Jaylib - Champion Sound (2003)

De Beats zijn gewoon geniaal en houd echt van de rare manier waarop er word gerapt net als bij de platen van Quasimodo, die hier ook niet mag ontbreken!

Op dit album proberen Madlib en J Dilla, samen Jaylib, een bepaald nonchalant 'uit de losse pols' sfeertje neer te zetten. Op één glorieus moment lukt dit meer dan geweldig: the Red is één van de beste hip-hopnummers die ik ken. De vreselijk droge en nonchalante verses van Madlib met zijn typische lage stem over die geweldige beat maken dit een uitzonderlijk goed nummer. Het is dat ik het woord 'swagger' heb afgezworen, anders zou ik zeggen dat het nummer overloopt van de swag. Ook McNasty Filth, Raw Shit en The Official zijn prima nummers, maar voor de rest schommelt het niveau nogal tussen aardig en ronduit saai en slaan ze in hun poging nonchalant te klinken de plank een aantal keer volledig mis.

Wat mij ten eerste regelmatig erg stoort zijn de raps. Madlib en J Dilla zijn producers en geen rappers, dat weten ze zelf ook en de plaat gaat eigenlijk meer om de beats, maar ik moet er toch naar luisteren. Zowel Madlib als J Dilla zijn geregeld vreselijk saai en weten nauwelijks te boeien. Schoolvoorbeeld is J Dilla op Survival Test, waarop hij het hele nummer lang rijmt op 'out here' en 'out there'... Expres uiteraard, maar ik slaakte op gegeven moment een zucht van pure ergenis. Zo weten ze me voor het grootste deel van het album totaal niet te boeien.

De momenten dat het wel lukt ligt het eigenlijk aan de beats. Dat is eigenlijk waar deze hele plaat, met twee topproducers, om zou moeten draaien. En ze 'pompen' als een gek, toch? Een enkele keer: ja. Dat zijn dan ook meteen de hoogtepunten. Verder vind ik het ook met de beats helemaal niet zo best gesteld. Er zit namelijk nauwelijks enige variatie in, hierdoor gaan de stuk voor stuk sterk gekozen loops of samples waar elke beat omheen gebouwd is na een klein minuutje al vervelen. Neem Starz: als die sample begint heb ik even het gevoel 'dit is geniaal', 30 seconden later ben ik er alweer klaar mee. Ook een nummer als the Heist belooft aan het begin heerlijk te gaan worden maar begint in plaats daarvan na een minuut te vervelen. Dit is bij de meeste nummers zo, als ze niet al vanaf het begin vervelend zijn, zoals Heavy en Strip Club. Waar dit aan ligt? Misschien toch het gebrek aan een fatsoenlijke MC.

Al met al ben ik dus lang niet zo positief over dit album. De beats zijn niet boeiend genoeg om de matige rapkwaliteiten van Madlib en J Dilla te compenseren, waardoor dit album erg saai wordt, een enkel hoogtepunt daargelaten.

@ Niels: probeer dit album wat tijd te geven, wat luisterbeurten af en toe wanneer je denkt dat je er misschien zin in hebt. En probeer dit album te nemen zoals het is, en er geen dingen van te willen die het niet is. Klinkt misschien een beetje simpel maar ik bedoel het precies zoals ik het zeg. Echt, dit is doper dan een 2,5.

Ik ken het album inmiddels al behoorlijk lang en ik heb het ook pakken beter gewaardeerd, om de één of andere reden vind ik het nu lang niet meer zo goed als eerst. Daarnaast ben ik niet op zoek naar dingen die er niet zijn, ik vind het album gewoon grotendeels saai. Ik begrijp dat het op dit album niet zozeer om de raps gaat maar meer om de beats, maar die zijn gewoon niet van voldoende kwaliteit om de gebreken van de raps op te vangen imo. Misschien ligt de (champion) sound me gewoon niet.

Oke fair enough! Smaken verschillen, dan maar

J Dilla duidelijk ook de betere MC hier, hoe die een beat als die van Champion Sound omtovert tot zo'n track is geniaal. Madlib wat te droog, ik heb hem liever als Quasimoto.

NINE LICKS: Wie // J Dilla x Madlib = Champion Sound. Wat //... - ninelicks.nl

Lastig om dit album goed te plaatsen. Zitten erg dope nummers tussen (zoals natuurlijk The Red) maar vind het verder erg matig. Vooral op gebied van flow. Ben niet zo van de droge stem, maar dat is "een kwestie van smaak".

Het is natuurlijk allang algemeen bekend, maar: The Red

Dat er bij dit album nog negatieve reacties staan, is voor mij onbegrijpelijk (smaken verschillen). Over platen die de tand des tijds moeiteloos doorstaan gesproken...Dit is gewoon een uur lang je nek breken, de lome raps op het randje van meligheid soms passen er ook perfect bij. Een van m'n alltime favorieten nog steeds. Ook een van de platen die me langzaam aan wat meer richting 'underground' hiphop sleurde.

Hij staat weer eens op in de trein, de vroege van 5:55 helaas. Klassieker met een grote K.

Lapdance, lapdance... ATM machines bring your whole advance.
Ik ga altijd stuk op het einde als Madlib dronken constateert dat de deur open is.

Snap nog steeds niet waarom er een andere versie van The Red op Spotify staat…

Wél op de (latere) fysieke releases dan? Heb de bewuste versie maar gepindakaast van de Tony Hawk Pro Skater gamesoundtrack

Toevallig gister wat onderzoek gedaan en schijnbaar staat de originele versie alleen op de eerste fysieke versies van dit album (die ik gelukkig heb liggen). Dit geldt ook voor No Games.

Sample issues toch met de zangeres van het origineel? OG versie is wel veel dikker imo.

Yep! Wel zonde dat één van de hardste tracks, zo niet de hardste, niet meer op het album mag staan. Zo’n nummer is een reden om een album aan te schaffen. Al vind ik dit hele album een reden om dit album aan te schaffen.