Suede - Dog Man Star (1994)

Ik vind het middenstuk het sterkste: The Power, New Generation, This Hollywood Life.

Een van de beste dingen die me in de jaren '90 overkomen is.

Goh, om het dan af te maken: ik vind zowel het begin, middenstuk en eind even sterk.
Niet voor niets top 10-waardig

nooit warm gelopen van Brett Anderson zijn stem, maar ik krijg de neiging dit plaatje maar eens een kans te geven,

Mee eens! Zoals ik hierboven als schreef ken ik deze nog niet zo erg lang (in vergelijking met Coming Up, Suede en Head Music). Eeuwig zonde, want ik heb echt wat gemist!

@herman: vooral New Generation draai ik dagelijks! Zelfs mijn ega vindt het prachtig. Dat is niet denigrerend bedoeld richting haar, maar haar muzieksmaak is zacht gezegd nogal afwijkend

I know a girl she walks the asphalt world...

Nouja, je bent alsnog verkocht, dus ik zou niet te hard klagen.

Voor mij was Coming Up de eerste, maar deze kwam daar snel na. Coming Up is ook wel goed, maar die draai ik eigenlijk nooit meer...

Net in bezit, potentiele toptienplaat. 4.5*. Zo aan de stemmen gezien ben ik blijkbaar een van de weinigen die Daddy's Speeding geweldig vindt

Ik vind Daddy's Speeding ook een geweldig nummer Lukas . Het enige minpunt aan dit album vind ik Still Life.

Geweldige plaat. Na het debuut - dat me echt overdonderde - had ik niet het idee dat het beter zou kunnen, maar het scheelt niet veel...

Deze cd net voor 2 euro gekocht bij de lokale bieb.. ik ben benieuwd

Meesterlijk album: bombastisch, drama ten top, intens, soms intiem. Heerlijke stem. Prachtige gitaren. 'The power' vind ik een onbekende parel, naast natuurlijk de singles. 'Still life' een mooie bijna-afsluiter. 'The asphalt world' doet me altijd aan Roxy Music denken, maar is evenwaardig. Hun voorganger vind ik toch iets minder, net als hun nakomers.

Het zinnetje ''and I don't care for the UK tonight'' spookt echt al maanden door mijn hoofd. In dat ene zinnetje zit echt zoveel.

Dit was jaren mijn favoriete cd allertijden. Briljante muziek.
Wel erg zwaar op de hand maar destijds vond ik het geweldig. Laatst luisterde ik de cd nogmaals maar toen kon me het minder bekoren. Slecht is deze cd zeker niet, integendeel. Hun debuut cd blijft echter de beste.

Voorlopig 4.5*, maar het kunnen er nog 5 worden. Wat een geweldig album, zeg. Ik wou dit eens luisteren omdat het in de top 10 van aERo stond, maar ik had niet verwacht dat ik het zo goed zou vinden. Het ene prachtige nummer na elkaar.

Later een grotere bespreking.

Leuk dat het zo goed bevalt swoon.

"The 2 of Us" is schitterend, maar komt me bekend voor. Iemand suggesties?

Herstel. DogManStar is beter. Duisterder. Ontroerender. Briljanter.

Toch maar eens een uitgebreider bericht achterlaten voor de nummer 2 van mijn Top 10. Deze cd heb ik werkelijk grijsgedraaid. Introducing the band vind ik nog steeds het beste openingsnummer ooit. Dat is een voorbode van al het moois wat er nog gaat volgen. Wild Ones is uitgeroepen tot één van de mooiste nummers ooit gemaakt. Ik denk dat ze dan voornamelijk doelen op de zang van Brett Anderson in dat nummer. Prachtig. Zoals Rico al opmerkte is the 2 of us mogelijk het hoogtepunt van de cd. Onwaarschijnlijk mooi nummer. The Asphalt World is een grote trip. "With ice in her blood" schalt uit de speakers. Donker, meeslepend, briljant. DogManStar eindigt net zo hoogstaand als deze is geopend. The Still Life. Met als finale de Bolero van Ravel. Met een daverende paukslag eindigt dit kleine meesterwerk. En daarna besef je dat je hebt geluisterd naar één van de beste albums allertijden.

Ik zie dat ik nog geen bericht heb achtergelaten bij deze plaat, zonde.
Veel heb ik ook niet meer te zeggen, dit is een meesterwerk en de recensies van hierboven kan ik mij volledig in vinden. De plaat lijkt per nummer nog beter te worden, de zang is onrustwekkend goed.
De singles zijn knap maar de albumtracks zijn nog knapper.
Genieten van begin tot einde.

Deze sublieme plaat doet me altijd denken aan Mulholland Drive, als ik hem draai speelt het halve verhaal zich opnieuw af voor mijn ogen.

Leg 's uit?

Het thema op dit album is toch zowat hetzelfde als in Mulholland Dr. De manier van uitwerken ook (groots/theatraal/veel dramatiek).
En kijk ook eens naar de hoes en vergelijk het met het einde van de film.
Het zou me niets verwonderen als Lynch deze plaat beluisterd heeft alvorens aan het script te beginnen.

Bij deze plaat denk ik ook wel 's aan oude film noir films, dus in die zin vind ik het niet zo'n gekke opmerking.

Best een goede plaat, maar na 7 nummers begint het bombastische drama me een beetje de keel uit te hangen. Krappe 3,5*

Brett Anderson is een van de velen artiesten die zich met Bowie inspireerd, maar hij doorstaat de test met muziek to back it up. Scitternde plaat dit! Bretts ruzie met Bultler lijkt dese plaat extra power en spirit te geven, Sued's best, en een van mijn favoriete platen.

Brett Anderson komt in maart trouwens met zijn eerste solo-cd. De nieuwe single Love Is Dead is prachtig en staat al op YouTube. Ben benieuwd naar de rest, maar het Dog Man Star zal hij wel nooit meer bereiken.

7. Suede - Dog Man Star (1994)...........

Ik zat zo eens naar mijn top 10 te kijken en zag dat ik niet zo heel erg vaak wisselde. Slechts een enkele keer gaat er eentje uit, komt er een ander bij en soms komt er ook weer eentje terug.
Maar dit komt niet zo vaak voor. Een album die al sinds aanmelding op de site rotsvast in de top 10 staat (en eigenlijk ook al ver daarvoor) is dus Suede's Dog Man Star.

Wat is dat toch met mij en Brett Anderson 'ik ben bi zonder homoseksuele ervaring' en kornuiten? Is het dan toch weer die ietwat kitscherige kant die op dit album aardig donkere randjes heeft? Telkens weer kom ik bij dit soort albums uit en ze zijn veruit favoriet.
Toch blijkt dit album er dan nog eens extra bovenuit te steken zeker ook gezien de stabiele status in mijn top 10.
Debuut-album Suede behoorde al heel snel tot een van mijn favoriete, zo niet favoriete, albums uit het britpop-tijdperk halverwege de jaren '90.
En toen kwam de opvolger. Een album dat niet door iedereen begrepen werd en soms zelfs werd neergesabeld (ja die verdomde tweede he). Helemaal onterecht vond ik toen: dit was magistraal, dit had iets koninklijks! Alleen al die opener Introducing the Band; alsof hare majesteit met alle glorie binnengehaald moest worden.
Met We Are the Pigs bleek snel dat deze band nog steeds ijzersterke pop-songs wist te schrijven zoals ze ook op het debuut te vinden waren. Heerlijk is ook die glamrock-achtige gitaar van Bernard Butler. Helaas bleek het niet erg te boteren binnen de groep en vertrok de gitarist al zeer spoedig (het album was nog niet eens helemaal af). Een ijzersterke popsong dus, maar wel al met een wat donkerder randje.
Heroine is wederom zo'n glamrock-popsong. De broodnodige dramatiek ontbrak niet en het kitscherige randje bleef toch netjes binnen de lijntjes ingekleurd.
The Wild Ones was het eerste nummer dat ik toen bestempelde als hoogtepunt en 13 jaar later kan ik dat nog steeds wel zo stellen. Heerlijke, wat aanstellerige meegalmer. aERo is niet vies van een portie theatraal gedoe.
Met Daddy's Speeding gaat de band een ander pad op: het begint duisterder te worden, onheilspellender (zou het dan toch de nare sfeer binnen de band zijn die meespeelde?). Hier begin ik ook dieper het album in te duiken: het is als in een draaikolk waar moeilijk uit te komen valt.
Gelukkig geraken we met The Power in wat rustiger vaarwater. Het kan toch nog wel wat minder barok of duister, dat blijkt ook op het poppy New Generation wat zo aansluit op het debuut-album. Ik vind het een prachtsong, en zorgt ervoor dat je je klaar kunt gaan maken voor het wat zwaardere vervolg dat dit album zal gaan kenmerken. The Hollywood Life toont dit nog niet zo heel erg duidelijk, want ook hier is het weer meegalmen met Brett Anderson en meegevoerd worden op de glamrock gitaarpartijen.
Maar dan gaan gaan we naar de duisterder Suede hoeken in de vorm van The 2 of Us. Hier begint het bekende kippenvel te ontstaan. Was het tot nu toe genieten van ijzersterke nummers, nu komt daar die onheilspellende sfeer bij kijken die er voor zorgt dat ik juist dit album van de heren als favoriet bestempel.
Dit zet zich voort op Black or Blue, maar ondanks dat het donkerder klinkt weet het ook dat majestueuze te behouden. Het weet iets elegants te behouden. Ik vind het nog steeds een schitterend nummer.
Dan volgt een favoriet: The Asphalt World. Een prachtig, bijna 10 minuten durend epos dat me erg doet denken aan Peter Hammill. Ook hier weer een hoop dramatiek in de vorm van een mini-pop-opera (om maar eens een term te gebruiken). Butler is hier op zijn best.
Afsluiter Still Life is ook zo'n favoriet van mij. De Bolero op zijn Suedes.
Anderson galmt als nooit tevoren, het orkest zorgt voor bombast zoals de band het nooit meer heeft laten horen hierna en het album krijgt daarmee een afsluiter van heb ik jou daar. Groots, meeslepends en emotioneel.
Allemaal bij elkaar ingrediënten die er voor zorgen dat dit een van mijn lievelingsalbums is geworden. Een album dat ik nog steeds met alle liefde kan draaien alsof ik het voor de eerste keer hoor.

Lekker bezig Aero. En idd een prachtalbum

Idd, topalbum. Ik heb Suede nog gezien tijdens hun DMS Tour in Tivoli (Utrecht). Briljant concert van een briljante band. Prachtige songs. Ik sluit me helemaal aan bij de beschrijving van Aero. Mooiste Britpop album mijn inziens. Ook al doe je met die term DMS tekort. DMS staat op zichzelf, heeft een eigen universum

net alle reacties over deze plaat zitten lezen, duidelijk zo'n plaat waar je ofwel volledig voor ben ofwel volledig tegen.

Ik ben volledig voor, voor ongeveer alle redenen al door anderen al vermeld. Heb ik dus weinig aan toe te voegen.

Heeft elke fan van dit album datzelfde geweldige energetische gevoel als introducing the band begint... als ik een compilatie-cdtje in elkaar steek vind ik toch nooit een betere opener dan dit nummer.

Briljant. Nog steeds 1 (al komt Antony and the Johnsons in de buurt)