The Chameleons - Why Call It Anything (2001)

Dit is het enige album van the Chameleons wat ik nog niet gehoord heb, heeft deze wat weg van hun werk uit de jaren 80?

Ik denk dat het stemgemiddelde het niveau van deze plaat heel goed weergeeft. Het klinkt onmiskenbaar als The Chameleons, de stem van Mark Burgess is geen spat veranderd, de productie van John Rivers (Dead Can Dance) en David M. Allen (The Cure) is mooi helder, de tinkelende gitaartjes komen weer voorbij, maar de magie van weleer ontbreekt volledig. Het openingsnummer Shades begint nog veelbelovend, maar daar staan toch te veel nummers tegenover die je bijna bloedeloos en gezapig kunt noemen. Miracles and Wonders met additional vocals van Kwasi Assante is dan wel weer aardig. Doet mij denken aan het experiment van R.E.M. met rapper KRS-One op het nummer Radio (van het album Out of Time). Voor de rest valt er weinig spannends te beleven. 3,5*.

Je slaat de spijker op zijn kop. De magie is weg. Shades is idd een sterk nummer.

Wel blij dat ik door deze comeback ze 2x live heb kunnen zien en heb meegezongen met Mark Burgess op het podium (Second Skin) in Paradiso.

Ik blijf lekker het oude spul draaien en droom weg.

Yo, Starsailor! Als ik hier eerder had gekeken had ik gezien dat jij toen die mazzelkont was hè? Maar ik ben zo te zien niet de enige die weinig aandacht besteedt aan deze plaat. Drie reacties is echter wel érg weinig en er staan best een paar goeie nummers op. Anyone Alive en Dangerous Land zijn dankzij Dave's karakteristieke gitaarswirls zeker de moeite waard. Ik draai hem nog wel hoor.

"Miracles and Wonders met additional vocals van Kwasi Assante is dan wel weer aardig."

??? Meen je dat? Ik vind het gebrabbel van die Kwasi echt verschrikkelijk en past naar mijn mening hier helemaal niet bij.

Helemaal mee eens
Kan die gozer niet gewoon lekker in een reggaeband gaan spelen???

Ook in project Black Swan Lane vergalt hij minimaal 3 nummers.

Why call it anything? Dat klinkt als een verontschuldiging voor een matig 'comeback' album, maar dat is ook weer niet op zijn plaats.
De eighties albums zijn weliswaar beter en het kabbelgehalte is hier en daar wat te hoog , maar er staan genoeg spannende tracks tegenover om dit een prima album te maken:
shades, indiana, truth isn't..., lufthansa en dangerous land.

Enne... die Kwasi is inderdaad irritant op dit album!

Truth isn't Truth Anymore is alvast geweldig. Ben erg benieuwd wat mijn favoriete eightiesband begin jaren 2000 op ons bord brengt.

Men doet de plaat hier toch wat tekort is mijn mening.
De sound is onmiskenbaar Chameleons en heeft toch veelal sterke nummers.
De opener is fantastisch als vanouds, Anyone Alive, Lufthansa, Truth Isn't Truth Anymore, vooral Dangerous Land en Miracles and Wonders doen hier niet veel voor onder. Dan zijn toch bijna alle nummers genoemd. Je moet de plaat alleen wat vaker beluisteren en los zien van het overige werk om het te waarderen, niets mis mee, fantastisch eigenlijk wel.

Ik vraag me eerlijk gezegd af of jij het oude werk wel vaak genoeg beluisterd hebt. Daar zit toch wel enige 'magie' in. Een bepaalde urgentie en oprechtheid. Deze plaat is een geforceerde poging om die magie weer terug te laten komen. Op enkele nummers na is dit in mijn ogen behoorlijk mislukt. Is ook geen schande want ik ken geen voorbeelden van come backs waar dit wel glansrijk gelukt is.
Ik snap ook niet dat je Miracles and Wonders hier durft te vergelijken met 'vanouds' want vroeger liep er geen rastafari door hun uiterst sfeervolle materiaal te blaten.
En natuurlijk vergelijk ik het wel met ander materiaal. Het is toch uitgeven onder de naam The Chameleons?
Met mijn 3.5* doe ik ze zeker niet tekort want een 7-tje is een keurig netjes cijfer.

Ik vind Why Call It Anything behoorlijk goed meevallen. Als je ook wat rond surft op het internet, dan zijn er behoorlijk wat die deze plaat goed vinden. Muziekgids Allmusic gaf 4 sterren voor deze plaat. Maar natuurlijk, het is maar hoe je het bekijkt. De magie is wat weg en de nummers zijn een tikkeltje minder maar ik ben best tevreden. Persoonlijk vind ik Why Call It Anything geen slechte plaat.

Op 17 juni van vorig jaar werd ook deze opnieuw uitgebracht door het Blue Apple label.
Cd1 is dus de geremasterde versie van deze plaat en cd2 is het live album Live at the Academy.

Live in Amsterdam

Chameleons Vox - Dangerous Land @ Q Factory

Ik heb deze plaat ook weer eens uit de kast getrokken en het blijft een beetje een "mixed bag". De plaat begint lekker explosief en het was ook wel een sensatie dat de Chameleons weer met een nieuw album kwamen destijds. Ook ik was bij het reunie concert in Paradiso en dat rockte de tent uit. Wat een power. Dat is allemaal prachtig tot Kwasi Asante voorbij komt, ik was destijds geschokt toen ik dat de eerste keer hoorde. Ik heb niets tegen "reggae te gekkae" maar wat ze hier mee hebben willen doen is mij een raadsel, ik vind het persoonlijk echt afschuwelijk en het brengt het niveau van de plaat zwaar naar beneden. Toen die pipo in Paradiso ook nog het podium op kwam en in veel meer nummers mee ging zitten blaten/toasten/huppelen had ik de boze droom dat ze Kwasi Asante in een ruimteschip naar mars zouden sturen. Het mooie NL spreekwoord is volledig van toepassing, het is als een vlag op een modderschuit, en dat is het (naar Dik Trom). Blijft verder een prima album en het blijven goede muzikanten, Mark Burgess fungeert het beste als hij een goede side kick naast zich heeft (zoals Yves Altana) en ik had graag meer nieuw materiaal van de heren willen horen. De gitaarpartijen van Reg en Dave blijven bijzonder. Zonder vriend Kwasi had ik de plaat vier sterrem gegeven, ik hou het nu bij 3.

Indiana, Dangerous Land en Shades zijn fijne Chameleons nummers. Jammer dat deze band niet meer albums heeft gemaakt. De hoes vind ik overigens vreselijk.

Indiana spelen ze nu weer op de huidige tournee.
Mooi nummer!

Weer eens een plezierige remaster/reissue verrassing. Het mag gezegd worden omdat ik tegenwoordig toch vaak de meeste remasters een pure geld ripoff vind omdat het origineel beter klinkt dan de "remaster". Er zijn natuurlijk uitzonderingen, zoals de prima remasters van de eerste U2 platen. En het geldt dus ook voor deze uitstekende 2-LP reissue van The Chameleons, klinkt als een klok en ook speciaal germastered voor vinyl zoals het hoort. En niet zoals het tegenwoordig vaak gaat gewoon de CD op vinyl overzetten zonder aanpassingen. Lekker gemakkelijk en goedkoop en dan nog een vinyl kleurtje en klaar is kees.

Remasteren voor vinyl vereist andere skills en de meeste platenmaatscahppijen hadden hier vroeger ook mensen voor die hier in gespecialiseerd waren. Hulde voor Blue Apple dat zij dit serieus hebben opgepakt en ook dat ik weer even lekker de feel van dit album terug krijg. Sterker nog, ik vind het nu beter dan toen het album uitkwam. Ik gooi 'm dus ook een volle punt omhoog.