U2 - The Joshua Tree (1987)

Silver and gold is inderdaad sterk. Maar had in mijn optiek totaal niet bij de rest op het album gepast qua feel en sfeer. Wat dat betreft is het in de live versie op Rattle & hum perfect op z'n plaats. Verder kan ik zo geen b-sides of leftovers bedenken die sterk genoeg zijn om op The Joshua tree thuis te horen. Spanish eyes is leuk, evenals Dancing barefoot (al zie ik die hier niet bij de bonustracks staan zie ik net). Maar kom op, die zijn toch niet beter dan de nummers op het album?!

De extra tracks van The Joshua Tree vind ik echt stuk voor stuk ijzersterk, maar er zijn er wel enkele die ik qua sfeer veel beter bij The Unforgettable Fire vind passen, met name bij het 2e deel daarvan.

Over verschillende meningen gesproken, ik heb sterretjes staan bij o.a. nummer 6 en 10. Ik vind dus wel dat je wat overdrijft hier

De hele hype rond dit album is me altijd wat ontgaan. Ik vind het een sterk album, maar het etiket 'meesterwerk' overdreven. Er staan inderdaad geen zwakke nummers op, maar wel minder goede. Een aantal toppers, aangevuld met degelijke nummers, doet me uitkomen op 3,5 sterren. Slecht is dit niet, super ook niet. Soms denk ik dat een nummer beter kon zijn als Bono niet zo zou schreeuwen. Vooral 'Red Hill Mining Town' is me te schreeuwerig.
Vanaf deze periode staat hun imago me ook tegen. Het pure van de beginjaren - zo ervaar ik het toch - wordt verdreven door aanstellerij en egotripperij. De film 'Rattle & Hum' toont dit voor mij duidelijk aan: het ontblote bovenlijf, de cowboyhoed, de grote boodschappen en het gepreek ... Tegelijk vind ik 'Where the Streets Have No Name', 'Running to Stand Still' en 'With or Without You' in die film ijzersterke nummers. Waar U2 in de beginjaren bij mij heel, heel hoog aangeschreven staat, is dat vanaf dit album dubbel: soms prachtige nummers, ook wat mindere nummers, en een tegen de borst stotend imago. Dat laatste zal alleen maar erger en erger worden.

Er staat nergens geschreven dat je een meesterwerk goed moet vinden...

Ben zelf helemaal geen U2 fan maar "Bullet the blue sky" is wellicht één van hun betere nummers met een heerlijke drumlijn en basgitaar.

Goed album , maar niet bijster spannend. Ik vind The Unforgettable Fire en Achtung Baby een stuk interessanter.

U2 heeft nooit een Amerikaans geluid gehad hoor al was de band in deze periode wel heel erg geobserdeerd om in de VS voet aan wal te krijgen. Angel of Harlem komt daar nog een beetje bij in de buurt maar Bono heeft eigenlijk nooit bluesy of soul geklonken. De oorsprong van hun muziek ligt bij de postpunk van Joy Division met Keltische en religieuze invloeden. Dat maakte de eerste drie albums zo uniek. Bij de Unforgettable fire zie je al qua teksten en thematiek dat de ogen gericht waren op het overzeese deel zoals MLK maar de Joshua tree heeft ondanks alle inzet om de VS te veroveren zeker geen Amerikaans geluid.

Ofschoon ik die band inmiddels spuugzat ben vind ik dat ze slechts 1 kunstwerkje hebben gebracht: JOSHUA TREE

Ohjee.
De muziekgeschiedenis zit je tegen.

Wanneer in nog verder de muziek historie induik kom ik wonderwel erg verrassend werk tegen. 1965-1975 bye the way

Echter toen zaten Bono and the Edge nog in een ei

Twee woorden waarvan niemand meer weet wat ze betekenen;

1. Respect.
2. Hype.

Ok Boomers.

De missie was toch aardig geslaagd, alleen in de verenigde staten gingen er al 10 miljoen exemplaren over de toonbank. U2 heeft op the Joshua tree juist een uniek eigen geluid, hoewel ze zich wel lieten inspireren door de Amerikaanse roots. Hierna kwam achting baby waarna ze helaas in de poel der middelmaat terecht kwamen met soms een kleineopleving.

Sterk album van U2. De drie grote hits aan het begin zijn natuurlijk goed, maar wat daarna komt is ook erg sterk, met name Bullet the Blue Sky en Mothers of the Disappeared.

One tree hill en red hill mining town zijn van ongekende schoonheid

Ik weet het, ik ben een behoorlijke negatieveling als het om deze band gaat, maar hoort aan: U2 en ik hebben wat geschiedenis.

Laat ik allereerst vooropstellen dat ik niets tegen de ideologieën van U2 an sich heb. Er gaat onlosmakelijk wat hypocrisie schuil achter een fameus rockstar die predikt over fair trade en sustainability, maar zo zijn ook de woorden van een zelfverzekerde wereldverbetaar inherent verbonden aan een opgetrokken neus van een deel van de toeschouwers. Kun je het een man echt verwijten dat hij een steentje wilt bijdragen aan een betere toekomst en dat hij zijn podium wil gebruiken om bewustzijn te creëren? De opgetrokken neus zegt waarschijnlijk meer over de toeschouwer zelf dan de intenties van de weldoener. Ook al zou Bono zelf het volgens mij helemaal niet erg vinden als iedereen hem vanaf nu Saint Bono zou noemen, hij zal zich vast wagen aan een ondeugend knipoogje naar zichzelf in de spiegel. Echter dit is speculatie, ik ken de beste man zelf niet natuurlijk.

U2 is wat voor mij verpest in mijn jonge jaren. Ik had een oom die groot fan was van U2, maar dan ook echt kolossaal fan. U2 was zijn tempel en Bono zijn god. Nu is enthousiasme over muziek en de aanbidding van een specifieke band niets wat mij dwars zou zitten, maar deze oom was belast met een irritatie-opwekkende ik-weet-alles-beter-dan-jij houding.

Geen ander band mocht ook maar naar de veters van zijn Ierse toppers kijken, laat staan ze strikken. Hoe vaak ik op verjaardagen wel niet aan moest horen dat moderne muziek waardeloos is en dat we ons gelukkig mochten prijzen dat U2 zo af en toe nog de moeite neemt om een album op te nemen. Vervolgens werden de live DVD’s weer uit de kast gehaald voor een geforceerde luistersessie, we hoefden gelukkig nog net geen band shirt aan. Daar kwam ook nog eens bij kijken dat hij alles vergeleek met U2, zelfs als in de verste verte geen raakvlaken te bekennen waren. Dat vond ik eigenlijk nog wel het zwaarste vergrijp. Oh deze band? ja dat klinkt als U2, maar dan slechter. Heb je dit nummer gehoord? Klinkt als U2 in hun experimentele fase, maar die waren wel kundig genoeg om het te laten slagen. enzovoort, enzovoort.

Het zal je misschien niet verbazen, ik heb daardoor een enorme aversie tegen de band ontwikkeld. De afkeer is inmiddels wat gesust, vroeger was het zelfs nog erger. Ik begin sommige albums van ze steeds beter te waarderen, maar ik hoop dat u mij excuseert als ik stel dat, van alle albums die regelmatig als ‘beste ooit’ beschreven worden, ik de Joshua Tree toch altijd nog een vrij ontoepasselijke keuze vind.

Het album opent met de big three, het gerenommeerde trio, de gedoodverfde favorieten op het album. De sound is groots, spreekt tot de verbeelding met de rollende melodische gitaarlijnen en streeft naar een sterke sentimentele sfeer. Maar daar ga ik al, het weet me niet volledig te enthousiasmeren. Ik wil het niet direct wegzetten als ‘over the top’ of ‘overdreven aangezet sentiment’, maar dat is dus helaas wel de nasmaak die bij mij blijft hangen en mijn plezier voor dit album in de weg gaat zitten. Dat gezegd hebbende, Where the Streets Have No Name heeft nog wel een bepaalde intrinsieke charme en Bono weet het nummer zo goed te verkopen dat ze er nog wel redelijk mee weg komen.

Maar dan komt Bullet The Blue Sky, voor mij het absolute hoogtepunt van het album. Een doordringende sound met dreigende gitaren en een Bono met een sterke vocale performance. Dit is de U2 die ik graag hoor. Running to Stand Still is ook een aangename verrassing, een ingetogen nummer die niet opbouwt naar een grandioze climax, een zijde van U2 die ik dan ook weer kan waarderen. Red Hill Mining Town begeeft zich dan weer in wat uitgesprokener territorium en je raadt het al: Hier raakt U2 me weer kwijt.

Daarna volgen er een aantal nummers die niet slecht zijn, maar ook niet sterk onderscheidend zijn. Het rijkelijke muzieklandschap van One Tree Hill is nog een uitzondering, maar je begint je af te vragen of degene die over de tracklisting ging niet beter de eerste 6 nummers wat meer had kunnen verspreiden.

Het gegeven dat Brian Eno sinds the Unforgettable Fire achter de productie-knoppen heeft gezeten, wekt bij mij altijd nog verwondering op. Het solo-werk van Eno geniet bij mij altijd in hoog aanzien, maar interessant genoeg weten zijn producties mij niet dusdanig te prikkelen om dit een klassieker te vinden. De Producer Eno is toch een andere verschijning dan de artiest Eno. Eno blijkt echter wel een sterke visie te hebben op hoe je een album toegankelijk en aantrekkelijk maakt voor een wijd publiek, bewijst hij met de successen van de albums van U2, maar ook uit samenwerkingen met Slowdive en Coldplay.

Afijn, het is een heel betoog geworden, maar ik ben ook altijd wel geïntegreerd in artiesten die als ‘beste ooit’ bestempeld worden, maar die bij mij niet de snaren weten te raken die de band bij zoveel andere wel aanslaat. Ik ben dankzij deze herbeluistering van hun albums wel iets meer opgewarmd voor de band, dus dat is ook iets waard.

Waardeloze recensie aerobag, zelfs een Bono post-herseninfarct zou nog met een betere tekst op de proppen kunnen komen, ook in het Nederlands.

The Unforgettable Fire bleek een aangename verassing te zijn. Weliswaar niet een album dat
absoluut niet mag ontbreken in mijn collectie maar over de hele linie genomen vrij consistent en avontuurlijk. Dan The Joshua Tree, volgens vele liefhebbers een verplichte aanschaf waard. De eerste drie songs zijn alom bekend waarbij ik Where the Streets Have No Name als de fijnste track beschouw. De song duurt wat lang maar zit vernuftig in elkaar waarbij het intro de interesse wekt. I Still en With hebben de tand des tijds bij mij niet doorstaan, wat een dweperige tracks. Voor mijn gevoel kwam de prediker hier in Bono naar boven, de missionaris, de man met de grote gebaren die aan mij niet zijn besteed. Bullet the Blue Sky is dan weer een schot in de roos. Het nummer dwingt de aandacht, donker en cynisch, een uitstekende track. Running to Stand Still, saai en weinig verheffend. Red Hill Mining Town, degelijk maar ook niet meer dan dat. De oeh's en ah's en de uithalen van Bono moeten het nummer nog wat extra cachet geven, dat doet het maar ten dele. Bij het venijnige Exit veer ik nog even op, de voorgaande songs maakten maar weinig indruk op mij.
Zo is The Joshua Tree een redelijke plaat gebleken maar de euforie die zich van mij meester zou moeten maken volgens vele U2 liefhebbers ontbreekt grotendeels. Enkele fraaie momenten daargelaten komen enkele songs langdradig over op mij, mis ik ook het avontuurlijke aspect van zijn voorganger en het jeugdige enthousiasme van het debuut. Zeker niet slecht maar meer dan een voldoende zit er niet in voor mij .

Tussenstand:

1. The Unforgettable Fire
2. Boy
3. The Joshua Tree
4. War
5. October

Had 'm al anderhalf (of misschien meer) jaar niet meer gehoord, daar is ie beter van geworden

Nu ik alle voors en tegens hierboven lees denk ik inderdaad dat dit misschien niet zo héél geweldig is, maar vind het nog steeds prettig luistervoer.

Grappig om te lezen hoe sommigen in bepaalde perioden van U2's bestaan zijn afgehaakt, goldendream ongeveer vanaf hier, Draakje1968 vanaf Achtung Baby. Ikzelf vanaf, of misschien net na Pop. Vanaf toen was de inspiratie op, wat gecompenseerd werd met overdadige liveshows (denk ik... Ik heb ze helaas nooit live gezien, maar dit idee heb ik door verhalen van een oud-collega die zwaar fan was).

On topic: Zeker de 4* die ik had staan waard maar het wordt niet meer. Enkele pareltjes (eigenlijk gewoon de eerste zes nummers) worden aangevuld met een boel 'mwah'.

Morgen nog eens luisteren, benieuwd of ik tot nieuwe inzichten kom.

Ouch dat doet pijn, want m'n sterren staan bij Exit en One Tree Hill, samen met Running to Stand Still.

Haha, van mij krijg One Tree Hill ook een ster (net als Btbs en Rhmt) dus zo 'mwah' is die tweede helft niet. Hoewel Trip through your wires mij écht niet kan bekoren.

Exit is bij tweede beluistering in twee dagen ook best OK maar de rest.... ik hou het maar op mwah, lekker ongedefinieerd maar in ieder geval niet geweldig.

Geweldig van voor tot achter
Geen eerste of tweede helft verschillen
Hierop staan geen mindere nrs
Klasse! Klasse!

Voornamelijk in mijn tienerjaren was ik groot fan van U2. Inmiddels heb ik bij U2 toch een beetje een dubbel gevoel. U2 heeft fantastische muziek gemaakt, dat staat buiten kijf. Echter, terugkijkend op de reputatie vanaf 2000 zo ongeveer, mis ik een beetje de oprechtheid. Het ligt er té dik bovenop.

Desalniettemin blijft dit een meesterwerk. Stuk voor stuk goede nummers.

Zolang we de focus maar op de muziek kunnen houden, en niet op het gepredik van Bono, is er helemaal niets mis met deze band (al hadden ze Pop natuurlijk wel achterwege kunnen laten).

Het was voor U2 beter geweest als ze na the joshua tree uit elkaar waren gegaan of als Bono toe was getreden tot de club van 27, begrijp me niet verkeerd, de man mag 100 worden, maar puur even vanuit legendarisch perspectief.
Als Jim Morrison, om er maar 1 te noemen, door was blijven ademen, had men ook in gaan zien wat voor een vervelende theatrale man dat eigenlijk was, terwijl hij na zijn dood een status heeft verworven waarvan je je kan afvragen of hij die zonder de dood ook had gekregen.

U2 had ongetwijfeld een legendarische status gehad waren ze na the joshua tree gestopt, maar ze gingen door, en verloren onderweg veel van hun glans en oorspronkelijke aantrekkingskracht.
Het werd mainstream, alledaags.
Maar the jashua tree, een meesterwerkje.

Ze hadden na Zooropa (mijn fave U2 album) moeten stoppen of de helft van Pop op EP uitbrengen en dan stoppen

Maar The Joshua Tree is en blijft een geweldige plaat, heeft echt die fijne Americana feel. Erg fijne b sides ook

Achteraf zeggen wanneer een band er mee had moeten stoppen, is erg makkelijk.
Dan moet je een held zijn en dat op het moment suprême hardop uitspreken.

Het gevaar zit er dan namelijk in, dat de kans bestaat dat je voor schut gaat, omdat je nooit weet wat er nog kan komen.
Dus had het advies om te stoppen zijn gegeven ná The Joshua Tree, hadden we verstoken gebleven van Achtung Baby. En dat album hadden de meeste mensen toch niet willen missen.

Er zijn enkele oudere artiesten met een sterk oeuvre, aan het einde van hun carrière. De afgeschreven Bob Dylan schijnt hele volkstammen weer te hebben vermaakt met een laatste album. Ik heb zelf grote bewondering behouden voor Leonard Cohen, die ook na zijn 80e met ijzersterk werk bleef komen.

Terwijl anderen hem misschien rond 1977 en een klein draakje van een album geadviseerd zouden hebben dat hij er maar beter mee kon stoppen.
Je weet het dus niet en ook U2 zou ooit nog weer eens het licht kunnen zien. Je denkt van niet, je hoopt misschien op een klein wonder dat het toch nog eens gaat gebeuren.

Interessante stelling.

U2 was na Pop artistiek uitgeblust. Je mag vinden van die plaat wat je wilt, maar het was in ieder geval een interessant experiment. Ik ben die plaat overigens wel meer gaan waarderen in de loop der tijd.
Maar ja, generatiegenoten Simple Minds dan? Die hadden zich na Street Fighting Years ( ook niet bepaald hun beste) zich ook eens achter de oren moeten krabben en zich af moeten vragen of er nog wel muziek in zat. Dat was dus al eind jaren 80.
The Stones idem met een sterretje. Is er na Tattoo You nog echt iets geweldig's verschenen? Hooguit een paar aardige platen en een swikje matige.

Wanneer is de vlam uit. Een band kan dat het beste bepalen.
Het is na dat het vuur gedooft is, erg aanlokkelijk om in ieder geval de kunsten op de bühne te blijven vertonen.
U2 lukt dat nog aardig en verder is het dan leunen op de klassiekers.

Als ik een band mag noemen die nog verdomd aardig voor de dag kan komen is het Radiohead.
Zeer constante discografie en ze komen alleen nog bijelkaar als er ook echt aanleiding voor is. Heilig vuur dus.

Je kan een soloartiest in deze niet vergelijken met een band. Een soloartiest heeft veel meer vrijheid, kan het werken met anderen afwisselen, is ook creatief veel vrijer dan een band, je kan als songwriter vd band wel een andere kant op willen, nieuwe wegen inslaan maar als de rest vd band daar geen been inziet, houdt dat op of leidt iig nergens toe. Verder heb je als soloartiest niet te maken met onderlinge chemie.
En veel bands zijn als veel huwelijken... Ze gaan te lang door terwijl de chemie al jaren verdwenen is. En ja dat geldt ook voor U2. Maar The Joshua Tree is iig een goed album, in mijn ogen hun beste.

AbleMable heeft zeker een punt. Maar ook soloartiesten kunnen het kwijtraken op een bepaald moment. Misschien omdat er wellicht te weinig kritiek is of het gebrek aan een klankbord.
Dat de vrijheid er is kan ook negatief uit werken.
Een goede co-pilot voor een soloartiest kan natuurlijk goed werken.
Het beste voorbeeld is misschien wel Johnny Cash.
Feitelijk al jaren was hij not done, tot Rick Rubin de oude Cash wakker schudde.
Welliswaar leende hij nummers van anderen, maar the man in black bracht dat zo indrukwekkend dat het net zo goed eigen songs hadden kunnen zijn.
Zo sloot hij zijn carrière toch nog heel waardig af.