Jethro Tull - Thick as a Brick (1972)
mijn stem
432 stemmen
0
geplaatst: 28 oktober 2011, 23:48 uur
Dit supervette top-nummer draai ik al zo'n 40 jaar!!
Het gaat echt nooit vervelen!
1zaam top-niveau!
Het gaat echt nooit vervelen!
1zaam top-niveau!
1
geplaatst: 11 januari 2017, 20:39 uur
Het zijn de iconische platen van weleer. Met de al even iconische hoezen. In ieder zichzelf respecterend huishouden was er wel een exemplaar te vinden. Ik kwam ze tenminste overal tegen. Ook in de platenkast van mijn toenmalige vriend. Het kan niet anders, dit album moet wel heel bijzonder zijn en dat is deze Thick as a Brick dan ook. We hebben deze plaat ontzettend veel gedraaid en toen wij na een paar jaar afscheid van elkaar moesten nemen nam hij, naast alle Uriah Heep platen, ook de prachtige Jethro Tull met de krant mee en ik heb van beiden nooit meer iets gehoord of gezien. Na zoveel jaar dit album niet gehoord te hebben verbaast het me dan ook helemaal niet dat ik nog altijd noot voor noot mee kan zingen. Heel bijzonder!
0
geplaatst: 22 november 2021, 10:14 uur
Er zijn naar mijn gevoel maar weinig albums die met de eerste zin uit de eerste strofe al meteen de juiste sfeer weten te definiëren. Er is gewoon iets opzwepends aan de manier waarop Ian Anderson de strofe "I really don't mind if you sit this one out. My words but a whisper your deafness a SHOUT" brengt en het straffe is, ik moet die zin maar horen en ik weet dat ik vertrokken ben voor een kleine 45 minuten aan plezier. Ik kan het album gewoon niet afzetten. Thick as a Brick was indertijd mijn eerste kennismaking met een "conceptalbum" en zal altijd mijn favoriet in dat genre blijven. Het is dan ook zo'n album waar alles netjes in elkaar lijkt te passen, ook op meer dan enkel het muzikale vlak. De LP-hoes die je als een soort van uitvouwbare krant (inclusief kruiswoordraadsel en een connect the dots) kunt lezen versterkt het album en het album versterkt de verpakking. Onvoorstelbaar dan ook dat ze voor de CD-release gekozen hebben voor een simpel linkje waar je de originele verpakking kunt zien, maar gelukkig klinkt die Steven Wilson stereo remix wel als een klok en zijn de liner notes nog wel interessant.
Ik kan dan ook onmogelijk een favoriet moment uit Thick as a Brick kiezen, al vind ik het wel interessant om te zien dat er voor de 40th anniversary release blijkbaar een poging is gedaan om de suites onder te verdelen in 8 verschillende delen. Ik vraag me af wie dat heeft bekokstoofd. Ter info, dat wordt dan zoiets:
1. "Really Don't Mind" / "See There a Son Is Born" – 5:00
2. "The Poet and the Painter" – 5:29
3. "What Do You Do When the Old Man's Gone?" / "From the Upper Class" – 5:25
4. "You Curl Your Toes in Fun" / "Childhood Heroes" / "Stabs Instrumental" – 6:48
5. "See There a Man Is Born" / "Clear White Circles" – 5:58
6. "Legends and Believe in the Day" – 6:34
7. "Tales of Your Life" – 5:24
8. "Childhood Heroes Reprise" – 2:56
Jaren later zou Ian Anderson met zijn soloproject een sequel maken (met de wel erg flauwe Thick as a Brick 2 titel) en dat werkt op zich nog wel vrij behoorlijk. Het idee van de hoes na te maken in de vorm van een internetpagina is hopeloos gedateerd, maar dat terzijde. Een aanrader op dat vlak is dan wel de Live in Iceland registratie uit de Thick as a Brick Tour van 2012. Daarin krijg je beide albums voorgeschoteld als één geheel, maar nu ben ik wel aan het afdwalen. Samengevat: Thick as a Brick blijft bijna 50 jaar na datum nog altijd als een bakstenen huis overeind staan. Het is het orgelpunt van een geweldige band en hoewel er nog goede albums zouden volgen, zou geen enkele nog de impact op mij hebben als deze Thick as a Brick.
Ik kan dan ook onmogelijk een favoriet moment uit Thick as a Brick kiezen, al vind ik het wel interessant om te zien dat er voor de 40th anniversary release blijkbaar een poging is gedaan om de suites onder te verdelen in 8 verschillende delen. Ik vraag me af wie dat heeft bekokstoofd. Ter info, dat wordt dan zoiets:
1. "Really Don't Mind" / "See There a Son Is Born" – 5:00
2. "The Poet and the Painter" – 5:29
3. "What Do You Do When the Old Man's Gone?" / "From the Upper Class" – 5:25
4. "You Curl Your Toes in Fun" / "Childhood Heroes" / "Stabs Instrumental" – 6:48
5. "See There a Man Is Born" / "Clear White Circles" – 5:58
6. "Legends and Believe in the Day" – 6:34
7. "Tales of Your Life" – 5:24
8. "Childhood Heroes Reprise" – 2:56
Jaren later zou Ian Anderson met zijn soloproject een sequel maken (met de wel erg flauwe Thick as a Brick 2 titel) en dat werkt op zich nog wel vrij behoorlijk. Het idee van de hoes na te maken in de vorm van een internetpagina is hopeloos gedateerd, maar dat terzijde. Een aanrader op dat vlak is dan wel de Live in Iceland registratie uit de Thick as a Brick Tour van 2012. Daarin krijg je beide albums voorgeschoteld als één geheel, maar nu ben ik wel aan het afdwalen. Samengevat: Thick as a Brick blijft bijna 50 jaar na datum nog altijd als een bakstenen huis overeind staan. Het is het orgelpunt van een geweldige band en hoewel er nog goede albums zouden volgen, zou geen enkele nog de impact op mij hebben als deze Thick as a Brick.
0
geplaatst: 14 januari 2022, 13:05 uur
Naar aanleiding van dit topic heb ik dit album beluisterd.
Een album van maar 2 nummers is toch wel nieuw voor mij. Ik ben dan ook benieuwd in hoeverre de nummers zich in de zeg maar 22 minuten ontwikkelen. En dat is ook wel de trip die je mee maakt in het beluisteren van dit album. Bij het beluisteren van een dergelijk lang nummer en met de ontwikkeling die het nummer meemaakt stelde ik mij steeds de vraag: waar gaan ze nu heen? Wat gaan ze nu doen? En de antwoorden op die vragen zijn soms positief en dan weer wat minder positief. Vooral de meer rustige stukken spreken mij wel aan, mede omdat de stem daar ook mooi bij kleurt. Fluit er bij en het is echt wel goede muziek. Maar als dit dan ingewisseld wordt voor snerpende gitaren doet het mij al direct een stuk minder. Wat mij ook aanstaat is het verhalende karakter van dit album. Al met al een integrerende luister-ervaring en echt iets wat je als geheel moet beluisteren.
Een album van maar 2 nummers is toch wel nieuw voor mij. Ik ben dan ook benieuwd in hoeverre de nummers zich in de zeg maar 22 minuten ontwikkelen. En dat is ook wel de trip die je mee maakt in het beluisteren van dit album. Bij het beluisteren van een dergelijk lang nummer en met de ontwikkeling die het nummer meemaakt stelde ik mij steeds de vraag: waar gaan ze nu heen? Wat gaan ze nu doen? En de antwoorden op die vragen zijn soms positief en dan weer wat minder positief. Vooral de meer rustige stukken spreken mij wel aan, mede omdat de stem daar ook mooi bij kleurt. Fluit er bij en het is echt wel goede muziek. Maar als dit dan ingewisseld wordt voor snerpende gitaren doet het mij al direct een stuk minder. Wat mij ook aanstaat is het verhalende karakter van dit album. Al met al een integrerende luister-ervaring en echt iets wat je als geheel moet beluisteren.
2
geplaatst: 6 december 2023, 16:27 uur
Wat een domme man, die Ian Anderson. Als het echt de bedoeling was dat Thick as a brick een beetje een satire "about the whole concept of grand rock-based concept albums" zou worden, had hij daar ook passende muziek bij moeten schrijven, en niet (zoals nu) een geweldige plaat met 44 minuten sublieme muziek vol killer-riffs, tinkelende arrangementen met een breekbare piano en op de juiste momenten inkomende blazers, en bovenal een aantal ijzersterke melodieën die zich vermoedelijk pas ná mijn sterfbed uit mijn geheugen laten verwijderen – met name de regels "So you ride yourselves over the fields" en "Let me tell you the tales of your life" komen regelmatig ongevraagd mijn gedachten binnenzeilen, en "See there! A son is born / And we pronounce him fit to fight" en "Do you believe in the day?" bonken ook nog wel eens op de deur (en ik vertrouw erop dat iedereen die deze plaat goed kent ook meteen in zijn hoofd de geweldige melodieën bij deze regels hoort). Ik heb me verder niet in het achterliggende verhaal verdiept, maar puur op muzikaal gebied is Thick as a brick voor mij van hetzelfde niveau als (hoewel een heel andere plaat dan) het onvolprezen Aqualung.
Twee details: ben ik de enige die in John Evans orgeltje (met name in de stillere, "ondergedompelde" passages) af en toe even Tony Banks denkt te horen? (Geen kwestie van plagiaat of kopieerdrift, gewoon een overeenkomst in sound.) En kent iemand nog andere klassieke progrock-platen waarop een wijze man (of wie dan ook) een wind laat?
Twee details: ben ik de enige die in John Evans orgeltje (met name in de stillere, "ondergedompelde" passages) af en toe even Tony Banks denkt te horen? (Geen kwestie van plagiaat of kopieerdrift, gewoon een overeenkomst in sound.) En kent iemand nog andere klassieke progrock-platen waarop een wijze man (of wie dan ook) een wind laat?
0
geplaatst: 28 maart 2024, 16:31 uur
Mssr Renard schreef:
"Thick as a Brick" was één de vroegste progressive rock-albums die ik ontdekte. Allereerst nog een geleend en ‘overgetapet’ exemplaar van de muziekbibliotheek, en kort daarna al snel de originele lp met de zestien pagina's tellende krant. Op dit moment kan ik niet meer tellen hoeveel versies ik in de afgelopen 35 jaar heb gehad, weer weggedaan en opnieuw gekocht. Op dit moment heb ik nog drie versies van dit album in mijn platenkast staan.
“Thick as a Brick” blijft een album dat mij, al sinds ik een jaar of dertien was, intrigeert en het is absoluut één van de weinige platen, die ik nooit ben ontgroeid of waar ik de interesse in ben kwijtgeraakt. Het is een plaat die ik al meer dan dertig jaar luister en waar ik -zelfs nu- nog steeds nieuwe inzichten in heb (in zowel de cryptische teksten als de complexe muziek).
Hoe schrijf je een goede review voor één van de meest populaire progressieve rockplaten? Eén die wereldwijd tot op de dag van vandaag, al tot op het bot toe is geanalyseerd, beschreven en bediscussieerd? Er zijn boeken en weblogs volgeschreven over deze plaat, en elke re-issue die verscheen van dit album, bevat wel weer nieuwe ‘oude’ interviews met bandleden, studio-medewerkers en andere gerelateerde mensen.
.......[lees voor de rest zijn prachtige recensie]
In feite is deze plaat een satire op de progressieve rock in het algemeen en het conceptalbum in het bijzonder. Om de reden daartoe te kennen, moeten we één plaat terug; Aqualung. Aqualung een plaat die niet meer is dan een verzameling songs, met eventueel een terugkerend thema; de verhouding tussen de mens en god, maar vooral ook Ian's kijk op het leven en wat alledaagse zaken, zoals een bezoek aan zijn zieke vader. Een verzameling songs waarvan de muziekpers vond dat het wel een conceptplaat zou moeten zijn. Ian heeft dit altijd bestreden en gesteld dat de songs wellicht bij elkaar horen en dat er een dominant thema op de plaat zou zijn, maar niet dat alle songs samen een verhaal vertellen.
Als reactie hierop besloot Ian de 'mother of all conceptalbums' te schrijven; een albumlange suite van bijna drie kwartier, die enkel door de restricties van het lp-formaat in twee delen werd gepresenteerd. Het was ook een reactie op de progressive rockscene en Yes en Emerson, Lake & Palmer in het bijzonder. Ian vond de veel te lange songs met veel te langdradige solo's erg pretentieus en overdreven. Het album waar hij mee kwam kenmerkte behalve een stilistische verschuiving richting meer complexe muziek ook een verandering in personeelsbestand. Er was namelijk een nieuw bandlid aangetreden: Barriemore Barlow. Barrie verving daarmee Clive Bunker, welke trouwde en de band verliet na Aqualung. Barrie kreeg de naam Barriemore in de band, net als dat Jeffrey Hammond een tweede achternaam kreeg (Jeffrey Hammond-Hammond). Barriemore was een veelzijdiger drummer dan Clive en dankzij zijn drumspel kon de band meer ingewikkelde stukken, tempowisselingen en dynamiek toepassen die zo onmiskenbaar zijn voor het progressive rock-genre.
.......[lees voor de rest zijn prachtige recensie]
De muziek op Thick as a Brick is complexer dan voorheen waar al gelijk in het begin van de plaat losgebarsten wordt met 7/8- en 6/8-maatsooten en waar al direct blijkt hoe belangrijk de nieuwe drummer was voor de band, om deze uitdagingen tot een coherent geheel om te zetten. Barre en Evans (gitaar en toetsen) spelen ook veel virtuozer en op de top van hun kunnen dan op de voorgaande platen, die toch meer in recht-toe-recht-aan waren. Het minst virtuoze bandlid bleef Jeffrey Hammond, die een belangrijk lid van het gezelschap bleef, omdat hij ook erg humoristisch was ingesteld, maar Ian en Martin moesten de baspartijen altijd voordoen voor Jeffrey er mee aan de slag kon.
De muziekstijlen die de band vertolkt zijn erg divers en variëren van rustige folkmuziek tot heavy rock, bijna free jazz-achtige jams en pop. Want als je Ian moet geloven is Thick as a Brick net zo goed een verzameling popsongs, maar dan in één rits achter elkaar gespeeld met veel bruggetjes en overgangen. Ook leuk is dat Kant B bijna een spiegel is van Kant A. Kant B begint waarmee Kant A wordt afgesloten en eindigt waar Kant A mee begint. Om het gehele stuk ook meer coherent te maken worden bepaalde thema’s herhaald of een variatie van gespeeld.
De tekst, die volgens de grap geschreven is door wonderkind Gerald Bostock, verhaalt (zoals gewoonlijk) over de kijk van Ian op de samenleving in het algemeen en een thema dat door de plaat heenloopt is het opgroeien van de protagonist, die eigenlijk schilder en/of dichter wil worden, maar toch (net als zijn vader) het leger in gaat. Niet alle delen van de tekst zijn erg makkelijk te begrijpen, maar dat is wel vaker zo met teksten van Ian.
De muziek is over de gehele lengte prachtig, spannend, enerverend, mysterieus, heftig, rustig, dromerig en pakkend. Wat ik één van de mooiste stukken op de plaat vind, is op Kant B waar na een druk free jazz-stuk en wat gebrabbel van Jeffrey Hammond, na twee cymbaal-klappen het allereerste gitaar tokkel-thema, maar dan een variant op daarop, wordt ingezet. Het gedeelte dan begint met ‘In the clear white circles op morning wonder..’ totdat ‘Let me tell you the tales of your life’ een wat heftiger stuk inluidt, is wat mij betreft het mooiste wat ooit op muziek is gezet. Het is een bijna hypnotiserend stuk, met prachtige, ietwat melancholische zang van Ian.
Behalve dat de muziek al overdonderend en vooruitstrevend was, was het artwork dat ook. Ian wilde na het tegenvallende artwork van Aqualung (Ian wilde niet op de zwerver op de voorkant lijken, maar iedereen dacht dat hij het was op de hoes), wilde hij het artwork ditmaal zelf verzorgen. Dit tegen de wil van Chrysalis’ Chris Ellis in. Het samenstellen van de krant, het schrijven van onzinstukjes en het nemen van gekke foto’s nam meer tijd in beslag dat het opnemen van de plaat. En zelfs nu nog lach ik om de stukjes in die krant en ontdek ik weer nieuwe grapjes. Veel elementen uit de tekst van de verzonnen Gerald Bostock, komen ook in de kleine krantenartikeltjes terug (poet, painter, sandcastles, wiseman etc.).
Ook de liveshows waren helemaal over the top. Het schijnt dat het 45 minuten durende Thick as a Brick live wel 3 of 4 uur in beslag kon nemen. Helemaal in de stijl van Monty Python was de band verkleed, waren er grappige interludia etc.
.......[lees voor de rest zijn prachtige recensie]
Er is recentelijk voor de 50ste verjaardag van het album een nieuw versie verschenen met het originele krant-artwork. Ik heb trouwens de Steven Wilson-remix-editie die het krant-artwork in een vierkant boekwerk heeft gevat. Ik heb deze vergeleken met de rechthoekige krant van de 1972-versie, en het grootste verschil is dat de krantenartikelen op andere plekken staan en de tekengrootte is aangepast. Ik weet niet hoe dat bij cd-versies is opgelost. In elk geval komt de krant het best tot zijn recht in de rechthoekige variant. Het is echt heel leuk om die krant te lezen, en dat mist de streaming-generatie, maar ik denk dat de cd-koper het ook nooit echt heeft kunnen ervaren.
Het is weer een belachelijk lang stuk geworden, en ik heb nog niet genoeg geschreven en kunnen aangeven waarom en hoe diep deze plaat mij nog op dagelijks niveau weet te raken. Misschien moet ik een tekstuele analyse, een muzikale analyse en de geschiedenis van het album en al dat eromheen van elkaar scheiden en in verschillende delen schrijven, want ik heb nu ook het idee dat het een erg onsamenhangend verhaal is. Maar soit.
"Thick as a Brick" was één de vroegste progressive rock-albums die ik ontdekte. Allereerst nog een geleend en ‘overgetapet’ exemplaar van de muziekbibliotheek, en kort daarna al snel de originele lp met de zestien pagina's tellende krant. Op dit moment kan ik niet meer tellen hoeveel versies ik in de afgelopen 35 jaar heb gehad, weer weggedaan en opnieuw gekocht. Op dit moment heb ik nog drie versies van dit album in mijn platenkast staan.
“Thick as a Brick” blijft een album dat mij, al sinds ik een jaar of dertien was, intrigeert en het is absoluut één van de weinige platen, die ik nooit ben ontgroeid of waar ik de interesse in ben kwijtgeraakt. Het is een plaat die ik al meer dan dertig jaar luister en waar ik -zelfs nu- nog steeds nieuwe inzichten in heb (in zowel de cryptische teksten als de complexe muziek).
Hoe schrijf je een goede review voor één van de meest populaire progressieve rockplaten? Eén die wereldwijd tot op de dag van vandaag, al tot op het bot toe is geanalyseerd, beschreven en bediscussieerd? Er zijn boeken en weblogs volgeschreven over deze plaat, en elke re-issue die verscheen van dit album, bevat wel weer nieuwe ‘oude’ interviews met bandleden, studio-medewerkers en andere gerelateerde mensen.
.......[lees voor de rest zijn prachtige recensie]
In feite is deze plaat een satire op de progressieve rock in het algemeen en het conceptalbum in het bijzonder. Om de reden daartoe te kennen, moeten we één plaat terug; Aqualung. Aqualung een plaat die niet meer is dan een verzameling songs, met eventueel een terugkerend thema; de verhouding tussen de mens en god, maar vooral ook Ian's kijk op het leven en wat alledaagse zaken, zoals een bezoek aan zijn zieke vader. Een verzameling songs waarvan de muziekpers vond dat het wel een conceptplaat zou moeten zijn. Ian heeft dit altijd bestreden en gesteld dat de songs wellicht bij elkaar horen en dat er een dominant thema op de plaat zou zijn, maar niet dat alle songs samen een verhaal vertellen.
Als reactie hierop besloot Ian de 'mother of all conceptalbums' te schrijven; een albumlange suite van bijna drie kwartier, die enkel door de restricties van het lp-formaat in twee delen werd gepresenteerd. Het was ook een reactie op de progressive rockscene en Yes en Emerson, Lake & Palmer in het bijzonder. Ian vond de veel te lange songs met veel te langdradige solo's erg pretentieus en overdreven. Het album waar hij mee kwam kenmerkte behalve een stilistische verschuiving richting meer complexe muziek ook een verandering in personeelsbestand. Er was namelijk een nieuw bandlid aangetreden: Barriemore Barlow. Barrie verving daarmee Clive Bunker, welke trouwde en de band verliet na Aqualung. Barrie kreeg de naam Barriemore in de band, net als dat Jeffrey Hammond een tweede achternaam kreeg (Jeffrey Hammond-Hammond). Barriemore was een veelzijdiger drummer dan Clive en dankzij zijn drumspel kon de band meer ingewikkelde stukken, tempowisselingen en dynamiek toepassen die zo onmiskenbaar zijn voor het progressive rock-genre.
.......[lees voor de rest zijn prachtige recensie]
De muziek op Thick as a Brick is complexer dan voorheen waar al gelijk in het begin van de plaat losgebarsten wordt met 7/8- en 6/8-maatsooten en waar al direct blijkt hoe belangrijk de nieuwe drummer was voor de band, om deze uitdagingen tot een coherent geheel om te zetten. Barre en Evans (gitaar en toetsen) spelen ook veel virtuozer en op de top van hun kunnen dan op de voorgaande platen, die toch meer in recht-toe-recht-aan waren. Het minst virtuoze bandlid bleef Jeffrey Hammond, die een belangrijk lid van het gezelschap bleef, omdat hij ook erg humoristisch was ingesteld, maar Ian en Martin moesten de baspartijen altijd voordoen voor Jeffrey er mee aan de slag kon.
De muziekstijlen die de band vertolkt zijn erg divers en variëren van rustige folkmuziek tot heavy rock, bijna free jazz-achtige jams en pop. Want als je Ian moet geloven is Thick as a Brick net zo goed een verzameling popsongs, maar dan in één rits achter elkaar gespeeld met veel bruggetjes en overgangen. Ook leuk is dat Kant B bijna een spiegel is van Kant A. Kant B begint waarmee Kant A wordt afgesloten en eindigt waar Kant A mee begint. Om het gehele stuk ook meer coherent te maken worden bepaalde thema’s herhaald of een variatie van gespeeld.
De tekst, die volgens de grap geschreven is door wonderkind Gerald Bostock, verhaalt (zoals gewoonlijk) over de kijk van Ian op de samenleving in het algemeen en een thema dat door de plaat heenloopt is het opgroeien van de protagonist, die eigenlijk schilder en/of dichter wil worden, maar toch (net als zijn vader) het leger in gaat. Niet alle delen van de tekst zijn erg makkelijk te begrijpen, maar dat is wel vaker zo met teksten van Ian.
De muziek is over de gehele lengte prachtig, spannend, enerverend, mysterieus, heftig, rustig, dromerig en pakkend. Wat ik één van de mooiste stukken op de plaat vind, is op Kant B waar na een druk free jazz-stuk en wat gebrabbel van Jeffrey Hammond, na twee cymbaal-klappen het allereerste gitaar tokkel-thema, maar dan een variant op daarop, wordt ingezet. Het gedeelte dan begint met ‘In the clear white circles op morning wonder..’ totdat ‘Let me tell you the tales of your life’ een wat heftiger stuk inluidt, is wat mij betreft het mooiste wat ooit op muziek is gezet. Het is een bijna hypnotiserend stuk, met prachtige, ietwat melancholische zang van Ian.
Behalve dat de muziek al overdonderend en vooruitstrevend was, was het artwork dat ook. Ian wilde na het tegenvallende artwork van Aqualung (Ian wilde niet op de zwerver op de voorkant lijken, maar iedereen dacht dat hij het was op de hoes), wilde hij het artwork ditmaal zelf verzorgen. Dit tegen de wil van Chrysalis’ Chris Ellis in. Het samenstellen van de krant, het schrijven van onzinstukjes en het nemen van gekke foto’s nam meer tijd in beslag dat het opnemen van de plaat. En zelfs nu nog lach ik om de stukjes in die krant en ontdek ik weer nieuwe grapjes. Veel elementen uit de tekst van de verzonnen Gerald Bostock, komen ook in de kleine krantenartikeltjes terug (poet, painter, sandcastles, wiseman etc.).
Ook de liveshows waren helemaal over the top. Het schijnt dat het 45 minuten durende Thick as a Brick live wel 3 of 4 uur in beslag kon nemen. Helemaal in de stijl van Monty Python was de band verkleed, waren er grappige interludia etc.
.......[lees voor de rest zijn prachtige recensie]
Er is recentelijk voor de 50ste verjaardag van het album een nieuw versie verschenen met het originele krant-artwork. Ik heb trouwens de Steven Wilson-remix-editie die het krant-artwork in een vierkant boekwerk heeft gevat. Ik heb deze vergeleken met de rechthoekige krant van de 1972-versie, en het grootste verschil is dat de krantenartikelen op andere plekken staan en de tekengrootte is aangepast. Ik weet niet hoe dat bij cd-versies is opgelost. In elk geval komt de krant het best tot zijn recht in de rechthoekige variant. Het is echt heel leuk om die krant te lezen, en dat mist de streaming-generatie, maar ik denk dat de cd-koper het ook nooit echt heeft kunnen ervaren.
Het is weer een belachelijk lang stuk geworden, en ik heb nog niet genoeg geschreven en kunnen aangeven waarom en hoe diep deze plaat mij nog op dagelijks niveau weet te raken. Misschien moet ik een tekstuele analyse, een muzikale analyse en de geschiedenis van het album en al dat eromheen van elkaar scheiden en in verschillende delen schrijven, want ik heb nu ook het idee dat het een erg onsamenhangend verhaal is. Maar soit.
Volkomen eens met deze prachtige recensie van een mijn lievelingsplaten uit de 70-er jaren. Een dubbel LP met schitterende hoes. Ik heb hem nog! Kocht hem direct toen ik hoorde dat ie uit was. Complexe muziek, zoasl je dat ook kon horen op de Frank Zappa albums (realiseer ik me nu pas!)
Tja ik was ruim 15 jaar ouder dan jij en was helemaal in de symfonische rock van de jaren 70. Maar goed het is als of ik mijn eigen recensie lees, die ik ooit over dit album schreef, maar, jij hebt het beeld en de indruk van T.A.A.B. uitgebreider en zeer goed gevangen!!Mijn recensie ooit:
Jethro Tull - Thick as a Brick (1972) - MusicMeter.nl
* denotes required fields.