Zo Moeilijk - Nijmeegse Modo (2008)

ja vernieuwing met kwaliteit, kon nederland wel weer gebruiken

Zo hé, goed gemiddelde!

na vaker luisteren heel erg dope, vooral rosco voel ik eigenlijk heel erg wat zijn teksten betreft. maar als mf doom je voorbeeld is moet je ook weel anders dan de gemiddelde mc komen. heeft echter wel een paar luisterbeurten nodig gehad voordat ik rosco voelde.

Nee, het kan me na 1 luisterbeurt nog niet helemaal overtuigen. Beats vind ik soms zelfs irritant worden. Live komen ze op mij stukken beter over.
Misschien dat het bij een tweede luisterbeurt omhoog gaat, voor nu geef ik het 3 sterren.

je moet goed naar de titeltrack luisteren, ik dacht eerst wat zijn dit voor een slappe halve teksten, maar hij weerlegt het heel dope, en het is allemaal veel diepzinniger dan je op het eerst denkt. zoals sticks zelf zegt: mensen zullen rosco niet zo snel snappen.

Sterke plaat met aardige metaforen teksten. Diepzinnig met dope basvolle producties. Goede mc's en ik moet zeggen dat Rosco hier beter klinkt dan live in 013 Tilburg.

Toch wel 1 van de betere platen dit jaar van nederlands bodem.

Het is niet toevallig dat Zo Moeilijk de naam van zijn thuishaven in de titel van debuutplaat Nijmeegse Modo heeft verwerkt. Niet alleen is Zo Moeilijk de eerste hiphopact uit Nijmegen die landelijk aandacht krijgt, ook stoppen rappers Rosco en Nosa hun teksten vol met kleine referenties naar de stad.

“Nijmegen is een andere wereld. We hebben natuurlijk een ander accent, een ander woordgebruik,” zei Rosco niet voor niets in het interview met Hiphopleeft. Als dit album die wereld weergeeft, is Nijmegen een plek waar de zon zelden schijnt. Nikes levert namelijk stuk voor stuk rauwe en grauwe beats, die met hun diepe bassen en knallende drums een onheilspellend effect hebben. Verder dan deze twee lagen gaat de producer, overduidelijk eentje van de oude stempel, slechts sporadisch. Dat klinkt op papier allicht wat saai, maar niets is minder waar. Neem bijvoorbeeld een track als De Reunie, waar de kletterende drums zo effectief de speakers uitknallen dat de luisteraar automatisch meebeweegt en de geringe gelaagdheid geen seconde opvalt.

Inhoudelijk is er zoals gezegd veel aandacht voor Nijmegen, en natuurlijk ook voor de kwaliteiten van de rappers in kwestie. Op het bovengenoemde De Reunie rapt Rosco niet voor niets: “Ik voel me goed in de rimboe, als Chief Rocka//Me hele stam vindt me toppa.” Het gaat niet om de woorden – regels van dergelijke strekking kan elke modale MC verzinnen – maar om de manier waarop ze worden gerapt. Rosco heeft ongelofelijk veel souplesse en stijl, waardoor hij er mee wegkomt om een enorme nadruk te leggen op de woorden ‘rocka’ en ‘toppa’ en daar extra lang bij stil te staan. Verder klinkt hij lekker achteloos, terwijl hij de luisteraar toch elke seconde bij de les houdt: een combinatie die weinigen gegeven is.

Rapper Nosa springt een stuk minder in het oog, maar is daarmee niet minder essentieel. Rosco’s talent zorgt ook voor een bepaalde mate van ontoegankelijkheid, en als hij op zijn maximum zit, komt de rustige Nosa om de hoek kijken voor de broodnodige variatie, al biedt hij inhoudelijk meer van hetzelfde. Een andere overeenkomst is het accent van de heren, wat moeilijker is om je overheen te zetten als luisteraar. Waar de inhoud snel wegvalt tegen het enthousiaste rappen, de stuiterende beats en de stijl van beide MC’s, is het accent een onderdeel dat relatief veel gewenningstijd vergt; maar ook dat klinkt op den duur vrijwel geheel vertrouwd en bovendien uniek.

Dikke producties, een unieke sound en origineel klinkende raps – het klinkt als de blauwdruk van een klassieker. Toch heeft Nijmeegse Modo beperkingen. Na het leuke Nachtwakers, de samenwerking met Rico en Sticks, gooit Zo Moeilijk het vrij plotseling over een andere boeg. Nosa vertelt zijn persoonlijke verhaal op 1977, een nummer dat ondanks de toepasselijk serieuze instrumentatie en ernst van de raps toch niet natuurlijk aanvoelt. Hetzelfde geldt voor Naomi, waar Rosco duidelijk maakt dat hij niet alleen maar de man van brag & boast is: “Dit is voor al die lieve mensen, die denken dat ik geen gevoel heb.” Helaas gaat Rosco’s gevoel met betrekking tot de relatie die hij bespreekt (uit het perspectief van Naomi, zijn ex-vriendin) voornamelijk over seks, en dat brengt hij ook nog eens op een weinig poëtische manier naar voren: “De seks is te gek, heet//Lekker, soms wreed. (…) Weet je nog? Vier jaar geleden, waar we het allemaal deden?//Als we de kans kregen//We leken wel een echtpaar wilde leeuwen palen tijdens paringstijd//Of als een keigeile hare majesteit, die paalt met Hans Teeuwen.”

Het zijn teksten die de luisteraar aan het lachen brengen noch ontroeren, terwijl de intentie ook niet geheel duidelijk is. Vast staat dat de desbetreffende tracks als serieuze onderbrekingen dienen, maar helaas maken deze tracks duidelijk dat het uiten van de persoonlijke kant de MC’s toch niet goed af gaat. Als even later de draad weer opgepakt wordt en met name met de clip Controle weer een heerlijk rauw hiphopnummer wordt afgeleverd, onderstreept Zo Moeilijk zelf waar haar kracht ligt: bij dergelijke donkere en minimalistische boombaphiphop die zowel dreiging als kracht uitademt. Niet dat vasthouden aan dat voorschrift steevast goede muziek oplevert, zo klinkt Tjek Me wat flets en voegt Roffe Rockers wel erg weinig toe aan het voorafgaande, maar over het algemeen is die muziek wat de groep bijzonder maakt. Niet te complex, niet te gelaagd, niet te maatschappelijk betrokken, nee, simpelweg een harde drum, een dikke bas en rappen maar. Zo doen ze dat in Nijmegen.

Bron: Hiphopleeft

was al gebeten van bij de eerste luisterbeurt, maar het album wordt nog sterker na veelvuldig beluisteren...

Ik heb het album nog niet helemaal gehoord, maar ik had hetzelfde. Ik hoorde 'Controle' en dacht wat is dit dope

Net gekocht, en ben nu met mijn 1e luisterbeurt bezig. Kan nog niet echt een oordeel geven. Maar is Fakkelteit nu ook een soort label ofzo omdat hij naast Top Notch en Universal staat?

Ja het is meer dat artiesten die in dat straatje vallen ( weet niet of Sticks dat bepaald, zou goed kunnen) die sticker op de rug krijgen. Volgens mij stelt het voor de rest niet zoveel voor.

Hmm, dikke groeier blijkt dit Zowel Nosa als Rosco heeft een hele vertrouwde manier van rappen. Sowieso heeft het album een erg toffe stijl, goed woordgebruik, ook in zijn beperkingen.

Huuuuuh Gyzz wat krijgen we nou

Dat de beats origineel zijn maakt ze nog niet goed. Ik vind ze eigenlijk gewoon slecht. Hetzelfde geldt voor de rappers. Hun flows en intonatie zijn ontzettend gezapig als je het mij vraagt. Daar komt nog eens bij dat ik hun teksten ook verre van enerverend vind. Kortom: ik ga dit album niet uitgebreid checken.

Dat dit als een van de lichtpuntjes wordt gezien binnen de Nederhop in 2008 zegt wel wat over hoe diep triest het Nederlandse wereldje eigenlijk wel niet is.

Volgens mij ben jij héél ongelukkig.

Ik hou niet zo van mensen uit Nijmegen. Ik waag me er ook niet aan.

Waarom?

Probeer je mijn mening nu ongeloofwaardig te maken door mij als zijnde onbetrouwbaar af te schilderen, omdat ik een album dat jij 'dope'/'leip'/'hard'/'gruwelijk' vindt afkraak? Dat is echt deerniswekkend, zwak bovenal.

De beats vind ik slecht omdat de concepten tergend simpel zijn. Het zijn interessante geluidjes die zo simpel mogelijk uitgewerkt zijn. Bovendien zit er weinig variatie in de beats; het is allemaal erg repetitief.

Ik vind dit zelf ook maar een matig project dacht dat als ik het meer de kans zou geven dat ik het ook goed begon te vinden maar dat is absoluut niet het geval. Ik kan nog steeds niet tegen het accent waarmee gerapt wordt en daarnaast vind ik ze ook nog eens dodelijk saai klinken. Daarmee bedoel ik dat ze qua stem voor te weinig afwisseling zorgen, ik vind dat het ze aan muzikaliteit ontbeerd. Productioneel vind ik het ook niet alles, De Reunie vind ik dan nog wel sterk (én het hoogtepunt van de cd) maar daarnaast vind ik het alles behalve fijn vind klinken.

Daarnaast gaan Sjaakspeare en ik de prozac vereniging oprichten, daar mag stapler lekker geen lid van worden.

@Sjaak:
De concepten zijn van eenzelfde eenvoud als die van beats op bijvoorbeeld Illmatic. Naar mijn mening zijn ze wél zeer effectief. Ze zijn echt helemaal afgesteld op de rappers.

Ik vind zelf een ontzettende vrijheid in de raps zitten, het gevoel dat geen enkele poging wordt gedaan om logische coupletten te vormen, maar toch een zekere, heel sterk naar voren komende, emotie over te brengen. Het punt is niet altijd even duidelijk, de gemoedstoestand wel in grote mate. De teksten op zich zijn inderdaad niet enerverend, maar het grote plaatje is dat wel. Sferen worden geschapen en heldere beelden worden gevormd, zij het soms op een wat onbeholpen manier.

Maar wat je met een gezapige intonatie bedoelt, begrijp ik eerlijk gezegd niet. Verveeld is het toch zeker niet. En het accent valt me door gewenning inmiddels niet eens meer op.

Nou ja, Illmatic vind ik een behoorlijk overschat album, dus dat is ook niet erg verwonderlijk. Wij hebben blijkbaar een ander idee van wat effectieve beats zijn.

Met een gezapige intonatie doel ik op dat het allemaal zo loom klinkt. Als MC moet je naar mijn idee een mooie balans vinden tussen enerzijds ritmisch interessant rappen (met als uiterste de breakbeat-rap uit het VK begin jaren 90) en anderzijds een mooi melodieus metrum opzetten (met als uiterste de vroege Hieroglyphics). Die balans is hier in mijn beleving gewoon niet. Het klinkt alsof ze dertig procent nadruk op het ritme gelegd hebben, en dertig procent nadruk op de melodieuze samenhangendheid. Waar de resterende veertig procent is, zou ik niet weten. Nee, ik begrijp niet dat mensen de raps op dit album kunnen waarderen. Dan zijn de beats nog stukken beter. Die raps op Hibi bijvoorbeeld... Erbarmelijk slecht.

Alleen maar mooi, ik heb namelijk een hekel aan Prozac.

En @ Sjaakspeare: Het ging mij vooral om de laatstse zin.
Misschien kan ik beter eerst vragen: Wat versta jij onder het Nederlandse wereldje? Bij deze doe ik dat.

Met 'het Nederlandse wereldje' bedoelde ik hier de Nederlandse 'hiphop scene'. En aangezien die voor negentig procent uit óf commercieel braaksel, óf aspirant commercieel braaksel, óf slappe artiesten bestaat, vind ik die diep triest. Ik erger me er vooral aan dat artiesten die een houding hebben die niet in lijn ligt met die van Ali B., en wiens nummers niet in de hitlijsten te vinden zijn, ongeveer onmiddelijk gewaardeerd worden. Groepen als Zo Moeilijk en Zwart Licht bijvoorbeeld verdienen dat helemaal niet. Alhoewel, er valt ook niet heel veel meer te waarderen.

Nou ik denk persoonlijk dat er nog wel goede Hiphop word gemaakt in NL.
Maar dat zijn vaak artiesten die het zelf uitbrengen of op internet zetten, dus dat is meestal niet zo bekend.
Maar het mag allemaal wel meer natuurlijk.

En wat te denken van M.O. & Brakko... Of niet dan? Ieder zijn eigen ding blijkt wel, want dat is toch min of meer van hetzelfde laken een pak, en die kun je wel weer waarderen. Bij hun album had je bericht precies zo goed kunnen staan.

Dat artiesten die niet in de lijn liggen met Ali B meteen gewaardeerd zouden worden geldt voor mijzelf in ieder geval totaal niet, en zie ik verder ook niet bepaald in overvloede. De Hiphop toplijst bevat niet meer dan 5% Nederlandse albums denk ik.

M.O. & Brakko vind ik hele goede beats hebben, waar ik dat van Zo Moeilijk geenszins wil zeggen. Verder zijn M.O. & Brakko weliswaar geen geweldige MC's, maar wel beter dat deze twee heren (qua flow, intonatie). Voornamelijk ook omdat hun teksten nog aardig doordacht zijn, wat ik kan waarderen.

Ik vind ook wel dat er goede hiphop gemaakt wordt in Nederland, maar het komt in kleine getalen, en het is zelden weergaloos. De in eigen beheer uitgebrachte albums van Stropstikkers, Nul7Negen en M.O. & Brakko vind ik bijvoorbeeld goed. Verder vind ik Opgezwolle en vooral Typhoon een heel hoog niveau halen. In feite vind ik Typhoon de enige MC in Nederland die echt hogeschoolhiphop weet af te leveren. Opgezwolle is meer 'gewoon heel lekker', bij Stropstrikkers houdt het een beetje op bij de beats en de hoofdboodschap, Nul7Negen heeft naast hele vette beats alleen psychotische paranoiaraps en een MC met een rotstem, M.O. en Brakko zijn geen hoogvliegers op de microfoon en Jawat!? is op plaat geen schim van het monster dat hij op de bühne is. Die Jiggy Djé begin ik trouwens zat te worden.

In ieder geval, dit is nogal een kort lijstje voor een land met zestieneneenhalf miljoen inwoners, waarin hiphop geen algemeen verguisd genre is. Vandaar dat ik het Nederlandse hiphopwereldje niets anders dan slecht kan vinden.

Dan is het hiphopwereldje in elk ander land dan de VS volgens mij wel slecht te noemen, wanneer je deelt door het aantal inwoners van het land. Ook daar is het lastig om er van de huidige rappers 100 toppers uit te halen.

Nou productioneel vind ik dat dit land wel wat in de melk heeft te brokkelen; Nicolay (ik zal hem maar eens voor de verandering noemen ), Kid Sublime, Perquisite, Inf en Arts the Beatdoctor zijn voorbeelden van, wat ik vind, goede hiphop namen. Daarnaast vind ik dat we qua rappers nog wat achterlopen, alhoewel we dit jaar met: KGV, Fotosynthese, Diggy Dex, Engel en Typhoon toch niet moeten mopperen.


Valt wel mee toch zet er een 0 achter en ik kan het nog met gemak.

Ik verhoog hem nog met een halve het album kan me nog steeds goed boeien. De beats vind ik ook nog steeds prachtig.
*4,5