Dave Navarro - Trust No One (2001)

Nadat Dave uit de peppers is gezet/gestapt heeft hij een behoorlijk poosje aan de heroïne gezeten. Middels deze plaat probeert hij weer wat grip op de boel te krijgen. Dat lukt maar te dele. Het is een vrij doorsnee rockgeluid wat we hier krijgen. Geen echte gitaarplaat wat misschien wel gekund had gezien de status van gitaargod die hij toch wel heeft. Degelijke rocksongs met kop en staart. Niet echt opzienbarend verder.

Zo slecht is het allemaal niet; het is zijn eerste solo album en voor een gitarist heeft hij ook een prima stem (zit tussen Anthony Kiedis en Chris Cornell van Soundgarden) Klinkt in ieder geval een stuk beter dan de solo albums van John Frusciante. Die wordt gewoon over gewaardeert.

Dave Navarro heeft het gewoon niet mee in zijn leven. Stond eerst bij Perry Farrell in de schaduw bij Jane's Addiction; was vervolgens het afdankertje van de Peppers. Liet zich naaien door Carmen Electra, waar hij zich in de Real Life Soap gedroeg als haar nichterige schoothondje.

Ik geef hem het voordeel van de twijfel, en gun hem nog steeds een plekje bij een goede popgroep.

Misschien toch ooit weer eens bij de Peppers??

Het zou ze, geloof ik, erg veel goeds doen!
Niet ten nadele van Frusciante, hoor, maar misschien wordt er dan weer eens getornt aan die slappe zeikformule van ze.

Inderdaad. Moet zeggen dat ik de plaat door de jaren heen steeds meer ben gaan waarderen. Het is een album dat handelt over liefde en vooral het verliezen daarvan (vandaar de titel). Een aantal nummers over het verlies van zijn moeder die is vermoord en een aantal nummers over verloren liefdes en de parallellen tussen deze twee. Dave heeft geen opvallende stem vindt ik, maar ook niet onder de maat. Hij gooit zijn hart open op deze schijf en dat is tenminste moedig.

Er zijn ook demoversies van deze plaat te vinden op internet (Rhimorse en Spread). Veel fans prefereren die. Deze versie is anders, maar zeker niet minder naar mijn idee.

Een moedige plaat!