Nick Cave & The Bad Seeds - Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus (2004)

Oké: doe ik 't met mijn ogen dicht!

Een blinde recensie dan ook aub

Wat een bij vlagen geniale plaat Luigi! (Eigenlijk letterlijk en figuurlijk platen). Met een paar ontroerend mooie songs. En dan ook nog dat gospelkoor erbij. Wow!

Glad you like it

Ik ben hier niet echt kapot van, hoogtepunten heb ik helaas niet kunnen ontdekken maar ja... zo verschillen smaken nietwaar (?)

Tuurlijk.... en laat ik dit nu een super (en dan ook nog voor Nick, die bijna altijd een 4.5 verdient! ) album vinden !!!! Net verhoogd naar 5
Ik zeg altijd voor de grap dat iedereen recht heeft op zijn eigen afwijking. Tja....
Heerlijk en meer mijn ding dan bv. 'the boatman's call'

Ik heb nick cave een beetje laat ontdekt..
Ik kende nummers als red right hand en loverman (en vond die ook erg goed) maar heb mij verder nooit in zijn oeuvre verdiept. Daar kwam verandering in door zijn twee prachtige albums, push the sky away en skeleton tree ( De laatste heeft een mooie plek in mijn top 10).

Nu ben ik dan toch eindelijk begonnen aan zijn andere werk, en het duurt nog wel even voordat ik verder kan, want ik blijf ontzettend hangen bij dit album. Wat een geweldige plaat is dit! Er staan voor mij geen fillers op, alles is ijzer sterk. Muzikaal is het prachtig ingekleurd en nick cave zijn stem en teksten tillen het geheel naar een nog hoger niveau.

Het is erg moeilijk om een favoriet nummer er uit te pikken, maar nu zijn dat messiah ward, oh children en easy money.

Na een aantal weken non stop te hebben gedraaid, is deze plaat uitgegroeid tot 1 van de beste die ik ooit gehoord heb. Wat een magistraal album is dit.

Ik had dylan altijd ontzettend hoog in het vaandel, als het aankwam op tekstueel gebied, maar potverdikkie die cave kan er ook wat van. De man schud op dit album de ene na de andere prachtige melodie/tekst uit zijn mouw. Easy money is voor mij de echte parel van het album, met de rest daar direct achter. Alles klopt aan dit album.

Ik had al de volle mep gegeven en die blijft keivast staan.

Als je dit ook zo goed vindt aminam19 - zie dat ie in je top 10 staat ? - dan is The Abbatoir Blues Tour misschien iets om aan te schaffen ... echt geweldig om ze live (2 dvd's en 2 cd's) te zien !!!!
Een vriend en ook mijn zoon konden Cave niet waarderen totdat ik ze stukken prachtige muziek van deze dvd's liet zien.
O Children.... wat een afsluiter hè ☺️

Thanks voor de tip!☺ De plaat is inderdaad vrij vlot mijn top 10 in gevlogen, en zal daar nog wel plekjes stijgen! ik was van plan om mij nog verder te gaan verdiepen in het cave oeuvre, maar blijf voorlopig nog wel even in de
Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus sfeer hangen. Dan is de live cd/dvd een mooie volgende stap!☺
Ik ga er vanavond is even goed voor zitten.

O children is inderdaad de gedroomde afsluiter van dit album!

Dank voor de tip HansVon!

Cd 2 is van 1 van zijn beste voor mij

Het tweede deel van dit album is zo sterk. Nick Cave is geniaal!

Nick Cave & The Bad Seeds, opgericht in 1983, is een iconische Australische rockband die bekend staat om hun veelzijdige en emotioneel geladen muziek. Onder leiding van de charismatische Nick Cave heeft de band een indrukwekkende discografie opgebouwd, variërend van rauwe post-punk tot melancholische ballades. Hun muziek combineert poëtische teksten met complexe muzikale arrangementen, waardoor ze een unieke plek in de muziekgeschiedenis hebben veroverd.

Neem bijvoorbeeld hun album "Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus" uit 2004. Dit dubbelalbum vertegenwoordigt twee contrasterende, maar complementaire zijden van de band. De eerste helft, "Abattoir Blues," is energiek en rauw, met krachtige gitaarlijnen en intense vocale prestaties van Cave. Het openingsnummer "Get Ready for Love" grijpt je meteen vast met zijn explosieve energie en gospeldeuntjes. Die intensiteit blijft door het hele album voelbaar.

Dan heb je de tweede helft, "The Lyre of Orpheus," die een meer introspectieve en melodieuze kant van de band laat zien. De nummers hier zijn subtieler, met meer nadruk op piano en akoestische instrumenten. Cave's lyrische vertelstijl komt hier volledig tot zijn recht, waarbij hij mythologie en persoonlijke reflecties verweeft tot een rijk tapijt van geluid.

Het nummer "Cannibal's Hymn" is bijvoorbeeld melancholisch en atmosferisch, en verkent de destructieve kanten van een diepe relatie. De introspectieve teksten en de verleidelijke melodieën creëren een bijna hypnotiserende sfeer. Daarentegen heeft "Hiding All Away" een onheilspellend en meeslepend geluid, beschrijvend een gevoel van vermijding en onvindbaarheid, met een emotionele diepgang die je raakt.

En dan komt "There She Goes, My Beautiful World," een opzwepend en krachtig nummer dat de menselijke drang om grootse dingen te bereiken viert. Dit liedje bruist van energie en inspiratie. "Nature Boy" biedt een dynamische en opbeurende luisterervaring, terwijl het thema's van groei en zelfontdekking op een ontspannen manier verkent.

Het titelnummer "Abattoir Blues" duikt in donkere en introspectieve thema's zoals verlies en verraad. De kracht van dit nummer ligt in de meeslepende melodieën en de diepe emotionele resonantie. "Let the Bells Ring" is somber en krachtig, een eerbetoon aan de doden dat doordrenkt is van verlies en herinnering.

De tweede helft van het album bevat parels zoals "The Lyre of Orpheus," die plechtig en zelfverzekerd aanvoelt, met een tragisch maar humoristisch tintje dat de mythen verbeeldt. "Breathless" is licht en speels, een viering van de liefde en de natuur die een levendige en opgewekte sfeer oproept. "Babe, You Turn Me On" is expressief en intiem, met een overtuigende weergave van hevige verliefdheid.

"Easy Money" is aarzelend en kwetsbaar, een reflectie op hebzucht en persoonlijke emoties die je niet onberoerd laat. "Supernaturally" biedt een uitbundige en gedreven ervaring, met thema's van mysterie en bovennatuurlijke verschijnselen die het spannend maken. "Spell" is weemoedig en sereen, poëtisch in zijn introspectieve en contemplatieve benadering. "Carry Me" is opgewekt en blij, een meeslepende meezinger met een mooi koor dat het thema van strijd en verlangen viert. Tot slot, "O Children" dat het album afsluit met een emotionele en spirituele gospel, een strijd tussen hoop en wanhoop die diep raakt.

Wat dit album voor mij zo bijzonder maakt, is de manier waarop het de diversiteit van Nick Cave & The Bad Seeds toont. Van de ruwe, ongepolijste energie van "Abattoir Blues" tot de meer delicate en poëtische sfeer van "The Lyre of Orpheus," het is duidelijk dat de band niet bang is om te experimenteren en zichzelf opnieuw uit te vinden.

Deze balans tussen kracht en subtiliteit, gecombineerd met Cave's ongeëvenaarde tekstuele vaardigheden, maakt dit tot een prachtig album. Bovendien is de productie van het album subliem. Elk nummer is zorgvuldig samengesteld, met een helderheid en diepte die de emotionele lading van de muziek versterkt. De bijdragen van de bandleden, van de donderende drums van Jim Sclavunos tot de sfeervolle toetsen van Warren Ellis, voegen allemaal een unieke laag toe aan de sonische ervaring.

In conclusie, "Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus" is een album dat zowel de ziel als de geest aanspreekt. Het is een bewijs van het talent en de creatieve visie van Nick Cave & The Bad Seeds, en een must-have voor elke liefhebber van diepgaande, emotioneel geladen muziek.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Deze ook onsterfelijk goed en een hoogtepunt natuurlijk.

Ging de CD kopen bij een bekende platenzaak hier in Brabant want hij was heel goedkoop maar zes euro ofzo dus ik zeg tegen die man achter de toonbank zo die is goedkoop weet je wat ie zei?

Niks.

Geen idee waarom ie nou zo goedkoop was toen.

Maar die platenzaak bestaat nog wel gelukkig.

En hij staat er ook nog steeds.

Respect daarvoor.

Live in Amsterdam
O Children

Ik vind bijna al zijn platen prachtig.
Maar deze is toch wel zijn allermooiste....soms met tranen in m'n ogen...