menu

Thelonious Monk - Solo Monk (1965)

mijn stem
3,69 (21)
21 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Columbia

  1. Dinah [Take 2] (2:30)
  2. I Surrender, Dear (3:46)
  3. Sweet and Lovely [Take 2] (3:02)
  4. North of the Sunset (1:55)
  5. Ruby, My Dear (5:42)
  6. I'm Confessin' (That I Love You) (2:39)
  7. I Hadn't Anyone Till You (3:20)
  8. Everything Happens to Me [Take 3] (3:32)
  9. Monk's Point (2:19)
  10. I Should Care (1:59)
  11. Ask Me Now (4:40)
  12. These Foolish Things (Remind Me of You) (3:36)
  13. Introspection * (2:13)
  14. Darn That Dream * (3:42)
  15. Dinah [Take 1] * (2:24)
  16. Sweet and Lovely [Take 1] * (3:19)
  17. Ruby, My Dear [Take 1] * (4:46)
  18. I'm Confessin' [That I Love You) (Take 1] * (2:44)
  19. I Hadn't Anyone Till You [Take 2] * (3:21)
  20. Everything Happens to Me [Re-take 1] * (5:21)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 39:00 (1:06:50)
zoeken in:
Ik had aanvankelijk mijn twijfels of mijnheer Monk het klaar zou kunnen spelen een heel album te boeien, in zijn eentje, maar die twijfel was nergens voor nodig: Solo Monk overtuigt prima, voornamelijk door zijn compacte vorm. Natuurlijk, door de beperkte instrumentatie lijkt het een en ander wel behoorlijk op elkaar en voelt het ook meer aan als een tussendoortje, maar dat maakt het niet minder leuk om naar te luisteren. En - en dit bedoel ik zeker niet beledigend - als achtergrondmuziek voor bijvoorbeeld bij het lezen, is het al helemaal perfect!

3,0*

Aap
Tom Waits zei ooit over dit album:

Monk said 'There is no wrong note, it has to do with how you resolve it'. He almost sounded like a kid taking piano lessons. I could relate to that when I first started playing the piano, because he was decomposing the music while he was playing it. It was like demystifying the sound, because there is a certain veneer to jazz and to any music, after a while it gets traffic rules, and the music takes a backseat to the rules. It's like aerial photography, telling you that this is how we do it. That happens in folk music too. Try playing with a bluegrass group and introducing new ideas. Forget about it. They look at you like you're a communist. On Solo Monk, he appears to be composing as he plays, extending intervals, voicing chords with impossible clusters of notes. 'I Should Care' kills me, a communion wine with a twist. Stride, church, jump rope, Bartok, melodies scratched into the plaster with a knife. A bold iconoclast. Solo Monk lets you not only see these melodies without clothes, but without skin. This is astronaut music from Bedlam.
Heel lyrisch allemaal en ik vind het fijn voor hem dat hij dat zo beleeft maar ik kom niet verder dan 3*.

avatar van heartofsoul
4,5
Een beetje jazzliefhebber (en dat word ik steeds meer) kan niet om Thelonious Monk heen. Dit fenomenale album laat horen hoe goed Monk een song deconstrueert - en dan weer neerzet (precies zoals Tom Waits het beschreef -zie boven). Maar het resultaat is beslist niet kunstmatig, maar zeer emotioneel en van grote schoonheid, dat is althans zoals ik het ervaar. Vanaf het eerste stuk ("Dinah") heb ik ademloos zitten luisteren, en dat luisteren komt enigszins overeen met de manier waarop ik ook naar een goede pianist luister, die een Beethoven- of Brahmssonate vertolkt.
Verder meen ik de invloed te horen van Art Tatum en Fats Waller, maar dit geheel terzijde.

Meneer Bungel
Lekkere muziek om even je hoofd leeg te maken.

avatar van niels94
3,5
Heerlijk album, niets dan een man en zijn piano. Het klinkt spontaan, soepel en lieflijk. Na zo'n stukje als die van Tom Waits is er niet veel meer te zeggen, wat mij betreft.

avatar van Dirruk
Af en toe lijkt Monk nogal hard te ademen of mee te neuriën in de microfoon. Zijn er meer mensen die dat opvallen?

Dardan
Een nummer als Dinah doet je"Feel Good-meter" barsten! Avonden als deze wanneer je dit soort muziek leert kennen, daar leef je ergens toch voor...

Aan die wijze woorden van Tom Waits (welke hierboven reeds zijn aangehaald) wil ik enkel het volgende toevoegen:


avatar van Benthe Krolle
Grappig, dat stukje over Tom Waits, want ik moest meteen aan zijn Tango Till They're Sore denken toen ik voor het eerst I'm Confessin' (That I Love You) hoorde...

avatar van AOVV
4,0
Heerlijke solo-plaat van Thelonious Monk. Aan de woorden van Tom Waits heb ik weinig toe te voegen, alleen dat ook deze plaat begiftigd is met een geweldige hoes. Veelal korte stukken, erg sfeervol en melancholisch klinkt het in mijn oren, ideaal om in een relaxte bui te raken. En meer woorden hoef je er soms echt niet aan vuil te maken.

4 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 19:59 uur

geplaatst: vandaag om 19:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.