U2 - The Unforgettable Fire (1984)

Tja, een erg diepe onvoldoende kan het album waar The Unforgettable Fire en Bad op staan nooit krijgen, maar toch... deze twee toppers en nog enkele wel aardige nummers (Wire, Indian Summer Sky) staan temidden van nogal wat muzikale navelstaarderij. U2 was een goede band die het meestal ook wel in zich hadden om goede liedjes te schrijven, maar het metaniveau waarop nummers als Elvis Presley and America en dergelijke moesten aanspreken, slaagt toch minder.

Het is me dan ook volstrekt onduidelijk waarom dit album door zovelen hoger aangeslagen wordt dan een album als The Joshua Tree dat wel grotendeels vol eersteklas songmateriaal staat.

THE UNFORGETTABLE FIRE 1984
is misschien wel mijn favoriete U2 plaat,
al komen War en Under a Blood Red Sky dicht in de buurt.

Veel heeft te maken met de nostalgie die bij deze plaat hoort.
Een aantal jongens uit mijn klas waren al U2 fan, en alhoewel ik
(door hun enthousiasme aangespoord) eerst Under a Blood Red Sky
kocht, was het toch dit album dat me definitief over de streep trok.

The Unforgettalbe Fire was toch nog net iets meer dan kwaliteitsrock.
Deze plaat had een aantal nummers die ook muzikaal dieper gingen.

Uiteraard speelt de productie van Eno en Lanois een rol.
Maar als je naar het restmateriaal van deze sessies luistert,
dringen ze zichzelf hier en daar soms zelfs te nadrukkelijk op.

Op de langspeler staan bijna alleen maar winnaars.

A Sort of Homecoming gallopeert nog wat in de Ierse mist
rond Slane Castle, en komt beter uit de verf in zijn live versie
(de versie op Wide Awake in America bijvoorbeeld is subliem).
De tekst van A Sort of Homecoming beschrijft de positie van U2
op dat moment van hun ontwikkeling: on borderland we run ...
Op de grens tussen authenticiteit en wereldfaam ...

Ik hou van ohcomawayocomawayocomaocomawaysayI ...
wat in mijn fantasie refereert naar iwalkawaywalkawayIwillfollow ...
I Will follow en A Sort of Homecoming maken een soort brug.
Beide markeren een nieuw begin in de geschiedenis van de groep.

Pride is een commercieel verantwoorde single die werkte.
U2 haalde de top 10 in Europa zonder zichzelf te verloochenen.
Natuurlijk iets braver dan bijvoorbeeld New Year's Day, maar
Pride heeft dezelfde puurheid, dezelfde overtuigingskracht.

Wire is het allerbeste U2 nummer volgens mijn broer.
In ieder geval spint The Edge een web van gitaarklanken.
Of hoe muziek de inhoud van een lied kan onderstrepen.
Het is alsof je de naalden hoort prikken ...
Gevangen en verstrikt in het web van een verslaving ...

The Unforgettable Fire is volgens mij misschien wel
het beste nummer dat U2 ooit schreef. Muzikaal een mini symfonie
en tekstueel een ode aan de ultieme poptekst.

Ben E King zong in Stand By Me

If the sky that we look upon
Should tumble and fall
And the mountains should crumble to the sea
I won't cry, I won't cry, no I won't shed a tear
Just as long as you stand, stand by me

U2 zingt in The Unforgettable Fire

And if the mountain should crumble
Or disappear into the sea
Not a tear, no not I
Stay in this time
Stay tonight in a lie
Ever after
This love in time
And if you save your love
Save it all

Stand By Me bevat fragmenten van een bijbelse psalm, zoals
soulzangers (ooit koorknapen) van het eerste uur wel vaker deden.

Het fascineert me telkens weer hoe je gebeden ook
als liefdesverklaringen kan lezen ... of hoe de ultieme YOU
in een lied zowel God als je lief kan zijn ...
En dat brengt ons natuurlijk ook bij de groepsnaam U2.
You Too ... steeds met een knipoog naar de Heer.

Promenade is een geweldig sfeerstukje, zwaar onderschat ook.
Het is net geen lied, eerder een flard, een suggestie ... maar zo mooi vormgegeven.

4th of July is niet veel meer dan een sfeervolle intro.
Eentje die muzikaal past in het album, maar ik begrijp de titel niet.
Hoe kan je een politiek statement maken van zo'n instrumental?

Bad is subliem ... een exorcisme van bad feelings.
Als je dit nummer tot je laat doordringen, word je meteen
gezuiverd van al je slechte vibes ... to let it go and so to fade away ...
Bad is als een helend gebed.

Indian Summer Sky is het enige nummer op kant 2
dat het tempo wat de hoogte in jaagt, en misschien is dat precies
de zwakte van het album als je het naast The Joshua Tree legt.
Het nummer was voor mijn part inwisselbaar met Three Sunrises
of zelfs met Boomerang II (tikt ook heel lekker voorbij) ...

Elvis Presley and America is zo'n studio improvisatie
die dan leidt tot een onweerstaanbaar intrigerend nummer.
Ik denk op dit moment ook aan Mia van Gorky of Hat van the Nits.
Songs die een zelfde genesis hadden ... stream of consciousness.

MLK is opnieuw een klein gebedje.
Misschien net één religieus moment te veel op dit album.
Want Martin Luther King kwam al voorbij in Pride.

Soms heb ik het gevoel dat The Unforgettable Fire
maar net genoeg briljante tracks telt om onvergetelijk te zijn.
Als je 4th of July en MLK (en in zekere zin ook Elvis Presley and America)
buiten beschouwing laat ... slechts 7 echte songs met kop en staart.
Maar het zijn stuk voor stuk songs die werken, die indruk maken
en de onwaarschijnlijke groeischeut van de band illustreren.

Opvallend goede remastering van dit hele goede album van U2. Minpuntje wat dat betreft vind ik het wat te iel klinkende Pride, pluspunten zijn the Unforgettable Fire (mooie violen!), Wire & Bad.

De bonus disc is inderdaad de moeite waard. Opvallend goed zijn de remixen van Wire, vooral (natuurlijk) the Kevorkian Remix: wat klinkt de gitaar goed daarop zeg! De dub remix laat horen dat het 1984 is: U2 begint als New Order te klinken daarop, net als op het voortreffelijke instrumentale Yoshino Blossom. Er staan overigens nog een aantal instrumentale tracks op van de Unforgettable Fire sessions. Normaal gesproken ben ik daar niet zo gek op, maar hier klinken ze eigenlijk allemaal mooi.
Minpuntje is dat de complete Wide Awake in America EP erop staat (nr. 2-5), die veel U2 fans allang hebben natuurlijk. Hoewel ook hier de nummers natuurlijk wel geremastered zijn en het een sterke live EP is. Echt vrij zinloos vind ik de singleversie van Pride: dat voegt weinig toe.

Alles bij elkaar is de geremasterde 2CD deluxe versie 2009 zeker aan te raden.

U2 die nog voor de laatste keer thuis komt (A Sort Of Homecoming) om vervolgens via The Joshua Tree de stap naar het beloofde land maakt.
Het titelnummer The Unforgettable Fire kan ik ook alleen zien als een laatste blik op Ierland; alsof Bono weet dat hij hier niet eeuwig zal blijven. Hij bladert nog eenmaal door het fotoalbum der herinneringen, om vervolgens de laatste pagina om te slaan en het boek te sluiten.
Voor het laatst wandelen over het strand, waar je gedachten al bij het Football en Coca Cola van de USA zijn (Promenade).
De uiteindelijk overgave aan de verboden vruchten van het land van Ronald Reagan.
Partij kiezen in De Koude Oorlog die gaande is (Bad).

Juiste keuze?
Verkeerde keuze?
Het linkse U2 in het rechtse VS?

Hier kijkt de jongen van Boy en War terug op zijn jeugdigheid. Nog een keer de frisse onschuld om vervolgens definitief toe te treden tot de lange jaren van volwassenheid die zullen volgen.
Martin Luther King die in Pride bevlogen wordt bezongen als een nieuwe Jesus, de donkere Messias die zich inzet voor gelijkheid. Hoe het U2 nog lukte om schokkende wereldgebeurtenissen in een positief voetlicht te zetten; zonder verlies van zeggingskracht.

Als je als band zijnde een samenwerking aan gaat met Brian Eno, dan weet je dat je een nieuwe weg inslaat. Een snelweg naar de grote stad. Af gesneden zijn van de vertrouwde plattelandspaadjes van voorheen. Klaar voor de metropolen der aarde.
Via de Verenigde Staten en Berlijn op zoek gaan naar het uiterste.
Net als David Bowie en Lou Reed.
Ook zij hebben ooit een jeugd achter zich gelaten.

Via Pride was dit album een van mijn eerste kennismakingen met U2 en wat vond ik het indertijd een goed album. In die tijd had ik bovendien van een vriend een cassettebandje gekregen met daarop The unforgettable night, een bootleg van een concert uit de op dit album volgende concertreeks, en O, wat bleek daarop toch weer wat een geweldige nummers met name Bad en The unforgettable fire zijn.

A sort of homecoming is een lekkere opener, Wire toch wel wat ondergewaardeerd en Pride is een van de weinige nummers die voor mij zelfs na enkele honderden keren nog genietbaar is. En dan kijk je nog eens op de tracklist en zie je dat er nog vijf nummers op het album staan. Nu vind ik MLK al een redelijk ongenietbaar zeiknummer, maar dit werd in ieder geval nog de moeite waard gevonden om live op te voeren, van de resterende nummers hebben we gelukkig nooit meer iets hoeven vernemen.

Hoewel het album eigenlijk te onevenwichtig is om één cijfer aan te geven, is dat hier toch de bedoeling, derhalve een 3,5.

Ik heb hier enige aarzeling inzake stemmen gehad waarbij de discussie eerder was 4 of 4,5 dan 4,5 of 5****.

Uiteindelijk heeft het machtige Indian summer sky mij over de streep getrokken. Voorganger War en opvolger The Joshua tree krijgen van mij wel 5*****.

Vanaf The Unforgettable fire brengt U2 een nieuw geluid met een meer bedachtzame, wat broeierig aandoende muzikale overdenking, gemixt met de met veel vlaggenvertoon gepaard gaande rock van de eerste albums. Ze hebben daarmee onmiskenbaar aangetoond ook over diepgang te beschikken. En vanaf The Unforgettable fire is dat dus een extra element in hun muziek.

Het was wel even schrikken, want de liefhebbers van U2 kwamen er opeens achter dat bij sommige tracks na het nummer The Unforgettable fire de volumeknop opeens wat naar rechts moest worden gedraaid.

De vraag is, of deze eerste wending al gelijk leidde tot het gewenste resultaat. Persoonlijk vind ik van niet. Het album klinkt wat onwennig en ik vind ook niet alle songs een vijf sterren niveau halen, vandaar dat ik op 4,5 uitkom. Later werd de mix beter. Dat neemt niet weg, dat de jaren '80 wat mij betreft het decennium van U2 mag worden genoemd; waar vele andere bands het spoor volledig bijster waren was U2 een rots in de branding.

”The Unforgettable Fire” bevat een aantal ijzersterke liedjes. ”Pride (In the Name of Love)”, ”The Unforgettable Fire”, ”Bad” en ”Indian Summer Sky” zijn stuk voor stuk prachtige songs. Hiermee schiet U2 zich gelijk onbewust in eigen voet. Deze liedjes vind ik wel met kop en schouder boven de rest uitsteken. Dat wil niet zeggen dat de rest slecht is, integendeel. Maar toch vind ik het verschil aanzienlijk. Als geheel vind ik ”The Unforgettable Fire” een goed album en geen geweldig album of een meesterwerk. Bij ”The Joshua Tree” heb ik dat wel. Die vind ik over de gehele linie sterk en consistent. En dat mis ik dus een beetje bij ”The Unforgettable Fire”. Voordat ik verzand in teveel negativiteit, want dat is onterecht, is dit dus gewoon een goed album, met prima liedjes, maar bovenal met een aantal regelrechte pareltjes die terecht hun plek in de muziekgeschiedenis hebben veroverd.

Na mijn eerste kennismaking met U2 via hun 18 singles compilatie, heb ik zowel War als The Unforgettable Fire gekocht. War vind ik een goede plaat, maar ik ben nog steeds een beetje aan het wennen aan de non-singles. Toen ik The Unforgettable Fire aanzette voor de eerste keer was het eigenlijk meteen raak.

Toen ik voor het eerst A Sort of Homecoming hoorde... écht een nummer dat iets met me deed. Een rocknummer van het kaliber waar ik van houd. Bono's vocals zijn behoorlijk aangrijpend. Alsof hij alles geeft dat hij in huis heeft. Gitaarwerk en drums vallen ook behoorlijk op. Maar naast dit sterke openingsnummer heeft het album nog meer te bieden: Pride (In The Name of Love) (het nummer dat ervoor zorgde dat ik U2 ging opzoeken), Wire, The Unforgettable Fire, Bad, Indian Summer Sky en MLK. Stuk voor stuk geweldige nummers. Toegegeven, Promenade, 4th of July en Elvis Presley and America heb ik vaker moeten beluisteren voordat ze goed wilden binnendringen Inmiddels zijn die in niveau aanzienlijk gestegen bij me en heb ik ze hoog zitten. Ze komen wat experimenteler over, maar des te intrigerender is het om naar te luisteren.

Ik ben erg blij dat ik dít album heb uitgekozen om mee te beginnen. Ik luister het vaak en het groeit nog steeds per luisterbeurt. Er staat geen enkel nummer op dat me niet bevalt en ze variëren van vlot en aanstekelijk naar meer ingetogen. Hierdoor wordt de plaat nooit eentonig en ik heb dan ook het idee dat ik nog vaak zal kunnen genieten van dit prachtalbum!

5*

Wat mij betreft steekt deze plaat met kop en schouders boven de rest van de U2-discografie uit. Volwassener (of beter: gerijpter) dan alles wat er aan vooraf ging en rauwer, primitiever en minder zakelijk/'bedacht' dan alles wat erna zou komen. Niet dat alles ervoor en erna niet de moeite waard zou zijn, maar meer dat The Unforgettable Fire gewoon uitzonderlijk goed is. Dat wordt - het zou ook eens niet - vooral gepersonifieerd door Bono, die op het absolute top van zijn kunnen en met de vrijheid van iemand die zingt voor zichzelf, binnenkomt zoals hij dat - in ieder geval bij mij - niet eerder gedaan had en ook niet meer zou doen (wel op enkele uitschieters op de overige platen maar niet meer een geheel album lang). De invloed van Eno en Lanois is duidelijk hoorbaar en die geeft naar mijn idee Bono de ruimte meer ambient liederen te schrijven/zingen waardoor hij dichter blijft wat hij wil bezingen, minder gestoord door melodielijnen of standaard songstructuren.
Ik snap het in mijn ogen overdreven enthousiasme rondom The Joshua Tree en Achtung Baby niet goed, maar dat hoeft ook niet. Ik zal mijn leven lang dankbaar zijn voor deze plaat (en zo nu en dan die andere platen weer een kans geven) en dat is meer dan genoeg .

Ik beluisterde dit album n.a.v. dit topic.

Ja, U2 kent iedereen wel van naam denk ik zo. Veel verder dan eens een verzamelalbum van hen ben ik volgens mij nooit gekomen. Misschien ga ik hier dan toch tegen een paar scheentjes aanschoppen, maar wat mij altijd een beetje tegen gestaan heeft bij de muziek van U2 is de wat aanstellerige zang van Bono. Ook het idee dat hij soms noten probeert te halen die zijn stembanden eigenlijk niet aan kunnen. Dat is op dit album niet anders (en bij deze meteen maar mijn excuses erachteraan). Muzikaal vind ik het de ene keer interessanter dan de andere keer. Zo bevallen op dat vlak Pride, de titeltrack, Promenade en 4th of July mij het best.

Op 16 augustus 1981 vond bij Slane Castle een groot gevecht plaats tussen de heersende band Thin Lizzy en hun uitdagers U2. Voor het eerst in de historie van het land was er een openluchtfestival. Beide managers probeerden hun groep per helikopter te laten arriveren, maar waar U2 faalde, kwam, zag en overwon Lizzy, op dat moment op tournee voor hun album Chinatown. Hierna werden de rollen omgedraaid: de jonge Dubliners wonnen het van de oude en U2 werd Ierlands populairste band, lees ik in 'Philip Lynott: The Rocker' (1994) van Mark Putterford.

Nabij datzelfde Slane Castle nam U2 hun vierde studioalbum op en maakte zo alweer een grote stap vooruit. Deze keer dankzij gelaagdere composities én de rijke productie van Brian Eno en Daniel Lanois. Het moet een droom te zijn geweest om met de eerste te mogen samenwerken, jongensheld van de vier uit diens dagen bij Roxy Music en later als producer van het mijlpaalalbums Low, "Heroes" en Lodger van David Bowie, experimenterend met nieuwe geluiden en opnametechnieken.
De prachtige hoes met foto's van Anton Corbijn van Moydrum Castle, waaromheen een opvallend lila kader, waren eveneens een stijlbreuk met de zakelijke kleuren van voorheen.

De zorg voor audio klinkt vanaf de eerste tonen op The Unforgettable Fire. Verdwenen is de onstuimigheid van de eerste drie albums met producer Steve Lilywhite, maar als er wederom sterke nummers klinken, hoor(de) je mij niet klagen. Pride (In the Name of Love), met dat bizar-effectieve intro dat je direct het nummer inzoog, haalde in september en oktober 1984 #5 in de Nationale Hitparade. Gefascineerd ontdekte ik dat het over dr. Martin Luther King ging, een biografisch lied wat ik associeerde met het thema van een nummer over diezelfde periode. Geschiedenis in muziek, het blijft mooi! In mei 1985 bereikte de maxisingle met daarop het titelnummer eveneens de top 10.

We waren wederom onder de indruk van een nieuwe U2. Vooral van de A-kant, waarop alles goed was, vanaf het ietwat dromerige intro van A Sort of Homecoming, gevolgd door de intense stem van Bono. Een stem die mij alweer raakte. Hierna volgen drie andere juweeltjes. Alleen het laatste, korte Promenade pakte me niet, maar duidelijk is dan wel dat The Edge zijn arsenaal aan gitaarklanken had verbreed.
De B-kant begon met niet bijster boeiende ambientgeluiden in 4th of July, als opmaat naar het bedachtzame, prachtige Bad echter effectief. Nog sterker vond ik het daarop volgende uptempo Indian Summer Sky. Daarna dooft het onvergetelijke vuur voortijdig uit, dat kon dus ook.
U2 met synthesizers en strijkers? Van tevoren was ik bang geweest voor een goedkope poging om een groot publiek te bereiken, maar de sferische toevoegingen werken als een malle. Sterker nog, het uittro van het titelnummer maakte die toch al sterke compositie extra mooi.

Sommige teksten tonen Bono's fascinatie met de Verenigde Staten, zoals Philip Lynott dat vóór hem ook uitte na diens eerste bezoek aan de andere kant van de Grote Plas. U2 ontwikkelde zich stormachtig en slaagde erin dat te combineren met zes zeer indrukwekkende nummers.
Fans maar ook critici waren onder de indruk, getuige dit recensiefragment in Oor van Bert van de Kamp. Mijn vrienden en ik eveneens en toen ik de plaat vanmiddag voor het eerst in lange tijd opzette, was daar wederom blijde verbazing. Tijdloos mooi.