Ultravox! - Ultravox! (1977)

Mooi album. Vier sterren voor onder meer "I want to be a machine" (met een steeds fraaie invallende bas) en "the wild, the beautiful and the damned".
Klinkt nog heel anders dan het latere Ultravox. Invloeden van Roxy Music en Punk en daar doorheen een viool.

Dit is inderdaad een goed deburalbum van Ultravox onder leding van John Foxx. Vooral I Want to Be a Machine is een wereldsnummer met die pakkende viool van Billy Currie, wat dit album een zekere meerwaarde geeft. Daarnaast past de stem van Foxx goed bij deze muziek.. Zijn sten lijkt op die van David Bowie en dat past wel bij deze merkwaardige rockmuziek.. Dit album is inderdaad niet te vergelijken met wat Ultravox in de jaren tachtig maakte.

Vroeg Ultravox album, enizsins experimenteel, maar wel met goede tracks zoals "I want to be a machine" (met een hoofdrol voor de electrische viool) en "Wide boys". Op vinyl.

Mooi album, draai ik nog steeds regelmatig.

Dit blijft hoe je went of keert een bijzonder album uit de vernieuwende muziekperiode die in de jaren zeventig van de vorige eeuw uit kwam. De punk had zijn beste tijd gehad en men was op zoek naar iets nieuws. Eén van die bands was inderdaad Ultravox! Toen nog met uitroepteken, die gaande weg hun bestaan langzaam verdween.

Net zo als Harald draai ik dit album nog regelmatig en blijf me nog iedere keer verbazen over die vioolsolo op de track I Want to Be a Machine. Hier kan ik nog steeds buiten adem van raken. Dit blijft een meesterlijk stuk muziek.

Door Eno geproduceerde en in de loop der jaren allicht ietwat in vergetelheid geraakte tweede plaat van Ultravox! Voordat ze ten tijde van Midge Ure verzanden in uitgesponnen neo-romatische synthesizer muzak. De aanwezigheid van Eno maakt dat parellellen met vroege Roxy Music (die overigens een soortgelijke ontwikkeling doormaakten, zij het met meer behoud van kwaliteit) zeker niet denkbeeldig zijn.

Om Foxx weg te zetten als een Bowie-epigoon, vanwege enige overeenkomst met diens stemgeluid in vroeger jaren, zou deze eigenzinnige en borderline briljante muzikant meer dan te kort doen, net als het reduceren van dit veelzijdige en consistente album tot slechts een prijsnummer, I Want To Be A Machine. Er is namelijk veel en veel meer te genieten.

Volgens mij draai je de volgorde van uitkomen van de albums Ultravox! en Ha! Ha! Ha! door elkaar, Johny Favourite. Dit album wat hier staat was het debut. Daarnaast is het zeker waar dat dit album wat in de vergetelheid is geraakt. Het blijft voor mij een album dat een ruime voldoende waard is.

Ja, en dan komen we inderdaad op de kwestie van het stemgeluid van John Foxx. Ik heb nergens gezegd dat de stem van Foxx een epigoon zou zijn van Bowie, maar er wel veel op leek. Het heeft hetzelfde droge vlakke geluid als het ware. Hiermee wil ik zeker niets reduceren, maar enkel een vergelijk neerzetten. David Bowie en John Foxx zijn twee artiesten met unieke kwaliteiten. Dat de stemmen in elkaars verlengde liggen is puur toeval. Het is hier enkel bedoeld als voorbeeld.

En dan komen we bij het latere Ultravox onder leiding van Midge Ure. In die periode bleef Ultravox een creatieve band, waar violist en toetsenist Billy Currie toch mag gelden als muzikaal architect van het geheel, meer dan over het algemeen wordt verondersteld. Dat de band meer jaren tachtig ging klinken mag logisch zijn door de vrijage met het Visage van Steve Strange.

Ik dacht dat het de eerste was...
Best ok plaatje, maar de volgende is al een stuk beter.

Dit is ook de eerste die van Ultravox uitkwam.

Je hebt helemaal gelijk Gerards Dream. Raar slordigheidje van me. Album staat gewoon als eerste in mijn alfabetisch en naar verschijningsdatum geordende kast.



Je hebt wederom gelijk. Foxx' stem lijkt inderdaad op die van bowie (ook op die van Ferry, overigens). Mijn opmerking over vermeend epigonisme had dan ook eigenlijk niets met jou te maken (vandaar dat ik je ook niet gequoot heb), maar veeleer met kritiek uit recensies, waarin Foxx met die vergelijking werd teniet getypeerd. Onterecht, imo.



Even voor alle duidelijkheid: ik heb niets tegen de jaren '80; integendeel, een zeer creatief en gevarieerd decennium op muzikaal vlak. Maar met Vienna doofde wel mijn liefde voor Ultravox. Kwestie van smaak, wellicht. Geef mij dan maar Foxx ' Metamatic.

Smaken mogen gelukkig verschillen, feiten moeten kloppen. Dat is bij deze weer eens bewezen. En zo kunnen we met een gerust hart dit goede album weer eens gaan beluisteren.

Daarnaast mochten de eerste drie solo-albums van John Foxx er voor mij ook wezen. Heb dit als een waardevolle uitbreiding van mijn collectie gezien. Het toppunt van dit bijzondere album blijft voor mij wel I Want to Be a Machine. Dit zit erg goed in elkaar dat ik er helemaal in op ga!

Debuutalbum van Ultravox! (toen nog met een !) uit 1977. In 1977 had ik echter nog nooit van Ultravox gehoord. Ik was 10-11 jaar en hield me niet bezig met dit soort muziek. In ons huis was veel muziek te horen, vooral Pink Floyd, Beatles, Rolling Stones, enz. Ikzelf hield toen vooral van Elvis...

Pas in 1980-1981 kreeg ik belangstelling voor andere muziek en kwam in aanraking met Ultravox via de hit Vienna. Dit smaakte naar meer en heb toen ook de LP's van Ultravox met John Foxx aangeschaft. Dat was zeker wel even wennen aan het begin, want dit klinkt toch wel even heel anders dan Vienna en later.

Maar ik heb deze platen toen erg veel gedraaid, alleen op een klein zolderkamertje, terwijl ik probeerde wat huiswerk te maken. Met als de meeste mensen hier vind ik 'I want to be machine' een hoogtepunt, maar kan ook erg genieten van nummers als 'Dangerous rhythm' en 'The wild, the beautiful and the damned'. Ook het ingetogen 'My sex' is prachtig.

@Foxhusky mooi verhaal. 't Is ook heel herkenbaar. De muziek die jij noemt dat is waar mijn vader van hield/houdt.

Maar deze plaat heb ik pas in 85 gekocht en dat was ook nadat ik Ha! Ha! Ha! had gekocht. Want dat klonk interessant. Ben toch eerst met het "nieuwere werk" begonnen. Want in de jaren 80 stond Ultravox bij op 1.
En van alle Utravox platen t/m U-Vox heb ik zowel het vinyl alsook de CD versie.

Het is ongeveer een half jaar geleden dat ik dit album voor het eerst opzette in Spotify. Ik wilde eigenlijk Saterday Night van Herman Brood opzetten maar klikte mis. Daar ben ik mijn inmiddels overleden muis nog steeds dankbaar voor want ik zet ze nog regelmatig op. Het album wat ze hiervoor maken is ook nog wel aardig maar de latere albums vind ik dan weer helemaal niets aan. Maar toen was blijkbaar van de oorspronkelijke lineup weinig meer over.

Ultravox is een band waar ik me nooit echt in verdiept heb en dat komt vooral omdat het genre me niet heel erg aanspreekt. Dit album ligt in elk geval meer in het verlengde van mijn smaak. De punk- en new wave invloeden maken het allemaal wel behoorlijk luisterbaar, al valt er tempo en energie wel wat te winnen. De meeste songs pakken me eigenlijk gewoon net niet, terwijl het op zich wel goed in elkaar steekt. Ik vind I Want To Be A Machine wel een heel mooi voorbeeld. Fijne, dreigende sfeer, maar te sloom en de zang net te zeurderig. De finale met de viool is dan weer fantastisch. Dit album heeft wel meer momenten die je aandacht grijpen, maar over het geheel net niet overtuigt.

Ik heb me dus wel in Ultravox verdiept (was mijn keuze), maar ik ben alleen bekend met de (bekende) periode met Midge Ure. Die eerste drie albums zijn me compleet onbekend (al heb ik Ha! Ha! Ha! wel in mijn kast staan, herinner me alleen niet dat ik er ooit naar geluisterd heb?) en daarom extra interessant. Ik hoor wat Roxy Music, punk en David Bowie-invloeden terug, maar dan mag het kopje 'prog' er nog best voorzichtig aan toegevoegd worden aangezien de composities met die vioolpartijen en wisselende sfeerwisselingen vrij vooruitstrevend te noemen zijn. I Want To Be A Machine en The Wild, The Beautiful And The Damned zijn daarnaast echt heel erg goed te noemen.

De productie (vooral hoe de bas van Chris Cross zo heerlijk ronkend naar voren komt) geeft een heerlijk kille sfeer. De klaaglijke zang John Foxx voegt ook echt wat toe aan het geheel. Een erg fijn debuut mijns inziens.

Deze vandaag op vinyl de kop getikt voor een leuk prijsje. Ook ik ben eigenlijk vooral maar bekend met het latere werk. Grappig dat ze toen al op het Island label zaten, er werd dus wel wat in de band gezien. Als ik dit terug koppel naar eind jaren 70 dan zit er wel wat een herkenbare lijn in, ook ik hoor Roxy Music hierin maar af en toe ook Genesis (Gabriel periode). Voor de rest wat een mixed bunch met enkele goede nummers maar ook wat flauwe vullers. Maar het is wel beter dan wat ik ervan verwacht had en ben blij met de aankoop.

De eerste drie van deze band zijn eigenlijk alle drie wel de moeite waard - m.n. de meer ballad-achtige mid-tempo songs van Foxx hebben een thematische insteek die ik prefereer boven de holle pseudo-romantiek van Midge Ure. Opvallend genoeg zien beide varianten Systems of Romance als breekpunt

Een song als I Want to Be a Machine haakt aan bij de mens-machine thematiek - imo een boeiend gegeven- van de Futuristen, Clock DVA, Kraftwerk, filmers zoals Fritz Lang, strips zoals Ravian. Andere songs zoals in Europe after the Rain, Hiroshima Mon Amour verwijzen naar het post-apocalyptische.

De 'romantiek' van Ure verwijst naar The Third Man (Orson Welles) - Vienna - en The Battle of Britain (luchtgevechten in WO II) - Reap the Wild Wind.

Deze muziek is aardig maar staat qua kwaliteit , commercieel succes en productie volledig in de schaduw van Ultravox met Ure in de gelederen.

Het debuut van Ultravox! en daarmee reis ik vanaf Amerikaanse dansbare wavepop uit 1978 door Talking Heads terug naar het Londen van februari 1977, als Ultravox! verschijnt. Opgenomen door producers Steve Lillywhite en Brian Eno. De eerste deed datzelfde jaar Live! van Status Quo en de tweede Low van David Bowie. Verschillende muzikale werelden en laten die nou elkaar raken op deze plaat.

De muziek werd geschreven door zanger John Foxx wiens naam verscholen zit in de groepsnaam, toetsenist-violist Bill Currie en bassist Chris Cross. Het resultaat is een amalgaam van pubrock (in opener Satday Night In The City Of The Dead klinkt zelfs een mondharmonica), rockende kritiek op de belastingvluchters van de Rolling Stones in Life at Rainbow's End (For All the Tax Exiles on Main Street), swingende wave in Slip Away met daarin aangename toetsen en progrock in I Want to Be a Machine waarin echo's van het Genesis met Peter Gabriel klinken; met zijn dikke 7 minuten het langste nummer van de plaat.
Op kant 2 wordt opnieuw uit verschillende bronnen gedronken. Gitaarwave in Wide Boys, reggaepop in Dangerous Rhythm, funkinvloeden in The Lonely Hunter, dominante viool in het sterke The Wild, The Beautiful & The Damned en introverte synthpop in slotlied My Sex.

Nee, dit is nog niet het Ultravox met Midge Ure, die in datzelfde jaar vooral druk was met eerst nog Slik en PVC2, daarna met Rich Kids. Opgenomen in het najaar van 1976 is dit echter wel degelijk een lekkere samenvatting van Britse alternatieve rock van de jaren '74-'76 met daarin hints op de nabije toekomst.

Mijn reis vervolgt met Britse punk, op naar The Vibrators.