Suede - Dog Man Star (1994)

Een goed album, waarin Weltschmerz tot kunst wordt verheven. Grootse gebaren, weidse vergezichten maar ook een over the 'top' benadering met name ingegeven door Anderson. De beste man kan uitstekend zingen maar langer dan een half uur kan ik hem niet aanhoren. De 'geveinsde' dramatiek en emotionele benadering wordt extreem doorgevoerd maar levert dan ook af en toe pareltjes op zoals; The Wild Ones, The Power en prijspakker The 2 of Us. Daddy's Speeding, This Hollywood Life en Black or Blue doen mij daarentegen weer niets. Kortom, een lekker plaatje met enkele prima songs maar het kan mij niet de volledige speelduur boeien.

Hun beste album, by far! Epic and dark! Zou ze liever deze integraal zien doen ipv Coming Up.

Geweldig album, deze stijl van zingen is normaal niet aan mij besteed, maar het wordt hier ruimschoots gecompenseerd door de geweldige composities en “overall sound”. Het past allemaal perfect.

Na de boeiende documentaire op Canvas alle albums maar weer is beluisterd. Vond het toen al een briljante plaat, tijdje niet meer geluisterd....maar jeetje zeg wat een fantastisch album blijft dit. Tijdloos en maar ook de laatste 3 albums, die hun wedergeboorte symboliseren, mogen er zijn.

Wauw, wat kan ik me af en toe verbazen over bepaalde dingen.
Toen ik een jaar geleden dit album opzette raakte niks me.
Ik kwam uit op 3 sterren.
Dit is zo'n album net als Unknown pleasures van Joy Division die je gewoon ineens raakt.
Het bombastische en theatrale is absoluut aan mij besteed. Wat een gevoeligheid en bezieling in de nummers!
En zoveel nummers zijn ook nog groeiers.
Ik hoor Bowie en Bauhaus qua stem, perfecte combi.
Ik heb dit soort muziek nog nooit gehoord, dit lijkt nergens op en is in geen hokje te stoppen. Sommige nummers zijn ook echt perfect gemaakt voor een film!
( Musicmeter, maak een top 20 van de eigen albums, hij kan er zo er zo inkomen!)
The 2 of Us, dat einde! Magic gewoon.
Geen enkel zwakpuntje te benoemen, gewoonweg geniaal. Alles past precies.
Eigenlijk is dit album een combinatie van alle perfecte eigenschappen uit de New wave ( om toch maar even in hokjes te praten )

Ha, Thekillers87327,
Mooi dat dit je bij de ballen grijpt. Je noemt Bowie. Ga eens vol voor Ziggy Stardust met z’n spinnen van Mars. Dat ga jij heerlijk vinden.

Oh, dat heb jij gisteren al gedaan...

Haha die heb ik ook al beluisterd
En die is zeker ook heel nice!
Vind deze net ietsjes beter wel haha.
Snel meer van deze band checken!

Het debuut is prachtig.

Mij wat te theatraal maar snap wel dat mensen dit mooi vinden. Ik moest ook meteen aan Bowie denken bij deze zang. Ben ook niet per se Bowie-fan. We Are the Pigs is erg sterk.

Eigenlijk slechts 3 nummers die een goed evenwicht hebben tussen stem en instrumenten. Anderen zijn vaak een overload aan het eigen stemgeluid, waar het eerder op de zenuwen werkt dan bewondering brengt. Al bij al dus een matig en soms vrij saai album.

madmadders loswekende oeuvreverkenningstocht #3: Suede – Dog Man Star

Deel 1

Toen in 2016 Night Thoughts van Suede uitkwam, had ik echt de meest geestdodende kantoorbaan die je je maar kunt voorstellen. Om een uur of 11 al klaar met mijn taken, en dan moest ik de rest van de dag nog door zien te komen, want meer werk was er niet. Night Thoughts heeft me vergezeld tijdens die doodsaaie middagen dat ik enkel maar wat op fora en sociale media rondhing, biddend dat de dag erna beter zou worden (werd het nooit, gelukkig heeft de ellende maar een half jaar geduurd). In die tijd maakte ik de mentale memo dat ik echt eens aan die grote Suede-klassiekers moest. Natuurlijk kwam dat er nooit van, tot nu.

Ik kan me nog wel herinneren dat het even duurde voordat NT landde. Dog Man Star had zelfs nog meer luisterbeurten nodig voor het kwartje viel. MAAR, hij viel, zo ongeveer. Ik moet eerlijk bekennen dat glamrock totaal niet mijn ding is (ik hoop wel dat dat ooit nog gaat komen) en dat hoorde ik in eerste instantie te veel op dit album. Dat zit 'm vooral dan in de zang die me te dramatisch is. Daar kom ik dan weer met mijn hoofd niet bij, want als ik bepaalde stemmen en zangstijlen naast die van Brett Anderson leg, luister ik nog wel naar veel dramatischer gedoe.

In eerste instantie stootte de muziek me wat af, maar ik merkte eigenlijk met iedere keer luisteren dat er weer een liedje bij kwam dat me wel kon bekoren. Inmiddels vind ik de meeste nummers goed en er zijn er nog een paar die ik redelijk vind, maar die, naar ik verwacht, nog meer zullen groeien. Mijn absolute favoriet is denk ik 'Heroine', helemaal raak dat nummer. Daarentegen blijft een 'The Wild Ones' nog een beetje achter bij de rest.

Waar ik eerst afgeschrikt werd door de zang, vind ik dat nu eigenlijk het punt waarop deze band zich het meest onderscheidt. Heerlijk om je mee te laten voeren op de overdramatische en getergde klanken van Anderson. Ik vind NT denk ik nog steeds net iets beter, constanter qua niveau vooral, maar aan de andere kant ben ik nog niet uitgeluisterd op dit album en dat is een goed teken. Ik zet een beetje voorzichtig in, maar 4 sterren stel ik voor de toekomst niet uit.

Next stop: Einstürzende Neubauten – Kollaps

In kader van dit topic heb ik deze plaat beluisterd.

Op wat losse nummers na had ik nog niet eerder muziek van Suede gehoord. Dit was dus de eerste keer dat ik een geheel album hoorde. Ik luisterde het (met enige moeite) 1x en daar blijft het ook wel bij. Dit is dus duidelijk niks voor mij. Bij de introductie valt dat allemaal nog niet zo op, maar de nummers daarna gaan al snel in mijn irritatie zitten. Dat ligt vooral aan de stem, want wat vind ik die verschrikkelijk. De manier van zingen met dat steeds overslaan, maar ook gewoon het stemgeluid an sich werken echt op mijn zenuwen. Als die stem dan alle nummers door te horen is dan wordt zo’n album nog een hele zit. Muzikaal vond ik het verder niet al te bijzonder. Ik hoorde niet echt per se iets unieks hier in. Nummers die ik dan toch nog wel aardig vond zijn The Wild Ones en The 2 Of Us. Maar verder laat ik deze muziek echt links liggen.

Je moet inderdaad een klik met de jankstem van Brett Anderson hebben. Heb je dat niet dan gaat het irriteren.

Ik heb heel lang wat gejank vonden. Pas later kwam het anders binnen en toen was ik verkocht.

Moet zeggen dat ik hun laatste twee albums nu beter vind dan deze.

Jankstem? Effe serieus..

Hoewel Anderson een prima stem heeft kan ik mij voorstellen dat je man's stem niet altijd trekt. Het is bij mij ook een kwestie van doseren, na een half uur geloof ik het wel met onze dramaqueen. Een jankstem gaat mij ook te ver, met zijn zangkunsten is weinig mis, echter zit hij met zijn stem in een register die reacties oproept. Zowel positief dan wel negatief. Het heeft hier in ieder geval karakter of je er van houdt of niet.

Ik noemde dit in de jaren 90 gejengel en bij de term dramaqueen van milesdavisjr kan ik mij ook wel iets voorstellen. Ik werd hier altijd heel erg moe van en na een minuut of tien was de muzikale liefde tussen Suede en mij ook weer voorbij. Een vluggertje dus. Ik heb de CD destijds letterlijk verschillende malen door de kamer gegooid uit pure ergernis. Het het nog vaak geprobeerd maar de CD is destijds wel in de kliko verdwenen. Ik ben plezierig verrast dat de nieuwe Suede worpeling mij wel kan bekoren.

Duistere, donkere intense plaat van Suede.
Vind dit album persoonlijk toch minder dan Head Music en Coming Up wat mijn favoriete plaat van de band blijft.
Er staan overigens wel enkele grandioze nummers op dit album zoals The Wild Ones, The Power, The 2 Of Us en Still Life.
Track 5 & 8 doen mij dan weer bijzonder weinig.
Stemgeluid van Brett Anderson wat vaak een item is bevalt mij wel.

Nog steeds één van de beste albums uit de jaren 90. De sfeer die Suede hier wist neer te zetten is nog niemand gelukt, wat een uniek geluid

Waar Bowie dramatiek geloofwaardig kan neerzetten, slaat Anderson de plank volledig mis bij mij. Wat een dramaqueen. The Wild Ones en The Power redden de plaat nog een beetje.

Zalig die drama

De dramatiek verpakt in melancholische tracks, waar de huilende zeeleeuw Anderson zich door heen galmt, heeft op Dog Man Star zeker zijn charme.
Bowie verstond de kunst van het doseren daar is op Dog Man Star geen sprake van, de heren gaan all the way en dat levert een aantal juweeltjes op.
Desalniettemin trek ik de stem van Anderson ook maar enkele nummers, zijn pathetische voordracht is niet een uur aan mij besteed.
Kwestie van....doseren dus.

Leuk die verschillende ervaringen.