Ennio Morricone - The Mission (1986)

Zou bijna willen zeggen dat The Mission complexer is dan Cera una volta.Kenmerkend en vaak alleen herinnerd zijn de grote thema's, maar de underscore is toch niet altijd even boeiend. Daar schiet The Mission niet te kort. Overigens geef ik ze beiden 5 sterren, maar is er toch nog een degelijk verschil voor mij.

edit: is gewoon complexer!

Morricone's score is feitelijk opgebouwd uit 2 thema's als te horen in On Earth as it is in Heaven en Gabriel's Oboe. Die eerste is een redelijk ingetogen thema gespeel door een fluit, de 2e met nogal afwijkende klanken van een hobo.Deze twee thema's en enkele andere keren steeds in sterke variatie terug. Prachtige leidmotieven!

De fusering van de Spaanse gitaren, Zuid-Amerikaanse drums en het Latijn zingende koor geven de botsing tussen de Portugezen en inboorlingen aan.Het chanting van het koor in Latijn is prachtig: het Vita,vita nostra in The River. In korte vorm in Vita Nostra zelf.

Een treurig, mooi en af en toe zeer opgetogen score. In 1995 gaf Morricone overigens nog een concert waar het thema van The Mission nog mooier werd uitgevoerd live. 5 sterren

Ik heb de film 'The Mission' laatst gezien op tv. Nooit gedacht dat Gabriel's Oboe en met name de koortjes in de muziek echt in de film zelf plaatsvindt. Het wordt gezongen door tamelijk jong volk. Prachtig hoe dat in de film klinkt, vooral in die laatste geweldadige scéne!

Het album opzich is zeer kwaliteitvol. Met name het 'Vita Nostra' en Gabriel's Oboe.

Dan mag je ook weleens op Morricone's werk gaan stemmen.

Prachtige filmscore! Morricone is de absolute meester in klassiek opgezette scores, dit is één van zijn beste.

Tja, wat kan ik aan al deze reacties nog toevoegen? Het is gewoon een zeer goed album!

4,5*

(p.s.: 'Call Finds Ripley' moet toch 'Carlotta' heten?)

Klopt. Heb de grove fout even aangepast. Verplichte kost voor iedereen die hier weg van is het album Guardians of the Clouds, met een mooi interpetatie door Morricone en Kraayuenhof met ook een Iers verloop verder in de versie ervan!

Had véél meer verwacht van de #1 in de score toplijst. Het is vaak aangenaam, maar het weet me niet geheel te grijpen. Wordt nergens geniaal, en sommige stukken heb ik vrijwel niets mee. Als ik goede scores wil zet ik toch liever The Fountain of Thin Red Line weer op

Aha, die staat nu op nr. 1... Moet heel recent gebeurd zijn vermoed ik. Zou in ieder geval niet verwachtingen gaan scheppen aan de hand van de score lijst hier. Dit is eigenlijk een hele traditionele Morricone, die wereldwijd geprezen wordt. Vooral het thema in specifiek. Fountain en TRL zijn zo ook meer bewegende scores, wat je daarom wellicht ook veel meer pleziert. Ach, misschien bevalt het later beter, of niet.

Ergens in de film hoor je geloof ik het Pirates of the Caribbean deuntje dat is dus afgepakt VAN Ennio Morricone DOOR Klaus Badelt! Ik vind het een schande!

Hmmm, lijkt me sterk... Weet je het zeker?

Ik kan me overigens wel voorstellen dat Klaus Badelt dit als inspiratie gebruikt zou hebben. Zelfde soort film, beetje caribisch en tropisch..

Dacht toch echt dat je het ergens hoorde in de film, moet hem maar eens weer gaan kijken dan weet ik het zeker Manco.

U bedoelt deze, Neo?

Volgens mij is dat stuk van het concert uit 2003 in Arena di Verona, wat ook op dvd is uitgebracht. Eerlijk gezegd weet ik niet meer het precieze concert uit 1995; heb ondertussen namelijk ook vele andere mooie uitvoeringen gehoord. Zo ook van Carel Craayenhof zoals hierboven al aangegeven.

He JohnWilliams,

Inderdaad heeft het steeds terugkomende 'Vita Nostra' erg veel weg van het Pirates thema...

Denk dat Badelt daar zijn motivatie vandaan heeft.

De live uitvoering, die tevens ook op Youtube te vinden is, is werkelijk adembenemend mooi! Melancholieke berusting op zijn best om vervolgens in een prachtige climax al je nekharen omhoog te werken!

Je bedoelt dat filmpje wat ik erbij heb gemaakt, die achter track 13 staat? Die is inderdaad geweldig.

Neen, het is een andere opname, gewoon via Youtube te vinden

De eerste 45 seconden van On Earth As it is in Heaven maken me absoluut stil en zijn ongeëvenaard. Tot de trommels een eind maken aan de droom. Vaak heb ik me vaak afgevraagd waarom de extatische klanken niet voort mogen duren.
Morricone geeft zelf het antwoord: omdat het 'on earth' niet kan zijn ' as in heaven'.
Magnifieke score.

En dat blijkt inderdaad het geval

Bij Ennio Morricone's muziek gaat de aandacht nogal vaak uit naar de drie scores die hij voor Sergio Leone's Spaghettiwestern trilogie ( a Fistful of dollars,For a few dollars more en the Good,the bad and the ugly) en Once upon a time in the west heeft geschreven maar de oude Italiaanse meester heeft natuurlijk veel meer prachtige soundtracks op zijn naam staan.
Één van de beste daarvan was voor Roland Joffé's the Mission uit 1986.De film over de kerk vs de slavenhandel in Zuid-Amerika rond 1750 met onder andere Robert De Niro en Jeremy Irons heeft in de loop der jaren,ondanks de nog steeds prachtige beelden wel wat van zijn glans verloren maar de muziek van Ennio Morricone bepaalt niet.
Deze score klinkt wat conventioneler dan ik gewend ben van Morricone maar de tegenstelling zoals eerder genoemd bij de inhoud komt ook prachtig tot uitdrukking in de muziek.Meeslepende strijkers voor de kerk en de Spaanse gitaar,blaasinstrumenten zoals hobo en fluit en koren voor de inheemse bevolking .En het mooie is dat dat contrast vaak in één nummer tot uiting komt.
Prachtige en sfeervolle stukken als On Earth as It Is in Heaven,The Mission,Penance en Gabriel's Oboe behouden daarnaast ook met gemak hun schoonheid zonder de beelden en behoren tot één van de mooiste soundtracks van Ennio Morricone's zeer indrukwekkende oeuvre.En dat zegt al genoeg.
Erg goed.

Verkeerd voorbeeld om The Mission te nemen als het aankomt op ´aandacht´. Ja, weliswaar nog steeds niet zo populair als eerder genoemde, tenminste het ligt eraan welke maatstaven je hanteert. Enkel op basis van bijvoorbeeld stemmen op deze site lijkt mij niet verstandig, omdat populair naast ´´wat snel in je opkomt´, ook zaken als hoe vaak staat het op uitgaven, hoe vaak is het live uitgevoerd etc.Het welbekende thema is niet weg te slaan uit programma´s van concerten voor een groot publiek, of zelfs kerkdiensten en dergelijken. Wellicht zelfs meer live gespeeld dat die Italiaanse westerns en daarmee mogelijk zelfs populairder.

Soundtracks zijn niet echt mijn terrein omdat ik vaak de aandacht verlies, als ik er geen beelden bij heb. Wel kan ik intens genieten van de muziek in de film in combinatie dus met de beelden. Heb een aardige collectie soundtracks op de planken staan , maar op een of andere manier krijgen deze dus te weinig de aandacht die ze verdienen. Als goede voornemen begin 2025 besloten om per dag twee soundtracks te beluisteren, en daar eens wat over te pennen. The Mission van Morricone is wat mij betreft wel een van de mooiste in mijn collectie.Ik vond de film destijds al indrukwekkend , maar nu ik de soundtrack eigenlijk de hele maand heb afgespeeld ben ik nog meer onder de indruk. De muziek is zo “ rijk” zonder opdringerig te zijn . Morricone was een meester in het opwekken van sfeer en weet een wereld te scheppen waarin het heerlijk toeven is. Hoogtepunten noemen hier is gekkenwerk , dus mijn 5 sterren zeggen daarin genoeg. Magistraal.

Genialiteit van Morricone. Hoe hij de Westerse cultuur en de mysterieuze wereld van het Zuid-Amerikaanse oerwoud weet te vangen in één soundtrack. Dat begint al met het eerste nummer: een katholiek klinkend koor wordt daar ondersteund door drums van de 'natives'. Die oerwoud-drums, panfluit en mysterieuze geluiden blijven het hele album/soundtrack door blenden met de westerse strijk- en koormuziek.

De westerse klanken zijn vaak extatisch op het angstige/aggressieve af, als afspiegeling van de koloniale godsdienstwaanzin, de angst voor het onbekende, die omslaat in agressie. De mysterieuze jungle-geluiden zorgen juist weer voor een bepaald soort vervreemding waar Morricone vaak zo'n sardonisch genoegen in lijkt te scheppen.
Op deze manier kan men zich als volgevreten westerling uitstekend verplaatsen in de angsten van de mensen, die zo overtuigd zijn of waren van hun godsdienst en eigen gelijk, dat ze zich op dergelijk onmogelijk terrein als de Amazone begeven met het idee de bewoners daar eens de waarheid te gaan vertellen. Met naïviteit en goede bedoelingen een verschrikkelijk slecht idee uitvoeren, en uiteindelijk belanden in een soort extatische wanhoop en waanzin, temidden van al dat ondoordringbare natuurschoon; het is allemaal terug te horen in deze score.

Morricone heeft alles altijd, met 1 uitzondering in zijn hele ouvre (ik ken vrijwel alles) benaderd vanuit een Westerse emulatie van iets ''exotisch, op alle mogelijke terreinen. Dat is een groot verschil met jouw verschil in het scheideh van de twee.

In unverseel opzicht en genialiteit, ben ik het compleet eens.

Ik ken lang niet alles van Morricone dus ben benieuwd wat jouw uitzondering is neo

Volgens mij bedoelen we trouwens min of meer hetzelfde. De sfeer van de film (westerse cultuur die zich vervreemd voelt in Zuid-Amerika) wordt gevangen in de muziek op de wijze zoals ik die beschreef. Dat zie ik ook als een Westerse emulatie van iets exotisch. Maar op een duale manier: de westerse en niet-westerse instrumenten die heel duidelijk een spel met elkaar spelen.

Ik snap dat de panfluit en drums (en met name de melodieën en ritmes ervan) antropologisch niet correct zijn, maar veel meer een bepaald effect moeten hebben op de luisterende/kijkende westerling. Dat vind ik ook niet erg, daarin ben ik misschien meer Italiaans dan Nederlands, zolang het effect maar werkt.

Hetzelfde geldt trouwens voor de 'katholieke' koorwerken, die kloppen ook niet helemaal als je er antropologisch naar gaat kijken. Zit het album nu weer eens te luisteren en met name de agressie in de koorwerken (On Earth as it is in Heaven, River, Te Deum Guarani) zal je nooit in een 'westers' koorwerk terughoren. Het is een prachtige muzikale weergave van een motief uit de film: het goedbedoelde geloof dat in den vreemde echter hysterische en zeer gewelddadige vormen aan begint te nemen.

Als puntje bij paaltje komt laat Morricone de officiële cultuurhistorie achterwege en doet hij gewoon zijn eigen ding. Dat pleit voor hem als kunstenaar.

''Westere'' koorwerken zijn al door zoveel soortgelijken (componisten in alle mogelijke terreinen, inclusief die voor film) anders benaderd; Morricone is op dit vlak verre van uniek.

De uitzondering is, weinig radicaal, een doudouk in de 2012 mini-serie L'Isola.