Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady (1963)

Dank voor de tips mannen, ik heb ze genoteerd. Steely Dan ken ik trouwens al zeer goed, geweldige band is dat.

Zit ik net hier te vertellen dat jazz mij nooit zo weet te beroeren dat ik er 4,5* aan kwijt kan, word ik die avond volledig van mijn sokken geblazen door dit fenomenale album, veel meer dan ooit te voren. Heb er niet eens al te veel woorden voor. Er gebeurt zo ontzettend veel en álles wat er gebeurt is gewoon ronduit geniaal. Omhoog ermee dus.

Ik heb hetzelfde, ik merk steeds meer dat jazz niet echt mijn ding is (misschien zoek ik ook wel de verkeerde platen op). Maar dit album is daar wel een fikse uitzondering op. Echt een geweldig album.

Ik vind het album ook best grensoverschrijdend. Ik bedoel, ik hoor er zoveel meer in dan gewoonweg jazz. Geweldig sterk album!

niels ik denk dat jazz je wel gaat bekoren hoor. Misschien moet je de albums gewoon wat vaker een kans geven over een langere periode. Kijk naar dave zijn lijstje en misschien als je nog ´stevigere´ jazz wil, Is The Jazz Composer´s Orchestra een aanrader.

Ja, onze Niels wordt nog een jazzliefhebber, ik voel het!

Zoek jazz met een randje, Niels. Zoals deze plaat. Of probeer 'Bitches Brew' van Miles Davis eens. Of 'Astigmatic' van Komeda. Nu heb je wel meer dan genoeg tips gekregen, denk ik. Kan je wel een eindje mee voort.

'The Black Saint and the Sinner Lady'... Tja, met zo'n titel kom je al een eind, die spreekt tot de verbeelding, althans, toch tot de mijne. Bovendien is Mingus een meester in het componeren van muziek met een geweldige spanningsboog. Binnenkort misschien toch eens nader bespreken, deze plaat. En belonen met een hoge score, natuurlijk.

Volgens mij is Niels niet vies van een experiment hier en daar, maar of 't zo slim is om direct met deze te beginnen als hij nog een beetje moet wennen aan jazz? Of heb je (Niels) al meer jazz beluisterd, maar alleen 'je ding'/subgenres nog niet gevonden?

A Love Supreme en Blue Train van John Coltrane zijn volgens mij toch ook schitterende Jazz platen en niet zo'n moeilijke instappers, want ik ben absoluut geen Jazz kenner en toch vond ik ze beide vanaf de eerste luisterbeurt al schitterend. A Love Supreme staat zelfs in mijn top 10.

Verder kan ik je ook Pithecanthropus Erectus van Charles Mingus aanraden. Die vind ik persoonlijk nog beter dan deze.

Ik weet het niet zo goed. Ik heb al verschillende jazzalbums beluisterd, waarvan sommige me meer bevielen dan anderen me minder, maar die toch allemaal op een voldoende konden rekenen. Laat ik de boel niet overdrijven: tot nu toe vermaak ik me op zich best met jazz, maar ik heb, naast deze dan (en hoe ), nog geen jazzalbums ontdekt die me echt raken. En daar gaat het meer om: zolang ik 3,5'en uit kan delen is het allemaal prima, maar ik ben wel benieuwd 'what the fuzz is about', gezien het enthousiasme van users als Ataloona en korenbloem dit genre. Om dan maar gelijk in de haken op wat die laatste hierboven zegt: dikke kans inderdaad dat ik bepaalde albums nu nog niet goed op waarde kan schatten en dat dat mettertijd komt. Want ook bij dit album heeft het even geduurd voor het zo insloeg als het nu doet. Of het gebeurt niet. We zullen zien In elk geval ben ik stiekempjes een beetje op zoek naar de 'tweede the Black Saint and the Sinner Lady', want dat album staat zelfs niet eens meer zo ver van mijn top 10 af.

Ik ga Bitches Brew, die ik trouwens al maanden wil beluisteren, zeer binnenkort eens een luisterbeurt gunnen. Ook A Love Supreme ken ik maar half en wil ik nog wel eens goed gaan ontdekken. En het is natuurlijk ook niet gek om eens wat meer van Charles Mingus zelf op te snorren Jullie horen nog wel van me bij de jazzalbums

Niels ik weet het uit ervaring, wanneer jazz onder je huid zit, wil je nooit meer anders. Van de grote drie uit de jazzmuziek(Mingus, Coltrane, Davis) vind ik mingus eigenlijk nog de minste. Hij is niet zo spiritueel als coltrane en niet zo muzikaal doordacht als Davis. Dit album vind ik daarentegen wel een enorm meesterwerk.

Ik vind Davis (Miles) de minst spannende van de 3 die jij op noemt. Vooral het latere werk van Coltrane is erg goed. En mensen niels heeft Faust in zijn top 10. En juist de rustigere jazz albums is hij niet enthousiast over.

@ niels een 2e Black Saint ga je niet vinden. Want dit is een big band improvisatie en binnen de gehele muziek geschiedenis van oost naar west een zeer idiosyncratisch meesterwerk. Alleen a Love Supreme heeft een hogere jazz status.

Maar er zijn vodoende orkestrale jazzwerken te vinden enkele van mijn favorieten:

De Jazz Composers orchestra is ook een big band free jazz spectacel. Verder kun je dan misschien kijken naar Charlie Haden - liberation...., Escalator over The Hill (een bigband freejazz opera) en misschien dat Mingus zijn eigen Epitaph je ook kan bekoren.

Mag ik ook even promoten waar dhr Mingus een groot deel van zijn mosterd vandaan haalde? klik. Dank u.

Ik geef korenbloem gelijk, een tweede Black Saint is er gewoon niet. Gewoon even mijn lijstje afwerken Niels en uiteindelijk (niet te snel zijn met jazz) gaat het wel klikken tussen Niels en jazz.

Even voor alle duidelijkheid: met een 'tweede Black Saint' doel ik natuurlijk op het tweede jazzalbum dat mij zoveel doet als dat album. Niet dat het album hetzelfde klinkt

Dat dacht ik al. Vandaag trouwens gekocht, deze plaat. Ik ben er enorm blij mee!

Vandaag nog maar eens gedraaid: in mijn top 10 ermee.

Volgens mij zijn er nog wel meer groten in de jazz. Wat denk je bijvoorbeeld van Duke Ellington?

Eerder andersom als je 't mij vraagt. Mingus is veel meer een componist dan Davis.

Helemaal mee eens.

Ik ben het er ook mee eens. Dit monumentale album is daar toch het ultieme bewijs van?

Alhoewel ik van beiden erg weinig ken, ben ik het er ook volledig mee eens.

En anders raadpleeg de literatuur maar. Naast componeren had hij maar een andere grote bezigheid en dat was vrouwen. Ik heb een biografie over hem gelezen en dat was het ene bed uit en het andere in.

Ik betitelde Mingus, Davis en Coltrane als de grote drie op basis van hun populariteit hier op Mume. Als ik luister naar Charles Mingus dan komt zijn muziek vooral erg agressief en impulsief op mij over. Doordacht is, in verband met de geïmproviseerde natuur van jazz, niet de meest handige term. Toch durf ik wel te zeggen dat ik zowel Bitches Brew als Kind of Blue(modal jazz ) velen malen hoger aansla dan dit ,overigens voor de rest wel erg sterke, werkje. Davis was dan ook een geniale bandleider die voor elk album precies het juiste elftal samenstelde.

Kan zijn, Kind of Blue vind ik wat saai. Hoi jazzfanaten

Nog altijd heb ik niet één jazzalbum gevonden dat ook maar in de buurt van de schaduw van deze mag staan. Elke keer dat ik deze hoor sta ik weer met mijn handen in het hoor over zoveel genialiteit.

Zelfs niet A Love Supreme van John Coltrane, of Pithecantropus Erectus van Mingus?

Eerlijk gezegd hoor ik Kind of blue ook liever dan deze cd.

Deze al eens geprobeerd? Ook een overdonderende big band-opname.

De laatste tijd luister ik diverse jazz-albums en ik begin het genre steeds meer te waarderen. Het klinkt wel interessant en tegelijkertijd ook chill. The Black Saint and the Sinner Lady van Charles Mingus is blijkbaar een grote mijlpaal in de jazz-geschiedenis, gezien de hoge waardering hier en alle lof die het van de gerenommeerde muziekcritici krijgt. Echt gemakkelijk weg te luisteren is het echter niet. Ik heb nu het diverse malen opgezet en de plaat komt het best tot zijn recht als je er 'actief' naar luistert. Gewoon luisteren naar wat er gebeurt en je niet laten afleiden door iets anders. Beter kan ik het niet omschrijven.

Anyway, ook al is het soms bizar wat voor muzikale, geniale truken Charles Mingus uithaalt, het gaat me wel steeds meer aanspreken. Het vliegt soms echt alle kanten op, zeker op de laatste track: Prokofiev-achtige akkoordensequenties worden afgewisseld met zwierige melodieën. "Echt wtf is dit " dacht ik toen ik dat voor het eerst hoorde. Tof is het sowieso wel. Alleen zoals eerder gezegd, heel gemakkelijke kost is het niet. Op bepaalde momenten neigt dit ook naar ronduit lawaai. Mischien dat ik het bij latere luisterbeurten prettige herrie ga vinden en het nog meer ga waarderen, maar vooralsnog denk ik dat vier sterren een prima score is voor deze plaat.

De reïntegratie van Ward deel 12:

Al ben ik over het algemeen wel in voor het ontdekken van nieuwe genres, heb ik met jazz altijd een nogal stroeve relatie gehad. De hele esthetiek van het genre ligt me gewoon niet. Als ingrediënt om een gerecht op smaak te brengen ben ik er op zich niet vies van. Zo kan ik de muziek van Talk Talk, Tom Waits en Can, maar ook bijvoorbeeld de jazzy hiphop van Nujabes, goed waarderen. Pure onversneden jazz is echter niet aan mij besteed. De rustige variant vind ik vaak niet meer dan aardige achtergrondmuziek, terwijl wildere jazz mij vooral enorm op de zenuwen werkt.

Mijn verwachtingen waren dan ook niet enorm hoog gespannen toen ik deze tip ontving van Arrie in het kader van mijn recensie-topic (aanmeldingen blijven welkom). Tegelijkertijd vind ik het wel fijn om af en een toe een beetje uitgedaagd te worden, dus ben ik toch onbevooroordeeld aan deze plaat begonnen. Bij de eerste luisterbeurten ging het zoals ik van jazz gewend was totaal langs me heen. Na een paar luisterbeurten begon de plaat me echter zowaar te boeien. Waar die omslag vandaan komt is moeilijk te omschrijven, aangezien ik een totale leek ben als het op jazz aankomt. Een poging.

Wat me aanspreekt in dit album is dat het voor mij aan de ene kant heel klassiek aandoet, aan de andere kant heeft het album ook iets vuigs en zelfs licht subversiefs in zich. Het ene moment klinkt het zwierig, speels (het einde van Solo Dancer) en zelfs romantisch (het begin van Duet Solo Dancers), terwijl het bij andere momenten lekker vuig klinkt door de scheurende blazers. Charles Mingus laat zowel de dromerige verliefdheid als de zweterige seks horen (de flamencogitaren dragen hier ook een steentje aan bij). Zowel de ‘saint’ als de ‘sinner’ uit de titel zijn muzikaal terug te horen. Dit levert een zeer boeiend spanningsveld op.

The Black Saint and the Sinner Lady is te ruw om af te doen als achtergrondmuziek. De plaat heeft wel een soort coole ontspannenheid die bij jazz hoort, maar het album schuurt te veel om te verdwijnen naar de achtergrond. Gelukkig wordt het nergens te druk, iets waar ik me bij veel jazz aan stoor. Het album verzandt nergens in oeverloos gepiel of andere vormen van interessantdoenerij. Hierdoor moet ik concluderen dat dit het boeiendste staaltje jazz is dat ik tot nu toe heb beluisterd. Een echt hoge beoordeling blijft echter uit, doordat ik persoonlijk nog steeds een echte klik met het genre mis. Toch heeft het album de deur naar jazz voor mij op een klein kiertje gezet, afwachten of ik die deur ooit verder ga openen.

3,5*

Mooie recensie.

Voor mij ook één van de beste jazzplaten die ik tot nu toe gehoord heb. 6 jaar geleden ongeveer voor het eerst een aantal keer opgezet. Maar niet gestemd, omdat ik intuïtief aanvoelde dit nog niet proper te hebben ervaren. Het is indrukwekkend georchestreerd en mooi binnen een geheel (bevindt zich op een eigen planeet als het ware).