Animal Collective - Merriweather Post Pavilion (2009)

Het is nooit echt tot volle liefde gekomen tussen mij en dit gezelschap. Ik kan het wel het Fleet Foxes-effect noemen: het is goed, zeer velen vinden dat ook, het scoort alleen niet echt bij mij terwijl ik het gevoel heb dat het wel zo zou moeten zijn.
Op de één of andere manier word ik soms erg nerveus van de mannen en irriteert het 'gemaakte' me want zo ervaar ik hun muziek heel vaak. Op zich opmerkelijk want een band als Sigur Ros heeft dat ergens ook wel een beetje alleen weten die mij wel heel erg goed te raken. Het begint allemaal wel aardig en ik veer zelfs behoorlijk op bij Summertime Clothes wat ik een geweldig nummer vind maar dat wordt dan weer teniet gedaan door het daarop volgende nummer waar de irritatie de overhand neemt.
Gelukkig doet Bluish het dan weer wat beter. Ik denk dat ik wel weet wat me tegenstaat aan Animal Collective. Het zijn mij iets te veel stemmetjes (met Beach Boys heb ik bijvoorbeeld ook niks) die over elkaar heen buitelen want dat heb ik met dit nummer ook: op zich een mooi nummer maar de vocalen verpesten het voor mij.
En vervolgens dreint het allemaal weer wat door om af en toe toch wel weer leuke dingen te horen met een bijzondere vermelding voor het al eerder door andere users genoemde Brother Sport.
Is het dus alleen maar kommer en kwel voor deze jongen en begrijpt hij de lofuitingen niet? Nee, ik begrijp ze wel degelijk want dit is een originele cd alleen weet het mij niet voldoende te raken en dat vind ik wel jammer want ik waardeer de originaliteit wel degelijk. Mede hierdoor valt mijn stem ook niet eens zo beroerd uit maar dat dit geen hoogtepunt van het nieuwe jaar gaat worden voor mij is mij wel duidelijk.

In 2008 werden we nog even zoet gehouden met de Water Curses EP die een soort van brug moest vormen tussen het geniale Strawberry Jam en Merriweather Post Pavilion. Deze EP diende tot het hogere doel dat Animal Collective 'in nieuwe wateren aan het exploreren was'. Met name het titelnummer was geweldig, de rest was slechts outtake met outtake kwaliteit

Het water thema was dus één ding waar Noah, Avey Geologist en Deakin mee bezig waren en op Merriweather Post Pavilion zijn ze daar heilzaam mee verder gegaan. Na één luisterbeurt dacht ik trouwens dat de helft van het album onderwater was opgenomen, maar die rare gedachte mocht slechts gekoesterd worden door
mijn rijke fantasie.

Mijn verwachtingen waren hoog eind 2008. Dit was eigenlijk het enige album waar ik echt naar uit keek.Toen Brothersport lekte heb ik mijzelf voorgenomen niet te kijken op YouTube maar ik heb hopeloos gefaald. My Girls heb ik dan wel weer links laten liggen. De spanning steeg toen Panda Bear liet horen dat dit 'het beste album is dat ze ooit gemaakt hebben'. Het is maar een bescheiden mening, maar wel van één van de mest creatieve artiesten op moeder aarde die het over zijn eigen muziek heeft. Nadat het album gelekt was in kudt kwaliteit heeft het nog meer aan me lopen vreten, die spanning. Maar eindelijk was daar de vinyl plak, en er kon geluisterd worden!

In The Flowers, de opener begint onheilspellend onder water. Getokkel van een instrument waarvan ik weet dat die voor de rest van het album niet meer veel gebruikt gaat worden. De gitaar. Nog in mindere mate dan op Strawberry Jam. Maargoed, het nummer gaat verder en je voelt gewoon aan dat het op gegeven moment moet exploderen. Op 2:30 is het dan zo ver en Animal Collective introduceert hier een voor hun tamelijk nieuw muziekelement: beats. Het gaat zo snel dat ik direct kwijt ben hoeveel lagen muziek er op elkaar liggen (waarom wil ik dat eigenlijk weten?)

Na deze opener klinkt het My Girls en introduceert animal collective een tweede muziekelement waar ze nog veel gebruik van gaan maken: hoog-frequent-opgefokte-synth-loops. Euforie alom wanneer de dansbeats er in komen. Dans? Ja zeker, dit album is nu al dansbaar. De afwisseling van Panda Bear en Avey Tare in dit nummer is simpelweg geniaal te noemen. Alsof ze beiden bloemen schijten en regenboogjes boven hun hoofd hebben hangen. Simplistische blijheid. Heerlijk.

Jammer genoeg is Also Frightend een nummer waar ik nog niet zo veel mee kan. De muziek is aardig, maar het babygejammer van Avey en Noah is tamelijk doelloos. Het doet me trouwens denken aan een psalm, maar dan oneerbiedig en laks. Toch is het weer een typisch Animal Collective nummer.

Summertime Clothes is een warm zomers nummertje. Zo'n kom we gaan in de zon wandelen en daarna met de tuinslang spelen- liedje, snap je? Lijflied van een marcherende gekkenband. Het kom-we-gaan-op avontuur nummer. Ook hier weer de beats en het synth geluid. Fijn.

Opvolger Daily Routine is absoluut mijn favoriet naast de laatste van de plaat. Het hele nummer is EEN IMPROVISATIE van Panda Bear. Als een willie wortel die zichzelf op zijn kop slaat, vervolgens een schraal keyboardje pakt en daarmee één van de beste Animal Collective nummers maakt die ik tot nu toe heb gehoord. Weer die beat, maar dit maal lijkt het nog het meest op een HIPHOPBEAT. Waar is Animal Collective na al die jaren beland? Muzikale evolutie waar Darwin trots op mag zijn. Ongelofelijk wat een ontzettend geweldig nummer. Voor mij is het bijna onmogelijk om hier NIET op te dansen. Na 2:20 hoor ik alleen nog maar dit opgefokte synth geluid, als synapsen die duizenden receptoren tegelijk afschieten. Zo als Mark Richardson van Pitchfork mooi wist te zeggen: computergeluid met een extreem- menselijk, emotioneel karakter. Dat is het inderdaad. Geweldig, geweldig nummer van Noah Lennox aka Panda Bear.

Daarna Bluish, het meest zoete, radiovriendelijke nummer. Een ode aan de liefde. Ik ben spontaan verliefd geworden op dit nummer. Het zinnetje I'm getting lost in your curls vind ik nog de meest aardige one-liner op dit album. Waarom? Mijn vriendin heeft krullen Ja, en verliefd zijn is leuk. Met name hoe-het-er-dan-toe-gaat in je hoofd. Zoals Bluish, met je kop in de wolken.

Guys Eyes is als een spannend avontuur door het oerwoud. Meestal is de Beach Boy harmonie van Animal Collectief geweldig, maar in dit nummer vind ik dat daar pas sprake van is op het eind. Niet verkeerd verder. Met Taste bevind je je nog steeds in primitief gebied, en weer zijn het de beats en synths die d'overhand hebben. Weer is het een project tussen Avey & Noah dat goed uitpakt. Één ding, waarom moet alles zo vaak gehaald worden op het eind van dit nummer?

Met Lion in A Coma hoppen we voor het laatst over de steppe van Afrika. Als Simba met van die cartoon-achtige 'boing boing' spring geluiden. Vrolijk beat- georiënteerd nummer waarin ik het geklak van drumstokken op de achtergrond een groot pluspunt vind, net als het gebruik van de vele verschillende samples. Geniale afbouw: lioninacomalioninacoma. No More Runnin' is het broederlijke kampvuurliedje bij het water. Erg lief en fijn. Dit nummer krijgt de voorkeur als het even niet zo druk hoeft.

En in tegenstelling tot alles rust ben ik bij de afsluiter beland: Brothersport, het beste nummer van het album. Toen ik deze voor het eerst op YouTube zag baalde ik er van dat er geen replay knop te vinden was op deze videowebsite. Dit nummer is carnaval in het kwadraat. De studio versie mist het geschreeuw van Avey Tare zo rond het midden, maar ach, dat kan ik zelf ook wel doen. WOOOW.

Brothersport sluit af als een mix van al het voorgaande. Beats, f*cked up synths en beach boy harmonieën. Het zijn de ingrediënten die alleen Animal Collective zo perfect kan combineren. Vergeleken met Sung Tongs zijn ze totaal ontspoord in hun eigen muziek. Of juist niet natuurlijk. Zelfs anders dan Strawberry Jam en dat vind ik erg knap. Beter dan het voorgaande album? Nee, dat denk ik niet, maar een tweede plek zou niet gek zijn. En ik weet dat creativiteit slechts een objectief element is die je mee neemt in het subjectief beoordelen van muziek, maar in dit geval speelt het begrip -wederom- een belangrijke rol in de weirdness van het collectief der dieren. Er zijn maar zeer, zeer, zeer weinig bands die ik ken die zó innovatief zijn, en tegelijkertijd GOED blijven.

Als popmuziek tastbaar is, dan gooit Animal Collective daar grote emmers met gekleurd verf over heen.

4,5*

Dit is een geweldig en vooral verslavend feest! De bijna vanzelfsprekende liefde die zich vanuit de muziek in tientallen laagjes opstapelt en zonder pauze de volle speelduur doordendert vind ik ongeëvenaard. Door het enorme gevoel voor harmonie van de beide meneren blijft dit onuitputtelijk beelden en associaties oproepen van dansende meisjes tot uitgestrekte grasvelden en veel verder.

Geluidjes worden zodanig verweven met zichzelf en elkaar dat ze al het klinische uit hun oorspronkelijke klankkleur verliezen en warmte uitstralen. Veel koele geluiden die zodanig in een stroomversnelling zijn gegoten en vervolgens over elkaar heen gedrapeerd zijn dat hun oorspronkelijke geluid wordt weggedrukt en er een blijvende stromende warmte overblijft. Pulserende geluidjes spannen samen tot een vloedgolf van behaaglijkheid. En wat daar uit komt is de leukste rommel ooit om door te worden meegevoerd.

Inmiddels staat hij al vier dagen lang telkens na de drukke werkzaamheden op repeat en dat is dan wel een heel erg fijn thuiskomen. Eigenlijk zo'n zomers ceedeetje, maar hij past zich wonderwel aan aan al het ijs. Het prettige voor alle momenten is dat er een relatief toegankelijk popalbum afgeleverd wordt met uiteenlopende middelen, weinig voor de hand liggende patronen en bovendien zonder dat ook maar een moment de rem erop gaat. De plaat kleurt binnen een zelfgecreëerd wonderlijk patroon van lijntjes. Alleen Guys Eyes is wat aan de vermoeiende kant. Vooral My Girls en Bluish behoren alvast tot de mooiste liedjes ooit.

Als de eerste plaat die ik dit jaar hoor gelijk al 4,5* waard is, wat voor een prachtig jaar moet dit dan wel niet worden. Metaforen over frambozenijsjes, knotsgekke romances en psychedelische feestjes kunnen met gerust hart uit de kast worden gehaald. Een uitbarsting als in het eerste nummer bezorgt gelijk al een apart geval van euforie. Qua sfeer doet het me enigszins denken aan het werk van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama. Bizarre vormen, vreemde klanktapijten die zomaar tot in het oneindige zouden kunnen doorgaan, zang bestippeld met grote zwarte stippen. Dan zijn er nog die teksten. Zinnen worden herhaald en blijven in je hoofd hangen. The sun was never poetic. Het album straalt van alles uit; meisjes met krullen, regenbogen, zonnestralen, stuiterballen, extatisch dansen, glimlachende gezichten, rondrennen door een herfstig bos, hangmatten etc.

Blijft toch één van de meest bijzondere artiesten van dit decennium; zo languit liggend in een zonovergoten landschap van elektronica, psychedelica, spacende folk en perfecte pop.

Wat me opvalt, is dat het trippy effect niet echt te zien valt, op de echte hoes. Wat dat betreft, slaat het dan nergens meer op. Leuk idee, maar als het dan niet zo werkt, is het zonde.

Gelijk maar even met de negatieve dingen beginnen, dan hebben we dat gehad. Die bas had bij de meeste tracks namelijk ook wel wat minder lomp gemogen. Zo bij een rip viel dat nog niet zo op, maar in mijn speler is mijn subwoofer toch flink hard aan het werk. Een beetje zonde. Dan maak je zo'n gelaagde plaat en dan laat je die beat er zo lomp doorheen beuken. Gelukkig kan mijn subwoofer wat zachter.
Je merkt op deze plaat ook wel, dat er duidelijk is gekozen voor een 'vriendelijke' sound. Alle haken en oogjes, die in de live nummers nog wel zaten, zijn bijgeschaafd.
Bij een aantal nummers is dat jammer. Zo mis ik de kleine schreeuwtjes in Summertime Clothes. Lion In A coma is al helemaal veranderd. Was dat eerst een wisselwerking tussen gitaar en drum, met agressieve zang van Avey, is het nu veel vriendelijker. Dan is er nog de filter op de schreeuwen in Brothersport, al weet ik niet eens of het nog wel schreeuwen zijn. Een beetje jammer dus.

Toch is het een leuke plaat geworden. De productie is warm en gedetailleerd. Erg gelaagde plaat, maar je hoort alles perfect, zonder dat het overdreven glad klinkt.
Waar ik net al zei, dat er een aantal nummers wat minder gelukt waren, zijn er ook een aantal flink verbeterd. In The Flowers heeft namelijk erg veel profijt van de extra kick die het krijgt door de beats/percussie die het mee krijgt. Hetzelfde geldt voor Daily Routine, waar ik live niet warm voor liep, maar die er nu echt wel uitschiet. No More Running doet me zelfs weer een beetje denken aan ouder werk, in een nieuw jasje gestoken. Erg relaxed.

Nog steeds een erg goede plaat dus, maar minder dan hun andere werk. Door alle recensies, zal dit voor velen de eerste AC plaat zijn die ze horen. De aandacht is terecht, maar dit is niet het GROTE meesterwerk waar het voor word gehouden, vind ik.

4* en laagste cijfer voor een AC plaat, geloof ik. Zegt wel wat over de kwaliteit van hun discografie, denk ik zo.

Wie even met de natte vinger door de catalogus van dit collectief bladert zal met enig wenkbrauwgefrons en onbegrijpende blik achtergelaten worden. Zelden heeft de ontwikkeling en de variatie van een groep muzikanten zo’n explosieve indruk nagelaten. In de categorie ‘Moeilijk te plaatsen muziek’ gedraagt Animal Collective zich dan ook als de ultieme nachtmerrie voor hokjesdenkers . (In your face! Ha!) Geen houvast voor de luisteraar die zijn deuntjes en riedeltjes mooi wil catalogeren. Zo nu en dan denkt die brave luisteraar in al zijn dwaze hoogmoed de nagel hier en daar op de kop te slaan, al is het maar scheef en krom,daar neemt hij dan maar genoegen mee, ..en dan glijdt alles weer even zo snel uit handen en kan hij enkel nog de schouders ophalen.

Het is ook niet zo alledaags dat een anticommercieel geluid als dat van Animal Collective zomaar en plein publique wordt gesmeten. Een geseling der trommelvliezen voor de ene groep, een acidtrip in Disneyland zonder zijn gelijke voor de andere. Tuurlijk, want muziek is nooit gelijk of geijkt voor een massa.

De schuldige in deze tegenstelling is natuurlijk de ongeremde innovativiteit die al de Animal Collective platen kleurt.
Innovativiteit, het woord zal heden ten dage weer te pas en te onpas opduiken tijdens het Batibouw-salon. Daar weet de verkoper van vloeren, daken en pannen ook maar al te goed dat stilstand des duivels is. Muzikanten die zich constant willen ontwikkelen dienen eveneens die term als een lijfspreuk boven het bed te hangen. Velen lopen tevergeefs verloren in de zoektocht naar eigen innovativiteit, die blijkbaar niet zo één twee drie voor het oprapen ligt. M.A.W. Niet iedere artiest beheerst het animal collective gevoel. (Understatement van de week)

Het animal collective gevoel : Laat me u even uit de nood helpen. Als u de ogen sluit en ‘muziek’ even wil voorstellen als één grote snelweg dan zijn dit de mafketels die daar met hun driewielers tegen de avondspits in gaan spookrijden. Op ‘Merriweather’ is die dagelijkse routine nog steeds even tegendraads als vanouds.
..En toch, deze plaat steekt er voor mij met kop en schouders bovenuit.

Later wanneer ik oud, grijs, versleten(en seniel?) ben zal ik nog steeds met het volle plezier terugdenken aan deze plaat.

[Schommelstoel-modus] “Ja dat was die fantastische zomerplaat uit de rotwinter van 2009. Dat jaar was de winter koud en wit en glad en grijs en ellendig en somber en bedrukt en toch regende het zonnestralen uit mijn boxen. Ja, dat was die eigenzinnige Pet Sounds-hommage. Of, ja, hier was hun samenzang, hun huisgeluid, hun emotionele waarde helemaal tot wasdom gekomen. “ [Schommelstoel-modus/]

Vertrouwd en toch onplaatsbaar. Wij als luisteraar nemen een glimp in deze verknipte wereld die nooit slaapt. Zelfs wanneer de luisterbeurt erop zit weet u dat er in die wereld geen sluitingstijd kan en mag bestaan. Die wereld lijkt geen oorsprong of einde te kennen, en bestaat alleen bij gratie van zichzelf, een wereld die door blijft vertellen over zijn natste dromen en psychedelische nachtmerries, waar dansers tussen de bloemen verstenen en de paddo’s immer rijkelijk uit de aardegrond schieten. Waar ‘Sunshine, rainbows and lollipops’ een anthem voor nieuwste hipsters is.
Kijk : Zo zou ‘The Sound OF Music’ op LSD moeten klinken. Ziet u Baron Von Trapp ondertussen al stijldansen met een flamingo in een afgelegen loofbos?

U zal niet de eerste zijn die tijdens de ochtendgymnastiek in een dubbele knoop raakte tijdens Brother Sports, u zal ook de laatste niet zijn die de dwarse liefdesverklaring bluish zowel atypisch als typisch animal collective durft noemen en die paradox met hand en klem durft te verdedigen. ..En suggereren de eerste tonen van ‘In the flowers’ nu eigenlijk dat het Halloween is of toch Kerstmis?

Het sprookjesbos wiegt langszij en vertelt een verhaal zonder zich ooit in te houden. Deze tovenaars walsen hun rifjes plat met reizende circussen, kruisen gezapige flowerpunk met ritmisch terrorisme. Bakken feestschotels met snuifjes Kraftwerk en Zappaiaanse kruiden. Rommelige liefdesverklaringen en pompende bassen lijken zomaar uit zichzelf te ontstaan en overal spookt het.

U mag vast en zeker de ratels uithalen bij ‘summertime Clothes’ en ‘brother sports’, maar u snoert zichzelf beter vast wanneer eentje ervan in de cd-speler van uw wagen langskomt om een spontaan losbarstend dansje te vermijden.
Het gekste van al is nog dat ‘Merriweather’ in conclusie een coherent geheel is.
Ik zie een kleine aanklacht tegen het materialisme op My Girls, in Kraftwerk meets pet sounds stijl. Ik hoor zowaar een ingetogen moment van volwassenheid op ‘No more running’ en zo zie ik nog wel wat dingen die in al hun gekte een bestaansrecht opeisen, waarvan ik niet zeker ben of ze echt bestaan, maar tsja, wie ben ik om me zulke schoonheid te ontzeggen?

De sprint naar de eindlijstjes is nog lang. Er is alvast één vroege ontsnapping uit het peloton, nog voor de startblokken al uit het zicht zijn. En of het nu nog een lange rit is of niet, ik weet nu al welke naam er op mijn spandoek zal staan bij de aankomst in december.

De wereld aan de driewielers.

Animal Collective heeft al een aantal albums uitgebracht, maar met deze nieuwe plaat lijken ze hun definitieve doorbraak te hebben gemaakt. Animal Collective is een groep die Folk en Indie, combineert met Electronische elementen. Dat zorgt ervoor dat de muziek ook erg veel lagen heeft, en er constant nieuwe dingen te ontdekken vallen. Maar eens je alles hebt doorgrondt, is dit een onweerstaanbare plaat, die je gaandeweg kunt dromen. Fantastisch album!

Ik wil wel eens proberen het uit te leggen, want ik begrijp zeker je kritiek. Eigenlijk is het gewoon een rit op een dolgedraaide kermismolen zoals die ervaren moet worden door iemand die vooraf door zijn 'vrienden' (moeder zei nog dat ze niet te vertrouwen waren!) LSD is gevoed onder het valse mom van een wedstrijd tic-tacjes eten. Het speciale en aantrekkelijke aan de muziek is dat Animal Collective erin slaagt om als het ware de flikkerende lampjes en razendsnel ronddraaiende eenhoorns te vatten in muziek. In the Flower bijvoorbeeld heeft zo'n duister randje, of ligt dat aan mij?

My Girls was het enige nummer dat ik bij de eerste luisterbeurt al kon smaken, en het is nu nog steeds mijn favoriet. Lekker vrolijk (nog zo'n kernwoord) en eigenlijk een heel klein beetje een zielig liefdesliedje. Onze pandabeer wil gewoon een deftig huisje voor zijn liefje, helaas blijft 'ie steken bij "four walls and adobe slabs" - waar is je dak dan? De heerlijke harmonieën, de stuiterende bas, de samples ("Oooow!"), ... Animal Collective boetseert hier mijns inziens een fantastische meezinger.

De link met the Beach Boys waarover hier gediscussieerd is begrijp ik zeker, al is het lastig om mannelijke samenzang te verzinnen die niet aan Brian Wilson doet denken. Her en der loopt het wel ietwat stroef. Also Frightened geraakt eigenlijk nooit echt uit de startblokken en Daily Routine verzand in een soort rustmoment.

Summertime Clothes is meer dan onderhoudend maar schat ik toch minder in dan Bluish, het meest straight-forward popnummer.
Prachtig stukje tekst vind ik dit.

Taste is waarschijnlijk het minste nummer van het album en werkt soms wat op de zenuwen. Want dat is wel een onmiskenbaar minpunt; soms had er wat gesnoeid mogen worden in de herhalingen. Lion in a Coma komt daar makkelijk mee weg door de geniale didgeridoo en een refrein waarvan je pupillen spontaan verwijden, maar bijvoorbeeld Brothersport ('support your brother support your brother support your brother support your brother...') is eigenlijk wel een serieuze zit als je er met volle aandacht en de koptelefoon tegenaan gaat.

Ik ben nog wat nummers vergeten, maar eigenlijk komt het er op neer dat Merriweather Post Pavilion een speels album is dat voor dit soort muziek best toegankelijk is, en erg leuk is voor als je eens 'iets anders' wilt beluisteren. Misschien moet je de videoclip van Brothersport eens bekijken, daarin zie je kinderen in de weer (nou ja - ze krijgen carte blanche) met verfbussen en het resultaat is een echte mengelmoes van kleuren. Niet binnen de lijntjes, maar wel leuk om naar te kijken, maar met mate .

Er staan best leuke nummers op, maar het is me veel te druk en is inderdaad enorm vol. Te vol om een luisterbeurt van te genieten, ook al zijn sommige nummers dus best goed. Summertime Clothes bijvoorbeeld.

Zeer Mooi album!
Eigenlijk blind gekocht nadat het album was uitgekomen. Ik wist helemaal niks van deze band (kende enkel het nummer My Girls) en kocht het eigenlijk op basis van positieve recensies en de gave hoes. Op het begin snapte ik niks van deze plaat. Niks bleef hangen en alles schoot voorbij. Toch vol blijven houden en beetje bij beetje nestelde de plaat zich in mijn hoofd. Geweldige nummers, harmonieën en beats. Brothersport is zeker wel een van de geniaalste afsluiters ooit.
Alles van AC is eigenijk een aanrader. Geweldig Ouvre!

Dit album blind gekocht na alle lovende recensies. Voor mij werkt dit niet. Ik moet erg veel moeite doen om de gezongen harmonieen uit de brei van geluid te halen. Sommige stukken zijn wel goed zoals My Girls, Summertime Clothes en Brother Sport. Hier hoor je de zang het duidelijkst en doet het soms denken aan the Beach Boys met electronica toegevoegd.
Op het merendeel van de nummers stoort de muur aan geluid echter te veel om van de melodieen te kunnen genieten.

Geluidsmuren zijn soms lastig te doorbreken. Ontdek deze albums in de trein, met een HQ hoofdtelefoon of dito oordoppen. Dat heeft mij geholpen en uiteindelijk ook m'n interesse gewekt voor 'Merriweather Post Pavilion'. Zeker niet die misselijkmakende albumhoes.

Sowieso is de trein de beste plek om een nieuw album van A tot Z te beluisteren, 't is maar dat u het weet. Er is tegenwoordig internet in de trein, dus je kan ook gaan 'whatsappen' met je vrienden, of je 'messages op MuMe gaan checken, maar waarom zou je? Laat je telefoon maar 'plingen', negeer de bellende corpsbal tegenover je, de stinkende puber naast je, en luister naar de intrigerende muziek van Animal Collective.

De gelaagdheid in “My girls” zullen we verderop het album nog vaker horen. En ja, het is samenhangend, als je er even doorheen prikt. En toch klinkt het geheel alsof het door een zeef is getrokken, een beetje lo-fi allemaal.
Wat hoor je eigenlijk? Zoveel lagen en effecten dat het voor het menselijk oor niet allemaal tegelijk te horen is. Dat houdt een nummer interessant, want je ontdekt telkens wat nieuws. En kennelijk werkt het volproppen van de liedjes voor velen. Leuk liedje verder, dit “My girls”. Ontleed ‘m maar eens…

… clap - beat- drums- galaxy geluid- jungle vogel- voetstappen in ondiep water - ratel - zang - echo zang - oe-hoe geluiden (ook zang)- additionele effecten…

Wat kan het menselijk oor tegelijk horen? Het kan soms knap vermoeiend worden. Zo ervaar ik het bijvoorbeeld halverwege ‘Summertime clothes’. Verder een niemendalletje want ik mis een pakkende melodie. De elektronische loops vind ik bovendien te kort, waardoor het snel vermoeiend wordt.

Het ritme op het begin van ‘Daily routine” kan ik niet volgen. Wat is dit? 5/4… maar dan? Geen flauw idee. Dat maakt het nummer interessant. Hier zit méér in dan wat ik nu kan vertellen, denk ik.

“Bluish”. De meest toegankelijke van allemaal en nog steeds mijn favoriet. Meteen verliefd na één keer luisteren. Zo moet het. De hele poespas van 10 lagen en 10 geluidseffecten in een lied frommelen slaat aan met zo’n schattig popnummertje. Eindelijk een pakkende, ietwat kazige, melodie, herkenbare teksten en de effecten staan in dienst van het liedje [bijv. na “Put on the dress that I like” en “Keep on your stockings for a while”]. Wie is er niet verliefd geweest? En hoe lang is verliefdheid houdbaar? Dat vraag ik me ook af bij dit liedje.

Wisselvallig. Regelmatig vermoeiend en irritant. Een enkel nummer om van te smullen. Minder vol, minder gefreak en meer melodie en dynamiek zijn welkom op een eventuele nieuwe release.