Hüsker Dü - Warehouse: Songs & Stories (1987)

Het valt me steeds meer op: mijn cd's functioneren als mijn extra geheugen, ze zijn mijn back-up tegen het vergeten van sleutelmomenten

Zie hier ook dit trait d'union tussen heerlijk overgestuurde gitaarrock en Pure Pop (waar zelfs een doorgewinterde verzekeringsagent mee gaat neuriën).

Too Much Spice , ja - misschien moest ik daar wel meer naar geluisterd hebben. Die song ligt wel erg dicht bij mijn persoontje

Ice Cold Ice , You're a Soldier - het zijn me de popsongs wel

In feite omarmt deze langspeler de brandnetel van de passie, denk ik zo maar

Inderdaad een fantastisch album Zachary (want dat bedoel je toch? ). De ellende met Hüsker Dü vind ik echter de abominabel slechte opname-kwaliteit van de albums. Ik ken 3 albums van ze (op cd weliswaar), maar het klinkt allemaal voor geen meter (qua geluid dan, over de songs niks dan goeds). Vandaar dat ik dan liever Sugar opzet voor het ''vettere'' geluid'.Terwijl de songs van b.v dit album an sich misschien beter zijn.! Mijn favoriete meezingers zijn overigens Could You Be The One? en She Floated Away.

En zo heeft iedereen zijn favorieten: voor mij Charity, Chastity, Prudence And Hope, Ice Cold Ice (mede door Pinkpop 87), Bed Of Nails, It's Not Peculiar, You Can Live At Home. Ach, eigenlijk is deze plaat een Best Of met alleen nieuwe nummers. En het conflictmodel blijkt te werken. Tijdens het maken van deze plaat hadden Grant Hart(drummer) en Bob Mould(gitarist) zo'n ruzie dat ze elk hun eigen nummers inzongen en elkaar niet tegen wilde komen in de studio. Dan toch zo'n goede plaat afleveren.......

Bob Mould komt trouwens in september naar Paradiso. Alhoewel ik zijn oeuvre niet ken, ga ik er toch wel heen (met een fan, dat dan weer wel).

Nog anderhalve maand om wat Husker Du en Sugar te leren kennen.

Naar het schijnt speelt ie nog regelmatig Sugar- en Husker Du-songs, dus dat lijkt me geen verkeerd idee inderdaad (maar als ik je een tip mag geven: Copper Blue, gaat dat kopen!)

Schitterende plaat van Hüsker Dü !!! Helaas ook hun zwanezang, de redenen lees je bij Pelk's bericht...

Zowel Hart als Mould gingen verder met respectievelijk Nova Mob en Sugar, en ook beiden met solo-platen.

Op zijn optreden in de AB op 7 september bracht Bob Mould een indrukwekkende set met voornamelijk véél Sugar en HD werk. Het was een ware geluidsorkaan. Fantastisch...

Favorieten van "Warehouse":
- These Important Years
- Standing In The Rain
- Ice Cold ICe
- Could You Be The One?
- Too Much Spice
- Friend, You 've Got To Fall
- Bed Of Nails

Een fraaie collectie popsongs met het typische ruwe Hüsker Dü randje... mijn favoriete plaat van de Hüskers...

Inderdaad een fantastisch album!!

Deze plaat blind aangeschaft naar aanleiding van de meningen van door mij zeer gerespecteerde MuMe users qua muzieksmaak.

Wat een domper zeg. Ik had iets meer op het woord Poppy moeten letten. Veels te mak voor mij.
Ik ken Husker Du uit de harde periode en dit heb ik na 8 nummers uitgezet.
Jammer. Misschien geef ik hem later nog een kans, als ik meer op zoek ben naar pop dan naar hardcore. Eerst maar eens achter het eerste album aan, want dat is achteraf het album dat ik vroeger op cassette had.

Pracht van een plaat. Na 'Zen Arcade' is dit toch wel een hele andere band. De sound van de gitaren is nog wel ongeveer hetzelfde, maar de songs zijn zó anders van opzet. Op 'Zen Arcade' draaide het vooral om de intense punksongs die vol overgave door de strot van de luisteraar werden gedouwd. Dit is echter een prachtig gitaarpop album met eigenlijk alleen maar winnaars.

4,5* voor dit meesterwerkje.

Deze doet het niet voor mij. Ik mis domweg de onmetelijke energie die een 'Zen Arcade' kenmerkt. Hoewel de songs heel goed in elkaar steken knap ik gigantisch af op de manier waarop ze vertolkt worden.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Too Much Spice is een ernstig sterk nummer en Tell you why tomorrow is een naargeestig kunststukje, maar daartussen zitten mij toch helaas te veel 'doorskip'-tracks.

Could You Be The One = Bob Mould op z'n gevoeligst
Schitterend nummer

ik hoor nu duidelijk waardoor een band als Green Day en Screeching Weasel in hun beginperiode beinvloed is.
Verder heeft het raakvlakken met REM tijdens hun eerste albums.
Al klinkt Hüsker Dü net iets meer punk.

Het slotakkoord, nog effe één keertje alles geven, going out with both guns blazing. Mindere nummers worden meegesleept in de grote golf van hoogtepunten, zoals Ice cold ice dat me altijd aan de Cure doet denken (misschien vanwege Cold op Pornography: "Ice in my eyes and eyes like ice don't move" -- maar ook de overdonderende muziek van dat nummer lijkt wel wat op de Cure in hun donkerste dagen). Een waardig vaarwel.
 

You can live at home now is een waardig afsluiter van hun laatste album

Pelkzegt:Ja dat is nou toch wel een beetje het probleem met dit album; op basis van de Bob Mould songs lag de volle poet in bereik. Maar de songbijdragen van Grant Hart trekken de kwaliteit wel wat omlaag. Bob Mould was nu eenmaal 1 van de beste songschrijvers die in de 80s/90s opkwam en Grant Hart -God hebbe zijn ziel- kon daar niet aan tippen. Al is 'Charity, Chastity, Prudence And Hope' best ok. Ik heb deze en de Bob Mould-songs destijds op een cassettebandje gecompileerd tot een eigen 5 sterren album (in de geest van de 'wharehouse-gedachte') en draai die nog steeds met veel plezier. Want niemand wist zoveel melodie en energie met elkaar te verenigen als Bob Mould.

Dat Bob Mould de betere songschrijver van de twee was vind ik toch meer dan betwistbaar.Op Warehouse: Songs & Stories zijn de beste songs inderdaad van Mould,al vind ik het door Hart geschreven You can live at home now ook schitterend .
Daarvoor was Grant Hart echter met onder meer Don't want to know if you are lonely,Pink turns to blue,Sorry somehow,It's not funny anymore,I apologize,Girl who lives on heaven hill en natuurlijk Diane verantwoordelijk voor een groot gedeelte van de Hüsker Dü klassiekers.
Ik denk eerder dat ze elkaar,op een album perfect aanvulden.

Ik ga akkoord met frolunda, Grant Hart moet zeker niet onderdoen voor Bob Mould. Veel van HD's beste songs zijn van zijn hand, punt uit

(eerder verschenen op jorros-muziekkeuze.nl)

N.a.v. mijn stukje over de Neighborhood Brats appte vriend mij een fragment van Hüsker Dü. Aanstekelijke muziek om even alles van je af te schudden zo appte hij. Het fragment was van dit album afkomstig. Hieronder mijn bevindingen.

Hüsker Dü, de band van vrienden Bob Mould en Grant Hart, maar niet echt meer toen dit album is gemaakt. Beide mannen hadden onenigheid en na dit album is de stekker dan ook uit de band getrokken.

Desondanks is dit een fijn album geworden. Met erg aanstekelijke songs. Echt stilzitten is er niet bij. Persoonlijk ben ik meer een Bob Mould fan dan een Grant Hart aanhanger. Als Sugar fan is dat waarschijnlijk niet zo vreemd. De sound van Sugar is in een aantal songs van dit album al duidelijk hoorbaar. Zo is de opener zonder twijfel een Bob Mould compositie. Ook de vocale kwaliteit van Bob Mould heb ik iets hoger zitten.

Op het album is het bijna om en om een compositie van Hart of Mould, behalve Friend You’ve Got To Fall en Visionary (beide van Mould) en No Reservations en Turn It Around (beide ook Mould).

De sterkere songs zijn voor mij dus de Mould nummers, no doubt about it. Ik wil daarmee overigens niet beweren dat de Hart songs slecht zijn! Maar de Mould songs vind ik wat melodieuzer en grijpen je wat meer bij de strot.

Echte punk (waarmee de band destijds groot werd) is op dit album niet meer terug te vinden. Ik was vroeger geen punk liefhebber en heb de band daarom destijds wat links laten liggen. Ook dit album kende ik daardoor niet echt goed. Op zich wel vreemd want de muziek van Hüsker Dü was wel trendsettend.

Favoriete nummers: These Important Years, Ice Cold Ice, Could You Be The On, Tell You Why Tomorrow.

Ik heb het album inmiddels opgenomen in mijn playlists met alternative rock. En het is inderdaad muziek die geschikt is om de dagelijkse sleur even achter je te laten.