Nine Inch Nails - Pretty Hate Machine (1989)

Ik kwam op het spoor van dit album via YouTube. Bij een tribute-video werd Something I Can Never Have gedraaid. Ik vond dat meteen een heel mooi nummer en ben meteen gaan opzoeken van wie het was en op welk album het stond. Een paar maanden later kocht ik het album, samen met zijn opvolger The Downward Spiral. Ik kende toen inmiddels ook al Head Like A Hole, Terrible Lie en Sanctified van deze plaat: alle drie uitstekende nummers. Ik ben hem met veel verwachtingen gaan luisteren en ik werd toch een beetje teleurgesteld. Ik kwam tot de conclusie dat de vier willekeurige nummers die ik van deze plaat geluisterd had ook de vier beste van de plaat waren en dat de rest wat minder was.

Head Like A Hole is een uitstekende opener. Een mooi gelaagd intro waarna een NIN-tirade start die ook nog eens swingend is. Dit vloeit heel mooi over in het woedende en dreigende Terrible Lie. In het refrein creëert Trent Reznor met zijn keyboard een naargeestig, kaal landschap. Een angstige muis rent over deze vlaktes heen, op zoek naar een verstopplek, terwijl een bloeddorstige arend over de vlaktes heen vliegt en zich klaar maakt om zich op zijn weerloze prooi te storten. Ik weet bij dit nummer nooit of ik de muis ben of de arend.

Dan komt Down In It. Begint heel interessant, maar maakt zijn pretenties niet 100 % waar. Wel een goede tekst en hoewel het een van de mindere nummers van de plaat is hoor je toch dat Reznor heel creatief is. Bij Down In It luister ik mijn oren uit, als ik het zo mag noemen. Zoveel geluidjes en melodielijntjes.

Dan zijn we aanbelandt bij de twee beste nummers van de plaat, die het mooiste zijn als je ze in combinatie met elkaar luistert: Sanctified en Something I Can Never Have. Dit omdat ze zo mooi in elkaar zijn vervlochten, zo erg bij elkaar horen, dat ze net zo goed als een lang nummer op de plaat hadden kunnen staan. Sanctified: een beklemmend klaaglied. Reznor is wanhopig omdat hij een kant op gaat die hij niet wil, maar er zelf geen controle over heeft. Ik stel me zo voor: een alcoholist die zijn verslaving nooit heeft willen erkennen, altijd heeft gezegd zo te kunnen stoppen, altijd in de waan is gebleven dat hij de controle nog had, die als hij wil stoppen tot de ontdekking komt dat hij echt verslaafd is en dat de controle nu heel ergens anders ligt. Sanctified gaat niet over een drugs-, rook- of alcoholverslaving, maar over verslaafd zijn aan een meisje. Reznor zit verstrikt in een liefde die zijn leven langzaam afbreekt, maar kan niet meer ontsnappen. Tussen alle wanhoop in, klinken in de verte al geluiden van Something I Can Never Have. Als iets dat op de loer ligt, in het verschiet ligt, maar nog niet helemaal te voor schijn komt. Reznor is woest op zichzelf; doet zichzelf pijn; probeert zijn woede te bekoelen met bloederige wonden. Dan bereikt Reznors lied van zelfbeklag zijn climax. I AM SANCTIFIED INSIDE YOU zingt hij wanhopig, en dat is het moment waarop hij op zijn knieën zakt en verdoofd op de grond gaat liggen, toegevend aan de roep van de diepte. Het bloed stroomt uit zijn zelf veroorzaakte wonden, de levenslust loopt uit hem weg, terwijl hij hulpeloos op de koude vloer ligt. Hij doet geen poging meer om zijn triestheid weg te drukken en laat alles over hem heen komen in de vorm van de donkere nacht. De tv klinkt nog zachtjes op de achtergrond, maar alles gaat nu aan hem voorbij. Alleen hij, zijn depressie en zijn trieste herinneringen zijn er nu nog. Snijdende geluiden klinken, geluiden die door merg en been gaan, als een grote zaag die door hem heen getrokken wordt en die op zijn moordende weg zoveel moois kapot maakt. Pianotonen klinken, donkere bastonen werken hierop in. Something I Can Never Have is begonnen. Hij denkt terug aan tijden toen het beter was... en hij denkt aan hoe hij dat alles vernield heeft.

You'll make this all go away, you'll make this all go away
Hij smeekt om genade, om een eind aan al zijn pijn. Hij smeekt om nog een kans, om alles nu beter te doen. Maar hij weet dat hij dat nooit kan krijgen, en dat dat zijn vloek is. De vloek die hij de rest van zijn leven zal moeten meedragen. Het einde van het nummer is als een bijna dood-ervaring. Een aantal seconden staat de hoofdpersoon direct in contact met het hiernamaals, met de dood, maar het nummer eindigt weer terug op de aarde, waar hij nog steeds hoort.

Na dit nummer kan ik niet meer echt lyrisch zijn over dit album. Kinda I Want To, Sin, Ringfinger: het zijn best goede nummers maar ze doen me veel minder dan het latere werk van NIN en ook minder dan de eerdere nummers van dit album. En dat maakt Pretty Hate Machine voor mij een beetje een vreemd album. Het merendeel zijn wel aardige nummers, maar niet ontzettend goed. Een beetje zoals een debuut voor mij wel mag klinken, namelijk een artiest/band die de ambities al wel heeft, maar ze nog niet op volle kunnen uitwerkt. Een debuut met wat experimenten in een pril stadium. Maar dan opeens staan er twee dijken van nummers op (moet ik zeggen welke ik bedoel? ) die zo bovennatuurlijk goed zijn, en die eigenlijk tot het beste werk van NIN behoren, zodat het lijkt alsof deze band zojuist zijn grootste meesterwerk heeft afgeleverd. Daarom een ongebruikelijk debuut. Mijn eindscore is een 4.0 omdat Sanctified/Something I Can Never Have echt heel veel goed maken.

Nog steeds een topper deze cd.
Release uit 1989 maar het klinkt nog steeds niet gedateerd, goed werk.

En een sample van het computerspel (commedore 64/128) International Karate III+ gebruiken is altijd top!

Haha, die vreselijke 'remasturbation' heeft wel de helft van de dynamic range van het originele album weggeslagen!

Zie hier de info van dr.loudness-war.info :

Album list -
Dynamic Range Database - dr.loudness-war.info

Remasterings zijn niet meer dan een marketing truuk met meestal rampzalige gevolgen voor de
weergave vd muziek (Loudness Wars geheten, google dat maar eens).

Het originele album is overigens gemasterd door Barry Diament en dat is/was toen een vd beste master engineers. Helaas is hij zijn label inmiddels ontvlucht en voor zichzelf begonnn met kleine
muziekprojecten, dus helaas geen grote masteringklussen meer zoals de oriinele cds van bijv. Guns
'n Roses, Enya of Bob Marley.

Maar ik wijk af, geniet v deze cd, maar wel graag de originele uit '89 en niet de remaster van 2010!

Prima debuut, al valt het een beetje in het niet vergeleken met de rest van het oeuvre van Nine Inch Nails. De songs zijn hier makkelijk te behappen en vrij compact, met veel invloeden van een band als Depeche Mode. Alles klinkt met terugwerkende kracht best toegankelijk en haast poppy, iets dat je in 1989 niet direct zou zeggen. De produktie is helaas een beetje achterhaald- alles klinkt een beetje blikkerig en kaal. Neemt niet weg dat er veel sterke songs aanwezig zijn, met als positieve uitschieters het intense Something I Can Never Have en het catchy uptempo Sin. Een paar jaar later zou Trent Reznor het perfecte bandgeluid bewerkstelligen met het oneindig meer sombere en superieure The Downward Spiral.

Dit album is Bad-ass.

En ronduit geniaal.

Ligt nu ook nog eens op na gisteren al naar het Woodstock 94 optreden te kijken.

Geniale band, 10 jaar lang was Trent Reznor de stem bij uitstek van dit soort duistere muziek. Jammer dat ie er zelf bijna aan onderdoor ging maar gelukkig zijn we hem niet kwijt. Ook latere nummers apprecieer ik enorm maar het creatieve (commerciële?? ) hoogtepunt situeert zich wel duidelijk tussen 1989-1999. (ken enkel losse nummers van na 2000)
Ronduit verontrustend wat deze man toen eigenlijk allemaal op plaat durfde te zetten. Ga ooit wel eens wat dieper op de teksten ingaan. Ken ze wel maar heb nog geen analyses gedaan zoals onze vriend King of Dust, waarvoor dank, prachtige bijdrages die je iets bijleren maar muzikaal houd ik hier echt van. Van fluisterzacht naar pure razernij. Fantastisch

Ga er maar een marathon van maken vanavond want Broken, The Downward Spiral en The Fragile staan hier ook in het rek. Af en toe mag het eens donker en naargeestig zijn. Winter is coming he

Eerste NIN albim dat ik volledig luister en ben gelijk hooked. Trent is amazing met het creeren van allerlei emoties en de songs zijn lekker duister.

ABDrums nu we toch bezig zijn met elkaar te taggen, bij deze

Ik zag dat jij hier nog geen stem op had gegeven en aangezien dit één van de beste albums van NIN is en jij hier wel iets mee kan...

Industriële rock is altijd een genre dat ik erg waardeer en dit is één van de (vele) hoogtepunten uit dit genre.

Fijn dat wij ook eindelijk eens in een tip-cyclus zijn aanbelandt. Dat werd de hoogste tijd...

Ik was net van plan een album op te zetten onder het genot van een goed boek. Dank voor het wegnemen van de twijfel betreffende welk album dat zou moeten zijn.

Vind je deze dan beter dan Downward Spiral?

Ik ken alleen de singles en die zijn wel erg fijn. Moet zeggen dat ik Downward Spiral fantastisch vind maar wel altijd weer een intense luistertrip en dan kan ik me voorstellen dat deze wat makkelijker wegluister.

Helemaal mee eens . Dus sorry voor de mogelijk aankomende spam deze dagen, weken en maanden

Ik weet niet of dit een geschikt album is voor een goed boek maar geniet ervan

Ohh nee absoluut niet hoor haha.
Voor mij staat ''The Fragile'' echt op 1 gevolgd door ''the downward spiral'' en dan deze denk ik.
Moet daarbij wel zeggen dat dit debuutalbum wel anders klinkt dan laatsgenoemde. Op deze plaat is Trent Reznor nog duidelijk zoekende naar de juiste sound voor NIN.
Maar dat zoeken zorgt wel voor een verdomd lekkere industriele rock plaat.

Ik zou persoonlijk ook bij deze beginnen als iemand zou vragen welk album hij eerst van NIN moet luisteren. Deze plaat is daarbij ook nog het meest catchy van alle NIN platen.

Ja precies, dat gevoel had ik ook al.

Denk dat ik toch eens The Fragile moet proberen, ik ben nooit verder gekomen dan Downward Spiral.

Zoals je net zelf al zei, dit album luistert wel veel lekkerder weg dan de komende albums. Deze zet ik dan ook sneller bij ''bekende'' op. The fragile en zeker ook the downward spiral zijn echte trips waarbij er niet alleen gerockt wordt maar waar er ook gebruik wordt gemaakt van veel stiltes, gekte en pianostukken.

Na deze albums komen we bij with teeth en year zero die al wat meer ''poppy'' zijn, al kun je van echt poppy natuurlijk niet spreken bij NIN maar u get me
Maar in ieder album houden ze het donkere, duistere geluid wat ik zo goed vindt en Trent Reznor weet precies de juiste snaar te raken bij mij door zijn zangstijl en de melodielijnen.

Ik heb het heft zelf maar in handen genomen door meteen na dit album “The Fragile” op te zetten. Gewoon, om even een gevoel bij dat (zeer lange) album te krijgen. Dat bevalt tot dusverre uitstekend, beter dan dit debuutalbum in ieder geval!