General Johnson - General Johnson (1976)

General Johnson, had er nooit van gehoord, totdat ik sublieme "Don't Walk Away" hoorde.
Wat een heerlijke track, en doet mij wat klinken als "I'll Be Around" van The Spinners). In mijn ogen is dit dus de beste track van dit album.
Verder een prima album, met goede productie en vocaal is het ook goed te pruimen!

1976 betekende een toch een soort van ommezwaai voor veel artiesten. Soul was niet meer populair, en disco werd de nieuwste trend. Het was het jaar van Diana Ross die een gigantische hit scoorde met Love hangover, maar ook van bijv. The Trammps die voor het eerst het onsterfelijke Disco inferno uitbrachten, en ook van Candi Staton die definitief haar naam vestigde met Young hearts run free. Het moge duidelijk zijn: het is disco – of het is niets. General Johnson (ex-frontman van Chairmen of the Board) mocht het in zijn eentje proberen, en voor dit titelloze album mixed hij de eerdere soul met de nieuwste disco. Tevergeefs, want hoewel 't hem prima afgaat, werd het album geen succes voor hem.

Toch staan er een aantal prima nummers op, en dat zijn de uptempo’s. Opener Temperature rising is al gelijk mijn favoriet. Het is een fijne blend van psychedelische soul door de scheurende gitaren (zoals te horen op het album Skin I’m in van Chairmen of the Board) en disco, mede door de blazers heeft het een hoog swingend gehalte. Don’t walk away mag er ook zijn, op en top disco maar toch wat lomer dan het grootste gedeelte van zijn tijdsgenoten. Vooral de instrumentatie klinkt erg rijk. Ook de sociaal-kritische boodschap mag niet ontbreken (al werd het rond deze tijd niet meer veel gedaan). We the people (got to stand up!) is zo’n nummer. Het is tekstueel niet zo zwaar als dat we aantroffen op het Skin I’m in album. Het is zelfs ietwat vrolijk. Een boodschap van protest die tevens positief is – ook de instrumentatie is opbeurend. Een beetje vreemd, maar er valt zeker goed naar te luisteren. Mijn tweede favoriet is het verhaal vertellende All in the family. Naast het aanstekelijke refrein, heeft dit nummer ook nog eens de mooiste tekst. Hoeveel fouten een familielid dan ook mag maken, het blijft je familie. ”It’s all in the family, and blood is thicker than water.”. Het laatste mooie moment is Only love can mend a broken heart, typische disco en zéér geschikt voor op de dansvloer – maar het drijft een beetje in het midden; het is niet goed en het is niet slecht. Leuk voor af en toe is denk ik van toepassing bij dit liedje.

Mindere momenten worden gevormd met de ballad Lies. Hoe emotioneel de tekst mag zijn, hij brengt het nogal banaal. Zijn stem klinkt ook echt niet mooi, de adlips zijn lelijk. Het weet je helemaal niet te raken. De tweede ballad, Patches, weliswaar een mooi nummer, had er wat mij betreft niet op hoeven te staan. Deze versie is nagenoeg hetzelfde als de originele versie die hij met “zijn” met Chairmen of the Board opnam; en is dus ook overbodig. Daarnaast werd het nummer intussen al een grote hit voor Clarence Carter die hem coverde. De enige reden die ik kan bedenken waarom dit nummer erop staat, is om de verkoopcijfers hiermee op te krikken. Tot slot weet (ook) het uptempo Keep keepin’ on niet het niveau van de andere uptempo’s te evenaren. Het komt over als een soort reprise, meer is het ook niet.