Suede - Dog Man Star (1994)

Met een halfje verhoogd. Heerlijk album is het toch!

Ik ben om.

Een jaar of 2, 3 terug beoordeeld, toendertijd een 3,5*. Maar na een toevallige herbeluistering is het kwartje gevallen zeg!

Wat een fantastisch album. Alles lijkt te kloppen, nergens klinkt het over de top. Alle nummers zijn de moeite waard. Bij vlagen is het echt van een ander niveau!

Favorieten: The Wild Ones, The 2 of Us, The Asphalt World.

Tipje: Luister een keer de unedited versions van The Wild Ones en The Asphalt World, nóg mooier dan de albumversies!

4,5*, met kans op een plekje in m'n top 10.

Erg mooie review van Ward. Kan me er volledig in vinden.
Ben dit album weer aan het beluisteren. Iedere maand draai ik 'm tegenwoordig.
Maar wat blijft dit toch onovertroffen zeg.
Geweldige gitaarpartijen in New Generation, Herione, We Are The Pigs, Hollywoord Life.
Werkelijk prachtige ballads als The 2 of Us en The Wild Ones.
Het machtige Asphalt World met Still Live als afsluiter.

top 10 werk deze cd. opmerkelijk om te zien dat de meningen nogal verschillen over 'de pareltjes'.
voor mij zijn dat heel duidelijk:
the wild ones
still live
black or blue
en natuurlijk the 2 of us
met het middenstuk (nummers 6, 7 en 11) heb ik vrij weinig. Maar de genoemde nummers zijn zo goed dat dit plaatje wel een hele goeie is !!

Deze plaat blijft me toch intrigeren. Afgelopen week voor de zoveelste maal op repeat en nog niet vervelen.
Opmerkelijk overigens dat dit album niet in de top 250 staat.

valt me op dat er maar 8 pagina's van dit album zijn. kennelijk zo'n onbekende plaat. Meesterwerk !!!!!

Weer een extra deluxe uitgave. Ik laat het even bij de 3 CD uitvoering .

Die drie disc versie heb ik ook, prachtige verzameling al zeg ik het zelf. Ik draai deze plaat nu voor de 2de keer vanavond en het is toch een prachtige trip. Eigenlijk is onze Brett natuurlijk een beetje een aansteller maar wel eentje die ik geloof iets wat ik bij bijvoorbeeld "soortgenoot" Brian Molko (om eens iemand te noemen) niet altijd heb. Dit meesterwerkje verhoog ik met een half punt naar een 4,5 omdat de plaat mij gewoon raakt. Prachtige werkjes als Daddy's Speeding, Introducing the Band, The 2 of Us en The Asphalt World zijn toch ontroerend mooi. Waar de opvolger toch meer blij is (en nog steeds erg goed) is deze toch (voort mij tenminste) wat triestig. Zelfs het ietwat niemandallerige The Power weet de juiste snaar te raken met het aan het einde zittende lalalalalalalala.

Ik snapte al niet dat je 2 of us eruit kickte bij the Best of..maar gelukkig n aanpassing

Nee ik ook niet, gewoon een foutje. Ik had dat hele rijtje dat begon met The en vergeten tussenuit te halen (overigens komt het liedje nu hier voorbij )

Of het verder uitgemaakt heeft weet ik trouwens niet.

Haha mooi is dat..ja we wachten af wat t wordt..en Brett is id n heerlijke zwijmelaar..ms had t album van The Tears ook wel erbij gekund bij The Best of..ms iets voor de volgende keer..

Dat album ken ik niet dus ik zou daar sowieso niks van hebben genomineerd

Maar goed misschien moet deze discussie in dat draadje worden gehouden

Ja dat is ook zo..iig is dat album de moeite waard..

Ik kan me kritieken ten tijde van de release hiervan herinneren die schreven dat de debuutplaat goed was maar Dog man star gróóts. En inderdaad ademt alles aan deze plaat een larger than life-romantiek, alsof Brett Anderson hiermee een definitief statement omtrent the glamour of the underpriviliged heeft willen neerzetten, de mogelijkheid die kansarme pubers uit achterstandswijken hebben om toch hun eigen idylle te scheppen, al is het dan tussen de betonblokken en torenflats en met behulp van diverse geestverruimende dan wel –vernauwende middelen (of zoals hij het zo prachtig verwoordde in een titel van een nummer van Suede's derde album: Picnic by the motorway).
        Mijn probleem met dit album –hoe sympathiek ik ook tegenover Andersons ambities sta– is echter dat ik het allemaal te bedacht, te gekunsteld, te artificieel vind overkomen. Voor elke perfecte popsong als We are the pigs, Heroine en het zeer Bowieëske The power staat er ook een kunstmatige sfeermaaksel als Introducing the band en Daddy's speeding op of een hoogdravende romantische ballade die bezwijkt onder z'n eigen pretentie als The 2 of us en Black or blue (een nummer dat net zoals Prince's Condition of the heart –ook al met zo'n falset gezongen– op het hoge koord van de goede smaak balanceert). Het is voor mij allemaal te bedacht, te gewichtig, teveel "dit is mijn Grote Artistieke Statement!"
        Soms werkt het ook wèl, met name bij de laatste twee nummers die samen een prachtige coda op dit verder voor mij zo onevenwichtige album vormen, maar als geheel blijf ik deze plaat toch teveel van de buitenkant beschouwen en kan ik er niet de bewondering voor opbrengen die het qua bereik en intensiteit zo graag wil afdwingen (en die ik bij de debuutplaat wèl had – in óverdaad).
        O ja, "She walks in beauty like the night" is dan wel een dichtregel van Byron, maar "My Marilyn come to my slum for an hour" is hélemaal vintage-Brett Anderson, een gewèldige regel.

" te bedacht" wat is dat? Ik snap wel dat het "over the top " is maar dat past deze band juist zo goed toe.
Zodra ze recht toe aan willen rocken haak ik juist af.
Een beetje theater op z'n tijd!

Kregen wij hier dan eindelijke weer een volwaardige opvolger van The Smiths?
Vocale grandeur zoals alleen Bowie dat in de jaren '70 kon en gitaren alsof Mick Ronson met heel zijn familie langs was gekomen.
Brett Anderson zingt hier geweldig en kan ook heerlijk deinen op het fraaie muzikale tapijt wat hier wordt neergelegd.
Best wel goed album

In mijn top 10 artiesten
Heerlijk album!

Me dunkt! En die voorganger uit 1993 is misschien wel nog mooier. Uit welk jaar? Het fijne 1993.

Mooie jaren dan
Valium..can you get me some?

te bedacht ?? smaken verschillen !!!!

Zo'n zes tot tot acht jaar terug behoorde Suede tot mijn selecte lijstje lievelingsbands.

Inmiddels is de liefde een beetje bekoeld. Al sluit ik niet uit dat de liefde ooit terug op volle sterkte mijn dagen kleur geeft. Appreciatie kent bij mij golfbewegingen. Een mooi voorbeeld van dit fenomeen is Nirvana: de mate waarin deze band me raakt kent om de paar jaren een plotsklapse kentering. Het zou me sterk verbazen indien geen enkele user de geschetste belevingsfluctuatie herkent.

Eerder deze week onderwierp ik me nog eens aan het geweld op Muse hun debuut. Bij wijlen ervoer ik in mijn binnenste Suedeske deiningen: zie hier de bespreking van Showbiz. Een herbeluistering van Suede's betere albums kon bijgevolg niet uitblijven.

De urgentie waarmee Dog Man Star een aanvang kent bevangt me nog steeds. De britpop is geland en we zullen het potjandorie geweten hebben! Al hadden ze na hun uitmuntende debuut uiteraard geen introductie meer nodig.

Het aanzwellende gedreun spreekt boekdelen: er kondigt zich een gigant aan. Suede is hier echter niet om te plezieren, de gitaar klieft als een scheermes doorheen onze huid. Maar deze grootsheid wordt zeker niet gebruikt om ons te verheffen boven het gepeupel. We zijn niet meer dan stoeiende varkens. Ik voel Orwell opborrelen: het is onmogelijk te zeggen wie mens is en wie varken. Brett komt gelukkig met de oplossing: de fik erin! Bevreemdend het effect van het kinderkoor, de gevallen engelen bezingen lieflijk het einde der tijden.

Heroine is voor mij het prijsnummer. Iedere ademstoot van Brett vervult me met een tomeloos verlangen naar de ander. Maar ook naar de ander in mezelf. Verklaar u nader Franck... Bij Heroine boor ik mijn vingernagels diep in de handpalmen. Smachtend naar iemand die ik nooit gekend heb. Tegelijk smacht ik ook naar bevrijding van mezelf. Naar een ultieme, eeuwigdurende roes. Drugs. Heerlijk hoe het woord 'Heroine' zo dubbelzinnig uitgespeeld wordt. Herinneren we ons So Young: "let's chase the dragon". Inderdaad. Let's.

Smijt hier nog wat zielsvervoerende ballads tegenaan en het resultaat is een album waarop de tijd geen vat weet te krijgen. De tijden kunnen veranderen. Maar kwaliteit is het eeuwig leven gegeven. Eigenlijk krijgt Suede's tweede worp te weinig erkenning. Mag ik dat stellen? Ja, tuurlijk mag ik dat.

Dog Man Star speelt hier nu al heel de tijd op volle sterkte. Volgens mij word ik terug verliefd.

Heroine ook favoriet hier. Meest perfecte nummer van het album!

We zullen nog allerbeste vrienden worden

al staan er nog voldoende andere favorieten op dit album, deze track heeft iets bijzonders. Duurt maar 3 minuten en daar moet dan alles in. Het wacht ook geen moment en cuts to the chase from the get go. Geweldige openingszin, de hele tekst sowieso, het sexy gitaarwerk en al die dingen die jij over de track vertelt . Klinkt als een hit ook

Wanneer jouw eerste regel afkomstig is uit een gedicht van Lord Byron kan je weinig verkeerd doen hé.
'Magnifiek' is nog veel te zacht uitgedrukt:

"She walks in beauty like the night
Discarding her clothes in the plastic flowers
Pornographic and tragic in black and white
My Marilyn come to my slum for an hour"

Een mens zou voor minder overstag gaan.

Klopt ja
Die 4 regels

Suede op de top van hun kunnen. Ook de b kantjes uit deze periode zijn zonder uitzondering zeer genietbaar. Na al die jaren voor mij nog steeds een klassieker.

Naar aanleiding van een berichtje bij hun debuutalbum, deze eens beluisterd vanmiddag.

Die stem, is toch wel even doorbijten…. Maar het gitaarspel is inderdaad bijzonder mooi. En jammer ook (maar tevens fijn) dat je tegenwoordig alles maar kan luisteren mits je een internet aansluiting hebt. Vroeger moest je nog een berg guldens hebben, de juiste platenzaak weten te vinden of vrienden hebben waarvan je het album mocht lenen om op een bandje te zetten. Oei, klink ik oud?

Maar over de muziek: Hoewel de stem niet zo jengelig is als op coming up is het nog altijd niet meteen halleluja. Maar ik denk dat ik deze beter vind. In ieder geval de moeite om nog eens op te snorren via youtube of deezer of een andere dienst. Ik heb geen spotify want daar heb ik iets tegen, ze proberen legaal te doen maar zijn net zo money-greedy als vroeger de platenmaatschappijen. Doe het dan maar helemaal illegaal en pindakaas het gewoon

Pfff, het is te laat, ik volg mijn eigen gedachten niet eens meer. Morgen (of maandag, als ik weer op kantoor zit) weer een luistersessie!

Met Suede heb ik het altijd een beetje moeilijk, dit was eigenlijk hun laatste kans.
Eerlijk is eerlijk die grijpen ze. Met name het 2e deel van het album is bijzonder mooi. Eens kijken of dit me helpt hun andere platen meer te waarderen.

Ik verhoog de score van het album. De schitterende opbouw met deel 1 meer rock georiënteerd en deel 2 boordevol pareltjes. Het begint erop te lijken dat ik Suede ga begrijpen.