The La's - The La's (1990)

Lee Mavers (spreek uit: Mavvers! ) leverde hier één van m'n favoriete britpop-cd's af.

Britpop betekent voor mij: genieten van popliedjes, zonder te veel poeha rond de muziek zelf. Zo hoor ik wel eens bij bepaalde muziek die in mijn oren nergens op lijkt, de "magische" woorden Het C-O-N-C-E-P-T! of erger nog: Luister 'ns hoe ze hun instrumenten beheersen !

[Zachary gaat ouwehoeren-modus aan] Wat ben je met een perfecte beheersing van instrumenten wanneer je geen overtuiging hebt in je muziek, wanneer je geen gevoel kan of wil overbrengen?

Ik kan het op een zeker niveau vergelijken met meisjes (de lezer van dit bericht - denkt: "*zucht* daar is-ie weer met z'n meisjes - Jawel! beste lezer! )

Wanneer ik een knappe meid zie, denk ik meestal: "Verdomme! Wat is die knap!", daarna wandel ik verder en ben ik ze weer vergeten - 't is maar een lege huls, ik deel niks met haar. Maar wanneer ik samen met een meisje een bepaald "gevoel" (hoe ik dit in eloquente zinnen moet gieten, geen idee ) deel, zijn we al een stukje onderweg op de autosnelweg der menselijke relaties

[/Zachary gaat ouwehoeren-modus uit]

Wel, ik heb dus iets met Britpop: er straalt zo'n levenslust uit. En dit debuut tovert altijd een glimlach op m'n gezicht. There She Goes tovert nog altijd een opgeblazen ballon onder m'n hart

En dan is er nog Timeless Melody - een machtig mooie ode aan het popliedje

Al deze nummers hier hebben zo'n ongeloofelijk simpelheid dat ik niet anders kan dan "Ja!!!!!!!!!!" zeggen tegen deze cd.

Prachtig, prachtig, prachtig. Ik herken me hier wel enigszins in hoor... Heb ooit het nummer I Can't Sleep op een antiValentijns-verzamelCD gezet (tracklisting vind je hier) en dat kwam ook door een meisje. Zelden zo'n puntige, vervolmaakte song gehoord eigenlijk. Levenslust is wel de term die het mooi omwat.

Inderdaad een mooie plaat. Ooit in financiële nood verpatst, maar omdat ik hem begon te missen snel weer teruggekocht...Ik heb het altijd vreemd gevonden dat de heren Mavers en Power zo ontevreden waren over de producie, die zij veel te gladjes vonden. I Can't Sleep is mijn favoriet.

Mavers had dan ook héél hoge eisen qua opnametechniek: voor de opnames eiste hij één of andere recorder uit de jaren '60 (" because it sounds like an oak being cut").

Komen ze met de gevraagde recorder aandraven, Mavers weigert het ding te gebruiken. Reden: "There's no sixties dust on the recorder, it has been cleaned!"

Kijk, door dat soort dingen groeit m'n sympathie voor Mavers nog méér

cast > the la's

there she goes, de rest is rotzooi

Wat een lulkoek! Als ik je top-10 bekijk ben je een enorme Britpop-liefhebber. Dit is verdorie een Britpop-klassieker!!!

het spijt me, maar dit vind ik echt troep. ik kan er nix aan doen!

Een van de mooiste cd's waarmee de jaren negentig werd afgetrapt. Of het typische britpop is weet ik niet. Ze lijken ook wel erg te teren op gitaarmuziek uit Amerika. Hoe dan ook staan er louter sterke nummers op. Wat zou er met ze gebeurd zijn?

Inderdaad prachrige cd, 1 van mijn favorieten. Mooiste vind ik het het niet kapot te krijgen liefdesliedje -en in mijn oren de dé perfecte popsong- "There She Goes", de wervelwind van 'n "Timeless Melody" en de hypnotiserende afsluiter "Looking Glass".
Ik geloof dat er een paar jaar geleden sprake zou zijn van een comeback van Lee Mavers, maar daar heb ik verder niks meer van gehoord.

Gingen uit elkaar en Mavers richtte Cast op. Dat was pas echte Britpop. na enkele hitjes in Engeland was dat ook weer snel afgelopen. Wat hij nu doet weet ik niet, waarschijnlijk leeft hij van de royalty's van There She Goes, dat moet hem toch wel een miljoentje opgeleverd hebben.
4 sterren voor deze cd. 5 of 6 geniale nummers en 5 of 6 fillers.

Was "Cast" niet het project van gitarist John Power?

ik had gisteren deze cd weer even opgezet en ik moet zeggen dat ik er ineens ook iets van ierse folkmuziek in ontdekte

Ja dat was John Power inderdaad, geen idee wat zanger Lee Mavers nu doet.

wat mij betreft zijn er maar twee slechte nummers op deze cd, Freedom Song en Looking Glass. Maar zelfs Looking Glass kan aardig zijn op de juiste dag. (ik tel nrs 13 t/m 17 niet mee). Feeling is ongeloofelijk krachtig.

ik hoor dat Ierse folkmuziek niet trouwens

Ik vind Looking Glass juist erg mooi. Dat Ierse-folksmuziekgevoel heb ik eigenlijk alleen bij Way out.

Het gerucht gaat dat Lee Mavers op dit moment aan een nieuw album werkt. John Power, die bezig is aan een kleine pub-tour en, ondertussen (blijkbaar), ook al wat solo-materiaal uit heeft gebracht zal hoogstwaarschijnlijk ook van de partij zijn. Althans, Power heeft zelf bevestigd dat de geruchten over een nieuwe samenwerking tussen hem en Mavers waar zijn.

Het kwartje is dan toch gevallen nu, je hebt helemaal gelijk André. Geweldig album van een geweldige band.

beter laat dan nooit!

Volgens mij is jouw top-10 t.o.v. een jaar geleden compleet veranderd trouwens

There she goes! There she goes again! Prachtig.

Geweldig. Staan briljante nummers op, ik hoop dat ik deze cd ooit nog eens tegenkom.

Leuk plaatje, maar enorm overgewaardeerd omdat hij in een ietwat mindere periode van de Britse muziek uitkwam.

There she goes is van ongekende schoonheid, maar de rest is niet het beste van Britse bodem.

There She Goes blijft als eerste hangen. Maar de rest is net zo goed. Geen idee hoe vaak je het hebt beluisterd?

is dat jouw standaard vraag?
Ik kan deze cd wel dromen. Van voor naar achter. zelfde als met Up the Bracket.

Ik zag tot m'n genoegen dat m'n 4,5 ster het gemiddelde op exact 4,00 brengt!
Ik blijf dit een geheimzinnig album vinden, debuut annex laatste van deze geheimzinnige band. Lee Mavers is hierna zo'n beetje uit de muziek-business verdwenen en andere bandleden doen verdienstelijke zaken elders. Naast de bekende tracks vind ik Doledrum en I.O.U. erg leuk en op de bonusrack Over klinkt Mavers heel erg als John Lennon (vind ik...)

Voor de liefhebbers: http://www.ababwa.com/Las/

Ik ken enkel There She Goes, wat ik een ongelooflijke sterke song vind, een wereldnummer!

Goede plaat, beetje KinKsachtig maar daar is ook niets mis mee

Ik vond sommige nummers (vooral het springerige Doledrum) bijna Merseybeat-achtig! Het zal vooral de gitaarsound en de meerstemmigheid zijn.

Geweldig zeg, bedankt! Blijft een fantastische plaat.

Britpop ten voeten uit. De heren Gallagher kunnen hier nog een puntje aan zuigen........Wonderschone plaat en binnen het genre 1 van mijn favorieten!