The Pogues - Peace and Love (1989)

Een prima opvolger van het meesterwerk If I Should Fall From Grace With God.
Het ligt ook een beetje in dezelfde lijn als dat album.
Net een kleine tree lager, dat wel, maar nog altijd goed genoeg om te kunnen vaststellen dat ook dit album erg goed is.
Wel merk je al dat Shane MacGowan zich aan het loswerken is van de groep: andere bandleden nemen namelijk steeds vaker de zang op zich.
Met the Pogues kwam het na dit album nooit echt meer helemaal goed, en een succesvolle solo-carriere van MacGowan moet waarschijnlijk nog van de grond komen (als ie nuchter is vrees ik).

Och MacGowan treedt nog altijd veel op. Vorig jaar nog gezien en hoewel hij allesbehalve nuchter was was het goed te doen.

Het is met Shane gewoon zoals hij liet zien in een scene in een reportage over hem:

Interviewer: "Waarom drink je zo veel, dat wordt nog eens je dood?"
Shane: "Als ik me dood wil drinken drink ik me dood!"

Helemaal mee eens.

Ik herinner me nog een optreden bij PinkPop waarbij SmcG zo zat was, dat hij niet op z'n benen kon blijven staan. De band heeft zonder hem het optreden af gemaakt.

Jeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeezus wat een fantastisch nummer is Misty Morning, Albert Bridge toch! Als je daarna nog niet blij bent, wordt je het nooit meer.... Voor de rest niet het allerbeste Pogues-album, maar nog ruim goed genoeg voor 4*

Inderdaad. Ook van London You're a Lady word ik erg vrolijk, ook zo'n dijenkletser

Sterke plaat, maar nog niet zo goed als de sublieme voorganger If I Should Fall from Grace with God of mijn persoonlijke favoriet Rum Sodomy & the Lash. Daarvoor is de plaat te wisselvallig. Hoogtepunten op dit album zijn voor mij zijn Lorelei, Misty Morning Albert Bridge, London You're a Lady en Young Ned of the Hill.

Van de 4 "grote" Pogues albums is dit toch wel de minste. De helft is net zo goed als de tracks van Rum, Sodomy and the Lash, If I Should Fall... en Hell's Ditch. Het is de andere helft die dat niveau niet helemaal haalt. Toch valt er nog genoeg te genieten.

De instrumentale opener Gridlock en het maniakale Cotton Fields staan in mijn Pogues top 10. Lorelei en White City zijn mooie melodieuze tracks. Misty Morning, Albert Bridge is ook een klein juweeltje en net daarachter zijn ook Young Ned of the Hill en London You're a Lady prima tracks. De rest is wat minder, maar nog steeds goed.

PEACE & LOVE
was eigenlijk een groepsalbum.
Frontman Shane MacGowan schreef de helft van de nummers,
en maakt op dit album zowel letterlijk als figuurlijk een afwezige indruk.

Opnieuw in een productie van Steve Lillywhite,
maar ironisch genoeg (zie hoes) kan dit album niet dezelfde vuist maken
als haar overtuigende voorganger If I Should Fall from Grace with God.

De andere bandleden dragen dus zelf nummers aan
die meer baat hadden gehad met een meer akkoestische productie.
Dit album klinkt te electronisch, te rocky om echt mooi te zijn.

De single Yeah Yeah Yeah Yeah Yeah klinkt als de doodsreutel
van MacGowan, al vind ik de fijne traditional The Limercik Rake
en de Stones cover Honky Tonk Women zeer geslaagde tracks.

Het album zelf, dat daarop volgde, telde maar twee singles.
Misty Morning Albert Bridge was een te nadrukkelijke kopie van
Fairytale of New York en White City rockte wel, maar miste
een muzikaal brugje om hitpotent uit de hoek te komen.

Van de overige albumtracks onthoud ik het liefst
Young Ned of the Hill, die als een legendarische held
de groene heuvels bestijgt, het bijna bluesy USA, waarin
MacGowan als Arno kreunt en het nachtelijke Tombstone.

Blue Heaven kondigt zich aan als een vrolijke single,
maar werd het niet en ook Boat Train, dat nog even de sfeer
van de grote dagen wil oproepen zit tussen twee stoelen.

Eigenlijk beschrijft de typmachine in Down All the Days
nog het best hoe Shane MacGowan zich tijdens de opnames voelde.

Peace and Love is een vrij redelijke plaat geworden, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er enkele missers op staan. Niet voor niets is dit voor mij het minst sterke Pogues-album uit het tijdperk van Shane en het zou beter geweest zijn om de beste songs even te sparen en op Hell's Ditch te plaatsen. Dat album is immers ook niet consistent, maar toch wel weer beduidend sterker dan Peace and Love. Deze plaat mist de puurheid en het enthousiasme van het debuut Red Roses for Me en kan kwalitatief niet wedijveren met de voorgangers Rum Sodomy & the Lash en If I Should Fall from Grace with God.

Waar die twee platen uitblonken in originaliteit en uitstekend songwriterschap, zijn beide aspecten op Peace and Love soms wat ver te zoeken. De start is met Gridlock veelbelovend. The Pogues laten hier een enigszins jazzy intermezzo horen en de luisteraar wordt daardoor een beetje op het verkeerde been gezet. Young Ned of the Hill is vervolgens eveneens van grote klasse, hoewel ik minder kapot ben van de zang van Terry Woods. In dit nummer staat het dictatoriale beleid van Oliver Cromwell centraal, de Engelse opperbevelhebber die er met zijn oorlogszuchtige en meedogenloze beleid voor zorgde dat Ierland tot lang in de 20e eeuw het armste land van West-Europa was. De afkeer voor deze tiran is duidelijk merkbaar in het nummer.

Op deze plaat was voor het eerst te horen dat Shane MacGowan bepaalde songs aan zich voorbij moest laten gaan, omdat zijn vocalen hem door overmatig alcoholgebruik hier in de steek lieten. Het album mist daardoor de authentieke, beklemmende en tegelijkertijd melancholieke sfeer die voorgaande platen zo speciaal maakte. Een uitzondering hierop is het door Phil Chevron gezongen Lorelei, dat zonder meer tot de beste tracks van Peace and Love behoort. Toen Shane in 1991 uit de band werd gegooid, verschenen er nog twee Pogues-albums met Spider Stacy op zang. Echter, Phil Chevron slaagt er van alle bandleden als enige in om een beetje in de buurt te komen van Shane qua zangcapaciteiten. Mede door Spider's vlakke zanggeluid groeide een plaat als Pogue Mahone niet bepaald uit tot hoogtepunt uit het oeuvre van de band.

Hét absolute prijsnummer van het album is naar mijn idee Boat Train, een nummer dat zonder meer op het succesvolle en sterke I Should Fall from Grace with God had kunnen staan. Ook Misty Morning, Albert Bridge is van een ongekend hoog niveau en de romanticus MacGowan is hier op zijn best. London You're a Lady is van ongeveer dezelfde klasse, maar voor de rest kan dit album mij toch niet echt bekoren. Down all the Days is qua melodielijn net iets te doorsnee, Blue Heaven is me net iets te melig en Tombstone, USA, White City en Gartloney Rats worden eigenlijk nooit echt spannend.

De band zou zich met Hell's Ditch meer dan voldoende herstellen, maar de artistieke hoogtijdagen waren na I Should Fall from Grace with God voorbij. Ik twijfel tussen 3,5* en 4*, maar laat ik Peace and Love dan maar het voordeel van mijn twijfel geven.

Ik heb dit album van de Pogues recent gekocht. Ik ben in dit geval blij dat er bonustracks op staan, want dit maakt het voor mij tot een prachtig schijfje. Op het origineel staan een aantal nummers die ik toch minder vind; in tegenstelling tot Dutchviking begin ik met White City, want Gridlock is weliswaar verassend, maar ik vind het té 'apart' en minder. Cotton Fields vind ik te eentonig en een 'hupsakee' nummer zoals Boat Train bijv. niet zo heel bijzonder, maar wel voldoende. Ik beleef The Pogues ook wat anders dan Dutchviking en dat is normaal; we zijn immers niet dezelfde persoon en bovendien is Dutchviking vlgns. mij m.n. een Pogues fan met een 'fitte' Shane Macgowan (correct me if I'm wrong).
In sommige zaken kan ik me op zich wel een beetje herkennen, maar het 'stoort' mij minder en is dit album voor mij uiterst genietbaar en voorlopig nipt mijn favoriete Pogues album, zeker met de bonustracks.

P.S. ik heb voor dezelfde prijs (7,99) ook If I Should....gekocht en zal daar later (ik moet 'm eerst nog eens goed beluisteren) mijn licht over laten schijnen....

Gridlock is inderdaad een stijlbreuk, maar het werk wel.
Ik beluister het als een Pogues versie van het Peter Gunn Theme.

Als ik je recensies leest, stuart, vermoed ik dat Hell's Ditch
wel eens jouw favoriete Pogues album zou kunnen worden.
Minder uitbundig dan If I Should Fall ... en betere songs
dan op deze Peace & Love ... het proberen waard.

Nou, bedankt Dazzler voor de eer, maar het is meer een 'bericht' hoe ik er tegen aan kijk. Ieder heeft natuurlijk zijn eigen beleving en kijk erop , maar Gridlock vind ik wel interessant, maar persoonlijk niet zo pakkend ; het is zeker verassend.

Wat betreff Hells Ditch..tja, ik heb net deze gekocht en If I Should....maar ik zal 'm zeker nog 'ergens' beluisteren.

Ik heb nu de albums vanaf Sodom...t/m Hells Ditch beluisterd en na meerdere 'draaibeurten' blijft Peace And Love toch mijn favoriet. Nu ik deze wat vaker beluisterd heb is het voor mij de leukste door de wisselende inbreng van de diverse 'songwriters' en de juiste mix van type nummers.

Voor de rest; ik begin niet met Gridlock, want dat vind ik té ver uit de bocht gaan en als enige sla ik dan nog USA over. Wat betreft Cottonfields; die vind ik ondanks dat het ietwat ééntonig is toch wel mooi/aanstekelijk, m.n door het ritme. Boat Train vind ik toch wel 'feestelijk' en omdat er hier wat minder van dit type songs opstaan , houd ik 'm erin. Verder zijn sommige songs top en de rest (ruim) voldoende voor mij. Als toetje voeg ik nog 2 bonusnummers toe na London, You're A Lady, nml. Train Of Love en Every Man Is A King.

Zo te zien verschillen we van mening qua favoriete nummers De bonustracks zijn hier inderdaad dik in orde, dat ben ik in ieder geval met je eens. Het valt me bij andere Pogues-releases ook op, dat de bonustracks zich vaak kunnen meten met de reguliere tracks. Verder vind ik dit een redelijk album (nipte 4*), maar - net als het gros van de luisteraars - minder sterk dan de succesvolle voorganger.

Een fitte Shane MacGowan kan ik zeker waarderen, hoewel ik me afvraag of Shane met zijn drankgelag wel eens volledig fit en clean op het podium heeft gestaan of tracks heeft ingezongen Echter, over het algemeen smaakt vrijwel alles van hem mij goed tot prima.

Misschien is het latere solowerk (Shane & The Popes) wel wat voor jou, Shane's zang is daar wel wat meer aangetast door overvloedig drankgebruik, maar de meeste songs staan als het spreekwoordelijke huis. Ik denk overigens net als dazzler dat Hell's Ditch misschien nog wel het meest in de smaak zal vallen bij je. Dat album is erg gevarieerd en goed.

@Dutchviking; ik heb er wel vrede mee dat de meesten If I Should Fall...als beste zien. Ik heb 'm overigens zelf ook en hij is inderdaad als je alles optelt denk ik ook wel de beste, maar deze ligt mij iets beter (op het moment) en vind 'm nu (nipt) de leukste. Ik heb ze nog niet zo heel lang ,dus het kan in de toekomst wel eens veranderen.

Bijzondere hoes heeft dit album. Op het eerste gezicht niets aan de hand, maar zijn rechter vuist heeft 6 vingers i.p.v 5, is wel een org en leuk detail vind ik.

Deze is toch wel een stuk minder dan hun vorige 2 meesterwerkjes.... maar het bevat wel Young Ned Of The Hill, wat misschien wel het beste Pogues nummer ooit is!

Na If I Should Fall From Grace had ik niet al te hoge verwachtingen van deze plaat. If I Should Fall From Grace is een geweldig album zonder echte missers want het blijft boeiend van begin tot eind.
Helaas kan dat niet van Peace and Love gezegd worden, er staan een paar zwakke broeders op de tracklist. USA en Tombstone bijvoorbeeld. Maar gelukkig staan er ook geweldige nummers tussen: Boat Ttrain, Night Train to Lorca, Cotton Fields, Gridlock, geweldig! En niet te vergeten Young Ned of the Hill, in mijn optiek de beste van deze plaat.
Ik twijfelde nog tussen 3,5 en 4 sterren. Maar the Pogues vind ik dermate bijzonder en de geen van de nummers is echt slecht: 4*

-Boat Train

-Night Train To Lorca

-Train of Love

Ik zie een treinthema.

Hehe, een concept-plaat!

Niet hun beste album maar van White city krijg ik nooit genoeg,heerlijk nummer.

Ben het helemaal met frolunda eens. Haalt bij lange na het niveau van If I Should Fall From Grace With God en Rum Sodomy and the Lash niet maar White City is wel een heerlijk nummer! Overigens een interpertatie op een traditional

Ben het niet helemaal met je eens hier. Dit album mag in de verste verte niet tippen aan klassiekers als If I Should Fall From Grace With God en Rum Sodomy and the Lash. Persoonlijk vind ik Hell's Ditch (het album wat hier na komt) van een hoger niveau als deze. Deze vind ik vaak ongeïnspireerd (hoewel er wel het geweldige White City op staat). Niettemin is het een goede plaat, maar in mijn ogen zeker niet top 3- waardig

Een beetje onevenwichtig album van The Pogues. Met de eerste vier nummers plus Lorelei en London You're A Lady hebben ze materiaal dat zich wat mij betreft kan meten met If I Should Fall from Grace With God, maar de overige nummers komen daar voor mij bij lange na niet in de buurt. Nou is die plaat ook wel erg moeilijk te overtreffen, maar de band kan ook zeker wel beter dan dat ze hier soms laten horen. Ik merk ook dat ik vooral de nummers die ik al noemde vaak los draai en het album eigenlijk zelden in zijn geheel afspeel. Met opvolger Hell's Ditch herstelde de band zich weer een beetje, maar de hoogtijdagen waren met Peace & Love helaas wel afgesloten.