Steve Miller Band - Fly Like an Eagle (1976)

Zijn eerste vijf albums worden ook veel geroemd.
Hij heeft een hele interessante muzikale historie achter de rug.

Het is helemaal niet, dat ik specifiek de ultieme Miller fan ben. Het is uiterst flauw als daar dan maar de discussie op wordt afgemaakt.
Je kent mijn grootste liefde maar ik heb slechts een handvol van dergelijke artiesten en bands.

De jaren '60 en '70 hebben een groot aantal artiesten grootgebracht die we allemaal nog steeds kennen en waarderen. Verscheidene daarvan, de zeven kruisjes gepasseerd, leveren ook nog steeds prima albums af (Goddank!). Carrières met ups en downs.

Steve Miller is er daar gewoon één van en heeft met zijn oeuvre het volste recht om genoemd te worden. Hij heeft zich daar in de loop van de jaren moeiteloos tussen gespeeld. In 1977 draaide het toch voor een belangrijk deel om Fleetwood Mac, de Eagles en Steve Miller. Wat iedereen er nu ook van vind, maar dat ga ik nu met terugwerkende kracht niet relativeren.

En ze brachten ook smaakvolle albums, met verve gebracht en in grote getale verkocht.
Zappa wordt terecht geroemd, maar ik weet nog niet wat, als je composities vergelijkt,"knapper" is: onnavolgbare improvisatie of het ontwikkelen van een aangename rockmelodie die iedereen in het hoofd gaat zitten en overal direct wordt herkend.

Zappa was wars van alle commercie en bedacht in 1 nummer al een skala aan stijlen.
Maar ik ben het met je eens dat pakkende melodieuze nummers maken ook een kunst op zich is.
Het is ook zeker niet mijn bedoeling Steve Miller neer te zetten als een artiest die niet ter zaken doende is geweest.
Ik was ook in de 70's best gecharmeerd van zijn nummers.
Jet Airliner was zelfs 1 van mijn eerste singeltjes.

Maar na de 70's is hij weinig echt baanbrekend geweest.
De vlam was in dat opzicht snel gedoofd.
Wellicht dat dit ook een rol speelt.

Ik heb naast deze een verzamelaar en die luistert nog altijd lekker weg.

En laat Jet Airliner nu net een cover zijn...

Yep, is ook zo.

Prima album, met veel hits.
Zag hem 2012 in Groningen in de oostepoort.
Was een revival optreden met veel oude nummers.
Was een geweldig concert.
Dit een erg goed studio album.
Naar zoveel jaar 1976 nog een groot luister genot.
Dikke 4.5

Ook weer zo'n waardevol album. Het lijkt bijna wel een verzamelaar gezien het aantal hits dat de plaat bevat.
Steve Miller is toch altijd een beetje onderschatte musicus geweest. Had zelf kennelijk ook niet de behoefte om zich enorm te profileren. Plaatste graag andere (ex) leden van zijn band op de voorgrond, bijvoorbeeld Boz Scaggs en Nicky Hopkins.
Beste nummers naar mijn mening: "Fly Like an Eagle", "Take the Money and Run", "Rock 'N Me".

Geluidskwaliteit is zonder meer goed te noemen. Toch wel '4.5' voor dit belangrijke album.

Mooi album van Steve Miller. Iets beter (inderdaad) dan "Book Of Dreams".
Maar... wel met 2 vullertjes wat mij betreft. Het niemendalletje "Dance Dance Dance" en de al te makkelijke cover "You Send Me". Kom op Steve, had dat laatste nummer niet wat geïnspireerder gekund?
Het beste is uiteraard het titelnummer. "Wild Mountain Money", "Take The Money And Run" (een heus verhaal van de qua lyrics zéker op deze plaat bescheiden Stevie!), "Rock 'N Me" en "The Window" kunnen me evenzeer bekoren.

Ik was vanaf het begin een liefhebber van Steve Miller, en danser specifiek van zijn eerste 7 albums. Niet dat alles echt goed was. Het eerste album was over de hele linie erg sterk. Opvolger Sailor ook nog wel, aar een klein tikkie minder. De 5 albums daarna bevatten allemaal een aantal prachtige songs, maar ook best wel wat mindere nummers, en af en toe een misser. Steve was een beetje gemakzuchtig in zijn muziek, net zoals Kevin Ayers. Namen muziek niet al te serieus, en waren liever lui dan moe. Ik mag dat wel, dus bleef ik een zwak voor Steve's muziek houden.

Tot het moment dat Fly Like an Eagle verscheen. Een groot succes: enkele succesvolle singles zorgden ervoor dat het merendeel van mijn vrienden en kennissen dt album bezaten. Die draaiden dat vaak en ook op de radio kwam het wel heel erg vaak langs. Voor mij werkte dit averechts. Het kwam me de neus uit en ik vond het veel te commercieel. Ik kreeg er een hekel aan. Iets wat mij ook overkwam met andere succesnummers zoals bijvoorbeeld Hotel California, de debuutalbums van Tracey Chapman en Simple MInds, of bijvoorbeeld Rumours.

Na enkele tientallen jaren is deze weerzin verdwenen en kan ik wat meer onbevooroordeeld ernaar luisteren. En dan bevalt het mij erg goed. Sterke songs, mooie, sfeervolle uitvoeringen. Hetzelfde geldt overigens voor de opvolger Book of Dreams.