Joni Mitchell - Song to a Seagull (1968)

Prachtig debuut-album. Nog niet experimenteel, maar gewoon erg puur met gitaarbegeleiding.
Dit is ogen dicht en genieten (met ogen open trouwens ook ).

Dit is inderdaad een mooi album, hoofdtelefoon op en genieten.
Vandaag aardig wat albums van Joni Mitchell gekocht dus ik kan voorlopig weer vooruit.

Heel prettig debuut met sfeervolle folk liedjes over leven in de grote stad.

Nooit begrepen waarom dit niet als een klassieker gezien wordt. Haar stem heeft nooit zo mooi geklonken als op deze plaat (maar dat is puur mijn mening), en bijna elk nummer is ontzettend mooi. Enkele van de mooiste nummers zijn 'I Had A King', 'Night In The City' en 'Cactus Tree'. Geproduceerd door de enige echte David Crosby - het prachtige 'The Dawntreader' gaat trouwens ook over hem. Ook Stephen Stills is nog even te horen.

Gisteren nog eens opgezet, en alles blijft gewoon hangen. Er staat geen mindere track op, dus ik geef er 5 sterren voor. Komt heel dicht in de buurt van "Blue".

Ik vind deze ook erg goed, en wellicht inderdaad ondergewaardeerd. Ik zal hem binnenkort nog eens beluisteren en dan met een waardering komen.

Overigens heb ik ook een tijdje gedacht dat The Dawntreader over Crosby gaat, maar Joni Mitchell ontkent dat.

''Though some speculate that "The Dawntreader" is written for David Crosby, Mitchell has denied this.'' (Wikipedia)

Reken maar dat het ondergewaardeerd is als mensen hier niet op stemmen die het erg goed vinden. Iemand zich uitschrijft die 5 sterren geeft en mensen die het erg genietbaar vinden 3.5* geven. Uitstekend folk plaatje dit. Ik hou wel van het oude wat eenvoudigere werk van Mitchell. Clips (op youtube) van optredens die nog van voor dit album dateren zijn ook echt goud.

Night in the city heb ik grijsgedraaid, Marcie ook. Bij de rest van de nummers op de plaat is dat helaas niet het geval. Mooie hoes!

Gisteren een interview gelezen met David Crosby waarin uitvoerig ingegaan wordt op dit album. Crosby heeft zich erg ingespannen om Joni Mitchell in de spotlight te krijgen. Kennelijk wilde de platenfirma haar de 'folk-rock treatment' geven. Dat was niet de bedoeling, dus bood Crosby aan het album te produceren. Reprise blij, die dachten dat het dan precies de sound zou krijgen die ze zochten.

Crosby stelt dat het album beter had kunnen worden geproduceerd en zegt dat hij eigenlijk helemaal niet wist hoe hij moest produceren. Toch is hij er trots op dat hij Joni de kans heeft kunnen bieden om haar muziek op haar manier uit te brengen. Joni is de allergrootste, vindt hij.

Het is dan wel geen topproductie, maar ik hoor eigenlijk niet wat er zo aan scheelt? Ik snap wel waarom al die hippies zo onder de indruk van Joni waren. Op dit niveau speelde bijna niemand vanuit een singer-songwriterperspectief (nog steeds niet). Deze stijl hoorde je wel vaker, maar nooit zo creatief en sterk.

Afzonderlijk vind ik het steeds sterke nummers, prachtig gezongen ook, maar als geheel is het album me iets te eenzijdig om een meesterwerk te kunnen zijn. Desondanks wel raar, dat gemiddelde van 3,5*.

Naarmate ik dit album wat vaker had beluisterd werden de songs voor mij meer een eenheid. Later ging ik de songlyrics lezen, en toen ontdekte ik dat het een heus conceptalbum is. De muziek komt bij mij namelijk altijd eerst, vooral als die zo subtiel is als hier.
Ik vind het een album van grote schoonheid, dat ik echter niet al te vaak kan beluisteren, dan moet ik blijkbaar in de juiste stemming zijn. Ik weet niet wat David Crosby hier nog verder aan had moeten toevoegen qua productie, ik vind het prachtig sober en indringend van klank.
Ik mag hier nog aan toevoegen dat Joni hier prachtig zingt.
Verhoogd naar 4,5 *.

Mooi, maar ook nog een beetje conventioneel debuut van La Joni. Wel meteen duidelijk waar haar kracht ligt: fraaie composities en die stem. Die stem fladdert door en over de muziek als een nagtegaal in bloedvorm. Op naar 'Clouds'.

Geweldig debuut van de al even geweldige Joni Mitchell. Jammer dat ze dit album vaak vergeet waar het op haar compilatie albums aankomt. Haar beste werk maakte Joni duidelijk in het eerste decennium van haar carrière, toch focust de dame zelf zich liever op alles wat daarna, er heilig van overtuigd dat daar haar sterkste werk ligt.
Hoe dan ook, dit debuut is mooi, vooral op een herfstachtige zondagochtend. Alleen al een must-have vanwege het mooie I Had a King.

Wat een prachtige plaat. Knap hoe een plaat met zulke kleine en breekbare liedjes over de gehele lengte boeiend blijft.

Joni klinkt als een engel en de hoes is ook nog eens erg fraai. Dat ik haar zo eens op mijn leeftijd mag ontdekken. Fantastisch!

Ik heb zo een vermoeden dat ik deze en haar volgende twee platen haar beste platen vind. Blue vind ik okay, maar een zwik minder geslaagd. Voorlopig houd ik het even bij diex magistrale eerste platen van haar.

Op haar eerste LP is het nog de gitaar die centraal staat. Joni's begeleiding bij de songs is erg mooi,
kudos ook aan David Crosby om de productie op zich te nemen, zodat Joni bij de essentie kon blijven.
Alle songs zijn erg goed, maar Michael from Mountains, Night in the City,
Nathan La Franeer, The Pirate of Penance en Cactus Tree steken er voor mij boven uit.
Night in the City heeft zo een positieve energie en The Pirate of Penance heeft dan weer een zeer interessante vorm. Bij de andere drie songs komt de gitaar en de tekst samen het sterkst bij mij binnen
Het leuke aan deze plaat is, dat ik weet dat ik er nog niet klaar mee ben.
Er blijft nog altijd zo veel te (her)ontdekken.

Grappig detail is trouwens dat dit album officieel gewoon simpelweg Joni Mitchell heet, maar het de naam Song to a Seagull heeft gekregen doordat Joni deze titel in het zelf ontworpen artwork heeft gewerkt.

Die uitleg klopt niet helemaal. Het album hoorde meteen Songs of a Seagull te heten en heet officieel ook zo, maar het werd aanvankelijk ten onrechte Joni Mitchell genoemd omdat men bij de eerste persing niet had gelet op de woorden die door de vogels in de lucht gevormd worden en de hoes te krap had afgesneden, waardoor er letters wegvielen.

Da verhaal ken ik idd, maar toch was de oorspronkelijke bedoeling dat het album 'gewoon' Joni Mitchell zou heten.
Hoe dan ook, een mooi debuutalbum met als absoluut hoogtepunt (als je het mij vraagt) opener I Had a King. Wat heeft dat nummer mij door een aantal break-ups gesleept...

En op welke bron baseer je je voor die stelling?

Met name de boeken over en interviews met die ik heb gelezen.

The cover of the original release was cropped poorly, meaning that Mitchell’s painting, where the seagulls spell the album’s title, was incomplete. (bron: Discogs)

This album was originally released as Joni Mitchell because the LP album covers were printed incorrectly, cutting off part of the Song to a Seagull title (spelled out by birds in flight).
(bron: Wiki)

Je hebt helemaal Discogs en wiki winnen het van interviews met de vrouw zelf.

Er zijn geen prijzen mee te winnen Gert. Dit is inderdaad wat erover te lezen staat op Wiki en Discogs. Ben nog steeds benieuwd naar wat Joni Mitchell er zelf over gezegd zou hebben in de interviews en boeken die jij gelezen hebt. Wat de te krap afgesneden hoes er dan mee te maken heeft en waarom het album later toch Song of a Seagull is gaan heten. Ook vreemd dat het album op de officiële site als Song of a Seagull staat terwijl jij beweert dat het officieel Joni Mitchell heet. En nog vreemder dat Joni Mitchell in 1968 zelf zei dat haar nieuwe album Song to a Seagull ging heten.

Joni: My new album will be called "Song to a Seagull" and I've used that as continuity. I found that Song to a Seagull" is a summary of all the songs I've ever written. (bron)