Elliott Smith - XO (1998)

Hele goeie plaat. Het is niet zonder reden dat Eliott Smith in zo ongeveer elke recensie met als context 'singer-songwriter' genoemd wordt. Deze CD is wat gelaagder dan de voorgangers, maar muzikaal zit 't nog steeds goed in elkaar en zijn de kop-en-staart nummers echt lekker weg te luisteren. Ik hou zelf meer van zijn als Baby Britain, Amity en Question Mark heb ik iets minder, vandaar een 4,5 i.p.v. 5. Evengoed kijk ik uit naar zijn laatste, postume plaat, die deze herfst waarschijnlijk uitkomt...

Van www.sweetadeline.nl[/url], waar Gary, Elliott's vader zegt:

"now, the new cd. we are beginning the final mixing and production phase in mid-may and are planning for a september or october release. we will know the name of the label by the end of the month and i'll let you know just as soon as the final decision is made."

Ik vind deze CD ook prachtig. Ik heb Elliott sowieso ontdekt via Waltz #2. Van dit album vind ik vooral Sweet Adeline en de wat geagiteerdere nummers als Bottle Up And Explode en Everybody Cares, Everybody Understands heel mooi. Overigens vind ik het album Either/Or nog net ietsje mooier.

Ik had 't gelezen ja, je bedoelt waarschijnlijk de site www.sweetadeline.net i.pv. .nl. Either/Or is ook een goeie, vooral 2:45 AM. Die CD is niet zo rijk geproduceerd als XO maar heeft daardoor wel een leuke lo-fi charme.

Tomorrow tomorrow - is een van mjin favoriete nummers aller tijden. Dit is de meest toegankelijke cd van Elliott, maar voor mij heeft zijn titelloze debuut - Roman Candle beschouw ik als een EP gezien de speelduur - de meeste emotionele waarde. In de kelder van z'n toenmalige vriendin opgenomen met beperkte middelen; maar zo wonderschoon. Ongeevenaard als songwriter.

Dit is echt zijn beste vind ik, deze draai ik het meest!

Ik heb dit album onlangs weer eens opgezet en ik werd toch eigenlijk wel weer aangenaam verrast.
Het is allemaal zo lief en zo mooi...............op het eerste gezicht.
Eronder schuilt een veel diepere en duistere kant.

Pracht-album!

Wat vond en vind ik dit album verrassend mooi. Zeker de eerste 7 songs vind ik van constant hoge kwaliteit. Daarna zakt het iets in. Maar dan nog blijft XO een album vol masterpieces.

hmmm, vind eigenlijk alleen Amity, Bottle up en Questionmark niet echt denderend, maar inkakken doet de plaat zeker niet dankzij de orkestrale climax in Everybody cares en daarna het prachtige, A capella stuk I 'didn't understand.

Ik vind net Bottle Up een van zijn betere nummers en qua albums heb ik Elliott Smith, Either/Or en XO legaal, dus het is niet dat ik enkel deze cd ken. Smaken verschillen dus en maar goed ook. Elliott Smith is in ieder geval top.

voor de fans:

veel live mp3's te vinden op trashtreasury.com

Brrr, wat een ontdekking van jewelste.
Een kennis liet me op 'youtube' het nummer waltz #2 horen. Schitterend...

De perfecte kruising tussen The Beatles en Nick Drake! Prachtig gewoon.

Ik start met 3,5 ster. Het album in zijn geheel valt me toch een beetje tegen, maar het kan nog komen natuurlijk. Waltz #2 blijft een buitengewoon geniaal nummer. Jammer dat deze man zo vroeg gestorven is, maar er hangt wel een bepaalde mythische sfeer om zijn albums vind ik..

Ik zet 'm straks weer op. Komende nacht op concertzender tijdens de nacht van Elliott Smith nog veel meer mooie muziek van deze veel te bescheiden en te vroeg gestorven liedjesschrijver.

Geweldig.

Inderdaad. Ik ben alleen nog niet verder gekomen dan Sweet Adeline.

Snel eens meer luisteren.

Wat een hele mooie plaat is dit! Heerlijke stem, mooi melodieus in elkaar zittende muziek. 'Perfecte' pop zou hier wel op zijn plaats zijn denk ik. Heerlijk! 4,5*

En nu snel naar de voorganger, die meer akoestisch is heb ik begrepen.

Oja! En deze ga ik kopen!

Yay HiLL, en Either/Or is echt the love en akoestischer inderdaad

Heel erg sterk album, enkel spijtig van "Amity". Wat een rotnummer zeg.

Waltz #2! Wat een perfect popnummer. (L)

Ik vergelijk deze te vroeg overleden zanger altijd een beetje met Badly Drawn Boy, ook al zo'n eigenzinnige artiest, toch ?
En een schitterend liedjesschrijver!

Prachtplaatje! 4.5 sterren !

Meschien een van de beste platen ooit gemaakt. Een plaat die net als either/or vol staat met teksten over (veloren/opgegeven)liefdes, eenzaamheid en nog donkere onderwerpen. De plaat klinkt op het eerste gezicht erg vrolijk, zeker A Question Mark dat gewoon bijna swinged is. Maar als goed naar de teksten luistert hoor een man die het vaak tegen heeft gezetten en muziek zijn enige manier is om dat te uiten. Het geweldige Pitseleh is daarna een briljante voorbeeld van The first time I saw you, I knew it would never last
I'm not half what I wish I was.. Toch klinkt deze plaat muzikaal en tekstueele stukken vrolijker dan meschien wel zijn beste album either/or. Waltz #2(XO) is een andere hoogtepunt. Het gaat over een oude liefde die hij weer tegenkomt maar hij prodeert het te negeren. Meschien een van de beste popnummers ooit.

Een meer dan terechte
*5,0

kan me erg vinden in je omschrijving d-ark.

dit is toch wel , samen met either/or, mijn favoriete smith plaat.

waltz #2(xo) was mijn eerste kennismaking met smith, ik had daarvoor al allerlei dingen gelezen over zijn leven en zijn problemen met drugs, depressie etc

ik denk dat dat er wel voor gezorgd heeft dat ik zijn muziek wat extra ben gaan waarderen.

het is een prachtige tegenstrijd, lief soms zelfs zomers (bled white)klinkende liedjes met de meest donkere onderwerpen.

waltz#2 is een perfecte popsong , hartverscheurend mooi

"never gonna know you now, but im gonna love you anyhow"

Tip van HiLL, en dit klinkt idd zeer goed!
Badly Drawn Boy is eigenlijk het eerste wat er in mijn opkwam toen ik dit hoorde en zijn cd (The Hour Of Bewilderbeast, tevens het enige wat ik van hem heb) heb ik met 5***** beoordeeld. Ik zet hem in mijn 'nog kopen' lijstje, maar deze cd beloofd veel goeds...........

Lange tijd mij favoriete Smith lied geweest, nu op dit moment Angles maar de pijn is gevoel voelbaar

Ik ben nu al een aantal jaartjes fan van Elliott, maar ik moet toch bekennen dat ik dit zijn minste album vind! Ik vind het nog steeds een goed album, daar niet van, maar ik prefereer toch de akoestische, wat breekbaardere Elliott Smith, zoals op zijn eerste 2 albums.

nummer #90 in de oor top 100 van lezers. Toch mooi

Dit blijft één van de mooiste platen die ik in huis heb, ik ga ze nog maar eens herbeluisteren, toch doodzonde wat met de man gebeurd is, en nog steeds niet helemaal duidelijk, toch een soort verdacht overlijden...

Ik vond het in eerste instantie moeilijk om met deze plaat om te gaan. Nadat ik de afgelopen weken helemaal weg was van 'Either / Or' werd mijn nieuwschierigheid opgewekt om meer van deze singer/songwriter te luisteren. Mijn zoektocht bracht me bij 'XO'.

Meteen bij het eerste nummer is er al een duidelijke wending te horen in de muzikale arrangementen. Dezelfde sfeer met een voller geluid. Smith heeft voor luchtigere arrangementen gekozen, met gebruik van diverse instrumenten, die zijn illustere teksten ondersteunen.

Waltz#2 , Bled White en I didn't understand sprongen er voor mij meteen uit. Pakkende nummers die een heerlijke melodie hebben, en tegelijkertijd die emotionele waarde bezitten. Maar weinig artiesten kunnen die twee zaken combineren. Elliott Smith is er duidelijk een van.

Op het eerste gehoor bleef XO als geheel minder hangen bij mij dan Either / Or. Hij viel me dan ook een klein beetje tegen. Maar nadat ik langzamerhand hem wat vaker opzette, bleek ook deze plaat vol te staan van (verborgen) juweeltjes. Wie goed luistert, wie deze muziek de aandacht geeft die het verdient, kan zoveel moois ontdekken.

Alles is hier puur aan. Alles is hier oprecht. Ook met rijkere arrangementen klinkt Elliott Smith naturel. Wie dat aankan, heeft hierbij een plaat gevonden die echt de moeite waard is.

Zeker, best knap als je naar deze plaat luisterend het het vergelijkt met zijn tweede.