Tom Waits - Big Time (1988)

Erg leuk om al die liedjes eens in een andere versie te horen vond ik, vooral Way down in the hole, Raindogs en Underground klinken super op deze live-opname. En Tom Waits is natuurlijk een perfecte entertainer (dat belooft voor over twee maanden )

Een zeer goede live plaat, die constant blijft boeien, met geweldige versies van klassiekers als 'Clap Hands' en 'Yesterday Is Here', PLUS nieuwe nummers: 'Strange Weather' en 'Falling Down' zijn (met name de eerste) echt briljant. 4.5/5

Ik kan Time ook nooit horen zonder er Thank You, Goodnight achter te denken .

Een van grootste singer-songwriters ooit, als je het mij vraagt. Meeslepende songs, swingend af en toe, grappig (denk aan Telephone Call From Istanbul). Maar het is vooral zijn verroeste stem die de cd iets speciaals geeft.

Intussen uitgegroeid tot mijn favoriete Tom Waits-cd. Ik hou het allermeest van de cd's die hij in de jaren '80 gemaakt heeft, en deze cd bundelt alle meesterwerken, en dan nog eens in onwaarschijnlijk indrukwekkende live-versies. Het is een beetje jammer dat er niks van Bone Machine opstaat, maar dat is dan ook het enige. Als je deze cd vaak beluistert, dan klinken de gewone versies van de nummers bijna slap, zoveel energie en kracht spreekt er hieruit. Gewoon al Telephone Call from Istanbul, dat is hier zo'n gigantisch indrukwekkend en onweerstaanbaar nummer, als ik het hoor moet ik gewoon alles laten liggen waar ik mee bezig ben en verrukt luisteren, iedere keer opnieuw. Mijn nieuwe nummer één!

Never drive a car when you're dead!

Die kwam dan ook pas 4 jaar later uit.

Weet ik, maar het blijf jammer . Ik reken Bone Machine altijd bij het rijtje Frank's Wild Years, Rain Dogs en Swordfishtrombones, dus het zou mooi geweest zijn als deze cd van allevier een aantal nummers zou bevatten. Maar het is zo ook al meer dan behoorlijk .

Zelf een lichte voorkeur voor zijn 'bluesy'-oevre maar, als een Don van Vliet liefhebber, luister ik ook graag naar (niet alle) werk van onze Thomas met een meer exp./jazz invalshoek...

Rauw werk van Tom Waits heeft mijn voorkeur dus is deze een favoriet. De uitvoeringen van Rain Dogs en Big Black Mariah zijn werkelijk onovertroffen, die laatste mede dankzij het atonale gitaarwerk van Marc Ribot.
De gelijknamige film herbergt nog meer moois en het is een schande dat die niet behoorlijk op DVD te verkrijgen is. Via via een vlekkerige AVI te pakken gekregen...

Terwijl ik in de auto zit, draai ik deze cd.

Op het moment dat de geweldige versie van Raindogs is afgelopen, volgt er weer een van die onnavolgbare annekdotes van dhr. Waits, ondersteund door wat getingel op zijn piano. Dit keer iets over het bevruchten van een vrouw, zonder het verrichten van de daad. Omdat ik het niet goed kan verstaan, vanwege de enigzins mompelende toon zet ik het volume flink hard.

Opeens klinken de eerste akkoorden van Train Song, gevolgd door een stem die me werkelijk tot in het diepst van mijn hart weet te raken.

Het zijn van die spaarzame momenten dat muziek je voor even de gelukkigste persoon op aarde kan maken.

Ware poëzie Edjo.

Heerlijke liveplaat alleen heb ik de lp, en daar ontbreken enkele nummers die hier niet staan. Onder andere Clap Hands, Straight to the Top en Yesterday is Here. Erg spijtig. Verder mis ik ook het geweldige Shore Leave , die hadden ze er ook wel op mogen zetten. Maar wat er op staat is (ook) geweldig; de rustige nummers vind ik altijd prachtig, hier zijn dat Cold Cold Ground, Train Song en Time. De andere uitschieter is zonder twijfel de geweldige versie van Rain Dogs en ook wel Telephone Call From Istanbul. En dat heerlijke gelul tussen Rain Dogs en Train Song natuurlijk... Wat een gast, wat een muziek, wat een plaat!

Hieronder de volledige anekdote:

Big Time intro (originally for "I Wish I Was In New Orleans": Wiltern Theatre. November 9, 1987):

"Well... look, I think the question I get asked the most is... I mean, it happens a lot. Enough that I would remark on it. A lot of people come up to me and they say, "Tom, is it possible for a woman to get pregnant without intercourse?" And eh my answer is always the same. I say, "Well, listen. We're gonna have to go all the way back to the Civil War." Apparently, a stray bullet actually pierced the testicle of a Union soldier, and then lodged itself in the ovaries of an eighteen year old girl, who was actually a hundred feet from him at the time. Well, the baby was fine. She was very happy, guilt free and eh... Of course, the soldier was a little pissed off. When you think about it, it's actually a FORM of intercourse, but NOT... for everyone. Those who love ACTION maybe."

Waits heeft deze anekdote overigens niet verzonnen. Volgens de overlevering is tijdens de Burgeroorlog inderdaad een vrouw zwanger geraakt nadat een kogel het scrotum van een soldaat had doorboord en zich vervolgens een weg baande in de eierstokken van de vrouw.

De uitdrukking "son of a gun" schijnt hier vandaan te komen...

Tom Waits zien optreden in het jaar dat dit opgenomen werd, in de Nieuwe Buitensociëteit te Zwolle, tevens een bioscoop. *

Een bijzondere en toepasselijke locatie, want het optreden had ook iets filmisch. Waits met z'n strapatsen en cabareteske presentatie, op een tot rokerige, klassieke jazzclub omgetoverd podium. Je bleef er wat op afstand getuige van, maar gaandeweg wist hij je er meer bij te betrekken.

Ik mis die ambiance wel bij het beluisteren van deze CD en de geluidskwaliteit is ook nogal wisselend. Maar de bijvoorbeeld door Floater beschreven mop is hier weer beter te volgen!

Way Down in the Hole is zeker hilarisch. Zelf een hysterische, warrige, hel en verdoemenis prekende dominee, zoals die hier in figureert, gekend. De angst bevangt je, maar gelukkig is er de bevrijdende lach.

Een paar songs krijgen een toegevoegde waarde, live, en zijn wat directer, maar eigenlijk verder heel wat songs die ik net zo lief of liever studio beluister, met alle finesses.

* Dan te bedenken dat ik m'n eerste pop optredens hier ook meemaakte. Connie Vink en Rob de Nijs, als kind, samen met m'n moeder, begin jaren 70, tijdens het uitreiken van een prijs voor een tekenwedstrijd!

Lekker om andere versies van geweldige nummers te horen. Tom Waits kan niet veel fout doen bij mij

Erg knappe liveplaat van Waits; het helpt natuurlijk wel dat er enkele persoonlijke favorieten van mij opstaan ('Time', 'Ruby's Arms', 'Train Song', met die hilarische intro). Bij mij kan de beste man ook niet veel fout doen.

Ik vind zeker dat deze nummers mooi zijn uitgevoerd.
Alleen de registratie is soms zo slecht... dan weer heel dof, dan weer helder.. dan weer heel erg zacht en dan keihard.. daar hadden ze misschien wat mee moeten doen..

Remaster?

Eens. Raad je wel aan eens de dvd te bekijken, erg leuk. Die kan bij mij zelfs op een punt meer rekenen.

Niet onwaar, maar ik vind dat de tweede helft van de dvd duidelijk sterker is dan de eerste. In het begin komt Waits, zeker voor zijn doen, toch wat eenzijdig over. De tweede helft is experimenteler en ritmischer. Desondanks zeer de moeite waard.

Er staan hier een aantal schitterende uitvoeringen op! Bijvoorbeeld die van Rain Dogs, Way Down in the Hole en Cold Cold Ground zijn echt fantastisch, waardoor het zeer de moeite waard is dit eens te beluisteren als Tom Waits-liefhebber (en als ik iets ben...). Ook zijn de nummers Strange Weather en Telephone Call from Istanbul een fantastische aanvulling op het oeuvre van Tom Waits.

Hoe deze man het voor elkaar heeft gekregen om zoveel muziek te maken die zo goed is, zo afwisselend, origineel, vernieuwend en constant in ontwikkeling, met zulke mooie teksten en gebracht met zo'n charisma... Het mag een wereldwonder heten. Dit album biedt een leuke selectie wat dit betreft Al prefereer ik in veel gevallen wel de albumversie (van Ruby's Arms en Underground bijvoorbeeld).

Sapperloot! Dit album heb ik al jaren zonder het te beluisteren. Niet eens een stem gegeven, terwijl ik Tom’s grootste fan boven Bedum en onder Schiermonnikoog ben. Huiswerk voor de komende dagen.