Queensrÿche - Rage for Order (1986)

In 1986 was ik zeventien jaar en ik woonde nog thuis, het was mijn voorlaatste jaar Latijn-Grieks in het college van Oostende, de zomervakantie kwam eraan en ik had twee herexamens aan mijn been: Scheikunde en Fysica. Ik had nog een prioriteit in die zomer want het tweede album van Queensrÿche kwam eraan...

Bij het vastpakken was het geïntrigeerd kijken naar de raadselachtige hoes, de achterzijde stond me toen veel minder aan met de reactie: “WTF hebben de stylisten en kappers van EMI uitgespookt?” Flatterend vond ik het niet voor een Metal groep, het EMI geld opende een aantal deuren, goeie en slechte. Achter de verpakking zat gelukkig een inhoud van een veel hogere orde en Queensrÿche oversteeg toen al het Metal genre.

Het zal wel want samen met Operation: Mindcrime uit 1988 staan er twee albums van Queensrÿche in mijn Top Tien en toch staat deze een trapje hoger: omwille van de inventiviteit in de nummers die vaak magisch tegendraadse momenten kennen, omwille van een ontketende en expressieve zanger die loepzuiver de hoogste regionen blijft halen, omwille van hun ambitieuze bereidheid tot het nemen van risico's die niet altijd 100% slagen (de Dalbello cover Gonna Get Close to You blijft taai), hun experimenteerdrang dat op dit album culmineert in schitterende nummers maar dat niet voor iedereen is weggelegd.

En dan heb je het geluid dat mij na al die jaren sprakeloos achterlaat, misschien tamelijk kil en theatraal in het begin en toch hoor je heel veel details met een hoofdtelefoon op. Dat is de verdienste van producer Neil Kernon, ongetwijfeld met dank aan een ruim budget. Dat quasi perfect geluid geeft een nog grotere boost aan deze verzameling opmerkelijke songs dat als geheel haast onovertroffen blijft bij Queensrÿche. Straffe uitspraak is het misschien maar na de eerste drie nummers is het al naar adem happen, verdere mokerslagen volgen met nog twee hoogtepunten voor mij: London met zijn waanzinnig mooie gitaarsolo's en de ballad I Will Remember, inderdaad een ballad godbetert. Je kunt niet alle nummers aanduiden als hoogtepunt en mag ik ook eens een speciale vermelding doen voor drummer Scott Rockenfield?

Of dit album nu de beste is van Queensrÿche of niet, daarover zul je nooit een consensus bereiken onder de vele fans, ook al omdat hun onderlinge albums zo verschillen in opzet en geluid, dus begin er maar aan. Het is wel één van de twee Queensrÿche albums die ik nog eens op cd heb gekocht samen met Operation: Mindcrime, want de vinnylekes dragen hun sporen van onzorgvuldig gebruik en talloze draaibeurten. Toch leg ik de cd niet zo vaak op, nostalgisch én periodisch irrationeel ben ik dus. Wat doe je eraan?

Ik beleef hetzelfde gevoel als Sir Spemalot en usurper, ook ik ken dit album al vanaf de release en ook ik verbaas me er steeds weer over hoe donders goed dit is! Het is altijd een beetje ondergesneeuwd geweest onder OM. De hoes deed ook geen goed in die tijd, een dracht die doet vermoeden dat er een andere koers gevaren zou gaan worden. Achteraf terugkijkend viel dat nog erg mee en blijkt de plaat een prima tussestop tussen The warning en OM. De cover GGCTY had wat mij betreft niet gehoeven en tijdens het beluistren valt me op dat ik een aantal nummers helemaal niet meer ken, tenminste niet bij de titel. Staat het desbetrefende (Surgical Strike) op bleer ik zo weer mee. De productie van Neil Kernon is inderdaad loepzuiver en verhoogt het luister genot. Prachtplaat van een (toen) prachtband. The Killing Words en London als persoonlijke favorieten omdat iedereen de eerste drie sowieso geweldig vindt!

Heerlijke sfeer natuurlijk. Een beetje schizofreen zelfs met enerzijds romantisch aandoende vampierenverhalen van Walk In The Shadows, Dream in infrared, The Whisper en London en anderzijds de Orwell/Blade Runner taferelen die in de vorm van Surgical Strike, Chemical Youth, Neue Regel en Screaming In Digital een soort mini-opera lijken te vormen.

Het meest schizofrene ding is wel het afsluitende I Will Remember. Een lieflijke, romantische ballade waarin de privacyschendende gluursatellieten bezongen worden.

En dan die vampierenlooks van de poserende bandleden in de schouwburg er nog bij opgeteld. Rage For Order is zonder meer een 'weird' maar wel een heel fraai album.

Het zal 2001 of 2002 geweest zijn dat ik voor het eerst met Queensrÿche in aanraking kwam door dit album. Ik en wat vrienden van middelbare school hadden net Iron Maiden ontdekt en onderzochten wat andere dingen. Ik kocht een Manowar of Blind Guardian cd en een vriend werd dit album aangeraden door zijn oudere zus. We vonden het allebei als een softere Iron Maiden klinken en gaven er verder weinig aandacht aan. Uiteindelijk heb ik het album overgenomen en is mijn liefde voor de band vanaf dat moment verder gegroeid. In de tussentijd vind ik het ook op gelijke hoogten staan met mijn favoriete Maiden-albums.

Rage For Order klinkt nog steeds als een vreemd album. Een kille scifi-sfeer van een post-apocalyptische wereld waar machines alles hebben overgenomen en de teruggetrokken mensheid vanuit de ruïnes de vervlogen levens herdenkt. Of mistige begraafplaatsen met tochtige kerken en de schimmige wezens die zich daarin ophouden. Het album is gotisch en mechanisch, romantisch en toch kil. En potverdrie als Geoff Tate daar niet voor meer dan de helft verantwoordelijk voor is. De passie op Neue Regel, de naargeestigheid op Gonna Get Close To You, de melancholie op I Will Remember: pure klasse! Maar goed, het dubbele gitaarwerk van Wilton/DeGarmo, de mechanisch pompende bas van Jackson en Rockenfield's stampende oorlogsdrums zijn allemaal werkelijk magistraal te noemen. De productie helpt nu ook eindelijk goed mee. De ritmesectie galmt en geeft punch, de gitaren scheuren en de solo's dwarrelen. Een product van zijn tijd, maar het klinkt nog steeds zo fris.

Favorieten noemen is moeilijk, al is het voor mij wel duidelijk dat het magistrale Screaming In Digital een top 10 QR-lied. Ook het afsluitende I Will Remember herbergt pure schoonheid. Lang heb ik dit gezien als een romantisch nummer, maar in de tussentijd is het duidelijk dat de 'glowing star' de satelliet is die ons allemaal in de gaten houdt. De akoestische gitaarsolo en Tate's wegstervende zanglijnen sluiten een van de beste (prog-)metalalbums ooit voor me af. Verdomd wat maakte deze band toen spannende muziek!

Tussenstand:
1. Rage For Order
2. Queensrÿche (ep)
3. The Warning

Dit album kende ik dus eigenlijk niet. Ik wist wel dat het bestond en had het zelfs in de kast staan, maar ik dacht dat Queensryche altijd meer bekend stond om Operation Mindcrime en Empire. Ik begin langzaam toch te denken dat als je de kwaliteiten van de band wilt horen, dat je dan toch echt bij dit album moet zijn. Vanaf het eerste nummer ligt de lat hoog. Daardoor zijn er geen uitschieters, maar ieder nummer heeft echt zijn kwaliteiten. De klasse van de band komt hier echt tot zijn recht. Geen simpele liedjes, maar geweldige epossen met rijke orchestraties. De heren hebben zich hier echt uitgesloofd en het resultaat is er dan ook naar. De sfeer is vaak wat gothic/romantisch en andere keren vrij naargeestig. Dit album weet me echt te overtuigen. Voor nu 4,5*, maar dat zal misschien nog wel stijgen.


Tussenstand:
1. Rage For Order
2. Queensryche EP
3. The Warning

De beste van de heren, in ieder geval voor mij. Veel power, uitgebalanceerde nummers en een uitstekende ritmesectie. Wat mij nog verder opvalt, de productie bevalt mij ook prima, hier en daar wat typische jaren 80 galm op de stem van Tate maar dat vormt geen probleem. Walk in the Shadows, I Dream in Infra Red vormen ook direct de beste songs zonder daarmee andere nummers te kort te doen. Van de uithalen van Tate moet je houden, voor mij is het af en toe net teveel van het goede maar hij zingt zuiver en krachtig. Afsluiter I Will Remember vormt een passend einde van een band die zijn hoogtepunt kende in de jaren 80. Tevens een plaat waarmee de band zich onderscheidde van veel andere bands in het metal genre; een zanger met een grote range en zuiver bereik, inventieve nummers, bij tijd en wijle tegendraads en verder kijkend dan de veelal conventionele benadering die veel andere bands hanteerden midden jaren 80 in het metal genre.

Maar een half puntje hoger dan Dedicated to Chaos? Dat kan toch niet waar zijn?

Oeps, Dedicated to Chaos per ongeluk een halfje teveel gegeven, ik wilde het plaatje met een voldoende beoordelen, maar zie inderdaad dat ik het album een te hoge waardering heb gegeven.

Door mijn 1986 marathon heb ik deze weer eens een paar keer geluisterd. Wat een geniaal album is dit, ik weet nog dat ik na school met knikkende knieën naar de platenzaak fietste, goud!

Inderdaad geweldig album.
Eigenlijk gelijk nadat het in onze platenzaak kwam aangeschaft.
na jaren heel veel lp's weer verkocht maar deze mag echt niet weg.
Wat een topalbum.
Hij draait tegenwoordig weer regelmatig rond bij mijn zoon boven.
Ook hij vindt dit echt topband.
En niet opgedrongen want hij lijstert naar van alles op topniveau tot aan Johnny Cash aan toe.

Ik moest…toen deze elpee uitkwam begin jaren 80 wel even wennen aan de grote fotoos van de leden op de achterkant. Enigszins geschokt keek naar de getoupeerde haren en glitterkleding…hmmm het was, voor mij, niet een echte stoere en heavy uitstraling.
Maar pfft, na de eerste tonen al sloeg mijn verbazing om in waardering. Wat een ongelooflijke vette en volle sound. Goede productie en enorme sterke nummers. Wat een een wereldplaat, solo’s, zang, en drumwerk….
Nu zo’n 36 jaar later moet ik eigenlijk bekennen dat het veel meer met mij gedaan heeft. En deze lp misschien wel een van de belangrijkste, zonder de belangrijkste, van mijn jeugd is geweest. Deze heeft mij gevormd, heeft leren waarderen hoe mooi rock, en muziek over het algemeen, ook kan zijn. Meegezongen, meegebruld en headbangend op m’ n kamertje. (Vandaar ook dat flarden van “London” “Gonna get close to you” en “I ream in infrared” nog steeds zo nu en dan door mijn hoofd flitsen.) Misschien is deze nog wel beter dan het alom geprezen Operation mindcrime. Waarom… nou omdat ik in “Surgical strike” eigenlijk ook stukjes van “The needle lies “ hoor. Deze hele cd met gemak en muzikaal gekoppeld kan worden aan “Mindcrime”. Alleen is dit het prille begin. En daardoor klinkt het verser, jonger, origineler, frisser, vetter… ik weet het niet. Een gevoel kun je niet altijd uitleggen, en moet je dan ook maar niet verder proberen… Gewoon press play, volume hoog en GENIETEN!!!!

Een kleine verbetering, deze opvolger. Ik betrapte mezelf op meezingen, dat was mij bij het debuut niet overkomen. Tate is ook iets beter in vorm.

1. Rage for Order
2. The Warning

ik ga toch voor deze top3:

1. Operation Mindcrime
2. Rage for Order
3. The Warning

Ik ben benieuwd hoe Geoff Tate het vanavond vanaf brengt om dit geweldige album te vertolken. Dit album blijf toch mijn favoriet hoe geweldig de andere twee genoemde albums ook zijn.

Ik sta al in de startblokken. Dit album + Empire en Last Time in Paris en Take Hold als toegift en af toe ook Queen of the Reich.

moest helaas mijn bardienst afzeggen door een gescheurde dijbeenspier. Balen....

Allereerst beterschap, Tate en zijn band waren goed op dreef, althans, het klonk als een klok.

dank je! ben nu 8 weken ruim onderweg en het gaat nog enkele weken duren. Hoop op 3 mei bij Michael Schenker er weer te staan....

Na het concert van Geoff Tate (met superstrakke band) afgelopen dinsdag dit album op nr. 1 in mijn top 10 gezet. Was altijd al 1 van mijn favorieten, maar wat een fenomenaal album is dit, nog steeds!

Waanzinnige plaat van Queensryche. Zo moet majestueuze metal klinken. Prachtige sound, briljante songs. Enige kanttekening die ik moet maken is dat kant B niet volledig hetzelfde niveau haalt mede door de iets te conceptuele inhoud van de songs. Toch een wereldplaat. 4 sterren

O o o, wat is en blijft ie mooi. Tijdje niet gehoord en het valt me op hoezeer ik altijd gericht was op bepaalde (vooral zang- en gitaar)partijen, nu vallen me ineens andere stukjes ook op, van gitaarriedeltjes tot drumwerk (dat grotendeels uitstekend is, maar soms ook niet meer dan functioneel).
Baspartijen komen bij mij vaak het laatst aan de beurt, als de bassist tenminste niet erg brutaal is (zoals hier). De gitaren moeten de spotlights delen met de keys (gespeeld door producer Neil Kernon en Geoff Tate), maar het totaalplaatje is gewoon magnifiek, ook al word ik soms door een teveel aan inzicht in muziek (maken) strenger in beoordelen. Toch blijft hier voorlopig de volle mep staan.

Discogs: Programmed By [Emulator Computer Programming] – Bradley Doyle. Wat dit precies inhoudt, weet ik niet. Speciale keyboard-achtige effectjes? Iemand?

Ooit heeft Neil Kernon dit over de opnames gezegd: "I think it was either a DX7, or possibly another Yamaha digital synth, which was sort of a DX7 rack, with numerous modules that you could stack sounds etc. We also had other synths in addition to the Emulator 2, so it's also possible that any voices were added on another track. I don't remember doing much MIDI stacking on RfO".

Ik denk dat Bradley Doyle alle sources met elkaar verbond. Maar ik ben een leek, wellicht dat ik er naast zit.

Daar weet ik dus ook bar weinig van, Von Helsing, maar bedankt voor de poging.
Ze hebben in elk geval flink geknutseld aan de mooie sound(s), en met succes.

Ik zou het ook niet precies weten. Er is zoveel te horen aan geluidjes, effectjes en loopjes dat ik me voor kan stellen dat het gewone toetsenwerk iets te boven gaat.

Toch vind ik het wel grappig om in interviews uit 87 te lezen dat er door de band zeer geklaagd werd over het tegenvallende succes. Rage For Order was kennelijk net wat te apart om door het metalpubliek opgevroten te worden. Daar kijken we tegenwoordig in zijn algemeenheid heel anders op terug. Ik moest zelf ook wel wennen aan de plaat toen ik hem, ik denk begin jaren 90, voor het eerst hoorde.

En dan vielen er ook nog velen over het nieuw aangemeten imago qua kapsel en make-up, toch?
Kon toch echt niet binnen bepaalde kringen... ZAP!

Ik was wel meteen verkocht, qua muziek dan, imago maakte me weinig uit - zelf ging ik al als hair metal dude verkleed naar het eindfeest van de lagere school (dat was ruim voor dit album uitkwam). Zonder make-up, dat dan weer wel / niet.

Ik was van hardrock en metal gaan houden vanwege de hoge tempo's en scheurende riffs. Daar koos ik niet zozeer voor, dat overkwam me. Iets wat je instinctief raakt. Vanaf 1980 ontdekte ik dat bands geleidelijk steeds sneller gingen spelen: van de dubbele basdrums van Saxon naar Faster than the Speed of Light van Raven en Jaguar en vervolgens Kill 'em All oftewel speed- en thrashmetal.

Des te verrassender was Queensrÿche, waar het niet om snelheid en heftige riffs ging, maar om een bedachtzaam soort metal. Dit met verhalende teksten over een nabije toekomst waarin we de nodige onderdrukking gaan meemaken.
The Warning was al sterk en Rage for Order betekende een verrijking van dat geluid. Met name gitaren en drums luider in de mix en meer ruimte voor toetsen, die desondanks een bijrol blijven spelen. Een album zonder snelle composities, al is een enkel nummer (Surgical Strike) deels uptempo. Nee, Queensrÿche biedt vooral mid- en laagtempo. Waar ik van nature niet van langzame ballades houd, lukte het deze groep om mij wederom bij de lurven te grijpen.

De Britse producer Neil Kernon kende ik als een aor-producer, of op z'n stevigst hardrock. Heb hem eens gekoekeld, het blijkt dat hij ook de nodige kwaliteitspop produceerde of mixte, zoals Hall & Oates en Laurie Anderson. Zijn naam zag ik voor het eerst bij Unleashed in the East (1979) van Judas Priest waar hij technicus was. Als producer viel hij mij voor het eerst op bij Drastic Measures (1983) van Kansas en in datzelfde jaar was hij succesvol met de powerpop van The Romantics, waarna ik in 1985 zijn naam las bij albums van Michael Bolton en Dokken. Met dit soort referenties de geschikte man om de gelaagde muziek van Queensrÿche naar een hoger plan te brengen.
Ik ken één andere producer met een dergelijke staat van dienst: Ron Nevison. In 1987 produceerde hij Bad Animals van Heart en qua zowel productie (drumgeluiden en spel van Denny Carmassi en Rockenfield), als de kracht van de langzame nummers, als imago (kleding, kapsels) vond ik Queensrÿche lijken op de groep van de dames Wilson, bovendien afkomstig uit dezelfde regio. Nu ik Bad Animals vorige week weer eens draaide valt me bij Rage for Order wederom op dat geluid en sfeer verwant zijn.

In het geval van Rage for Order is de muziek harder en complexer. Daarbij kan de klasse van het stuwende drumwerk van Scott Rockenfield niet worden overschat, terwijl het genieten is van het slag- en solowerk van gitaristen Chris DeGarmo en Michael Wilton. Het spel van bassist Eddie Jackson mag onopvallend zijn, hij is de perfecte aanvulling voor Rockenfields relatief sobere drumpartijen.
Close to You van Dalbello kende ik (al is daar enige twijfel) via de videoclip bij Sky Channel. Dankzij de intrigerende cover op Rage, tevens single en dus opnieuw een videoclip, kwam het nog eens extra binnen. Dreigend en onheilspellend, fraai opgebouwd, fantastisch gezongen op een verhalende wijze, zoals Geoff Tate zo goed kan.
Vanochtend stuurde ik mijn broer de link naar het fascinerende slotlied I Will Remember om als kickstarter van zijn dag te gebruiken. Een ballade, akoestisch en wederom fascinerend gedaan. Als hij terug is van vakantie, haalt hij vast zijn vinyl exemplaar uit de kast.

Voor het verhaal van Rage for Order heb ik nooit mijn best gedaan, ik weet niet eens of er überhaupt wel sprake is van een conceptalbum met één lang verhaal. Maar met Walk in the Shadows als tweede grote favoriet van dit album weet ik weer hoe opwindend metal in 1988 kon zijn. Ik leerde toen zelfs een nieuwe genrenaam: progressive metal. Met de sfeerbeschrijving van Sir Spamalot als mooie illustratie daarbij.

Nooit bij stilgestaan of me opgevallen maar ik begrijp gelijk wat je bedoeld!

Deze vergelijkingen volg ik dan weer niet. Ik heb Heart nog geen Surgical Strike horen maken.. En verderop wordt Ram It Down weer afgekraakt vanwege dit soort fratsen.

Daarenboven vind ik dat Bad Animals een typische Amerikaanse rockproductie uit die dagen heeft. Net zoals Hold Your Fire van Rushg waarbij het lijkt alsof de band verderop in een stadion staat te spelen. Dat was gewoon in.

Queensrÿche laat daarentegen een mechanisch geluid horen waarmee een dystopisch/industrieel sfeertje wordt geschapen. Zo krijgen verwrongen tracks als Screaming In Digital en Neue Regel juist hun kracht. Dat is echt heel anders dan wat Heart aan het doen was. Dit werd al voorzichtig geprobeerd op The Warning. (NM 156) maar komt hier tot volle wasdom. Dat lijkt mij eerder artistieke visie die vakkundig gestalte krijgt dan een duidelijke stempel van de producer.

Aan Neil Kernon valt dan ook niet een typisch geluid toe te schrijven. Het is een veelzijdig producer die zijn vak verstaat om bands te laten klinken zoals ze dat zelf voor ogen hebben. Hij maakte platen met Hall & Oates, Kansas en Dokken, maar toch ook met Nevermore, Nile en Cannibal Corpse. Al deze bands werden op hun eigen wijze en met hun eigen stijl in hun kracht gezet.

Luister maar eens naar In Their Darkened Shrines van Nile om te weten wat ik daarmee bedoel.

Edwyn schreef:


Dat schreef of suggereerde ik ook niet. Ik noteerde dat de overeenkomsten met het Heart van die periode betroffen de open productie met veel ruimte voor drums, de relatief langzame nummers én het imago.
"In het geval van Rage for Order is de muziek harder en complexer", schreef ik, dus bij Heart géén Surgical Strike inderdaad. Heart maakte aor / hardrock, Queensrÿche progmetal. Dat is juist het verschil tussen de twee dat ik aangaf.

De productie van Ram It Down klinkt mij heel anders in de oren. Soms zelfs schel in plaats van warm, gevuld in plaats van ruimtelijk en dan die lompe drumcomputer die het enorm aflegt tegen de creativiteit van Carmassi en Rockenfield. Over het laatste zijn we het toch wel eens?

Ook schreef of suggereerde ik niet dat Kernon een "typisch geluid" heeft. Met de voorbeelden Hall & Oates en Laurie Anderson die ik noemde, benadrukte ik juist zijn brede blik / oor. Die openheid leidde tot maatwerk voor het afzonderlijke album en de specifieke artiest waarmee hij werkte. Jij noemt weer andere namen die mijn punt alleen maar bevestigen.

Smaken verschillen. Ik vind Rage for Order níet mechanisch klinken maar wel intens en toch warm; wel herken ik de dystopische sfeer die je noemt. Mechanisch is in mijn beleving van toepassing op Ram It Down, door die fantasieloze drumcomputer.

Met je opmerking over Nevermore, Nile en CC kan ik zéker mee: heel ander genre, dus andere productie. Zie daar de kracht van Kernon! Tegelijkertijd stamt het album van Nile uit 2002, dan zijn we veertien jaar verder en is er productietechnisch het nodige gebeurd wat betreft digitalisering. De badkamerdrums van de jaren '80 zijn dan sowieso uit de mode.
In mijn verhaal beschreef ik bovendien mijn gevoel in 1988: 2002 was nog toekomstmuziek. De grote drumsound van deze Rage for Order zou niet werken bij snelle drumpatronen en riffs zoals in death metal worden gespeeld. Het geluid zou verzuipen en dus kiest Kernon voor een strakker drumgeluid.

Ik hoop dat ik mijn punten zo heb verduidelijkt... Dank voor je reactie!

Ik vind de drumsound op Rage For Order echt nog wat anders dan Bad Animals. Rage For Order wordt op momenten de combinatie gemaakt met machinale drumgeluiden en gewoon echt drummen. Bad Animals is gewoon een standaard stadionrockplaat met een dito geluid.
Nogmaals, Screaming In Digital maakt dat Rage For Order echt een andere tak van sport is waarbij geluid onderdeel is van het artistieke geheel.
Daarom zie ik de term mechanisch niet als iets negatiefs. Het is bedoeld om juist dat industriële tintje mee te geven aan vooral de tweede helft van de plaat. Daar hoort dat afstandelijke van Screaming In Digital en London gewoon bij. I Will Remember laat weer horen dat het inderdaad ook gewoon warm en dichtbij kan klinken. Al is het verwrongen koortje er weer om er toch een bepaalde bevreemdende twist aan te geven.

Verder akkoord met je opmerkingen over Kernon, maar ik zie dat ik wel heel anders kijk naar Rage For Order qua geluid.

Ik ging er ook vanuit dat RonaldjK doelde op overeenkomsten in sfeer, uitstraling en productie. Muzikaal is er natuurlijk een wereld van verschil tussen Bad Animals en Rage for order. En inderdaad, Queensrÿche wist haar geluid met name op dit album een ietwat vervreemdend tintje mee te geven door die mix van echte drums en mechanische sounds.

Ik kende de naam Neil Kernon natuurlijk ook wel, vooral van Hall & Oates, Kansas, Dokken, Lynch Mob en FM. Ik wist dat-ie ook wel wat hardere dingen had gedaan, maar dat zijn cv zoveel uiteenlopende artiesten kende, daar had ik geen weet van. Staat altijd wel garant voor een heldere en indien nodig spijkerharde productie, waarbij de instrumenten elkaar niet in de weg zitten.

Ron Nevison (The Babys, Bad English, Kiss, Europe, Survivor) mixte in latere producties ook altijd wel de drums hard in (maar niet altijd lekker in de mix), maar had toch een wat sferische en diffuser geluid, dat naar mijn idee niet altijd het beste in de artiest naar buiten bracht. En Kernon verstond die kunst juist wél, hoe uiteenlopend het genre ook was.

Zo las ik het ook. En inderdaad is het muzikaal nogal anders

Nog één korte reactie op Edwynn: heb gisteravond nog eens een paar keer teruggeluisterd naar de nummers die je noemde, met name Screaming in Digital en geloof dat ik inmiddels begrijp wat je bedoelt met 'mechanisch' en 'andere tak van sport'. Muziek en productie zijn daar heftig en intens, passend bij de teksten. Dit in tegenstelling tot het ruimtelijke geluid van andere (relatief rustiger) nummers op het album. Dank voor je uitleg!