James Hunter - Believe What I Say (1996)

De Britse rhythm and blues-zanger James Hunter debuteerde met dit spetterende album, dat aanvangt met het erg mooie Two Can Play. Maar als ik vervolgens het gehele album beluister, hoor ik ook een paar maal nummers waarin hij zijn stem forceert en gaat schreeuwzingen (in mijn oren althans). Dat vind ik jammer want zijn stemgeluid, dat soms lijkt op dat van Sam Cooke mét een ruw randje (het moet natuurlijk ook niet te gepolijst worden) kan me doorgaans wel bekoren. Voeg daarbij dat hij een uitstekend gitarist is, en dat de musici die hem begeleiden uitstekend zijn, dan is het niet zo vreemd dat ik dit album tóch graag horen mag. Vooral de tenor- en baritonsaxofonist vind ik fijn.
Hear Me Calling is met Doris Troy, fijn om haar ook weer te horen; en er staan twee stukken met Van Morrison (die hem al eerder op sleeptouw nam) op dit album, beide Bobby "Blue" Bland nummers, waarvan ik vooral Ain't Nothing You Can Do erg de moeite waard vind.
Hunter maakte na dit debuut nog een reeks albums, waarvan de laatste vier onder de naam The James Hunter Six, alle aanbevolen.