Opeth - Orchid (1995)

Het enige album die ik van hun nog niet heb? Kan iemand er mij wat meer over vertellen?

Dit album is een beetje in de stijl van Morningrise, wat minder perfect, maar ook wat minder duister. Verder is het wet wat anders als wat ze tegnwoordig doen. Het licht veel meer bij death metal in de buurt.

Ik heb hem geluisterd en ik het is eigenlijk gewoon een zeer sterk debuut.

Hoe ze lekker wild beginnen met In Mist She Was Standing kom je opgegeven moment lekker tot rust op 3:45, knap werkje.

Under The Weeping Moon begint daarentegen weer lekker rustig en barst pas los rond de 6:01 met die heerlijke riff, wederom weer een puik werkje.

Daarna een ietwat mindere Forest of October, wat meteen weer verbeterd wordt met het sterke nummer The Twilight is My Robe.

The Apostle in Triumph als prima afsluiter.

O wat kan ik toch een interessant verhaaltje ervan maken... Niet echt volgens mij.

4*

Debuut van deze Prog Metal band, lag op zich toen nog heel erg dicht bij de Death Metal. Maar op zich een zeer aardig album, maar heeft uiteraard het gebrek dat iedere Opeth-plaat van voor Still Life heeft: zwakke productie & dat hoor je jammergenoeg. 3

Ik vind dit echt zo'n cd waarbij je je voorstelt dat jij in deze band zit. Die slechte productie, de kleine "foutjes" hier en daar, ik weet niet, het heeft ook wel iets. Maar hoe dan ook, een meesterwerk, zeker gezien het feit dat het hun debuut is.

De Duitsers zijn vanaf nu weliswaar een beetje onze vijanden met het WK, maar eerlijk is eerlijk: af en toe kun je er cd's voor een best wel schappelijk prijsje kopen. En zo ben ik dus aan My Arms, You Hearse en aan Orchid gekomen, die ik nu zal bespreken.

Eddie zei hierboven dat deze plaat wat minder duister is. Een punt waar ik absoluut mee kan inkomen. Ik denk zelf dat dit op zich ook wel een goede instapplaat is. Eventueel kan het wel wat minder makkelijk zijn om in te komen vanwege de lange composities, waar soms bovendien ook iets aan lijkt te schorten. Maar als je dan luistert naar het talent wat deze heren al blijken te hebben. Akerfeldt weet af en toe toch wel goed uit te halen met een mooie solo, zoals op het einde in "Under The Weeping Moon". En hij bewijst ook hier al zijn talent dat hij mooi kan zingen aan het einde van "The Apostle In Triumph". De 'woohoo's' daarin weten me vaak kippevel te bezorgen. En ja, ik zei misschien wel dat er wat aan de composities schort af en toe, maar alsnog vind ik heel vaak toch erg goede stukken, zoals in "Forest of October". En de (weliswaar korte) bassolo in "The Twilight Is My Robe" vind ik eigenlijk toch ook wel het vermelden waard. En zo zijn er toch wel veel dingen die ik toch erg knap vind voor een debuut. Voorlopig dan ook 4*.

Orchid, toch een van Opeth's meest interessante werken. Samen met Morningrise toch de 'duisterste' albums van Opeth, met nummers die vol melodiewisselingen zitten, en ingewikkelde riffs, maar tóch aan de ene kant eenheid vormen, en aan de andere kant niet.

De nummers vanaf My arms, your Hearse klinken meer als een geheel. Maar toch, ik waardeer Morningrise (zeker!) en Orchid heel erg, zeker voor een debuutalbum is dit zeer knap gedaan.

Je kan duidelijk verschil horen in de grunt van Mikael, hier was het nog een Morbid Angel verwantte schreeuwgrunt - later gaat Mikael meer bulderen. Geen probleem mee verder, Mikael heeft zeker de vetste grunt ooit.

Het enige probleem met Opeth is: Het doet je wat - of niet. Mij raakt het zeker. Keer op keer word ik weer betovert door de klanken van Sillhouette, het lange instrumentale gepiel uit Under the Weeping Moon.

Silhouette - daar wil ik nog wel een apart stukje over kwijt. Hoewel ik dit eerst zeker het minste nummer van de plaat vond, is het nu mijn lievelingsnummer - samen met Under the Weeping Moon - van Orchid. De trieste pianotonen, de hele compositie van dat nummer - briljant. Alleen voor Silhouette verdient dit album al 1* meer, en dat terwijl Piano niet helemaal mijn ding is...

Opeth is een van de meest interesante gebieden in Metalland. Qua songs, maar qua artwork en teksten ook. Dit roze bloemetje op de hoes is niet gay - nee, hij beschrijft precies de feeling van dit album, natuurgericht, mooi en gevoelig. De teksten hoef ik niet veel over te zeggen - Mikael schrijft zeer poëtische teksten met prachtige uitspraken.

De zwakke productie kan ik mij echter totaal niet aan storen, het heeft wel een charme, het metaalachtige geluid van sommige nummers.

Toch is er 1 ding wat mij wel verbaast: dit is een typische groeiplaat, elke luisterbeurt valt het kwartje wéér iets dieper, je begrijpt de muziek beter, terwijl het bij Morningrise - wat ik eerder hoorde - meteen viel.

Opeth mag het mindere Ghost Reveries van mij wel opvolgen met een album als dit.

Al noemt hij het zelf vaak 'total black metal nonsense'

Ik draai dit niet vaak in zijn geheel. De nummers zijn me allemaal wat te structuurloos, wat dit album voor mij een iets te lange zit maakt. Typisch zo'n album waarvan ik maar een paar nummers per keer kan luisteren. Maar toch, verder is dit een prima debuut en een uitstekende voorbode voor wat nog zou komen. 3,5*

Orchid staat hier nu weer op, Sillhouette over de koptelefoon. Ik blijf Orchid fantastisch vinden, waar Opeth op latere albums steeds gestructureerder word, met ingang van My Arms, Your Hearse, maar hier is het nog een ruwe mix tussen death/black metal, met uitgesponnen instrumentale stukken, bij bijvoorbeeld "Under the Weeping Moon", en akoustische gedeeltes...precies zoals ik de oude Opeth het liefst hoor - keer op keer.

Waar dan weer wel poëtische dingen mee gedaan worden, zoals te zien op de dvd The Roundhouse Tapes.

Bij het nummer Under the Weeping Moon is er op het grote scherm een volle maan te zien en Akerfeldt die door zijn gitaar voor de speakers te houden dat instrument doet 'huilen'. Prachtig.

Opeth doet mij hier met de gitaren, vooral in het nummer In Mist She Was Standing, erg denken aan de vroege Iron Maiden met Di'Anno.

De liefde voor metal die doorheen de muziek van Akerfeldt ademt is hartverwarmend. Hij brengt niet alleen een ode aan de oude glorie, maar brengt ze vanuit en met heerlijk duistere passie ook naar een hoger niveau.

Voor mij dé ontdekking van het jaar 2008 (met vervolg in 2009), Opeth maar Bloodbath ook.

Hier kan ik me zelf nog niet echt kwijt. Deze plaat gaat nog te zeer de brute metal uit, waar ik eerder hou van hun latere platen waarop ze echt hun eigen weg gevonden hebben.

Deze plaat is echt briljant. Staat vol geweldige instrumentale passages, toffe solo's en fijne sfeervolle intermezzo's. De grunts op deze plaat zijn heel anders dan op de latere platen, maar zeker niet slecht. Gewoon een uitstekend debuut, die nog enkele mankementjes heeft, maar zeker het luisterplezier niet verstoord.

Enkele voorbeelden van mankementjes zijn stukken waar de muziek plots lijkt te stoppen, en dan een halve seconde later weer verder gaat maar dan een andere passage midden in het nummer. Zo lijkt het alsof zo'n nummer soms bestaat uit aan elkaar geplakte jam-sessies. Maar voor de rest alleen maar lof voor deze technische maar toch ruwe plaat die erg sfeervol is.

Van de hoes tot de laatste tonen van The Apostle in Triumph vind ik dit een intrigerende plaat.
Alles wat Opeth later groot zou maken is al aanwezig: de grunts, maar ook de cleane zang (hoewel hier niet echt veelvuldig aanwezig); de plotselinge overgangen tussen verschillende delen van de nummers; beukende metal, maar ook lieflijke stukjes.
Echter, voor mijn idee weet de band hier wel welke kant ze opwillen, maar lukt het nog niet om die ideeën ook goed in muziek te gieten. Met als resultaat dat de nummers hier en daar wat fragmentarisch klinken, en ik vind ook dat de nummers lastig van elkaar te onderscheiden zijn. De matige productie doet deze plaat ook geen goed.
Ondanks - of juist dankzij - deze gebreken vind ik Orchid een charmante plaat. Niet eentje om dagelijks te draaien, maar zeker de moeite waard voor op een donkere avond. Met Forest of October als hoogtepunt.

3.5*

Ken Opeth pas sinds 3 maanden, en ben we wat gaan verdiepen in hun muziek.

Als eerste met Damnation omdat de grunts met wat tegenstonden daarna de lamnations DVD aangeschaft.
en zo kwam ik steeds wat meer into Opeth.

Pas geleden Ghost reveries en Morningrise aangeschaft maar tot mijn grote verbazing spreekt het oude opeth mij veel meer aan dan het nieuwe.

Daarom Orchid en Morningrise beide 4.5 * heerlijk die afwisselingen.

Een goed debuutalbum dat mij jammergenoeg niet echt weet te pakken. Elk nummer is mij te afwisselend, waardoor het klinkt alsof er wel pakweg 20 nummers op dit album staan.
Op de latere albums is dit beter uitgewerkt, en klink het meer 1 geheel.
Dit album heeft ook een wat koude sound wat op de latere albums gelukkig verandert.
Hierdoor geef ik dit album van 1 van mijn favoriete bands een 3,5 uit 5

In het vooruitzicht van een nieuw Opeth album in het najaar ga ik in chronologische volgorde elk album nog eens extra aandacht geven. Het best ken ik Blackwater Park en Watershed, gevolgd door Still Life, Damnation en Ghost Reveries.

Dit debuut vind ik vooral erg sfeervol, maar hoewel hier en daar memorabele stukjes kost het nogal wat tijd om echt zicht op de lange afwisselende nummers te krijgen. Tijdens de maand januari hoop ik Orchid dus wat beter te gaan doorgronden.

Ik ben benieuwd naar je belevenissen met Orchid, Kronos. Hopelijk krijg je de komende maand een paar briljante ideeën over dit album.
Zelf vind ik Orchid een charmante plaat, dat zo z'n sterke momenten heeft, maar toch ook redelijk fragmentarisch is.

Wat voorlopige bevindingen, wizard.

Het fragmentarische blijft voorlopig nog volop aanwezig in die zin dat er amper nummers met een voorbedachte kop en staart in te ontdekken zijn.

Maar...

Wat een sfeer!

En ik weet niet of het een briljant idee is, maar terwijl het album hier nu voor de tweede keer na elkaar draait bedenk ik me opeens dat het ontbreken van duidelijk opgebouwde en afgelijnde nummers daar wel eens voor een groot stuk verantwoordelijk voor zou kunnen zijn.

Rationeel gezien is het ontzettend fragmentarisch, maar eens al die fragmentjes, die stuk voor stuk iets bijzonders hebben, zich meer en meer in je onderbewuste beginnen te nestelen, vallen gevoelsmatig de talloze puzzelstukjes in elkaar tot één duistere majesteuze natuurmystieke trip die de schijnbaar afzonderlijke delen doordringt en overstijgt.

De hoes met de orchidee, zeker in het groot met het dubbele paarse vinyl (uitgave van BackOnBlack), draagt dat perfect uit en draagt daar nog aan bij.

Ik word er wat lyrisch van. Je zal het misschien merken in mijn taalgebruik dat ik stilaan razend enthousiast over Orchid aan het worden ben.

Het album heeft een lange ontstaangeschiedenis. Het materiaal werd over vier jaar tijd geschreven. Ook niet zo verwonderlijk dan misschien dat het geen snelle hap is geworden. Wat bij Opeth eigenlijk nooit het geval is.

Voor wie een beetje worstelt met dit album is het in ieder geval aan te raden het veelvuldig te blijven draaien. Het wordt elke keer nog een beetje beter. Voor mij in ieder geval.

Doordat ik enkele jaren geleden halverwege hun oeuvre ben begonnen klonk deze me wat minder goed in de oren wat productie en composities betreft. Dat vergelijkende sluipt dan onvermijdelijk toch in de luisterervaring. Maar door het maar vaak genoeg te beluisteren verdwijnt dat meer en meer.

Ik hoorde er eerst nogal veel gebreken in, maar er schort eigenlijk weinig of niets aan, zeker in acht genomen dat het om een debuut gaat. De screams van Mikael vond ik altijd te luid in de mix zitten, maar ook dat lijkt nu wel te klinken zoals het moet klinken en bij te dragen aan de sfeer.

Er is zeker een parallel met Watershed, door de fragmentarische eerste indruk die het nalaat. Maar hun (voorlopig) laatste heeft uiteindelijk toch meer samenhang, verscheidenheid en sterke composities.

In de afgelopen weken is er echt een koesterend gevoel ontstaan voor dit album. Voor mij nu absoluut een volwaardige Opeth en mijn bewondering voor de band is nog maar eens gegroeid.

Het is nu vooral leuk uitkijken naar een diepere kennismaking met Morningrise en My Arms, Your Hearse, albums waarvan ik weet dat ze nog beter zijn, maar waar ik ook nog niet genoeg aan toegekomen ben.

Mooie titels hebben de nummers.

Ja heerlijk, de teksten zijn echte Black Metal nonsens, zoals Mikael ze zelf noemt.

De vroege Opeth ademt inderdaad een soort black / doom sfeer. De sound is nog lang niet zo organisch en proggy als de sound op de albums vanaf Still Life. Hier is het nog lekker metal.
Toch zijn verder alle Opeth elementen wel aanwezig. De nummers moeten zoals op elke Opethplaat even 'ontdekt' worden.
Hoewel dit een debuut is, zou ik zeker niet willen zeggen dat de band hier nog het één en ander moest leren.

Ik ben hier de afgelopen weken zo verslaafd aan geraakt dat er opeens twijfel is of ik de volgende albums wel beter zal vinden. Eigenlijk staat dat nog helemaal niet vast natuurlijk. Zonet wat aan het lezen in de Metal Archives en daar doet dit album het beter dan hier.

Orchid: 18 reviews, average 83%
Morningrise: 17 reviews, average 78%
My Arms, Your Hearse: 14 reviews, average 82%

Een sterk punt vind ik de voortdurende afwisseling. Soms in een rustige passage wordt de luisteraar schijnbaar bewust op het verkeerde been gezet en lijkt het even alsof er weer een tempoversnelling aankomt terwijl een volgend ingetogen stukje volgt. Leuk ook hoe zo'n muziek zich maar heel langzaam aan in je nestelt, tot de aanvankelijk absurdst lijkende wendingen geheel natuurlijk gaan aanvoelen, zoals het weer in een mum van tijd kan omslaan.

Een heel klein minnetje vind ik soms de drumpartijen. Eerder dan het complexe geheel bij elkaar timmeren lijkt het soms alsof Anders Nordin de anderen volgt. Net iets te vaak dezelfde dubbele basdrum ook, die halfweg een midtempo deel wordt ingezet.

Ik heb eens een betere afbeelding van de hoes doorgestuurd, want wat er nu staat geeft de kleuren slecht weer en heeft te weinig zwart omheen de foto.

Op de uitnodiging van Kronos in gegaan om met meerdere ontdekkingsreizigers een reis te maken langs het oeuvre van Opeth. En waar je kun je het beter beginnen dan bij het begin. Logisch. Orchid was het eerste wapenfeit van deze langharigen.

Ook op deze plaat hoor je de facetten waarmee Opeth zijn grootste status in metalland heeft verworven. Ik noem de fraaie composities met als hoogtepunt Under the Weeping Moon (zou zeker niet misstaan hebben op één van de latere platen), de tempo wisselingen en natuurlijk de zang van Akerfeldt. Talent kun je deze mannen niet ontzeggen.

Maar voor mij zit aan Orchid een dikke maar aan. Ik mis over de gehele plaat de sfeer die ik wel vind op bijv. My Arms, Your Hears. Die beklemmende sfeer die onder je nagels kruipt. Dat komt omdat het - zoals eerder vermeld hier - te veel neigt naar blackmetal. Hierbij ook gezegd dat de breaks soms te geforceerd overkomen en de productie niet optimaal is. Met de zang heb ik geen enkele moeite hier. Maar juist die sferische metal waarom ik Opeth zo waardeer mis ik hier volledig.

Conclusie: sterk debuut, maar haalt het bij lange na niet bij het latere werk. Ik zal hier weinig of niet naar terug grijpen ben ik bang. Hoogstens het eerder aangehaalde Under the Weeping Moon of he Twilight Is My Robe.

Grappig dat je juist My Arms, Your Hearse als omslagpunt aanmerkt. Zelf zou ik de nieuwere Opeth pas voor het eerst in Still Life herkennen.

Ik moet onmiddellijk zeggen dat hoe langer ik een Opethplaat hoor, hoe beter ik ze ga vinden. Soms ook na verloop van vele jaren. Geen enkel album tot nu toe uitgezonderd.

De eeste drie Opethplaten hadden een zweem van geheimzinnigheid om zich heen. Er waren geen promofoto's en in de metalbladen waren er nauwelijks artikelen geschreven over de band.
Dat kan ook gewoon aan mijzelf liggen, maar dat mysterieuze ben ik altijd blijven koppelen aan Orchid, Morningrise en My Arms, Your Hearse. Het viel me op dat toen Still Life een feit werd er ineens allerlei interviews en achtergrondartikelen overal opdoken.

Orchid is toch wel een bijzonder debuut. Opeth heeft direct een geheel eigen stijl. Geen enkele andere band benadert de Opethstijl. De oude Katatonia komt iets in de buurt, maar niet veel meer dan dat. De druilerige, herfstachtige sfeer is een overeenkomst. Ik moet altijd een beetje denken aan doom maar dan zonder de trage drassige ritmen die kenmerkend zijn voor dat genre.

De combinatie tussen metal en oude proggy rock is wel vaker gedaan, maar ik ken geen band die dat zo subtiel brengt als Opeth. Orchid laat dat ook al veelvuldig horen. De metalproductie zit de uitwerking misschien iets in de weg.

Ik ben op een punt gekomen dat ik even geen enkel Opethalbum boven een ander verkies.

Dat zegt wel wat over deze topband m.i.

Eigenlijk is er nergens een echt omslagpunt te vinden naar mijn mening. Maar voor mij toch ook eerder na My Arms, Your Hearse dan met dat album.

Black metal wordt hier gezegd, maar ik vind Orchid niet meer black metal dan Opeth nu death metal zou zijn. Het verschil tussen toen en nu zit 'm vooral in de ielere productie en de screams. Al bij al is het geluid heavier geworden, door een vollere productie en de zwaardere grunts.

Het progressieve element is later ook nadrukkelijker aanwezig, maar minder metal klinkt het voor mij daarom niet. Minder obscure metal, dat wel.

Waar Orchid zich in onderscheid met andere albums van Opeth is dat er nergens een wederkerend thema in voorkomt. Op Morningrise ook amper, maar het geheel ontbreken ervan geeft toch een speciaal gevoel. Het is een avontuurlijke reis van begin tot eind. Een lange trip gevuld met sfeervolle impressies en spannende wendingen.

Black metal heb ik genoemd niet zozeer in de muzikale zin, maar meer in de atmosfeer. En dan nog alleen in combinatie met de uitstraling van een doomband. Een beetje zoals Katatonia dat ooit deed. Puur gevoelsmatig.
Zo zou ik de huidige Opeth ook geen death metal willen noemen. Death metal is meer dan grunten.

Een omslagpunt noem ik het omdat vanaf Still Life het geluid veel organischer, warmer en dus rijker is. Wellicht dat daardoor ook buiten de metal een ander publiek aangeboord kon worden.
Tot Still Life kennen de Opethplaten toch meer een typiche metalsound, vind ik.
De evolutie van Opeth zit dus meer in subtiele bijschavingen aan compositie en muzikale uitwerking dan in rigoureuze stijlbreuken. Zodoende kan het lijken dat Opeth al jaren hetzelfde doet buiten wat accentverleggingen. Toch biedt elke plaat een scala aan zaken die na diepere studie nog niet vervelen.

Ik voeg daad bij woord en geef de volle mep. Orchid zit als debuut al op zo'n ongekend niveau.