Yagya - Rigning (2009)

Het zal mij benieuwen, een nieuwe Yagya.
Samples op de site klonken wederom erg goed.

Hij zal van de week binnen komen op cd, helaas niet op vinyl want die heeft twee nummers minder.

Mooi.

Een dromerige wat verdrietige plaat waar je rustig doorheen vaart. De muziek bestaat uit veldopnames van onder andere regen, donderwolken, krekels en vogels naast in trance vervoerende ambient synths en zachte dubtechno ritmes.

Het Groningse label Sending Orbs blijft bezig goede cd's uit te brengen.

Dit lijkt echt zo enorm veel op Deepchord & Echospace. Luister maar eens naar Rigning Tvö, echt 99% gelijk, het is misschien iets meer uptempo Heerlijk.

Ik vind het eigenlijk best nog wel anders ook al gebruiken ze duidelijk een aantal van dezelfde elementen. Hoe de ritmes, synths en field recordings geproduceerd zijn verschilt toch een hoop tussen.

Ja, dit lijkt mij toch ook anders. Althans qua details; de sfeer/ stijl is natuurlijk dezelfde. Aanvankelijk dacht ik ook dat dit soort ambient techno toch weinig in de pan te berokkenen had maar gelukkig is er een pak variatie te vinden in het genre (en deze stijl).

Yups. De field recordings tillen dit juist boven de gemiddelde ambientdubtechno-plaat uit. Voegt ook daadwerkelijk iets toe aan het legendarische werk van Gas etc. op die manier.

Mooi ding.

Wat heb ik genoten van dit prachtige album, de sfeer is overweldigend. De heerlijke rust, gecreëerd door natuurgeluiden maar ook door de melodieuze elektronische invloeden, daar geniet ik het meeste van. En ondanks dat alles heel minimaal blijft, vind ik het wel spannend genoeg. Het is de pure schoonheid van ontspanning. Nadeel bij een dergelijke cd is dat het niet voor elk moment is weggelegd. Voordeel is dat ik ook dit weer een cd is die het goed doet op mijn werk. Ik ga mee in de trend om dit album met 4* te belonen (en een gouden randje).

Ben ik het niet zo mee eens... Deepchord(helemaal de platen op het Deepchord label) is veel minimalistischer van aanpak, meer abstractie. (10+ min dezelfde loopjes getweakt soms). Sowieso wel goed uit elkaar te houden(voor mij dus, maar ik ben er ook redelijk veel mee bezig). Maar de overeenkomsten zijn er. Beat op de tel met stevige basslijnen, veel effecten over zowel de synthesizers als de ritmesectie(de echoruimtes geven deze muziek hun kracht).
Maar mooie plaat voor zover ik kan beoordelen na twee luisterbeurten. Melodisch steekt dit wel een stuk uit boven de gemiddelde plaat uit dit vakgebied, dat was bij het vorige album Will I dream during the process? ook al zo. Daarnaast vind ik het artwork van Jeroen Advocaat toch een dik pak mooier dan dit. Ik weet niet wat de reden is om een ander het te laten doen dit keer

Oke, ik had mijn mening dan ook gebaseerd op dit album. Goed te weten want nu ga ik natuurlijk ook nog achter het andere werk van Echospace aan.

Deze CD is ook te beluisteren op de 3voor12 luisterpaal!

Ik ben er eigenlijk niet zo weg van, het begint best goed, maar toch mis ik iets. Het weet me allemaal net niet helemaal te raken, zoals wel bij bijvoorbeeld Vantage Isle. Ik zet voorzichtig in op 3.5

Luistert wel aardig weg, maar het is mij allemaal net iets te plastic. Verder mis ik net als Tha)Sven een emotionele klik. Waarschijnlijk doet dit het van de zomer met rosé in de hand en zacht gras tussen de tenen een stuk beter.

Niet de diepgang van Echospace, maar toch mooie, subtiel verzorgde zweefmuziek.

Het doet hier en daar ook wel aan de rustigere tracks van Trentemoller denken, met een vleugje Vangelis.

Dit doet ook mij erg aan Deepchord denken alleen vind ik dit net wat warmer. Dat "geruis" op de achtergrond bij "Fjorir", "Fimm", enz, is dat nou een field recordings? Veel mensen zijn lovend over de field recordings maar ik kan zo snel niet zeggen waar die precies zitten.

Verder wel grappig dat "we tigers" dit een plaat vindt voor in de zomer met een glaasje rosé. Ik vind dit juist erg lekkere muziek om mee door een dikke laag sneeuw te lopen (heb ik zo ontdekt de laatste tijd).

Field recordings zijn opnames uit de natuur die in tracks verwerkt worden (krekels, wind, krakende takken etc). Ook ik ben groot liefhebber van de man's werk overigens.

De ruis kan ook van de tape-echo komen. Dat hoor je in veel Dub Techno
Waarbij John Doe, neem ik aan, donderslagen bedoeld. Of hij heeft, net als Spinvis, het talent wolken te kunnen horen.

Alleen bij wolken die tegen elkaar donderen inderdaad. Maar het is wel te verwachten dat je wat gedonder opneemt als je onder een donderwolk staat met je recorder.

Het was misschien niet helemaal duidelijk, maar ik bedoelde dat ik (over het algemeen) niet precies kan zeggen waar de field recordings om de hoek komen kijken, niet wat een field recording is (toch bedankt brooklyn ).

Ik kan gewoon niet direct horen of iets opgenomen is of niet. Ik kan me wel voorstellen dat een field recording andere voordelen heeft maar voor het uiteindelijke geluid maakt het bij dit album niet gek veel uit.

Of zeg ik nu iets heel raars?

Als je regen hoort, lijkt het me wel dat die is opgenomen en niet dat het met een synthesizer nagemaakt is om precies op regen te lijken (wat een groot en zinloos karwei zal zijn ). Of hoor je soms geen realistische regen?

Fantastische plaat, met name Rigning Sex is adembenemend met de koptelefoon op; die hoge stem erdoorheen, prachtig.

Klap em ook meteen op 4,5. Wat een heerlijkheid.

Mocht iemand nog van deze cd af willen, sta ik gretig paraat een bod te doen.

Zal vast, net zoals van de rest een reissue komen

trouwens op vinyl ook nog steeds te krijgen bij het label.

De hoes is ontworpen door een bekende van me hier uit Groningen. Daarnaast is dit 1 van mijn favoriete chillalbums, om op te lezen en te dommelen. Ik heb het al op LP, ik wil het graag ook op cd. Ik hoop dat er een reissue komt in ieder geval.

En ik heb zojuist een gratis exemplaar gekregen van de vormgever van de hoes.

Want die heeft nog een stapeltje over?

"Ja tuurlijk, ik luister het zelf niet en heb er nog een paar liggen. Gaan we niet moeilijk over doen. Als je per se iets wilt geven: ik ben gek op chocola"

Naar aanleiding van een door mezelf voorgenomen zoektocht naar hét ultieme electronicanummer of -album (ingegeven door het overdonderende effect dat Rhubarb van Aphex Twin op me heeft) heeft mede-user -SprayIt- mij een hele lijst verplichte kost in het genre getipt; één van de eerste albums die rechtstreeks van het net afgehaald werden was deze van Yagya. Enerzijds omdat nog steeds alles wat uit IJsland komt interessant is voor mij, anderzijds omdat de naam me al wat zei en de berichten op de albumpagina hier best veelbelovend overkwamen. Nogal wat luisterbeurten (dit soort muziek is precies wat je nodig hebt als je zit te blokken voor een toetsweek) wijzen uit dat dit in ieder geval enkele elementen vertoont die ik waardeer in electronica: het is rustgevend, doorspekt van mooie geluidjes - denk aan die warme synthtapijten - en daardoor dus ronduit aangenaam luistervoer.

Toch kan ik niet zeggen dat mijn zoektocht nu al voltooid is en ik sta te wapperen van enthousiasme. De grootste reden daarvoor zit 'm eigenlijk in de muziek zelf: bijna ieder nummer op de plaat moet het niet hebben van z'n melodie, maar eerder van die warme synths en lieve natuurgeluidjes erdoorheen. Natuurlijk draait het bij dit soort ambient (mag ik het zo noemen?) om de sfeer en niet om de melodie, maar als de nummers zoals hier maar uit een paar noten bestaan, moet dit wat mij betreft wel gecompenseerd worden door een interessant gebruik van deze noten. Hier valt dat een beetje tegen. Hoewel de synths, zoals eerder gezegd, aangenaam en uitnodigend zijn, wordt er naar mijn mening nergens echt een speciale sfeer neergezet - het is allemaal wel een beetje erg strandtentachtig (excuse my french) qua sound. Een iets atmosferischer geluid had deze muziek zeker niet misstaan, om het zo te zeggen.

Er zijn met nummers zoals Rigning Sex en Rigning Otta gelukkig wel een paar uitzonderingen op de regel. Deze nummers creëeren nog steeds niet het weidse geluid dat ik bij dit soort muziek verwacht, maar zijn qua strandtentsfeer wat mij betreft wel het summum: hier hoor ik de diepe bassen, klanktapijtjes en subtiele percussie ook nog eens in combinatie met interessante melodieën, met als gevolg dat deze als enige nummers nog echt bijblijven (hoewel op een andere manier dan "normaal" - het blijft immers geen muziek die je kan meefluiten). Waarschijnlijk zullen deze nummers dus de reden zijn dat ik dit album nog wat keren zal opzetten (want dat gebeurt zeker nog) - verder ontstijgt Rigning niet heel vaak het niveau van "wel aangenaam".

Excuses voor de heiligschennis alvast.

En om mezelf dan een paar weken na m'n eerste bericht alsnog tegen te spreken: toch wel een fijn plaatje, dit. Ik kan er nog steeds niet omheen dat er hier echt geen hele unieke sfeer wordt gecreëerd en dat ook de melodieën niet per sé bijzonder zijn, maar ik merk toch dat ik wel iets te vaak teruggrijp naar deze plaat om hem te belonen met een magere 3*. Die synthtapijtjes en natuurgeluidjes gaan toch wat met je doen na een tijdje, blijkbaar, vooral als je gewoon geen zin hebt in geconcentreerd moeten luisteren naar je muziek.