The Decemberists - The Hazards of Love (2009)

Ik leerde The Decemberists vier jaar geleden kennen toen ze het album 'Picaresque' uitbrachten. Een mooi lyrisch folky popalbum, dat mij wel wat aan het R.E.M. van begin jaren tachtig deed denken. Met terugwerkende kracht maakte ik kennis met hun voorgaande albums, 'Castaways and Cutouts' en 'Her Majesty' en de EP's '5 Songs' en 'The Tain'. Ik vond het allemaal even mooi. Het kwintet uit Portland, onder aanvoering van singer/songwriter Colin Meloy, maakte een soort vaudeville-achtige piratenliederen met instrumenten als accordeon en melodica, afgewisseld met pure indie-popliedjes. De nasale stem van Meloy deed denken aan Jeff Mangum van Neutral Milk Hotel, maar dan beschaafder. En de teksten waren epische vertellingen waar je makkelijk in kon verdwalen.

Toen ik dat jaar de band live in Paradiso zag realiseerde ik me echter dat dit geen muziek is die ik volledig in mijn hart kan sluiten, daarvoor is het toch allemaal net iets te doordacht-theatraal. Soms misschien meer kleinkunst dan rock&roll. Toch bleef het een band die mij wist te intrigeren. Dat veranderde met 'The Crane Wife' uit 2006. Een conceptueel album dat opzichtig flirtte met progrock uit de jaren zeventig. Met uitzondering van Pink Floyd, Soft Machine en Mike Oldfield heb ik weinig met dat soort muziek. Yes, Genesis, King Crimson, Jethro Tull, ik kan er wel respect voor opbrengen en vind het allemaal reuze knap, maar het boeit me gewoon niet zo. Misschien zou ik er meer naar moeten luisteren en verandert mijn mening dan. Maar geef mij maar de basale rebellie van punk die de doodsteek voor deze kantklos-jazz betekende. Het probleem is echter niet zozeer dat The Decemberists dit soort invloeden in hun muziek is gaan verwerken, wel dat ze het op zo'n volledig onovertuigende en geforceerde wijze doen. De combinatie van folky indie-pop en symfonische rock is zeer ongebruikelijk en daarom origineel te noemen, maar het resultaat is niet minder dan tenenkrommend.

Hun nieuwste album heet 'The Hazards of Love' en is een heuse 'rock-opera'. Het verhaal gaat over een zwanger meisje (gezongen door Becky Stark uit de band Lavender Diamond), een boosaardige 'koningin van het woud' (door Shara Worden van My Brightest Diamond) en een man die van vorm kan veranderen (Meloy zelf). Zoals eigenlijk altijd het geval is bij zogenaamde rock-opera's slaat het verhaal helemaal nergens op en lijkt op een stoned avondje op papier te zijn gekrabbeld. Muzikaal gezien maak je je er ergens ook wel erg makkelijk vanaf met zo'n concept-plaat. Het gebrek aan goede liedjes kan altijd verantwoord worden door te verwijzen naar het samenhangende concept, de context waarin de verschillende tracks altijd als één geheel bekeken moeten worden en waarin het beoordelen van individuele songs not-done is. En melodieën mogen tot vervelends toe terugkeren, dat zijn immers de 'thema's' van het verhaal. The Hazards of Love bezit een paar mooie melodieën, maar die zijn lang niet goed genoeg om zo uitgekauwd te mogen worden. De muziek is het vervelendst wanneer het wil gaan 'rocken', alsof het stotterende sukkeltje van het schoolplein een Black Sabbath-shirt is gaan dragen om nieuwe vrienden te krijgen.

The Hazards of Love is zonder enige twijfel de meest irritante plaat die ik dit jaar gehoord heb. Het is allemaal zo vreselijk pretentieus, maar gaat echt helemaal nergens over. Een zeepbel van slechte ideeën en onoprechte vernieuwingdrang. Het meest pijnlijke is nog wel dat ik met terugwerkende kracht de oude muziek van The Decemberists die ik wél mooi vond nu ook niet meer serieus kan nemen. Van dit gezelschap krijg ik gewoon een vieze smaak in mijn mond.

Bron: http://kasblog.punt.nl/

Ach ja, the Decemberists flikken het em weer. Ik ben erg laat dit jaar met het beluisteren van de nieuwe, als zijnde een verstokt fan. Alsnog, een review bij deze nietzoverassende maar toch verassend goede plaat.

Decemberists blijven het vertrouwde geluid houden met hun frontman, en toch is dit album weer zo anders dan hun voorgangers. Een rockopera maar dan echt cool. Hoogtepuntjes zijn er genoeg, met als toppunt 'The Wanting Comes in Waves'. Het samenspel met de Led Zepp achtige gitaren, de zangeres en Colin Meloys stemgeluid balanceert op het randje van té en prachtig.

Ik vind de wisselende stemmen hier dan ook niet onverwacht. Decemberists zijn natuurlijk al jaren een folkachtige band, en de sprong naar progrock met hun The Crane Wife was al erg gewaagd, laat staan de sprong naar rockopera. Je moet er van houden.

De albums Her Majesty en Picaresque zijn nog steeds de albums hoe ik the Decemberists ken en hoe ik ze altijd zal herinneren. Wat ze kenmerkt is de briljante opbouw en de geniale afsluiters. Deze worden alleen maar versterkt op hun prog album en op deze rockopera. Het orkestrale, magistrale, grootse en machtige geluid van de rockoperanummers wat snel te overweldigend zou zijn, worden op de juiste momenten afgewisseld met meer vertrouwd Decemberists geluid, en de afsluiter is in zijn relatieve ingetogenheid opeens een verademing. Een betere afsluiter had niet gekozen kunnen worden.

Misschien ben ik met mijn stiekeme voorliefde voor oude rockplaten een beetje bevooroordeeld, om nog maar te zwijgen van het feit dat de Decemberists erg hun best moeten doen om iets fout te kunnen doen bij mij. Laat ze maar gewoon doorgaan met hun ding doen. Ik hoop stiekem op een R&B of een soul versie van Decemberists. Wellicht dat ik dan ook nog wat ga zien in dat genre.

Dit album heeft zich in korte tijd opgewerkt als mijn favoriete Decemberists album. Dit album is een logische volgende stap na de al zeer goede albums Picaresque en Crane Wife, maar waar er op die twee albums nummers staan die duidelijk boven de rest uitspringen, omdat er ook wat mindere nummers opstaan (Crane Wife heeft daar meer last van dan Picaresque), is dit album echt een geheel. Natuurlijk heb ik zo mijn favorieten (Rake's Song, Wanting Comes in Waves/Repaid en Hazards of Love 4), het niveau van dit album is gewoon ontzettend constant. Nergens heb je het gevoel een nummer te willen skippen, vanaf de eerste noten van Prelude word je meegezogen in het verhaal over Margareth en haar lover William, die dwars worden gezeten door de Queen en haar hulpje de Rake. De opbouw is hierin briljant, van het relatief rustige Hazards of Love 1 naar het bombastische Wanting Comes in Waves / Repaid halverwege. Vanaf the Rake's Song komt het helemaal op stoom richting de fantastische en dramatische finale Hazards of Love 4, die me ook echt wat doet.

Qua stijl borduurt dit duidelijk voort op The Island van Crane Wife, maar de sound is wat heavier dan we van The Decemberists gewend zijn. Tel daarbij de gastvocalen van Becky Stark en Shara Worden op en je hebt gewoon een super album. In mijn ogen als album het Magnum Opus van the Decemberists. Neemt niet weg dat de individuele klasse van The Mariner's Revenge Song, Crane Wife 1, 2 and 3 en The Island iets beter is, maar dat zijn duidelijk nummers die er Picaresque en Crane Wife bovenuit springen.

But I pulled you and I called you here,
And I caught you and I brought you here
These hazards of love, never more will trouble us.

5* en een plek in mijn top 10.

Op de site van NPR staat trouwens een link naar hun complete copncert op South by South West van 2009, waar ze dit album in zijn geheel spelen.