Dead Can Dance - Spiritchaser (1996)

Prima album, maar Spiritchaser is zeker niet het beste werk van de befaamde Australische band.
Vergeleken met werkelijk grootse albums als Spleen and Ideal, Within the Realm of a Dying Sun en The Serpent’s Egg, is dit echt minder werk.

Toch valt ook hier genoeg te genieten. Drie van de acht songs behoren tot het beste dat Dead Can Dance ooit heeft voortgebracht: opener Nierika, Indus en de fenomenale afsluiter Devorzhum- een van de mooiste Dead Can Dance-songs ooit.
Deze drie songs zijn wat afwijkend van de rest van het album, waarop Afrikaanse/ Caribische invloeden overheersen. Vooral Indus en Devorzhum zijn door schitterende donkere sounds ondersteunde, meeslepende donkere werkjes. Nierika is een fraaie opener, waarop de tendens wordt gezet voor de rest van het album.

Dead Can dance heeft (mij) altijd gefascineerd en ontroerd met hun fraaie, mystieke klanken.

Deze cd heb ik ook......,ja.....nou, daar is dan ook alles mee gezegd. Omdat ik het me niet voor kon stellen dat een DCD-CD mij ooit zou kunnen tegenvallen heb ik deze toch wel enkele keren opgezet. Maar nee, het kan me geheel niet boeien. Misschien mis ik iets of zo, ik weet het niet. Op dit album mis ik alle energie, devotie, intensiteit en schoonheid die ik van Brendan en Lisa gewend was te horen. 2,5

Zoals jullie al aangeven niet het beste werk, maar alleen al voor 'Indus' zou je deze al moeten aanschaffen.
Zoals Sanvean al zegt, is 'Indus' één van de beste songs van DCD, het is hypnotiserend mooi.
Brendan en Lisa hebben eigenlijk geen slechte muziek gemaakt, maar voor mij was hun artistieke hoogtepunt 'The Serpent's egg'.

Lang Leve Dead Can Dance

Velen vinden Spiritchaser niet behoren tot het beste werk van DCD. Dat standpunt deel ik absoluut niet. Het ligt er maar net aan hoe en wanneer je deze geweldige band hebt leren kennen. Voor mij was de eerste kennismaking de cd Into The Labyrinth. Ik was compleet overdonderd en heb maandenlang naar niks anders meer geluisterd. Vervolgens heb ik drie jaar lang op deze muziek geslapen. Het mysterieuze, hypnotiserende geluid van DCD is met geen pen te beschrijven. Tot op de dag van vandaag heb ik nooit muziek kunnen vinden die ook maar enigszins in de buurt komt, en geloof me, ik heb me suf gezocht. De zangeres Lisa Gerrard heeft een bovenaards mooie stem. DCD mengt op Spiritchaser muziekinvloeden uit verschillende tijden en uit diverse culturen tot een eclectische mix die zijn weerga niet kent. De prachtige track "Indus" is het absolute hoogtepunt op dit album. Hoe vaak ik Spiritchaser ook luister, dit kunstwerk verveelt me nooit en zal me nooit vervelen ook. Jammer dat ik geen zes sterren mag weggeven.

Maartje Bronkhorst, Amsterdam

Ik denk dat je hier een enorm belangrijk punt aanhaalt Maartje. De invalshoek/insteek waarmee iemand DCD leert kennen kan bepalend zijn voor de manier waarop iemand naar DCD luistert. Dit zal mogelijk voor iedere muziek gelden, maar voor het DCD-ouvre zal het verschil kunnen maken voor het karakter dat je aan DCD geeft of het karakter dat je er juist uithaalt.

Geen gothic randje en het 'middeleeuwse' heeft plaats gemaakt voor Afrikaanse invloeden (wereld zo u wilt).
Dat is iets wat meerdere artiesten uitproberen. Over het algemeen pakt het niet beroerd uit en dat gaat ook op voor Dead Can Dance.
Mijn 'probleem' is misschien ook wel dat ik dit bijna niet meer als de Dead Can Dance beschouw die ik zo goed ken (dit album was het laatste album dat ik hoorde en mijn beeld was dus al aardig gekleurd geraakt). Het is zo wennen, het voelt zo raar en toch is het eigenlijk een steengoed album dat als je het puur op zichzelf beluisterd en de naam DCD wegdenkt misschien hoger beoordeeld zou moeten worden. Toch waag ik me daar nog even niet aan. Een schitterende trui die kriebelt trek je toch ook minder snel aan hoe mooi die ook is.
Dat kriebelen is de laatste tijd wel steeds minder geworden dus ik geef er een halfje bij.

Ook voor mij is Indus het hoogtepunt van deze cd.

Into The Labyrinth was overigens ook al meer afrikaans/aziatisch getint.. ze zijn duidelijk van Middeleeuws/Etheral naar Wereld gegaan. Met beide valt goed te leven, maar de muziek uit de jaren 80 was wel een stuk indrukwekkender en onaardser dan dit. Heb deze al erg lang niet meer gehoord trouwens. Ik ga hem weer eens opsnorren.

SPIRITCHASER

De cirkel is rond: een album vol Afrikaans goud.
Een masker op de hoes, net zoals op hun debuutplaat.
Dat was een grijze new wave plaat: deze is nijlblauw.

Het is zoals met Rhythm of the Saints van Paul Simon.
Eerst hoor je alleen maar het roffelen van de tamtam.
Pas na meermaals luisteren schemeren de mooie
melodieën door het gebladerte van het oerwoud.

Nierika laat percussiemateriaal aanrukken.
De hoesnota (een citaat uit Jocelyn Godwins Harmonies
of Heaven and Earth) verduidelijkt en is wellicht ook het meest
toepasbare adagio bij de muziek van Dead Can Dance.

In most musical instruments the resonator is made of wood
while the actual sound generator is of animal origin.
In cultures where music is still used as a magical force,
the making of an instrument always involves the sacrifice of a living being.
That being's soul then becomes part of the instrument
and in the tones that come forth, the 'singing dead',
who are ever present with us, make themselves heard.

Song of the Stars intrigeert me mateloos.
Ik weet niet waarom ik aan Kraftwerks Radio Stars moet denken.
Het pulseren van de nachtelijke beat ... het vibreren van de sterren
door het plotse opduiken van de elektrische gitaar in een bos
van houten percussie geluiden ... elektriciteit en hout.

http://nl.youtube.com/watch?v=g0L5RFspwyE

Geen sterveling in de lage landen die nog weet
hoe levensnoodzakelijk de stand der sterren was
voor onze voorouders: zaaien, oogsten en slachten.
Het leven stond letterlijk in de sterren geschreven.

Indus wordt door mijn voorgangers geciteerd als outstanding.
Een wiegelied in een zacht ruisende Afrikaanse hangmat.
Avondschemering ... dieren schuifelen schuchter voorbij.

http://nl.youtube.com/watch?v=1_uqeXKz7i0

En dan is er Song of the Dispossessed: hoog in mijn DCD lijst.
Een juweel van een song, het enige lied in de meer traditionele zin
van het woord op Spiritchaser ... met een prachtige tekst ook.

http://nl.youtube.com/watch?v=JCuUlcJ4Lvo

Awoke this morning
To find my peoples tongues were tied
And in my dreams
They were given books to poison their minds

The river is deep and the mountain high
How long before the other side

Een bevrijdingslied eerste klasse.
Dedicace Outo is een instrumentaal bruggetje als een frisse rivier.

The Snake and the Moon verscheen op promo single.
Dit nummer komt het dichtst bij wat Dead Can Dance liet
horen op Into the Labyrinth en Toward the Within.
Melodieuze wereldmuziek met toverkracht.

Song of the Nile mist de nodige spanning ... beklijft minder.
Zo'n typische processie muziek van het huis: kamelen karavaan.
Toch priemt Gerrards stem sterren boven de inktblauwe rivier.

Ik heb speciaal voor deze recensie het album nog eens
integraal beluisterd omdat het niet zo duidelijk in mijn hoofd zat.
Het was nodig om licht- en donkerblauw van elkaar te scheiden.

Devorzhum is bijvoorbeeld van het diepste donkerblauw.
Als de nacht ... als de koude saharanacht ... nomaden in tenten.

Deze Dead Can Dance is voor gevorderden of voor mensen
die thuis zijn in de wereldmuziek ... een plaat voor het slapen gaan.

Je mist zeker iets. Even resetten, andere bril op en zie: dit is een geweldig DCD album.

Jij voelt hem ook, dat is geheel duidelijk uit je verhaal.


Dit is een zachte deken die je om je heen vouwt en waar je je in nestelt en die je het gevoel geeft dat je nooit meer iets anders wil. Het maakt je geen ene moer uit hoe hij eruit ziet, want je hebt nog nooit zoiets heerlijks gevoelt en je hebt je ogen toch dicht of zit in het donker.


Duidelijk dat je dit album nooit goed geluisterd hebt. Indus is het toppunt van de onaardse DCD.


Dat heb ik eerder als ik naar Redemption Song van Bob Marley luister.
Indus gaat dwars door mijn ziel heen. Tranen schieten in mijn ogen zo diep raakt dit me.


Of gewoon voor mensen die voelen dat dit niet gewoon muziek is maar een spirituele belevenis waarbij een nummer als Indus een poort wordt die je in verbinding stelt met werkelijke hemelse schoonheid, zoals ik dat verder nooit en dan ook nooit een aards wezen ooit heb horen doen.
Ik ervaar dit album denk ik op een andere manier dan mijn voorganger, die het op een meer observerende manier beluistert. Ik ben heel vaak de observator in het dagelijks leven, maar Dead Can Dance kan mij meenemen op reis en staat voor mijn gevoel echt in verbinding met een onaards niveau.

Als je dit album luistert laat je dan meevoeren, laat de ritmes je in trance brengen, geef je over. Het effect is enigszins vergelijkbaar met stoned zijn of mediteren. DCD is dope.

Is het iemand opgevallen dat 'Indus' een melodische verwijzing bevat naar 'Within You, Without You' van The Beatles (Sgt. Pepper).....nou ja, verwijzing gewoon 'copy paste'.

Kent iemand de achtergrond daarvan?

Mooie plaat hoor!

Ik kan alleen maar raden.

Indus ... India ... Ravi Shankar ... Within You Without You ...

Een pure gok: die melodie van Within You Without You is
een oud-Indische melodie (soort traditional), dus gemeengoed.

Maar ik lul maar wat, want het was me zelf nog niet opgevallen.

Dat staat ook aangegeven op de cd. Of daar een speciale reden voor is vraag ik me af. Het is een Oosters klinkend Beatles nummer. Misschien kwam DCD erachter dat ze onbewust beïnvloed waren door dat Beatles nummer of vonden ze het gewoon mooi om die melodie te gebruiken.

Nou 'copy-paste'... Het hele nummer is compleet anders dus pas op je woorden, hè!

Dat vermoedde ik al. Maar zou het een bewuste verwijzing naar dat nummer van The Beatles zijn? En hoort daar nog een verhaal bij? Ik moet eens gaan googlen.

Nee, als twee druppels water. Ik dacht dat ik naar Sgt. Pepper aan het luisteren was.

CD:
Wat jij al vermoedde is slechts een gokje van dazzler. Als dat zo zou zijn zou er geen reden zijn om op de cd te zetten dat ze toestemming hebben van George Harrison en Northern Songs.

Uiteraard komt de melodielijn overeen, maar verder is Indus natuurlijk een paar niveautjes hoger dan dat Beatles nummer, wat wel mooi en relaxt is, maar absoluut de spirituele lading van Indus niet haalt.

Maar goed, ik laat het hierbij, want je lokt me uit mijn tent.

.........mijn cdspeler is blij met mij, dat weet ik zeker. Hoezeer ik ook in een Maria Callas-periode zit en the Cure, of Metallica in de zomermaanden en Mike Oldfield met meer donkere dagen: hij wordt altijd wel een keer tussendoor getracteerd op een staaltje Dead Can Dance. Nu ik onlangs naar Brendan ging in Utrecht werd me speler nóg blijer: ik ging deze nu toch maar weer eens proberen.
Ik kon me namelijk nog steeds niet voorstellen dat er een cd is van DCD die ik minder vind........
En helaas, het mocht niet baten. Ik heb 'm een volledige luisterbeurt gegeven, dat wel. Zo heb ik voor mezelf gediagnostiseerd gekregen wát het exact is dat deze me niet boeien kan.
Ik luisterde goed en het viel me op dat de kwaliteit best klasse is te noemen. Sterker, op dat gebied doet het er weinig of niets onder voor het oudere werk. Wat ik vermoedde dat het is en wat ik nu voor mezelf bevestigd heb gekregen is dat het lijkt of het enthousiasme weg is.
Zoals mike Oldfield eens zo raak zei: als je een D - akkoord aanslaat krijg je D - geluid, maar als je het D - akkoord aanslaat met de sound die je wenst, dan krijgt het akkoord een prachtige klank.
Vandaag weer een poging gedaan met deze cd, en weer moest ik aan de uitspraak van Mike denken. Ik weet niet of ik er recht aan doe om deze vergelijking te maken, maar het is de weerspiegelende beleving van mijn ervaring. Wel gooi ik een half sterretje omhoog omdat ik nu toch zie dat de kwaliteit van de muziek van nivo is.

De achtergrond ken ik niet, maar George Harrison krijgt er wel songwriting-credits voor. Het is ook precies dezelfde melodie inderdaad.

Zal deze CD, nog eens opnieuw een luisterbeurt gunnen, n.a.v. wat hierboven beschreven staat. Het album heb ik al een tijd niet gehoord. En ik bestempelde het als het zwakste werk, uit het DCD ouvre.

de hoes laat een Do-masker zien uit Burkina Faso, Bwa. de god Do belichaamt de regeneratie. een afrikaanse hoes dus, die past bij de muziek, zoals Bosch bij Aion past. volgens dcd keerden ze met spiritchaser terug naar hun debuutplaat wat het gebruik van percussie betreft. een uniek album in het oeuvre van dcd, mooi toch.

De beste van DCD! Wat een sfeervol en samenhangend geheel, hypnotiserend briljant!

Sinds lange tijd Spiritchaser weer eens geluisterd. Heb de verzamelde werken van DCD aardig compleet maar heb gek genoeg de laatste tijd enkel naar Anastasis en Live in Concert geluisterd. Mijn bevalt die wereldse/Afrikaanse invloed op Spiritchaser erg goed. Knap dat het lukt om de aandacht gedurende de hele cd vast te blijven houden. Eenmaal op play gedrukt wil je gewoon de hele cd "ondergaan". Dat is klasse. Er gebeurt altijd zoveel op DCD albums. Mooi.

Grotendeels een voortzetting van het Into the Labyrinth- geluid, maar met iets sterker songmateriaal en een net iets opgewektere sound. Daar waar ik bij dat album een nummer miste met een echte impact, kan ik er hier zelfs uit twee kiezen. Indus is bloedmooie hypnose vol met schemerige beelden van de Afrikaanse savanne. Song of the Dispossessed is een prachtige klaagzang. Ja, hoor een plaat die met ouder werk kan concurreren. 4*

Schreef je dat over het nummer met die gemiste impact niet bij het album Aion?

Ik ga jou gewoon inzetten als mijn second reader. Het klopt namelijk weer; klaarblijkelijk ben ik vandaag wat warrig. Dat is het tevens het nadeel als je de platen van DcD beluistert in één enthousiaste waas. De albums bloeden ietwat in elkaar over. Die opmerking had ik echter ook kunnen plaatsen bij Into the Labyrinth. De drie nummers die ik daar noemde zijn weliswaar sterk, maar niet zo sterk dat ze tussen nummers als Persophone kunnen staan.

Ik vind het niet de best van DCD, maar in de loop der jaren ben ik deze CD steeds mee gaan waarderen.

weer eens wat anders dan de toppers

Volgens Perry hebben ze onderdelen gesampeld en toestemming gevraagd en gekregen van Harrison.