The Band - The Last Waltz (1978)

Op het eerste gehoor vond ik deze toch wel tegenvallen, eerlijk gezegd. Waar het door kwam kan ik moeilijk zeggen, maar ik denk dat het komt doordat ik The Band (zoals ik die ken van hun eerste twee albums) beschouw en me voorstel als een vrij klein en intiem bandje dat in kleine zaaltjes helemaal hun dak uit gaat. Dan is zo'n groots concert met allemaal gastartiesten toch wat anders - en helaas pakt 't niet altijd even goed uit.

Coyote met Joni Mitchell vind ik bijvoorbeeld niks (Neil Diamond die daarna zegt 'I'm only gonna do one song, but I'm gonna do it right' is overigens wel hilarisch). Hetzelfde kan gezegd worden van Dr. John met zijn vervelende stem, Paul Butterfield die niet wilt blijven hangen, Muddy Waters die het standaard 'tanananana' ten gehore brengt, Eric Clapton die er weer eens op los pingelt, Van Morrison's Tura Lura Lural dat weinig verheffend is, I Shall Be Released dat copmleet over de top is... Ook Bob Dylan weet maar amper te overtuigen; de knipoog naar zijn legendarische concert uit 1966 is leuk, maar de nummers die hij ten gehore brengt, bracht hij bij dat beruchte concert een stuk overtuigender, en de reprise van Baby Let Me Follow You Down is ook behoorlijk overbodig.

The Band is sterk genoeg om het zonder al deze bijkomende sterren te doen, en de sterkste nummers op dit album zijn dan ook veelal de nummers die The Band zelf heeft uitgebracht - The Night They Drove Old Dixie Down als hoogtepunt. Dat neemt overigens niet weg dat het af en toe wél raak is: Who Do You Love is erg leuk - dat geschreeuw van Hawkins, prachtig -, en Down South In New Orleans is een heerlijk opbeurend nummer.

Al met al kom ik toch op een 3,5* uit, want hoewel de gastartiesten in mijn ogen niet altijd even sterk zijn, brengt The Band hun liedjes wel op een prima manier, en zijn hun eigen nummers natuurlijk fantastisch.

Ik heb van The Last Waltz de 4CD versie in een fraaie longbox met mooi boek uit 2002 met hierop het complete concert, inclusief twee erg fijne Jams, en de concert repetities met 5 extra nummers, waaronder King Harvest (Has Surely Come). Opvallend zijn dan sommige keuzes die in 1978 gemaakt zijn welke nummers wel en welke niet op het album, de 3LP versie, kwamen. Het is natuurlijk altijd discutabel, maar wat mij betreft is het toch opmerkelijk dat in ieder geval This Wheel's On Fire, Caldonia (met Muddy Waters) en een uiterst fraaie Rag Mama Rag het oorspronkelijke album niet haalden. Eigenlijk zou ik de eerste versie van The Weight (door alleen The Band) ook moeten noemen. Die complete versie van The Last Waltz is dus zeker een aanrader.

Mijn favoriete songs van dit historische concert van The Band en door The Band zijn nummers als Up on Cripple Creek, Stagefright, It Makes No Difference, The Night They Drove Old Dixie Down & The Weight. Natuurlijk staan er ook een paar fantastische uitvoeringen op van de vele grote gastartiesten met The Band. Nummers als Helpless met en van Neil Young, Such a Night met Dr. John, Mannish Boy met Muddy Waters, Further on Up the Road met Eric Clapton, Caravan met Van Morrison en I Shall Be Released met o.a. Bob Dylan & Ronnie Wood. Dit The Last Waltz is zo een niet te missen concert.