over te melden. Het laatste nummer is wel weer erg fijn, weer die lekkere 80s ebm en swingend

Al met al moet ik zeggen dat, hoewel ik de plaat niet zo vaak meer draai, dit één van de pioniersplaten is van de afgelopen 20 jaar muziek. NIN heeft veel muziek van nu helpen vormgeven, gewoon door bestaande elementen uit de underground (de ebm, industrial, metal) te combineren met pop en de (tiener) thematiek van pop. En heeft dat op deze plaat gedaan met behoud van zijn ruwe en onverbiddelijke kanten, iets wat je van de laatste uitwerpselen van NIN niet meer kunt zeggen helaas..

Voor de eerste 5 nummers geef ik ongezien een 5*, de laatste 5 nummers zijn eerder een 4*. Heb ik toch mijn 4.5* nog gerechtvaardigt

Na The fragile zijn er inderdaad geen goede NIN-platen meer uitgekomen. Schande. Zeker omdat Reznor er nogal veel tijd voor neemt. Het laatste album is gewoon hemeltergend slecht, en als iemand dat weet, dan is het Trent zelf. Trent is namelijk niet dom, hij is één van de slimste jongens in de business.

Daarnaast vind ik dat je in moet zien dat The downward spiral véél beter is dan al het andere NIN-werk (vraag maar aan Trent).

Jammer, maar helaas... Downward Spiral is stukken wisselvalliger. Het niveau van deze plaat is veel consistenter, de muziek directer. Vraag maar aan menigeen andere recensent

sin, head like a hole, terrible lie... kwijlkwijl...
jeugdsentiment dat nog steeds door de aderen pompt!

Zowel 'Downward.......' als 'Pretty' vind ik beiden geniaal. Maar 'Downward' wisselvalliger? Nee, daar kan ik niet in meegaan. Muzikaal van A tot Z muzikale topkwaliteit, behoorlijk consistent. En zelfs 'Hurt', die veel rustiger is, hoort er gewoon helemaal bij. Wist je trouwens dat David Bowie (in ieder geval ten tijde van 'Downward') groot fan was van NIN? Misscdhien niet zo van belang, maar ik vond het wel 'n leuk weetje.

Dat begrijp ik niet. Als je even de reguliere albums bekijkt (zonder remixalbums) heeft hij over elk album 5 jaar gedaan.

1989 Pretty hate machine
1994 The downward spiral
1999 The fragile
2004 With teeth

Je kan dus niet klagen over de tijd die hij nodig had om het album te maken. Over de kwaliteit van het album kan je misschien klagen, maar daar kan ik niet over meespreken, want ik ken (voorlopig) alleen The Downward Spiral en The Fragile.

Je kan dus juist wel klagen over de tijd die hij nodig had.. die is erg lang dus

En ik zou zeker deze eens aanschaffen als ik jou was!

Nouja, als ie een waardeloze CD aflevert, moet je minimaal 10 jaar wachten op een goede plaat... Maar ik weet niet of het er nog in zit. Trent heeft volgens mij zijn demonen overwonnen en iedereen weet dat emotionele stabiliteit muziek meestal niet ten goede komt.

De spijker op zijn kop, Herman.

'Sin' is geweldig..

deze heeft vanavond bij mij de eeuwige strijd met the downward spiral gewonnen.
4,5*
mooie post hierboven van orbit.
ik ben het ook in elk punt met hem eens.
dit is een van de pioneersplaten van de afgelopen 20 jaar muziek.
goed om eens een keer op te zetten als je in een slechte bui ben,deze depeche mode tot de tiende macht.

Denk dat het bij mij nu ook gebeurd is. Zoveel gevoel, wat the downward spiral ook wel heeft, maar toch trekt deze plaat me meer.
Kan het verder niet uitleggen. Top plaat

Ik kan dit album niet met Depeche Mode vergelijken; zijn allebei goede bands, maar totaal verschillend.
Waarom deze plaat meer trekt?
Ik denk vanwege de verhouding hard (Head Like A Hole) en zacht (Something I Can Never Have).
The Downward Spiral heeft dan wel Hurt als uitschieter, alleen is daarvan de live-versie en de uitvoering die Johnny Cash er van gemaakt heeft beter dan het orgineel.

Ik zal er verder weinig tot geen verstand van hebben deric , maar omdat het beide elektronisch-gebaseerde bands zijn (met veel gebruik van synthesisers) ,
en de muziek van beide bands vaak een donkere en broeierige sfeer heeft kan ik voor mezelf wel een lijn trekken tussen depeche mode en Nin.
Nin is wel veel nihilistischer dan Depeche mode (DM is helemaal niet nihilistisch eigenlijk).
ik zie Nin niet zo gauw komen met liedjes als ''never let me down again'' en ''one carress''.
andersom zal Depeche mode ook waarschijnlijk nooit een liedje schrijven als ''head like a hole''