U2 - The Joshua Tree (1987)

Ook jij hebt een punt.. Er zijn idd zat soloartiesten die 't op een gegeven moment kwijtraken en ook veels te lang doorgaan. Op een gegeven moment is ook voor hun het punt aanbeland om met pensioen te gaan.
En wat elke artiest op een gegeven moment wel kwijt raakt is de urgentie. En dan kunnen de albums nog prima zijn hoor, maar enige vorm van urgentie hebben ze niet meer. Laatste albums van bv eerder genoemde Leonardo Cohen en Bob Dylan vind ik prima nog te behappen maar wereldschokkend is het allemaal niet meer. En Johnny Cash kreeg idd een goeie boost vd samenwerking met Rick Rubin en leverde paar goede albums op maar lang niet zo urgent als zijn beste werk uit de jaren 50 - 60.

Het is vaak ook een soort sentiment wat mee speelt. Urgentie inderdaad niet meer.
Cohen was feitelijk afscheid aan het nemen en dat leverde een beladen album op.
Bowie deed dat in zekere zin ook met Blackstar en dat was naast dat het een heel beladen donkere plaat is, ook nog eens interessante muziek.

Terug naar U2. Ze hadden gewoon een heel goede reeks albums. Durfde te vernieuwen na hun new wave periode.
Dan ineens worden ze ingehaald en kijkend naar het verloop van veel succesvolle bands is dat niet zo verwonderlijk.
Ouder, niet meer zo goed wetend hoe verder en dan wordt het of een herhaling van zetten of trachten met de stroom mee te zwemmen.
Dat is U2 niet echt meer gelukt.
Misschien toch te lang door gegaan.

U2 heeft een reeks hele goede platen gemaakt, van Boy t/m achtung baby, dat viel niet meer te overtreffen, dat niveau is nooit meer gehaald, wat logisch is, alle grote hebben een periode waarin ze een aantal jaar achter elkaar enorm pieken en de ene na de andere klassieker produceren, op eenzame hoogte en dan ineens is dat voorbij waarmee ook de betovering verdwijnt en men steeds meer live teruggrijpt naar het oude werk waar het publiek eigenlijk voor komt, recente nummers van na de glorie tijd worden maar mondjesmaat aan de playlist toegevoegd, niemand is er eigenlijk echt in geintresseerd, het publiek wil zich weer even jong voelen met de soundtrack en de helden uit hun jeugd, wat ook een functie is van de oudere artiest of band, het verleden doen herleven, Rolling Stones, McCartney, Eric Clapton, Bob Dylan, The Cure en U2, ze doen het allemaal, het verleden even terug halen. Een dankbare taak

En nog ietsje erger wat mij betreft; dan hadden we dus ook geen Rattle & hum gehad...

Vandaag maar weer eens de superdeluxe LP box erbij gepakt.
Aanvankelijk was ik van plan om het album, of de live plaat te draaien. Maar bij het openen van de box grepen de remix platen mijn aandacht. Die had ik al een tijdje niet gedraaid! En dus ging ik er weer eens voor zitten.

Bij herbeluistering van de remixen, stelde ik mijzelf direct de vraag waarom ik dit in hemelsnaam zolang links heb laten liggen. Bij het uitbrengen van de box was ik al onder de indruk. En vandaag wederom.
De remixen zijn een frisse blik van het (voornamelijk door Eno geleverde) klanktapijt dat The Joshua Tree (ook) biedt.

Waar ze op het album subtiel in de muziek schuilgaan, komen ze hier echt tot leven. Het is de zondagochtend-editie van het album. De dromerige kant. En die kon mij vanmorgen - ook al is het zaterdag - weer prachtig mee op reis nemen.

Beste album dat ik tot nu toe van U2 beluisterd heb. Start op een heel hoog niveau met drie van hun beste nummers en hoewel de tracks daarna een stapje terug zijn, zakt het zeker niet in. Het album blijft over de hele lijn kwaliteit afleveren en slaagt erin ook de nummers voldoende spanning te laten behouden. Ik sluit niet uit dat deze later nog een halfje extra krijgt.

Ver weg een van de beste albums van U2, maar ook over het algemeen. In een woord geweldig.

Zwaar overschat album. De eerste 3 tracks zijn inderdaad in orde, maar daarna zakt het als een plumpudding in elkaar met een stel middelmatige songs die nog maar alarmerend weinig muzikale zeggingskracht hebben. Mooi artwerk van Corbijn, maar toch maar 2,5 ster. Een ep' tje met de eerste 3 songs was een betere keus geweest.

Maar jou vroegen ze natuurlijk weer niks!

The Joshua Tree heeft nooit een grote indruk op mij gemaakt, en ik sta daar gezien de score redelijk alleen in. De 2e helft van de plaat vind ik sowieso niet zo heel sterk. Bullet the Blue Sky, Where the Streets Have No Name, prima tracks, klinken urgent en bevatten allebei een lekker ritme. I Still heb ik altijd een saaie song gevonden, hetzelfde kan gezegd worden van With or Without You. Zo staan er meer nummers op deze schijf die zich maar weinig aan mij opdringen. Voorganger The Unforgettable Fire klinkt (of klonk) urgent, was bij vlagen stemmig van aard en kent een reeks uitstekende songs. Zelfs de opvolger van The Joshua Tree; Rattle and Hum maakt(e) veel meer indruk op mij, een bonte mix van oude songs, covers en live tracks die tezamen een fraaie mix vormen. Nogmaals, de hoge score van The Joshua Tree zal volledig terecht zijn, de schoonheid van deze schijf heeft zich alleen tot nu nog nooit aan mij geopenbaard.

Amen!

Ik sluit me aan bij milesdavisjr en Leonida5. Het is heel zeker een degelijk album, maar het wordt enorm overgewaardeerd. Hun hoogtepunt was toen al voorbij.

Ik deel ook het gevoel dat dit album wat overroepen wordt. Kant 1 vind ik sterk. Op kant 2 bewandelt U2 paden die de groep minder liggen. Dat geflirt met Amerika (hier vooral nog tekstueel maar met name in de tweede helft van de plaat toch ook al muzikaal) is hier al aan de gang. Op Rattle & Hum tilden ze zichzelf wat dat betreft over het paard. U2 wil te graag bij de groten gerekend worden en vergeet gaandeweg haar eigen, Europese wortels. Op Achtung Baby keert de band terug naar Europa: een koers die ik meer kon waarderen.

Ze maakten gewoon muziek die ze leuk en mooi vonden. En hadden een duidelijke klik met Amerika. Ik mag The Joshua Tree en Rattle and Hum graag beluisteren. Het klinkt voor mij totaal niet over the top. En ik vind het een beetje onzinnig om te zeggen dat ze bij hun Europese roots moeten blijven.

Of je er nu wel of geen liefhebber van bent, ik denk toch dat iedereen ze sowieos tot de grootste rockbands allertijden zal rekenen.

Bono zou zeggen: helloooohooo!

In 1987/88 was dat toch nog niet echt het geval, dacht ik.

Did I disappoint you?
Or leave a bad taste in your mouth?

Vind ik ook. Ik zei enkel maar dat ik hen toen minder geloofwaardig vond.

Je had het over Rattle toch, maar bij de 2 platen er voor (dus incl deze waar we nu bij schrijven ) plus de beroemde uithaal bij Band Aid met de beruchte tekst en het Live Aid verhaal waar ze één van de smaakmakers bleken waren ze toch al groter dan groot?

Ik denk dat ze pas groot werden door The Joshua Tree in cijfers.
Daar zat hun bewuste koers richting de beide Amerika's voor iets tussen.
En U2 was zeker niet de enige Britse band die het op die manier probeerde.

Ook Depeche Mode en The Cure braken eind jaren '80 in de nieuwe wereld door.
Daar zit ook het verschil met bands zoals (pakweg) OMD: hun US verhaal was te kort.

Maar U2's artistieke grootheid is denk ik pas na Achtung Baby gekomen.
Toen had de wereld door dat deze band zichzelf meermaals kon heruitvinden.

Achtung Baby was de Violator of Disintegration van U2.
The Joshua Tree was hun Music For The Masses of Kiss Me Kiss Me Kiss Me.
(Ik ben aan het lullen nu maar ik vind het wel leuk, die vergelijkingen.)

Al is daar in de 21ste eeuw weinig van overgebleven.

Zal best allemaal nóg groter geworden zijn met de Tree. Het markante verschil tussen The Cure, Depeche Mode enerzijds en U2 anderzijds, is dat de eerste twee níet op Live Aid stonden.

Ik weet nog steeds dat ik destijds dit album gekocht had en thuis met verbijstering heb zitten luisteren. The Unforgettable Fire was al erg goed maar hoe kon een band nog hoger stijgen dan dit niveau? Dit sloeg echt in als een bom bij mij, alles klopte hier, de songs, de productie, het artwork. Een mega prestatie en iedere criticus dat U2 niet veel voorstelde werd hiermee wel de mond gesnoerd. We zijn nu natuurlijk al heel wat jaren verder en heb ik veel nummers nu te vaak gehoord. De prijs van ouder worden en veel muziek luisteren. Maar toch blijft dit een geweldig album en ik geef 'm ook echt de volle mep voor de vele uren plezier dat ik hiernaar geluisterd heb.

Lucky bastard! Jij hebt twee totaal verschillende Joshua Trees? Moet je zuinig op zijn.

Haha, nou ik heb zelfs 5 verschillende Joshua Tree versies maar dat terzijde, ik heb de naam hierboven aangepast. Moest natuurlijk The Unforgettable Fire zijn...

Track 01 en 03 op deze plaat vind ik echt prachtig.

En de rest is shit.....?

Exit eerder

Deze heb ik vaak gedraaid, maar op 1 of andere stomme manier nog niet op gestemd. Bij deze rechtgezet.

Vanaf hier begon het aardig mis te lopen met de band. De kwaliteit van de eerste 4 albums zouden ze nooit meer halen, maar ze bleven boeiend genoeg om ze toch te blijven volgen.
De b-kantjes van de singles zijn vreemd genoeg vaak van hogere kwaliteit. Hadden ze een paar schreeuwerige janknummers ingeruild voor een paar b-kantjes, had ik toch een 4 kunnen geven.