Elliott Smith - XO (1998)

Ik vind originele hoes wel mooier, sorrie....

Haha, geen probleem. Ik ben erg fan van de originele hoes en durf ook niet te beweren dat de mijne beter is Het ging er niet om een hoes te verbeteren, het ging er om muziek te zoeken waar je een interessante hoes zou kunnen bij maken.

Achter mijn hoes moest een beetje een verhaal zitten: de voorkant is van gips, zoals bij een kind dat een arm/been/ledemaat naar keuze gebroken heeft. Al zijn vriendjes schrijven dan hun naam op het kind zijn gips, het kind is dan blij, maar tegelijk toch ook droevig, want zijn been blijft natuurlijk wel gebroken. Het is een soort van tweeledigheid die ik ook terugvind in XO: de teksten zijn dikwijls intriest, maar als je enkel naar de muziek luistert en de woorden in grote mate aan je laat voorbijgaan, klinkt het album dikwijls toch vrij vrolijk.

De achterkant moet dan een mogelijke oorzaak voor de gebroken voorkant suggereren. Het is een foto van een touwtje waarmee je de garagepoort dichttrekt, maar je ziet er waarschijnlijk een weinig subtiele strop in; een strop die verwijst naar depressie en een eventuele al-dan-niet geslaagde zelfmoordpoging. De rode tint is puur grafisch, dan sluiten de kleuren van de achterkant beter aan bij de kleuren van de voorkant. Ik heb de hoes ook echt geprint en in elkaar gezet. Als je de titels leest, merk je ook dat er een paar nummers ontbreken, er mochten verplicht maar 10 nummers op de LP staan.

Het pijnlijk mooie Pitseleh met daarna het swingende Independence Day zijn voor mij toch wel de hoogtepunten van dit prachtige album.

En de afsluiter mag er ook zijn..

Pas geleden aangeschaft. Beetje bij beetje aan het groeien. Benieuwd waar die trend stopt ..

Bij New Moon ?

Ik kende de beste man tot m'n grote schande nog helemaal niet. Maar dit album heeft me sinds kort helemaal in z'n greep. Stuk voor stuk ijzersterke songs. Topklasse.

Elliott Smith laat inderdaad een rijker geluid horen dan op voorganger Either / Or. Niet alleen instrumentaal, maar ook vocaal komt Smith hier gevarieerder voor de dag. Dit komt wat mij betreft de spanningsboog ten goede, al is het net te weinig mijn ding om echt hoge ogen te gooien.

Topper.

Amen to that. Staat na al die jaren nog steeds overeind als een huis. De man heeft een schitterend oeuvre nagelaten...

De eerste tonen van Sweet Adeline bij Vara's 'Vroege Vogels'

Wat een schoonheid! Voor het eerst beluisterd in 2002 op weg naar de Noordkaap met een vriend die het album had. Vele honderden kilometers gedraaid. Wordt nog steeds vaak opgezet.

popstrangerzegt: Inderdaad, zelfs de de traagste stijger in mijn 'favoriete albumlijst'. Hoewel de liedjes bepaald niet ontoegankelijk zijn duurde het een flinke tijd voordat ie echt onder mijn huid kroop. Maar eigenlijk wordt ie nog steeds beter, vanaf het moment dat ik hem als Oor's album van het jaar 1998 'verplicht' aanschafte. Die man was eigenlijk The Beatles in zijn eentje, zo volstrekt vanzelfsprekend en tegelijk oorspronkelijk en afwisselend klinken deze liedjes, zonder 1 zwakke broeder. Wel blijft Smith een enigma; zo harmonisch als de liedjes zijn, zo bruut was zijn levenseinde.
Als ik dan toch iets moet zeggen is het hier wel erg veel Elliott Smith, die diverse ook door hem overgedubde zangpartijen. Maar om nou te zeggen dat dat stoort. En bij grote artiesten is dat ook (blijkbaar; ik noem een Joni Mitchell en een George Michael) te doen gebruikelijk.

Deze Elliott Smith heb ik eerder toevallig een half jaartje geleden leren kennen op Spotify, bij één van mijn afspeellijsten kreeg ik ‘between the bars’ van op zijn vorige album als suggestie om toe te voegen. Heb dat gedaan en geen seconde spijt gehad, zijn stem en intensiteit hadden me meteen te pakken. Hierna Waltz 2 ontdekt en helemaal voor de bijl gegaan.

XO is een album dat voor mij de perfectie benadert. Ik had er geen idee van dat deze man einde jaren negentig zulk een parel op de wereld heeft losgelaten. Als ik bedenk dat ik toen als tiener zo vaak luisterde naar bands als R.E.M., Radiohead, Buffalo Tom,... ben ik stomverbaasd (en zelfs wat boos op mezelf) dat Elliott Smith me toen nooit is opgevallen.

Ik ben alleszins druk bezig met de verloren tijd in te halen, en XO blaast me elke keer een beetje meer weg. Waltz 2 is van een evidente schoonheid, dat nummer voert je vanaf de eerste luisterbeurt moeiteloos mee door de wereld van de verteller. Nummers als Sweet Adilene vallen eerst minder op maar smaken alleen maar zoeter elke keer dat je ze hoort. Baby Britain (met een gisteren pas ontdekte vermelding voor Crimson and Clover), Independence Day en Oh Well, Ok zijn Beatles-waardig en een groter compliment kan ik niet bedenken.

Ik had hem bijna 3,5 sterren gegeven omdat 4 wat veel lijkt voor een album dat je nog maar enkele maanden kent. Maar het staat nu ook op en dit is gewoon 4 sterren, wie weet ooit wel 4,5.

Toch een fantastische artiest die Elliot Smith.
Echt jammer dat ik hem nu pas de verdiende aandacht geef.

Jaren geleden leerde een vriend mij wat horen maar het bleef me niet bij. Soms ben je gewoon niet klaar voor bepaalde muziek of voelt het niet juist aan.
Dat is nu wel anders. Nummers als Sweet Adeline, Waltz#2, Baby Brittain, Independence Day en Bottle up and Explode zijn gigantische oorwurmen. Prachtige melodieuze songs waar zowel de muziek als de stem constant rond elkaar dansen. De zoveelste singer/songwriter met een gitaar maar hier werkt het belachelijk goed. Independence Day is echt zo bloedstollend mooi.
Die hoog gezongen brug met Everybody knows is echt fantastisch.
Baby Brittain, andere favoriet van me, ook de truc met de hoge brug met het "You've got a look in your eyes" deel. Ook eens stevig uithalen zit erin met Amity en A Question Mark. Allemaal skills die een echte songsmid beheerst.
Heb enkel XO en Either/Or gehoord tot nu toe maar ga nog achter de andere aan.

Zeer sterke 4,5*. Staat niets slecht op dus kan zomaar een lid van de 5*club worden☺

Het is absoluut de moeite waard om zijn output van begin tot einde uitgebreid te besnuffelen.

Deluxe Edition met veel extra materiaal.

Smith zou gisteren 50 zijn geworden.

Oh.... Dus "Waltz #2" is het liedje waar ik vanmorgen mee wakker ben geworden, dacht ik toen ik de tekst had gevonden. Ik hoorde alleen het mini-mantra "you're no good" (3x) en "love you anyhow". Ik herkende het nummer in mijn hoofd maar had geen idee van wie. Dankzij google weet ik nu dus dat het nummer 3 van deze cd is.

Grappig, want toen dit uitkwam zat ik in de begintijd van mijn muziek-manie. Ik luisterde Studio Brussel, las de Oor en kocht iedere week minimaal 1 cd. Echter deze XO is door mij resoluut terzijde geschoven vanwege 'te gehyped'. Ik had dan het gekke idee dat er wel iets mis mee moest zijn als zomaar ineens IEDEREEN dit goed vond. Deed ik niet aan mee!

Maar zoals al eerder "under the western freeway" bewezen heeft echt wel magistraal te zijn, ondanks de hype status die het in mijn ogen had, heb ik deze XO nooit een kans gegeven. Misschien is nu het moment daar. En de middelen (er is natuurlijk Spotify waar dit vast op te vinden is).

Ik ga het eens een echte kans geven. Ik ben er in ieder geval 'klaar voor'.

Prachtig album. Ik draai deze met enige regelmaat. Eigenlijk is alles van Elliott goed tot zeer goed.
Ongelofelijk triest dat ook dit talent niet meer onder ons is.

Eerste zes nummers zijn echt goud, met Waltz #2 (XO), Pitseleh en Independence Day als absolute uitschieters. Daarna blaast het mij allemaal wat minder omver, maar nog genoeg solide tracks. Dikke 4* net als de voorganger, met kans op groei.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #237

Als er een groep muzikanten is met wie het in de regel niet erg goed gaat, moet het toch wel de eenzame ‘singer-songwriter’ (onbegrijpelijke aanduiding overigens) zijn. Als de toppers in het genre geen (aannemelijke) zelfmoord plegen zoals Jason Molina, Nick Drake en deze Elliott Smith (en vele anderen), dan hebben ze wel een andersoortig miserabel leven, zoals b.v. Townes van Zandt, Jackson C. Frank, en ongetwijfeld opnieuw vele anderen. Maar is het nou de getormenteerde ziel die leidt tot een oncontroleerbare stroom aan emoties die er dan in de vorm van liedjes uitkomt? Of leidt juist het gebrek aan ritme, aan maatschappelijke structuur, aan vaste verblijfplaats van deze artiesten zelf tot een sterke verlaging van de mentale stabiliteit? Had een 9-tot-5 baan deze mensen goed gedaan, of hadden ze die in de eerste plaats al nooit langer dan een week kunnen volhouden?

Interessante vragen die regelmatig bij mij opkomen bij het beluisteren van artiesten uit dit gezelschap. En zeker bij Elliott Smith, die – en dit klinkt nogal bot gezien zijn levensloop en -einde – op mij een beetje overkomt als de kneus van het eerdergenoemde gezelschap. Anders dan zijn zielenroerselen bloot te leggen, verpakt hij ze in nogal zeurderige liedjes. De emotie en ‘self pity’ ligt er centimeters dik bovenop, en dat is jammer, want de liedjes zijn grotendeels gewoon vakwerk. Smith heeft erg duidelijk naar The Beatles geluisterd, maar van een gebrek aan inspiratie kun je hem op XO evengoed onmogelijk beschuldigen. De compositie staat voorop, met de emotie daar binnenin verpakt: we horen een nogal klassiek geluid van ‘liedjes’, dat daardoor voor mij afstandelijker voelt. De emoties, die er echt wel vanaf stralen, zijn me iets teveel in een mal gegoten. Dat maakt het lastiger om op een emotioneel niveau ermee te connecten, zoals wel lukt met artiesten als b.v. Jason Molina en Mark Kozelek, die de omgekeerde route kiezen en het klassieke liedje minder centraal zetten (of althans, op hun best zijn geweest wanneer ze dat niet deden). Dit zijn in de eerste plaats mooie liedjes, die bij mij niet echt onder de huid kruipen maar wel hun plaats in de ruimte hebben op zichzelf. Ambachtelijke liedjes, op een nogal zeurderige manier gezongen. Dit wordt voor mij het duidelijkst op ‘Waltz #2 (XO)’ – die hier duidelijk de aandacht opeist, maar op een voor mij vergelijkbare (maar betere) plaat als Sufjan Stevens’ Carrie & Lowell helemaal niet boven het maaiveld uitgestoken had.

XO balanceert tussen liedjes en introspectieve mijmeringen, maar in beide hoeken vind ik het niet top. Elliott Smiths zeurderige sound openbaart zich direct al in opener ‘Sweet Adeline’ in het refrein. En blijft aanhouden: zo krijgt het instrumentaal heel mooie ‘Tomorrow Tomorrow’ ook weer een klagerige en theatrale teneur, die de intimiteit voor mij verstoort, terwijl deze muziek het juist van die intimiteit moet hebben. Bled White ontstijgt die teneur voor mij als enige door puur voor het liedje te kiezen en niet tussen die 2 in te balanceren. Echt door de ondergrens gaat het enkel op 'Amity', waar het zeurderige een karikaturaal niveau krijgt. Voor de rest is dit niet mijn plaat, maar kan ik de mooie liedjes wel op waarde schatten. Maar dat is het dan ook wel.

3*

Nèh, gewoon een heel goeie plaat dit.

Elliott is een liedjessmid eerste klas en demonstreert moeiteloos op dit kleine, briljant gearrangeerde plaatje. Beatles-esque inderdaad, maar toch een heel pakje interessanter/wendbaarder wat mij betreft. Een zeldzaam gevalletje aemulatio. Zou me overigens ook niet verbazen mocht Elliott vertrouwd zijn geweest met het werk van Alex Chilton.

Het zeurderige waar je het over hebt bespeur ik op deze plaat eigenlijk helemaal niet. In tegendeel, Smith ontsnapt net aan dat typische singer-songwriter-euvel door de liedjes en de melodie centraal te stellen i.p.v. de "boodschap". De door jou genoemde Mark Kozelek lijkt me dan ook net een voorbeeld van een songwriter die voor mij net wél de neiging heeft om in zeurderigheid (self-indulgence?) te vervallen.

Wordt elk jaar dat ik 'm ken weer een tikje beter. Als goeie wijn, zegt de burger dan zeker?

Dat snap ik heel goed. Voor mij een fantastische artiest die een diepere laag van mijn bewustzijn bereikt, niet door liedjes te maken maar meer in zijn bespiegelingen. Een van de weinige artiesten bovendien die minutenlang kan doorbouwen en daarmee een emotie versterken (Lost Verses vind ik daar een sterk voorbeeld van). Ik denk overigens dat hij pas op zijn laatste paar platen een zeurpiet geworden is maar zelfs daar kan ik (met mate) nog wel hier en daar genieten (als een van de weinigen volgens mij). Maar het is los daarvan inderdaad ook iemand die veel met zichzelf bezig is.

Elliott Smith daarentegen heeft een nogal zeurderige stem en manier van zingen waar ik maar moeilijk langs kan luisteren. My loss ongetwijfeld (gezien ook onze verder zo te zien sterk overlappende smaak).

luigifort
Denk dat dit zomaar ook wel eens jou ding kan zijn

Ik volg Gijs zijn mijmeringen wel. Een individueel nummer van Smith kan ik goed waarderen (Waltz #2 of Independence Day bv.), maar een hele plaat gaat mij toch een beetje tegenstaan door het geneuzel, zowel qua zang als qua instrumentatie - ondanks dat ik de degelijke songwriting er absoluut in kan horen.

Hmm ik maakte de omgekeerde beweging.

Een vriend liet mij losse nummers horen en ik vond het maar gewoontjes

Een paar jaar later kocht XO en Either Or.
Kwamen beide heel goed binnen en het gehele album deed mij direct meer dan wat ik hoorde van losse singles destijds