Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady (1963)

"I feel no need to explain any further the music herewith other than to say throw all other records of mine away...

..this is the first time the company i have recorded with set out to help me give you, my audience, a clear picture of my musical ideas..",

aldus Charles Mingus.

Zeer spannende cd, met verrassende wendingen. Als je jazz wilt gaan ontdekken raadt men je dit album niet snel aan om mee te beginnen. Het grappige is dat ik dus nog een groentje ben in deze muzieksoort, maar dat ik dit dus wel heel erg kan waarderen. Het is dus die spanning en opwinding die je duidelijk voelt bij dit album. Toegankelijk is het niet, maar het pakte mij wel onmiddelijk bij de strot, meer dan de meeste jazz die ik hoor en die ik dus totaal niet kan waarderen. Dit is pure sensatie !!! Het wijkt qua gevoel niet eens af van rauwe rock & roll (and I like it ).

Als Gustav Mahler +/- 60 jaar later geboren was had hij i.p.v. z'n zesde symfonie déze muziek gecomponeerd. Verrukkelijk geperverteerde jazz, de vellen hangen d'rbij. De antithese van John Coltane's A Love Supreme. Gimme more! :evil

Werkelijk geniaal. Ik kan hierop helemaal uit mijn plaat gaan. Samen met 'A love supreme' en 'Kind of blue' het absolute hoogtepunt van de jazzmuziek.

Vind je dat niet een beetje voorbarig?

Ik bedoel: er bestaat een heel berg jazz.

Hoezo voorbarig? Ik ken een hele berg jazz.

Sorry, P. Ik projecteer mijn gebrekkige jazzkennis alweer op een ander

Right on! Ik heb hier niks aan toe te voegen...

ehh, vind ik dan...

En waarschijnlijk 2.000.000 andere mensen op deze wereld.

Mooie schatting. Ik vind het altijd fascinerend hoe mensen dan kunnen beredeneren dat het er geen 1 miljoen zijn maar toch zeker 2, maar dat 3 toch iets teveel van het goede is.

Kijk jij begrijpt het.
Nee, ik denk dat dit album toch wel algemeen bekend staat als een van de beste jazzplaten ooit gemaakt.
En voor 'Kind of Blue' en 'A Love Supreme' geldt hezelfde.

Ja dat klopt denk ik wel. Wat dat betreft trapte ik eigenlijk maar een paar open deuren in.

Ben heel benieuwd naar dit album na het lezen van een enthousiast stukje in de Ruis van oktober. Eens kijken of ik 'm ergens op vinyl kan krijgen. Ik wil sowiezo weer eens wat "nieuwe" jazz platen inslaan dus dan is dit een mooi begin.

Een érg mooi begin.

[weet niet wat te zeggen mode]
Wat een fantstische plaat is dit, vandaag maar eens origineel gekocht, nadat ie al een tijdje in de hogere regionen van mijn stemmenlijst stond.... Lekker ontspannend, maar niet de standaard relaxte jazz-sound die ik wel eens hoor...

Ik weet gewoon niet hoe ik dit nou op papier kan zetten maar dit is gewoon zo anders dan al het andere wat ik ken (op een paar aangrenzende jazz-plaatjes na), dat het niet te vergelijken is...

Als ik Group Dancers hoor wil ik dat de rest van de dag ook horen, zo har dpakt het me vast, dat heerlijke gitaartje daarin.. te mooi gewoon.
En dat gitaartje in het 4e nummer... nog mooier
[/weet niet wat te zeggen mode]


Gewoon luisteren dus

Mingus: nog steeds mijn favoriete jazz-artiest......

Zo ongelooflijk knap wat de man allemaal gemaakt heeft. Ik denk ook wel dat dit een veel groter publiek kan bereiken op deze site die verder niets met jazz op hebben.

Dus, veel groter publiek op deze site dat verder niets met jazz op heeft: aan de slag!

Dat klinkt alsof ze hun hele huis moeten gaan boenen: klinkt niet echt stimulerend haas

Na 1 luisterbeurt moet ik er nog wel even aan wennen denk ik.

Duidelijk iets wat je wat meer tijd moet geven dan de gemiddelde plaat.

Die eerste track is in ieder geval goed beluisterd door Tom Barman lijkt het. .

Briljante plaat, niets op aan te merken. Deze ga ik nog heel vaak luisteren!

Eh ja daar ben ik dan

Een paar keer heb ik deze nu geluisterd, en met stemmen wacht ik nog even want het kan nog behoorlijk alle kanten op. Wel is mijn indruk bij deze een stuk beter dan die van de andere twee 'grote' jazzcd's die eerder zijn genoemd hier van Miles Davis en John Coltrane. Die vond ik niet meer dan redelijk, en zeker voor de status viel het me wat tegen en heb ik vervolgens een tijdje geen jazz geprobeerd (als dat al de top moest zijn, zou ik de rest vast ook niks vinden).
Toen toch maar eens deze geprobeerd, en dit vind ik dan wel weer erg aangenaam.

Ik ben me pas sinds een jaar in de muziekstijl aan het verdiepen, waar ik het grootste gedeelte van m'n leven een hartgrondige hekel aan heb gehad. Het klonk allemaal te moeilijk en te geforceerd, zodat ik er een decennium terug mijn rug naartoe keerde. Vooralsnog gaat het ook nog niet echt met grote stappen (verder dan een plaatje of 10 ben ik nog niet gekomen).

Uiteraard waren daar eerst de 2 grote namen: Davis en Coltrane met hun "blauwe" platen. En dan nu het meesterwerk van Mingus, waarbij eerstgenoemden en zeker Kind of Blue wat bleekjes afsteken.

Het lijkt er op dat ik binnen de 10 platen al dé jazz-plaat heb ontdekt. Wat een geweldige veelzijdigheid, originaliteit, intensiteit, frivoliteit en genialiteit is hier te horen. Eigenlijk precies de zaken waar ik vroeger, toen ik voornamelijk "verse-chorus-verse"muziek luisterde, zo'n hekel aan had. Wat 10 jaar terug als geforceerde moeilijkdoenerij op mij was overgekomen, klinkt nu in hoge mate ongebonden en bevrijdend.

Er blijft mij na een dozijn luisterbeurten niets anders over dan alle 5 sterren uit de kast te trekken voor dit juweel.

Precies!! Frivoliteit is echt het goede woord voor een groot deel van de plaat, en dan wel heel subtiel uitgevoerd.

Hehe, die was ik nog vergeten: subtiliteit.

Ik heb totaal geen verstand van jazz. Ik luisterde voor ik deze CD kende echt nooit naar jazz, vooral omdat ik de jazz die mijn ouders zo af en toe draaien totaal niet boeiend vond. Kreeg dan ook vaak dingen te horen in de trant van: "Jij weet niet wat goede muziek is". Ik was er ook van overtuigd dat jazz totaal niet aan mij besteed was, totdat ik deze CD hoorde.

Dit klinkt zo ongelooflijk anders dan die saaie bende jazz-compilaties die ze hier in huis beneden wel eens opzetten met de argumentatie 'omdat dit echte muziek is'. Niks echte muziek, Charles Mingus, dát is pas echte muziek. Ontzettend spannende composities die geen moment vervelen. Gewoon 40 minuten lang genieten van de veelzijdigheid, originaliteit, intensiteit, frivoliteit, genialiteit en subtiliteit (bedankt hammerhead voor deze geweldig kloppende omschrijving) die deze muziek te bieden heeft.

Heb inmiddels al een keertje of 10 aangegeven dat The Black Saint and the Sinner Lady ontzettend veel beter is dan die saaie jazz van m'n ouders, zelfs aangeboden een cd'tje te branden, maar de rollen zijn hier in huis omgekeerd en het zijn de ouders die hier lopen te rebelleren. Ze willen er niets van weten en zweren bij hun eigen hoogstaande, oersaaie jazz

Ik kan alleen zeggen dat ik blij ben dat ik door The Scientist deze plaat ontdekt heb en dat ik heb ingezien hoe fantastisch jazz kan zijn En laat m'n ouders lekker het heen en weer krijgen

Bij deze wordt The Black Saint and the Sinner Lady door mij van 4,5 naar 5 verhoogd.

Beste handsome_devil,

Je zegt dat je geen verstand hebt van jazz maar je hebt er zeker een gevoel voor! Welkom bij de club zou ik bijna zeggen.
Je wordt op een aangename manier "knock-out" geslagen en dat is wat telt! Veel plezier met het luisteren naar deze beauty en veel plezier met je ontdekkingstocht, die jazz heet.

Ik heb ooit op een blauwe maandag 3 Jazz albums geprobeerd Miles Davis -Kind of blue (Vond ik erg lekker) John Coltrane -A love superme vond ik niks bijzonders & dit vresenlijke gedoe wat ze nog muziek noemen ook wordt er agressief van bluh.

Deze plaat boeide me niet echt veel maar ontspannend was het wel op die late zaterdagnacht. Toch daarvoor 3,5*, misschien krijg ik in de loop van de jaren meer jazz-gevoel alhoewel jazz niet echt in mijn lijstje van ''most wanted'' staat .

Misschien ligt het toch meer aan jou dan aan de muziek. Ga de gemiddelden maar eens bekijken.

OP je teentjes getrapt? Blijf erbij dat het alleen maar vervelende geluidjes zijn die veel te traag gaan plus opeens van ritme verwisselen bluh bluh bluh.