It Bites - The Tall Ships (2008)

Spannend!
Heb hem nu voor de eerste keer opstaan, ben benieuwd of de magie van vroeger weer kan herleven. De eerste anderhalve minuut van Oh My God geeft in ieder geval al aan dat we het niet hebben over Kino met een andere bassist, maar over karakteristieke It Bites-elementen; samenzang, stuwende baslijntjes en natuurlijk flitsend gitaarwerk (hier en daar met wat tegendraadse trekjes).
De sound ligt meer in de buurt van de eerste twee albums, en dus niet van het rauwere Eat Me In St Louis. Het tweede nummer Ghosts klinkt ook als een klok; (voor mij) nostalgisch aandoende synth sounds; verder is het een zeer aanstekelijk nummer met mooie samenzang en een fijn uptempo ritme. Playground is een mooi nummer, Memory of Water wordt heerlijk vooruit gestuwd door de stevige gitaar, etc etc etc
Ik word steeds enthousiaster, dit wordt ongetwijfeld een goede score. Ik laat het nog even op me inwerken.

Overigens heb ik lang nagedacht of It Bites nog wel It Bites is zonder Francis Dunnery en Dick Nolan. Uiteindelijk is dat natuurlijk niet aan mij en ik wil voorkomen om met mezelf discussies te gaan voeren die van die sneue Nightwish-achtige proporties aan gaan nemen.
Dat It Bites een muzikale pilaar uit mijn jeugd is, en dus van enorme nostalgische waarde, is een ding dat zeker is. Die albums van toen zijn nog steeds geweldig om naar te luisteren; en dat is deze ook - met John Mitchell op gitaar en zang, per slot van rekening toch ook niet de minste en één van mijn favorieten uit het heden. We hadden het slechter kunnen treffen: géén nieuw album of een Nick Barrett op zang bijvoorbeeld
The Tall Ships, dus. Nostalgisch, nieuw geluid maar ook weer niet, genoeg herkenningspunten om blij van te worden, zeer mooie nummers... Ik ben tevreden.

Ow eh... ik had ook wel even mogen vermelden dat John Mitchell's zangkwaliteiten buiten kijf staan, want wat hij laat horen is geweldig. Met name in het einde van de topper This Is England komt hij goed uit de verf.

Eens op mijn te beluister lijstje zetten, hoes is iig erg mooi.

Hij is sinds de Kino-tijd verschrikkelijk gegroeid qua zanger heb ik het idee. Dat viel me met name op toen hij afgelopen zomer met Frost tijdens de toegiften begeleid door Jem Godfrey op piano zo ineens Peter Gabriel's Here Comes The Flood uit z'n mouw wist te schudden. En dat ook nog eens met bijna hetzelfde gevoel als Gabriel.

En dan dit album.... mij heeft de muziek van It Bites eigenlijk nooit zo kunnen boeien maar doordat een aantal kennissen van me er op hamerden dat omdat ik Kino erg goed vind dit ook wel wat voor me was, deze dus aangeschaft.

En dat is geen miskoop geworden. Als je me nu zou vragen wat m'n album van het jaar is dan is dat nu dus The Tall Ships, maar nou moet ik het nieuwe Frost album nog in z'n geheel horen en ik verwacht dat die de nr. 1 plaats wel gaat innemen.

Wat zijn de songs op dit album aanstekelijk zonder dat er echt concessies zijn gedaan. Goede melodieuze rocksongs met net genoeg aparte wendingen en lekker volle symfonische arrangementen om het voor mij interessant te houden. Ik heb al een paar dagen een paar verschrikkelijke oorwormen die om aandacht in m'n hoofd vechten en dat zijn de eerste 3 songs van dit album. En de rest is eigenlijk net zo goed.

Ben er meer bezig, maar het klinkt meer als een nieuwe Kino plaat dan als een It Bites plaat.

Een nieuwe Kino? Dan ga ik dit zeker checken want Kino is dood

Melodieuze, frisse rockplaat, van een groep die niet moeilijk doet maar je wel weet te raken met zijn nummers.
Als je het niet meer ziet zitten en je zit even in een dipje zet deze plaat op en je krijgt meteen een goed humeur.

Een paar keer beluisterd nu, en het klinkt als een echt It Bites album, ook met de nieuwe zanger. Alle kenmerken van It Bites zitten erin. Het album haalt het nivo van "Once around the world." niet, maar zit ergens tussen " The big lad...."en "Eat me in St Louis" in. Goede productie. Voorals nog 3 en een halve ster.

Geniale cd zeer melodieus pakkende teksten, mooi gitaarwerk en een goede zanger erg mooie plaatjes ook die in het boekje staan.

Ondanks dat ik Kino best kon waarderen, geniet ik meer van John's gitaarspel dan zangkunsten.
The Tall Ships is zeker niet slecht, neigt wat meer naar het Kino werk dan het It Bites geluid maar vindt het toch een middelmatige cd.

Menig artiest zou zijn linkerarm geven voor een song als Ghosts.
Alleen wordt het dan wel moeilijk een instrument te bespelen.

De drummer van Def Leppard gaat het anders goed af.

It Bites met John Mitchell is toch even wat anders.

De zanglijnen/harmoniën zijn typisch Mitchell. Maar het logge drumwerk en 80's keyboard werk weer typsich It Bites.

Maat het gitaarwerk en de zang van Francis Dunnery, maakten It Bites toch wat It Bites was.

Ik zie deze Tall Ships ook meer als een Kino zonder Peter Trewavas en Chris Maitland.

Neemt niet weg dat ik erg te spreken ben over de zang van Mitchell en zijn gitaarspel ook natuurlijk.

Ik ken het eerder It Bites werk eigenlijk niet. (*schaamrood op kaken*)

Nou ja, zo essentieel is het oude It Bites nou ook weer niet. Dat ze tot de top hebben behoord eind jaren '80 zegt mijns inziens meer over de algehele vlakte van de prog op dat moment, maar goed, misschien had ik er anders over gedacht als ik erbij was geweest, zou best kunnen.

Dit is zeker een aardig album, al merk ik dat ik het maar weinig meer draai, iets wat overigens toevalligerwijs ook geldt voor Kino.

Ik ben altijd erg tevreden geweest over It Bites.
De symfo uit die tijd was erg soft. Binnen de metal kwam langzamerhand een beetje de prog om de hoek kijken bij Savatage, Iron Maiden en Queensrÿche, maar niet op de manier zoals It Bites dat deed.

It Bites had wat standaard rock tracks, maar vooral hun langere tracks waren erg geniaal. Met symfonische maar ook jazz-rock invloeden.

Ik ben van mening dat It Bites erg belangrijk was voor de progrock in het algemeen, samen met Saga en Rush. Omdat het toen mocht om songs wat meer te benaderen vanuit een pop/rock hoek.

13 jaar na de laatste reactie ontdek ik dit album. Na de remasterversie van map of the past te hebben aangeschaft smaakte het naar meer. Dus ook the Tall Ships op de kop getikt. En man wat een lekker album is dit. Ik hou van de stem van John MItchell met dat heerlijke hese randje.
Tall Ships draait nu al weer met enige regelmaat een rondje in de cd spelert en met de draaibeurt ontdekt ik nog steeds nieuwe dingen. Voor mij een echte groeier!