Suede - Dog Man Star (1994)

Beste album uit de jaren '90.
Inmiddels is de tracklist van de heruitgaves bekendgemaakt op de officiele site van de band.
DISC ONE

DOG MAN STAR

1. Introducing The Band
2. We Are The Pigs
3. Heroine
4. The Wild Ones
5. Daddy’s Speeding
6. The Power
7. New Generation
8. This Hollywood Life
9. The 2 Of Us
10. Black Or Blue
11. The Asphalt World
12. Still Life

DEMOS
13. Squidgy Bun (Introducing The Band) [four track demo]
14. Ken (The Wild Ones) [four track demo]
15. A Man’s Song (Heroine) [four track demo]
16. Banana Youth (The Power) [four track demo]
17. The 2 Of Us [four track demo]

DISC TWO

THE B-SIDES (and an A-side)

1. My Dark Star
2. The Living Dead
3. Stay Together [long version]
4. Killing Of A Flash Boy
5. Whipsnade
6. This World Needs A Father
7. Modern Boys
8. Eno’s Introducing The Band

EXTRA TRACKS
9. La Puissance (The Power)
10. The Living Dead [piano version]
11. We Believe in Showbiz [previously unreleased]
12. Still Life [orchestral version]
13. The Wild Ones [original unedited version]
14. The Asphalt World [original unedited version]

DVD

SINGLE VIDEO
Stay Together

‘DOG MAN STAR’ TOUR FILMS

1. Heroine
2. We Are The Pigs
3. The 2 Of Us
4. Killing Of A Flash Boy
5. Pantomime Horse
6. The Asphalt World
7. This Hollywood Life
8. The Wild Ones
9. Still Life

LIVE AT THE CASINO DE PARIS, 27th NOVEMBER 1993

1. The Drowners
2. This Hollywood Life
3. We Are The Pigs
4. Metal Mickey
5. My Insatiable One
6. Animal Nitrate
7. New Generation
8. So Young
9. Sleeping Pills
10. Stay Together

LIVE AT FNAC, LES HALLES, PARIS, 27th NOVEMBER 1993

1. Dolly
2. High Rising
3. Animal Nitrate
4. Still Life

BONUS DVD FEATURE:
BRETT ANDERSON AND BERNARD BUTLER 2011 INTERVIEW, INCLUDING FILM INSERTS BY SIMON GILBERT

Wauw, dat is geen half werk.

Dat lijkt me wel een hebbedingetje voor de fans in pure vorm zeg maar. Dat is zeker geen half werk.

Wat Suede betreft. De groep kon me slechts maar bekoren met deze plaat. Maar wat voor plaat. Dit is voor mij ook 1 van de beste albums uit de jaren 90. Ik heb jaren gezocht voor de LP-versie en die uiteindelijk ook gevonden in 2003. 1 van de LP's die ik op The Corn Exchange in Leeds (wat dacht je anders ) kocht.

Een plaat van ongekende schoonheid.

Die re-releases zijn echt geweldig, heb ze inmiddels allemaal en staat prachtig in de kast Draai ze ook grijs nu, de dvd's zijn te gek, interviews zijn begin dit jaar gemaakt en reuze interessant, leuk om Brett en Bernard weer samen te zien, hoewel ze natuurlijk al lang weer op "goede" voet leefden (the tears)
Ben blij ze in december gezien te hebben in Paradiso, was top, Ben in dubio om naar Dour af te reizen om ze daar weer eens te zien........ Ja, ik ben fan, sorry. vind alle 5 de albums goed, zelf vind ik Coming Up de beste met vlak daarachter deze en de eerste. Maar Head Music is gewoon miskent, maar snap wel dat men die niet goed vind, ik wel . en tja, a new morning is zeker de mindere maar toch ook een paar pareltjes.

Het blijft toch een raar fenomeen, muziek. Het wilde helemaal niet boteren tussen mij en Suede. Een band met een aanstellerige zanger met bombastische gerecyclede muziek (Iets waar ik normaal gesproken weinig problemen mee heb). Ik had ze vaak genoeg geluisterd tijdens de ladders of andere KO's en het kwartje wilde nooit vallen. Totdat het opeens bij The 2 of Us wel raak was. Helemaal verbijsterd zocht ik even het album met bijbehorend commentaar op.

OK, toch maar even nog een nummertje proberen, Still Life dit maal. Maar ..... dit is ook prachtig. Als vanzelf ging mijn muis naar play.com, naar de 2 cd met dvd. Een vrij snelle levering later blijkt dat hij momenteel niet uit de cd-speler te branden is. En omdat ik geen greintje zelfbeheersing ken wat het kopen van muziek betreft, zijn de deluxe versies van album nummer 1 en 3 nu ook onderweg.

Het blijft toch een raar fenomeen, muziek.

De reissue van dit zwaar onderschatte meesterwerk is uitstekend,
eindelijk 'Stay Together' (lange versie) en 'This World Needs A Father' op cd !

Reissue van dit meesterwerk is echt een juweel! KOPEN!

Wat is The Asphalt World een fantastisch nummer!

Geniaal album, recentelijk ontdekt, beter laat dan nooit. Mijn eerste kennismaking met suede was in 1997 met de clip The Beautiful Ones, dat kon mij niet bekoren destijds, Anderson's stem had ik ook veel moeite mee. Ik heb dus de band verder links laten liggen. Maar ik wist niet dat ze ervoor 2 superplaten hadden gemaakt, die me qua gevoel, teksten en vooral sfeer zoveel aanspreken. Een bepaald soort donker mistig echoend geluid waar ik van hou met prachtig, niet overheersen gitaarwerk. Onmogelijk om 3 favoriete nummers te kiezen. Het eerste blokje van 4 nummers kon me in het begin heel erg bekoren, maar ook de laatse 4 dat is werkelijk prachtig verstild genieten. En zijn stem raakt me nu heel erg, totaal geen moeite meer mee, de drama die hij erin kan leggen is knap en heb ik niet veel elders zo gehoord. Dit album staat geen slecht nummer op. Het eerste album is ook mooi, maar soms net ff een tikkie minder voor mijn smaak, anderen zullen het hier misschien niet helemaal mee eens zijn. DMS is werkelijk een klassieker, en na een paar maanden staat ie nog steeds elke week een aantal keren op.

Introducing the Band 5
We are the Pigs 5
Heroine 5
The Wild Ones 5
Daddys Speeding 4,5
The Power 4,5
New Generation 5
This Hollywood Life 4,5
The 2 0f Us 5+
Black or Blue 5
The Asphalt World 5
Still Life 5

Hoorde je bij het debuut nog duidelijk T.Rex en David Bowie terug.
Op Dog Man Star begint het met jaren 80 invloeden.
De nieuwe Morrissey en Marr?
Een introductie in een wereld vol protesten.
Politie die hardhandig optreed tegen demonstranten.
Maar al snel hoor je in We Are The Pigs de oude Animal Nitrate terug.
Het vertrouwde geluid.
Mooie teksten.
De roep naar een onbereikbaar topmodel weerspiegeld in verslavingsdrang.
Junks koortsig wachtend om te scoren.
Al snel kom ik tot de conclusie dat Dog Man star wel degelijk een jaren 90 album is.
Na The Summer Of Love komen de problemen.
Illegale raves die steeds uit de hand dreigen te lopen.
Waarbij het gezellig samen zijn is vervangen tot vervreemde jongeren.
Egoïsme is het vervolg van een overdosering aan verdovende middelen.
Muziek steeds vaker tot bijzaak.
Visioenen veroorzaakt door hallucineren.
In een eindeloze trip blijven hangen.
Zichzelf te buiten gaande aan allerlei vormen van seks.
Net zo snel wisselen van partner als van ondergoed.
Angst voor AIDS doet zijn intrede.
Volwassen worden met de nodige pijnlijke bagage.
Brett Anderson heeft de pech dat hij geen grauwe, zware stem heeft.
Anders zou Dog Man Star veel harder zijn aangekomen.
Ook de albumhoes is sterk gekozen.
Een ziekelijke jongeman op een matras.
Maar toch nog het mysterie.
Afkicken of een slachtoffer van een verkrachting?
Het beeld van de vogel en het keizerlijk figuur doet mij denken aan De Chinese Nachtegaal.
Verlangen naar de onbevangen eenvoud van vroeger.
Deze persoonlijke crisis had ook zijn effect op Suede.
Bernard Butler zou de band al snel verlaten.
Zijn Magnum Opus zou toch niet worden overtroffen.
En hij had gelijk.

Klopt. Heb de re-issue afgelopen weekend in huis gehaald. Stay Toghether had wat mij betreft Still Live mogen vervangen. Dat was ook een prima afsluiter geweest. Killing of a Flash Boy ook prima.

Nee, nee nee, neeeeee
Echt niet, zeker al niet Stay Together ipv Still Life... dat is in je woning je mooie grastuin vervangen door een stuk beton want daar kan je toch ook op lopen, en dan verbaasd zijn dat het toch niet hetzelfde van sfeer is.

En killing of a flash boy vind ik zeker beter dan sommige nummers op dog man star, maar dan nog zou ik het niet vervangen. Dog Man Star is een album dat je als 1 moet houden, niks aan veranderen, met alle hoogtes en laagtes, want die dragen allemaal bij tot het totaalbeeld.

Nee dus, niks veranderen of vervangen

Precies, niks vervangen, en en zeker niet het machtige 'Still Life'.

Wat me trouwens opvalt bij de reissue: bij 'My Dark Star' heb ik altijd gedacht dat hij zingt: 'With a tatooed tear she'd die for us all tonight' .. nu zie ik in het tekst boekje staan 'with a tatooed tit she'd die for us all tonight.' Is dat een geintje? Ik hoor toch echt 'tear' ..

Je hebt gelijk...had een nuance moeten aanbrengen door de nummers op zich te beschouwen. Voor het album in zn geheel inderdaad zo laten
Het ademt een al sfeer uit !

Zo, mijn eerste luisterbeurt zit erop. En ik moet zeggen dat ik dit wel een prima album vind die ik durf te classificeren als goed. Suede wordt gezien als de eerste band die de britpop mee vertegenwoordigde en bands als Oasis en Blur een toekomst gaf. Nu kan ik hier en daar wel horen waar beide bands hun inspiratie haalde, maar dit is niet het album die dat subgenre vertegenwoordigd. Dat is vooral het debuut die ik hopelijk ooit ook eens zal opzetten. Aangezien dit mijn eerste luisterbeurt is kan hier nog niet diep op ingaan, maar de elementen die me zeker bijblijven zijn de stem van de zanger en dat rustig geluid. Af en toe een uitspatting die we niet als heavy kunnen zien, maar toch dezelfde kracht heeft als een heavy iets. Die uitspattingen zijn van korte duur, maar brengt toch de juiste variatie in het spel. De band waar ik dan aan denk is Arctic Monkeys. Al zijn hun uitspattingen van een lange duur en is Alex Turner van een ander kaliber.

Men zal er niet met me eens zijn, maar dat mag toch ook wel gezien worden als een invloedrijk album. Al beweren de mannen dat dit hun ander pad is. Een pad die niet langs de britpop straat passeert. Nu ja, ik ben niet zo aan hokjes denken, dus het boeit me niet wat voor muziek dit is. Dit is een album die ik goed vind en verdient het in mijn ogen deze tijdelijke score van vier. Ik ben eens benieuwd hoe dit album zal evolueren wanneer ik een volgende keer dit album zal beluisteren.

Het debuut is nog beter.
De uitspattingen zijn er wel, maar dan vooral in de teksten.
Als iemand zonder een ultra light stem de nummers zou zingen, dan komt het een stuk zwaarder over.

Suede behoort tot de top van de Britpopscene. De muziek van Suede is niet makkelijk, maar wel meeslepend en behoorlijk verslavend als het eenmaal onder je huid gaat zitten. Dat gevoel heb ik ook met "Dog Man Star". Een eerste luisterbeurt is niet voldoende om het goed tot je te laten doordringen. Maar bij elke luisterbeurt nestelt de muziek zich tussen je oren en krijg je het er maar moeilijk weer uit. Het heeft een hypnotiserend effect en dat wordt voornamelijk veroorzaakt door het prachtige en intense gitaarspel van Bernard Butler. Hij eist wat mij betreft een echte hoofdrol op. Daarnaast is er natuurlijk die karakteristieke stem van Brett Anderson. Je houdt ervan of niet, maar in combinatie met Butler's spel is het een uniek sfeerpalet aan geluiden. Hoe vaker ik naar "Dog Man Star" luister hoe vaker ik me besef dat Butler en Anderson tot elkaar zijn veroordeeld. Hun producties los van elkaar (solo of Suede zonder Butler) zijn in mijn eigen een stuk minder, terwijl bijvoorbeeld hun samenwerking als "The Tears" weer schitterend is. "Dog Man Star" is een hoogtepunt uit de jaren 90 en is een sferisch, meeslepend en intens hoorspel. Heel mooi!

tear

Wauw, gisteren ben ik hier eens serieus aan begonnen en ik kan me zeker vinden in de termen 'mystiek', 'magisch' en 'donker'. Prachtige ervaring, maar heeft nog een paar luisterbeurten nodig. Wat zijn de teksten ook enorm scherp en roerend:

And like all the boys in all the cities
I take the poison, take the pity
But she and I, we soon discovered
we'd take the pills to find each other

Hun beste vind ik mooi met mooie instrumenten die hier gebruikt worden, de 2 laatste nummers vind ik de beste The Asphalt World en Still Life.

Mee eens. Daarentegen wil 'Daddy's Speeding' maar niks worden bij mij, evenals 'Black or Blue'. Dat weerhoudt me er ook van om een 5* te geven.

Ik denk dat ik het debuut toch prefereer. Mij lijkt het songmateriaal net iets sterken. Maar ik zit nog maar aan luisterbeurt twee, dus dat kan allemaal nog veranderen.

Het kan veranderen Briljante plaat !

Moeilijk te beoordelen voor mij. Aan de ene kant staan er enkele boeiende tracks op met expirimentele trekjes (de productie is erg geslaagd te noemen) en is de stem van Anderson uniek en grijpend, maar aan de andere kant zijn de songstructuren voorspelbaar en de lyrics matig. Eigenzinnig maar net niet avontuurlijk genoeg voor mij. Favorieten zijn Heroine, Daddy's Speeding en The Power.

De lyrics vind ik hier nu juist heel sterk. Daarbij prachtig ondersteunt en opgezweept door een geweldige sound.

De reïntegratie van Ward deel 13:

Al heb ik de britpop-hoogdagen niet heel bewust meegekregen (ik was zes jaar oud in ’94), heb ik altijd wel een connectie gehad met de stroming. Blur, maar met name Pulp komen hier geregeld uit de kast. Ik moet echter beschaamd toegeven dat ik me tot nu toe nooit aan Suede had gewaagd (toch geen kleine naam in het genre). Fathead heeft me echter aangespoord om daar toch eens verandering in te brengen.

De band stelt zichzelf voor met Introducing the Band. Klinkt een beetje als een cynische parodie op de opening van Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band. In plaats van een vrolijk welkom krijgen we verwijzingen naar drugs en geweld voorgeschoteld, gebracht in een soort afstandelijk, mechanisch tempo. De toon en de sfeer is meteen gezet. Want met We Are The Pigs is duidelijk dat die dystopische sfeer van het openingsnummer zal worden aangehouden. Zo mogen we op het einde meegalmen met Brett Anderson dat ‘we will watch them burn’. Behoorlijk bitter, om over de outro waarin kinderen hetzelfde mantra scanderen nog maar te zwijgen. In tegenstelling tot de openingstrack klinkt het nummer muzikaal echter behoorlijk zwierig.

Die combinatie van muzikale zwierigheid en gitzwarte, cynische teksten blijken een terugkerende tegenstelling te zijn op Dog Man Star. Weelderige, stijlvolle strijkersarrangementen en blazers worden ondermijnd door teksten doordrenkt van angst, walging, woede, apathie, drugs en disillusie. Het roept beelden op van een aan lager wal geraakte Hollywood-diva. Het tragisch vasthouden aan de grandeur van een vorig leven in een groezelige wereld van verslaving en depressie. Het verlangen tot escapisme is sterk aanwezig:

But oh if you stay we'll ride from disguised suburban graves
We'll go from the bungalows where the debts still grow every day (The Wild Ones)

Tekstueel zeer interessant met meerdere verwijzingen naar tragische Hollywood-figuren (James Dean en Marilyn Monroe bijvoorbeeld). Tegelijkertijd gaat het over het grijze bestaan van de Britse jeugd in de arbeiderswijken en het dromen van een kleurrijker, glamoureuzer bestaan. De uitzichtloosheid en grimmigheid van dat leven wordt heel knap voelbaar gemaakt.

Muzikaal zit het ook zeer prima in elkaar. De invloeden van David Bowie en T. Rex zijn duidelijk te horen in de glamrock-gitaarpartijen. Aan de ene kant staan er wat stevige, grimmige rocknummers op, aan de andere kant heb je melancholische, bombastische ballads vol zwierige arrangementen. Muzikaal heb je dus dezelfde tegenstelling tussen grandeur en grimmigheid die ook in de teksten terug te vinden zijn. Hierdoor ontstaat een bijzonder album waarbij er duidelijk over de samenhang tussen de vorm en de inhoud is nagedacht, zonder dat het een pretentieus conceptalbum is geworden. Bovendien is de combinatie van Brett Anderson zijn snerende en galmende manier van zingen en de weidse gitaarpartijen van Bernard Butler zeer prettig om naar te luisteren. Begrijpelijk dat dit duo in een adem wordt genoemd met Morrissey en Marr. Mijn favorieten zijn het hartverscheurende Still Life, We Are The Pigs en The Asphalt World. Hogeschool Britpop. 4,5*

Mooie review Ward!

Allemaal mooie reviews tot nu toe vind ik! Kan ik me ook nog aan de wachtlijst toevoegen?

Bedankt voor het compliment en natuurlijk mag je jezelf op de wachtlijst zetten, graag zelfs

Wow, nu is het kwartje toch aardig aan het vallen! Het is vooral de stem van Anderson die t 'm doet. Heerlijk!