Charles Mingus - Let My Children Hear Music (1972)

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #216

Charles Mingus is een aparte verschijning in mijn persoonlijke muziekgeschiedenis. Zijn The Black Saint and the Sinner Lady promoveerde ik in 2007 naar 5*, kort nadat ik hem leerde kennen. Dat was in een periode waarin ik van Jazz nog niets moest hebben. En hoewel die 5 sterren mij toen verwonderden en op zoek deden gaan naar meer Jazz, duurde het nog zeker 5 jaar voordat ik uberhaupt een volgend jazzalbum met plezier kon aanhoren. En hoewel het nog steeds als pootjebaden voelt, heb ik de discografie van collega-icoon John Coltrane inmiddels redelijk uitgeplozen en is John, net als Alice overigens, uitgegroeid tot een favoriet. Maar met Mingus heb ik het er eigenlijk een beetje bij laten zitten. Alsof ik aan ‘The Black Saint…’ wel voldoende had. Mingus Ah Um ken ik wel, maar heb ik me nooit goed genoeg in verdiept voor een stem, alsof het een overbodige toevoeging aan de collectie was. Maar nu mag / moet ik eindelijk een stapje verder gaan, want Let My Children Hear Music staat in de RYM-toplijst.

Meer dan de meeste andere jazz voelt de muziek van Mingus, en deze plaat in het bijzonder als een doordachte compositie, waar de instrumenten, klankkleuren en volumes heel secuur zijn gewogen en geplaatst. Het verloop krijgt daardoor iets heel doordachts en bijzonder filmisch. Alsof de muziek geluid en beeld in een bevat, waarbij alledaagse taferelen zich voltrekken a la Man With a Movie Camera. Zo spreekt de titel van opener ‘The Shoes of the Fisherman's Wife Are Some Jive Ass Slippers’ boekdelen voor deze hele beweeglijke, ontzettend levendige en speelse compositie die af en toe bijna iets te is voor mij. De muziek heeft iets kolderieks, af en toe neigt het voor mij bijna naar slapstick. Maar het is ontegenzeggenlijk knap hoe Mingus en zijn kornuiten met instrumentale muziek zo beeldend te werk kunnen gaan. Ook ‘Adagio Ma Non Troppo’ schuwt de grootse gebaren en statigheid niet - Ik heb af en toe bijna het gevoel dat ik naar een volkslied zit te luisteren. We krijgen mega-contrasten tussen zwaarte en lieflijkheid voorgeschoteld – als een heel mensenleven dat zich voltrekt in nog geen 9 minuten. Er gebeurt naar mijn smaak eigenlijk iets te veel – al is het vol van inspiratie en ontzettend smaakvol gemaakt. Datzelfde geldt in misschien wel nog sterkere mate voor de nummers die volgen. Zo’n ‘Hobo Ho’ is een mooie track maar voelt voor mij als een soort dagportie, waarna ik haast vol zit.

Dit is, ook in vergelijking tot wat ik eerder van hem hoorde, een grote, zware en ondernemende plaat van Charles Mingus. Er gebeurt zo veel dat de plaat voor mij aanvoelt als een dik dubbelalbum, terwijl hij in feite onder het uur klokt. Ik verwacht daarom mijn porties hiervan toch vooral in losse nummers te gaan consumeren, omdat het geheel me simpelweg wat teveel is. Dat gezegd hebbende staat ‘Let My Children Hear Music’ vol van de beeldende sfeer en spanning – een soort grote zak gemengd snoep waar je je zomaar misselijk aan kunt eten.

Voor nu een ruime 3.5*