Bob Dylan - Greatest Hits (1967)

Erg goede verzamelaar. Helaas zit kant A van mijn LP helemaal onder de krassen, gelukkig heb ik al die nummers al van de gewone LP's.

Tja een vroege verzamelaar van een grootmeester uit die periode.
Nu ws. ruim overbodig door al het andere aanbod. Toch een album met leuke liedjes.

Op de LP staat de single-edit van Rainy Day Women, niet de album versie die hier op de tracklisting staat. Op zich inderdaad een volkomen overbodig geworden comp waar ik damaals al mijn vraagtekens bij zette. Singles als Can You Please Crawl Out Of Your Window en Positively 4th Street hadden hier toch zeker ook op moeten staan IMO ......

Niet mee eens.
Er zijn genoeg personen die voornamelijk deze periode goed vonden.
Ik vond de beginperiode ook het beste.

Kan de toevoeger mij vertellen wat het verschil is met de plaat Bob Dylan's Greatest Hits (eveneens uit 1967) ?

Volgens mij is het enige verschil het land van uitgave. Dan is dit de UK editie en de andere de internationale/US uitvoering. In dat geval kan deze van de site verwijderd worden.

Positively 4th Street staat niet op deze en wel op de andere. Verder zie ik daar een sterretje bij drie nummers en een andere tracklisting.

Wat mij betreft kunnen ze beiden gewoon blijven staan.

Erg leuke verzamelaar van Dylan die je laat kennismaken met zijn beginperiode. It's All over Now, Baby Blue, wat een prachtnummer. Interessante instapper voor degenen die willen kennismaken met de grootmeester uit de jaren '60.

Deze heb ik nu ook beluisterd tot 2 keer toe zelfs, maar het is mijn muziek niet. Het raakt me gewoon niet. Like A Rolling Stone is echt het enige nummer die ik wel lekker vind wegluisteren. De rest vink maar nix. Ik denk als dit je al niet bevalt dat het dan ook niet veel zin heeft om verder te gaan spitten in de Dylan discografie.

1* voor Like A Rolling Stone.

Als je niets hebt met de stem en de teksten kun je het beter hierbij laten inderdaad.

Ik vind de muziek wat slapjes klinken en niet krachtig genoeg. De stem is waarschijnlijk het grote struikelblok, maar muzikaal vind ik het ook erg karig en marginaal klinken allemaal.

Toch wel een beetje vreemd eigenlijk, want meestal vinden Zappa liefhebbers de muziek van Bob Dylan ook wel erg goed. Maar misschien zijn dat dan vooral de liefhebbers van het vroege werk van Zappa samen met The Mothers Of Invention, en daar heb ik ook niet veel mee verder.

Voor wat het waard is, na Zappa is Dylan de artiest waar ik de meeste albums van heb (zo'n 50 stuks, inclusief een zootje bootlegs) en ik raad je dan ook aan je eens wat verder te verdiepen in Dylan's oeuvre.

Dit blijft toch een verzamel-album en zoals zo vaak laat dat vaak maar het puntje van een ijsberg zien wat betreft de vaardigheden van een artiest in kwestie.
Verzamelalbums doen geen recht aan een artiest, zeker niet bij Dylan die geen singles of hits nodig had om zijn albums mee te vullen.
Nee, in zijn geval zijn de nummers die niet op verzamelaars en reguliere albums staan vaak nog beter dan al het andere...

Bovendien beslaat dit album maar een tijdsbestek tot en met 1967 (toegegeven, een periode waarin Dylan muzikaal, cultureel en tekstueel gezien platonische platen verschoof), maar ook in de 43 jaar daarna heeft de man zeker zijn steentje bijgedragen

Die box heb ik ook, is als je goed zoekt voor erg weinig te vinden (ik heb er geloof ik 8 euro voor betaald). Heel misschien dat Highway 61 Revisited nog wel iets voor je is, Ricardo, maar ik zie het somber in. Dit album is al een redelijke dwarsdoorsnede van zijn eerste jaren, van de folky eerste platen naar de vollere nummers van H61R en Blonde on Blonde.

Heel misschien dat Desire je nog wel kan bekoren.

Berichten die niet meer over deze Greatest Hits gingen verplaatst naar Bob Dylan

Misschien is Empire Burlesque iets voor je. Bij Amazon UK te bestellen voor minder dan 4 GBP.

Tja, wie dit niet mooi vindt zal wel nooit een Dylan liefhebber worden.
Zappa en Dylan hebben nauwelijks raakvlakken enkel dat ze in de jaren 60 vorige eeuw zijn begonnen met albums op te nemen.
Mij lijkt het niet zo'n goed uitgangspunt om met Zappa als referentiepunt in het hoofd naar Dylan te luisteren.
Misschien brengt Floaters tip je dichter bij Zappa want EB is ook een matig album

Dit stukje heb ik steeds in mijn achterhoofd gehouden, en Highway 61 Revisited heb ik inmiddels aangeschaft en bevalt mij erg goed. Mooie volle nummers inderdaad. Waarin verschilt Desire in Highway 61 Revisited dan? Ik weet dat dat album 11 jaar nieuwer is, maar waarom raad je mij nu juist die aan?

Omdat die wat meer rockt. Desire is toch een wat meer becalculeerde plaat. Wel mooi hoor, maar doe mij maar zijn werk van midden jaren '60.

Desire is uit 1976 weet ik, en Blood On The Tracks uit 1975, zit er tussen die 2 albums veel verschil, vooral omdat ze uit dezelfde periode stammen?

Maar je hebt beslist gelijk hoor en je kent mij aardig goed, ik houd van een vol geluid of iets wat aardig rockt. Of het moet een album zijn als Massey Hall van Neil Young, dan houd ik wel van een kale en intieme sfeer. Maar ook daar klinkt het geluid lekker vol.

Ik moet wel enorm wennen aan de stem van Dylan, maar dat was toen met Neil Young ook zo. Ik vind Dylan soms wat zeurderig klinken en de nagalm in zijn stem moet echt ff wennen. De muziek bevalt me wel verder.

Desire is wat verhalender, Blood on the Tracks wat emotioneler. Maar ik moet zeggen dat ik Blood on the Tracks niet veel aan vind. Ik vind zijn albums uit de jaren '60 stuk voor stuk leuker eigenlijk.

De stem van Dylan zul je wel aan moeten blijven wennen, op Nashville Skyline, Blood on the Tracks, etc. klinkt hij weer anders dan op de bekende albums uit de 60s.

Ik heb inmiddels al een heleboel Greatest Hitsen van Bob Dylan op vinyl en als CD in mijn kast staan, maar deze blijft voor mij toch de beste als iemand van een andere planeet zou vragen 'wie is/was Bob Dylan?'. Blop! Dit zijn de Dylan-standaards die in de jaren 60 en daarna door vele anderen en soms met een wat betere zang gecoverd zijn.

Dit dus. Het album kan nooit een Greatest Hits zijn, omdat Dylan tot die tijd nog amper hits had gescoord. Zijn liedjes kwamen vooral onder de aandacht door cover versies van bijvoorbeed The Byrds of Peter, Paul & Mary.

Daarnaast is het dan, zoals Droombolus al zegt, nogal flauw om niet juist de non-album singles op deze plaat te zetten, dan heb je er nog wat aan (al weet ik dat 4th Street wel op de Amerikaanse versie staat).

Dit keer ben ik het volledig eens met ricardo. Ik heb nooit veel gehad met Bob Dylan. Ik vind zijn liedjes vaak richting het 'zeurderige' of zoals hij formuleert slappe en zijn stem al helemaal niet krachtig en mooi. Muzikaal is het inderdaad erg karig. Ik heb het zeker geprobeerd, maar de klik is er niet. Deze vroege Greatest Hits is daar geen uitzondering op, hoewel dit nog het betere werk bevat: er staan een paar aardige nummers op. Ik kan de bijna mythische verheerlijking van deze man dan ook niet volgen. Volgens mij hijzelf ook niet.

Deze heb ik indertijd gekocht toen ik van een vriend wat Dylan had geleend en dacht: nou, met wat er op déze plaat staat kan ik wel toe, dan heb ik wel voldoende. Hoe ernaast kan een mens zitten? Overigens blijft dit een prima compilatie, in de zin dat hier louter hoogtepunten op staan (afgezien van al die andere bijna even verplichte hoogtepunten die er níét op staan), plus dat je inderdaad wel kunt zeggen: als je déze nummers al niets vindt, hou dan maar op. Of zijn er mensen die John Wesley Harding of Blood on the tracks of Time out of mind wèl goed vinden en Like a rolling stone en One of us must know niet? Ik kan het me niet voorstellen, maar wie weet... Hoe dan ook, als destillatie van de belangrijkste periode van de wat mij betreft grootste muzikant ooit kan ik toch niet om de maximale waardering heen : 
 

In 2 jaar kan er veel veranderen, en heb inmiddels een album of 12 van Dylan in huis nu.

De acoustische Bob Dylan is mijn ding niet zo, maar vanaf zijn half acoustisch half elecktrische album uit mid jaren 60 vind ik het een heerlijke protestzanger, vind hem soms elecktrisch zelfs erg stevig voor die tijd en met zijn soms fanatieke stem zelfs als een vroege vorm van punk klinken met zijn protest nummers.

Bob Dylan is heel belangrijk geweest voor de ontwikkeling van de moderne muziek, maar daarom hoef je er nog niet van te houden. Elecktrisch vind ik het super en Blood On The Tracks als acoustisch album ook. Zijn acoustische begin periode heb ik nog het minste mee. Vanaf 1997 klinkt hij ook super, lekker doorleefd vooral. Net zoiets als Johnny Cash in zijn American Recordings periode. Al is No Mercy uit 1989 ook nog een super album.

Deze verzamelaar laat gewoon te weinig zien van wat de man in zijn mars heeft. Een regulier album is een veel betere start dan deze vage net niet verzamelaar.

H61R en Blood On The Tracks kun je beter nemen dan deze verzamelaar om een beetje realistisch beeld van deze man the krijgen. Of b.v Desire en Subterrian Homesick Blues het album. Blonde On Blonde is een geval apart vind ik, teveel avant garde achtig. Nu houd ik enorm van avant garde (Zappa met name) maar Bob Dylan hoor ik het liefst als stevige protest rocker, of als de intieme liedjesschrijver of als doorleefde oude bard.

Blonde On Blonde heb ik zelfs na 10 luisterbeurten nooit echt aan kunnen wennen, vooral vanwege het hak op de tak gehalte ervan.

Lijken we het een keertje echt eens te zijn, ben je van mening veranderd!

zelfs voor Dylanhaters als ik een mooie verzamelaar

Klopt het woord Dylan Hater dan wel?

jawel, dat klopt.
desondanks een reus, die linkse zeikerd.

Prima album voor als je Bob Dylan maar een ouwe zeur vindt, maar het toch leuk vindt om een leuke compilatie te hebben van zijn vroege werk. Met name dan voor vinylliefhebbers, want op cd zal je vast uitgebreidere compilatie-albums hebben van die tijd.

Toch maar gekocht vanmiddag als tweedehandsje op cd, hoewel ik alle nummers op dit album waarschijnlijk twee of drie maal op vinyl en dan ook nog op cd heb, bovendien nog op de Mono box, en op diverse andere compilaties.
Maar aan de elpee-uitgave van dit album heb ik goede herinneringen. De volgorde van de nummers is precies goed, en ik hoef niets te skippen. Pure nostalgie, dat zal het zijn.

Op dit moment (at this very moment) beluister ik de cd, en ben ik een gelukkig mens.