Eminem - The Marshall Mathers LP (2000)

Is deze op vinyl verkrijgbaar met bonustrack the kids?

"Beetje" late reactie, maar bedoel je met "geniaal" de tekst of de muziek/raps? Het valt me nu na al die jaren opeens op dat er een hoop schizofrenie inzit. Degene in de stoel naast hem is natuurlijk niet Kim, die ligt in de kofferbak. Volgens mij draait het nummer meer om verwerking dan blinde haat.

Sowieso ben ik Eminem enorm aan het herontdekken. Vroeger als puber vond ik het vooral heel stoer, al dat gescheld, maar er zit zoveel meer in dan je op die leeftijd doorhebt. Al die teksten hebben wel dubbele bodems en sowieso is het zo ontzettend uniek en vaardig wat hij hier deed. Vooral zo'n The Way I Am bevat zo ontzettend veel energie en passie, dat hoor ik nergens anders in het genre.

Ik ben het overigens niet met de grote meute eens dat hij "het" na verloop van tijd heeft verloren. The Marshall Mathers LP 2 vind ik bijna net zo geniaal.

Dit is typisch zo'n artiest die na zijn dood pas écht de status krijgt die hij verdient.

Rudi1984, is dat wel zo? Volgens mij belandt ze pas in de kofferbak in wat er tussen 'Kim' en 'Bonnie & Clyde 98' gebeurd; dat is namelijk de skit 'Mommy', ook op SSLP. Desalniettemin vereist het inderdaad het juiste steekje los om door deze lijn der controverse heen te gaan.

Het vervolg op zijn grote doorbraak, de plaat die zijn status als persona non grata definitief bevestigde, en naar mijn mening zijn sterkste. The Marshall Mathers LP is in feite de middelste van een trilogie die grofweg opgedeeld kan worden in drie onderwerpen. Waar zijn eerste zich focust op de absurde wereld volgens zijn alter-ego Slim Shady, en The Eminem Show wat meer in gaat op zijn status als artiest kijkt deze vanuit het raam van zijn eigen persoonlijkheid.

Het geluid dat we horen is een mengelmoes tussen een herkenbare Dr. Dre sound, en Eminem's opkomst als producer. De beats zijn erg fijn en leveren zeker wat klassiekers; maar zijn niet erg progressief. Het lijkt toch veel op wat we al kende van Dr. Dre, maar ook van bijvoorbeeld Dame Grease zijn componenten letterlijk overgenomen. Is dat erg? Nee. Dit album eigenlijk op andere dingen dan zijn sterkte productie: hysterisch geschreeuw, bizarre teksten, en een ongenaakbare flow.

1. Kill You (3,5/5)

Zeer aardige opener, de toon wordt gezet. Ik vind dit persoonlijk een erg matige beat, zeker ten opzichte van zijn geweldige vaardigheden op dit nummer. Het klinkt toch wat lui geproduceerd. Bijna geen variatie in de beat, en het terugkerende toonladdertje als sample ben ik eigenlijk vrij snel zat. Zonde, want de raps zijn ijzersterk.

2. Stan (5/5)

Hoogtepunt van het album, ijzersterk nummer. Werkelijk compleet vernieuwend; een rapper die uit zijn ivoren toren komt (begrijp me niet verkeerd, daarin zie ik mijn rappers over het algemeen het liefst) en in de huid van een fan kruipt. Naast alle lof voor dit nummer op zichzelf ben ik maar wat blij dat Eminem zijn neutrale stemgeluid toch maar af en toe inzet; op nummers als deze. Zijn rustige delivery past perfect op Stan, niet op de rest van het album, gelukkig heeft hij dat zelf ook helemaal door.

''This will be my last package....

3. Who Knew (4/5)

Heerlijke beat zeg. Geweldig die samenwerking tussen zijn wat ze noemen een chopped-up flow, en de beat die op de zelfde maat meegaat. In tegenstelling tot vele rappers hoor je dat Eminem de beat lijdt, in plaats van de beat Eminem. Hoewel ik zelf meer ben van een rapper die zijn zinnen helemaal vol rapt, zorgt dit nummer voor een mooie variatie op dit album.

4. The Way I Am (4/5)

Goed, Eminem kruipt in de huid van de relatie van een hardcore-fan tot hem, nu zijn de rollen omgedraaid. In alle eerlijkheid laat hij weten wat voor een frustrerend leven het kan zijn als rapper met zijn status. De beat heeft hij zelf geproduceerd, en klinkt eigenlijk als materiaal wat regelrecht van 'Its dark and in hell its hot' afkomt. Dit nummer is gedaald bij mij in waarde.

5. The Real Slim Shady (5/5)

Eminem op de top van zijn kunnen. Eigenlijk laat Without Me precies hetzelfde horen als dit nummer. Eminem in zijn relatie tot de muziekwereld. En laat ik eerlijk zijn, dit nummer is gewoon één grandioze middelvinger naar alles en iedereen die hem bekritiseerde tussen zijn doorbrak en dit album in. Zijn tweede verse is echt hilariteit ten top, hoewel; makkelijke slachtoffers zou je kunnen zeggen. Echter vliegt de hele vroege zero's popwereld er onderdoor op geweldig grappige manier.

''Will Smith don't gotta cuss in his raps to sell records
Well, I do, so fuck him and fuck you too
You think I give a damn about a Grammy?
Half of you critics can't even stomach me, let alone stand me
"But Slim, what if you win, wouldn't it be weird?"
Why, so you guys could just lie to get me here?
So you can sit me here next to Britney Spears?
Shit, Christina Aguilera better switch me chairs
So I can sit next to Carson Daly and Fred Durst
And hear 'em argue over who she gave head to first
Little bitch put me on blast on MTV
"Yeah, he's cute, but I think he's married to Kim, hee-hee"

6. Remember Me? (3/5)

Leuke beat, echter is zijn eigen bijdrage wat betreft dit nummer natuurlijk te kort om dit album een hele hoge rating te kunnen geven, op je eigen nummer slechts 1 van de 3 verses rappen en dan ook nog als laatste, dat kan er bij mij niet in. Gemiste kans.

7. I'm Back (4/5)

Fantastisch geproduceerd door Dre, catchy refrein, én zoals we gewend zijn natuurlijk geweldig bizarre teksten. Hij laat het zelf al weten, Its a sick world. Gezien de titel en de toegankelijke beat had die best de eerste single mogen zijn.

8. Marshall Mathers (5/5)

Dit nummer is nu wat The Way I Am ooit voor mij was, namelijk het nummer dat persoonlijk het meest herkenbaar is. Niet dat zijn leven nou zo veel op het mijne lijkt, of liever gezegd, andersom. Maar het behandeld beide thema's op zo'n manier verwoord dat het een zeer begrijpelijke kwestie wordt. Het nummer bevat een simpele maar doeltreffende beat, en heel veel raptekst. Zo zie ik ze graag.

9. Drug Ballad (4/5)

Dit nummer was voor mij altijd een soort vrolijk pitstopje dat je wat lucht geeft naar het heftige einde toe. Echter besef ik inmiddels dat dit nummer allesbehalve vrolijk bedoeld is. Het contrast tussen de hevige teksten en de ietwat opgewekte instrumentalen is bijna Bruce achtig, om een rockequivalent van dit nummer te noemen. Als gewoonlijk druipt de absurde kant van Eminem er aan alle kanten vanaf, en dat maakt toch dat je dat vraagtekentje bij zijn mentale toestand. Iets wat zeker geen nadeel is in de muziek.

10. Amityville (2,5/5)

Ik kan hier niet heel veel over kwijt. Ik vind dit het minste nummer van het album. Zijn geechode stem klinkt erg matig en geforceerd op dit nummer. Als je niet beter zou weten zou ik dit zo als een MMLP2 nummer kunnen bestempelen. In tegenstelling tot wat je zou verwachten van Eminem vind ik de beat best aardig maar kunnen zijn vocalen en raps geen potten breken bij mij op dit nummer.

11. Bitch Please II (4/5)

Makkelijkst te verteren nummer op dit album. Het 5-tal van de Up In Smoke tour komen van stal en rapper over de relaxte Dre beat. Om eerlijk te zijn vind ik dit nummer sterker dan het 'origineel', als je dit al een cover kunt noemen want het is in feite een ander nummer op dezelfde drums.

12.Kim (5/5)

Het nummer dat Eminem de meest controversiële rapper van Amerika maakte. Ongelooflijk dat dit nummer geschreven en uitgebracht is in een periode dat de twee nog gewoon bij elkaar waren. De vijf sterren verdiend dit nummer dubbel en dwars. Het doorbreekt alle grenzen die op voormalige billboard albums zijn doorbroken, natuurlijk is het niet zo simpel: de formule is natuurlijk meer dan een compleet gestoorde tekst schrijven. Het is muzikaal ook prima te verteren naar mijn mening. Uiteraard geen nummer dat je even opzet in de auto richting een dagje Walibi met je vrouw en kinderen maar in de sfeer van het album past het perfect. De manier waarop hij het brengt doet je opnieuw twijfelen naar de ware intenties van de artiest. Speelt hij nou werkelijk met deze gedachten?
De outro is prachtig en de samenloop met het nummer Bonny & Clyde waar dit in feite een proloog op is, is werkelijk geweldig gemaakt. Woede en bizarre emoties op een historische manier gebracht.

13. Under The Influnce (4/5)

D12, altijd fijn in combinatie met Eminem, zeker Proof komt erg goed op dit nummer. De invloed van o.a XTC lijken niet alleen in de tekst maar ook in de manier van brengen duidelijk terug te horen. We weten van Eminem al dat hij en zelfs Dre XTC gebruikten tijdens de opnamen van zijn eerste album. Dit nummer doet opnieuw vermoeden dat er meer dan een boterham met kaas werd genuttigd tijden de studiosessies van dit album. Gelukkig maar, gezien het resultaat.

14. Criminal (4,5/5)

Tekstueel één van zijn allersterkste nummers in het hele oeuvre van Eminem. Niet mijn favoriete beat, maar toch doeltreffend als bijdrage aan de aparte sound van dit nummer. Ook het refrein is erg, erg sterk. Eminem was erg groeiende op dit album als producer zijnde en volgens Bass Brothers was dit het eerste nummer dat hij vrijwel in zijn eentje heeft geproduceerd. Zeer waardig afsluiter een klassieker in het rap-genre.

------------------------------

Al met al is dit album één van de beste in het hele genre wat betreft de zero's. Één absolute klassieker, bestseller, en fan-favoriet. Zeker mijn persoonlijke favoriet als het gaat om Eminems werk. Nipte voorsprong t.o.v The Eminem Show.

Totaalscore: 57,5/70 x 100 = 82,1%

Tweede en nog steeds beste Eminem-album. Vergeleken met het debuut maakt hij hier een enorme sprong voorwaarts, zowel tekstueel als muzikaal. Door de flinke lengte van het album (bijna 75 minuten) verslapt hier en daar de aandacht, maar het songmateriaal steekt over de hele linie uitstekend in elkaar. Het welbekende Stan is een hoogtepunt, maar er zijn veel meer sterke tracks aan te wijzen. The Way I Am, het intense Kim en het afsluitende Criminal bijvoorbeeld.

Is Eminem bezig met een nieuwe Album dat iemand weet ? is nu toch al 4 jaar stil.

Een fantastisch album van Eminem. Heerlijke nummers, heerlijke teksten.

Consistenter dan SS LP, maar minder briljant.

Wat blijft dit album over de gehele linie toch geniaal. De klassiekers staan nog steeds stevig overeind en het controversiële Kim grijpt me elke keer weer bij de keel (no pun intended). De volle vijf sterren voldoen hier alleen maar.

Nou ik toch met een Eminem-avond bezig ben hier ook maar een stukje neerschrijven. Eigenlijk is dit ook ook überhaupt het eerste album van een artiest die ik grijs heb gedraaid (in mijn herinnering dan). Ten tijde van dit album was hij dan ook wel definitief doorgebroken. En ik zou dit dan ook wel zijn magnum opus willen noemen (het is wel stuivertje wisselen met zijn debuut).

Op de Marshall Mathers LP gaat hij in een aantal opzichten net wat verder dan op The Slim Shady LP. De humor is bijtender/venijniger, de algemene toon is wat harder en muzikaal is het ook wat minder sober. Ik weet nog dat de man de gemoederen wel bezig hield. En dan zit je deze cd voor het eerst te luisteren en dan komt Kim voorbij. Vroeger wist ik nooit wat ik ervan moest denken. Gewoon waanzin of toch best geniaal en ik ga nu voor allebei.

Ja, voor mij was Eminem hier artistiek in zijn prime. Op alle mogelijke fronten een geweldig album.

Sterke hiphopplaat waarvan veel nummers me al van jongsaf aan bekend zijn. Misschien een tikkeltje te lang, want het tweede deel zakt wel wat in. Gelukkig is er het erg harde Kim om dit recht te zetten. Algemeen wel een tendens in de lyrics dat Eminem de controverse niet schuwt, maar anderzijds wel voldoende intelligent aanpakt.

Ik kan me nog herinneren dat ik niet zoveel had met hiphop toen. Ik genoot wel van verschillende nummers, maar kende het genre niet echt. The Marshall Mathers LP was voor mij het eerste echte hiphop album dat ik leerde kennen. Nadien mijn 'schade' wel ingehaald. Maar dit album van Eminem is wel altijd bij gebleven. Heerlijk album vol sterke nummers. En het heeft voor mij de deur geopend naar andere albums in het genre.

Naar aanleiding van dit topic heb ik dit album beluisterd.

Eminem is Eminem. Dit wordt dan gezien als zijn beste album en het is ook een goed album. Het staat vol met strakke producties, de venijnige energieke raps van Eminem, controversiële teksten en hij wil graag ontregelen. Hij heeft er zijn hele image zorgvuldig omheen gebouwd. Het album kent een ijzersterk begin (al is Stan in mijn oren lang niet meer zo goed als ik het vroeger vond) met de eerste vijf tracks (skits daargelaten). Daarna kent het een kleine inzinking met Remember Me en I’m Back (en later ook nog met Amityville en Kim). Om dan met Marshall Matters en Drug Ballad (Dina Rae op vocals) weer heel hard terug te komen. Sowieso samen met The Way I Am het beste wat dit album te bieden heeft.

Remember me, I'm back, Amityvile en Kim zijn inzakkers? Die eerste 2 zijn favorieten hier.
Amityvile en Kim zijn wat "harder" maar ook fantastisch. Wat vind je er zwakker aan Reijersen?

Bij twee sowieso de features, maar deze tracks komen sowieso niet echt binnen bij mij. Kim is mij ook wat over-the-top.

Bizarre en RBX vind ik ook wel wat minder. Sticky Fingaz dropt wel een harde verse though.

Remember Me? en Kim zijn na Stan en Kill You m'n twee faffies. Maar alles is gewoon goud, dit is voor mij top 25 allertijden en het eerste album dat ik integraal kende.

Geweldige plaat die de tand des tijds probleemloos doorstaan heeft. Het is niet gemakkelijk om een album meer dan een uur lang te doen boeien, maar Em en Dr. Dre lukt het hier met verve. Pas als je voorbij de grote hits op de eerste helft van het album kijkt, valt echt op hoeveel aanstekelijke, goed geschreven nummers hierop staan. De wat gladde, strakke productiestijl van Dre heeft mij altijd kunnen bekoren en hier geeft hij over de hele lengte een stevige ruggengraat aan de rhymes van Eminem, die nooit beter hun doelwit geraakt hebben.

De balans tussen serieuze thema's en tongue-in-cheek humor wordt hier perfect aangehouden op een manier die deze man helaas nooit meer heeft kunnen evenaren. Zo stonden mijn nekharen bij de laatste luisterbeurt weer recht bij het intense Kim, waarna ik met een grijns op mijn gezicht zat bij de mini-skit in het midden van afsluiter Criminal. Met recht een klassieker die vele miljoenen keren over de toonbank is gegaan.

Mijn beste maat was en ís lyrisch van Slim Shady,
en ik kan niet ontdekken dat het (behoorlijk) solide hip-hop is.