John Frusciante - To Record Only Water for Ten Days (2001)

geen berichten???? dus ik ben de eerste ofwa?? tis zielig want dit is een hele goeie plaat!!!! maar natuurlijk vind ik shadows collide with people beter!! maar dit mag niet verkeken worden!!

van deze plaat ken ik eigenlijk alleen going inside
dat is echt een fantastisch nummer

wel dudehere beluister hem eens helemaal!!!want jis goeid wé

Huh? Wat is iedereen lovend over deze gast op MuM... Ik heb eigenlijk altijd gevonden dat ie compleet niet kan zingen en rotherrie maakt zolang die niet bij de Peppers staat. Maar ja, ik heb het kennelijk mis... Zal hem een herkansing geven binnenkort.

De peppers, die maken pas rotherrie.

tis jammer dat het zo minimaal demo achtig klinkt, maar er staat zeker goeie nummers op die zo door peppers (maar bij voorkeur door andere muzikanten )gespeeld zouden kunnen worden

das denk ik ook een minpunt, op deze plaat wil en doet frusciante alles zelf, waardoor het zaakje wat minimaal klinkt

zoals met 'naindra' , tis gouderlijk

nrs op die door de peppers gespeeld zoude kunne worde ben ik t zeker weten niet met je eens, JF is een 'heel' andere stijl dan Peppers.

mooie nrs iig:
- saturation
- fallout
- murderers
al vind ik bij de 1ste twee de versie op from the sound inside beter

Ik ken Murderers en Going Inside, twee geweldige nummers. Ik ga snel eens het hele album beluisteren.

ik bedoelde dat frusciante zijn stempel behoorlijk drukt op het geluid van de peppers, zonder fursciante geen peppergeluid

Nee het klopt soms ook wel hoor. Dan hoor je nummers die gewoon klinken als door John gezongen RHCP-demo's.

This Cold had zo van RHCP kunnen zijn, overigens.

Dit album is een opluchting na zijn eerste 2 soloalbums. Mooie singer/songwriter nummers met een demo-achtig geluid. Dat laatste zorgt er ook meteen voor dat dit niet zijn beste werk is.

ben wel nieuwsgierig als deze nummers gespeeld worden met een echte band

nummers hebben stuk voor stuk potentie maar idd doordat frusciante werkt met drumcomputers en dergelijke klinkt het alemaal wat emotieloos en iel

Na dit album ging ie beter zingen én beter opnemen
toch nog een 4, want wat een heerlijke nummers staan hierop!

Tegenvaller, de muziek is nou niet echt geweldig.

meen je dat?

Nee, de Peppers zijn wel aardig. Maar ik zou er geen albums van in huis hoeven hebben... Ik heb wel Niandra Lades van Fruscianti origineel.

Fantastische lo-fi plaat.
Geweldige nummers, prachtig gearrangeerd.
Grote emotionele zeggingskracht.

Slappe plaat van Frusciante. Daar waar Niandra Lades vol staat van orginaliteit en sfeer waardoor je zijn gebreken over het hoofd kan zien heeft deze plaat dat niet. Frusciante kan niet goed zingen en veel van de nummers bestaan alleen uit akkoorden met hier en daar een nootje.
Nou hoeft dat niet per definitie slecht te zijn maar in vergelijking met zijn eerdere en latere werk vind ik dit toch wel een van de minste.
Hoewel ik van elektronica gecharmeerd ben vind ik ze op deze plaat niet erg bijzonder, een enkele uitblinker als de opener en murderers kunnen niet verhullen dat er ook veel matige tracks op staan.
Ramparts doet een beetje aan als Niandra Lades light terwijl Fallout duidelijk als inspiratie gebruikt is voor Dani California.
Jammers, beetje een overgangsplaat.

als frusciante de nummers nu eens opnam met de peppers dan komt de werkelijke kracht naar boven

tsi zonde dat de man alles in zijn uppie heeft gedaan met idd electronica, maaktd e plaat wat kaal en gevoelloos

maar origineel vind ik het nog steeds, creatief ventje vol ideeen die eigenlijk op deze plaat te sober zijn uitgevoerd

Tot nu toe wel het minste dat ik van Frusciante gehoord heb. Niandra Lades en Smile From the Streets vind ik wat interessanter, en Shadows Collide is gewoon nog veel beter. Hier stoort de electronica me ook enorm.

Z'n zang is hier ook vervelend vind ik, heb ik vaak last van bij Frusciante. Al heb ik er op Shadows Collide geen last van.

Opvallend, Dani California heeft wel erg veel weg van Fallout. Niet zo origineel van de Peppers blijkbaar....

Geen echt slechte nummers, maar eigenlijk ook geen geweldige nummers (Ramparts is de enige vind ik)... 3*

AIs als een kijkje in het laboratorium van een alchemist.
Hier worden wonderen gebrouwen.

Ik begrijp absoluut dat al die Peppers-bakvissen en -puberjochies dit helemaal niet trekken. En zo hoort dat!

Een beetje fijngevoelig iemand hoort natuurlijk meteen dat dit een uniek en uiterst emotioneel ego-document is van iemand die weer met zichzelf in het reine probeert te komen. Rauw en ongecensureerd, juist omdat er verder amper anderen bij zijn betrokken.

Ach tis weekend

Ik mag dan wel onder de puberjochies vallen, ik trek dit toch echt een stuk beter dan de Peppers. Met de peppers is niks mis, maar dit is van een uitzonderlijke klasse.

Een vroegrijp puberjochie dan toch

Ik zette deze plaat net weer aan om even Away & Anywhere te luisteren... en ik kan hem niet afzetten... zo'n verschrikkelijk goeie plaat!

Geweldig hoe hij de lyrics zingt in Away & Anywhere:
I do greet you
And slam the door in your face
You come in anyways

Maar dan de wijze waarop hij die 2e zin in tweeën breekt... geweldig!

Ik tegenstelling tot een aantal mensen hier, die dit z'n minste album vinden, vind ik dit John Frusciante's beste. De albums die hieraan voorafgingen vind ik toch net wat te vaag, de albums die volgen zijn stuk voor stuk goed met op elk wel 3 topnummers, maar weten mij als geheel niet zo te grijpen als deze plaat.

Frusciante gebruikt op ieder album een andere muziekstijl, lijkt het wel, en de stijl op deze plaat vind ik hem het beste passen. Dat rauwe, demo-achtige geluid inclusief drumcomputer, de manier waarop hij zijn stem gebruikt, de vrij simpele maar o zo geniale gitaarloopjes, de breekbaarheid, en, zoals dj maus al zegt: de klim uit het dal. Frusciante geeft met het maken van dit album zijn terugkomst op aarde aan en daar ben ik hem zeer dankbaar voor.

Z'n minste wil natuurlijk vooral zeggen dat hij er nog een hoop bétere gemaakt heeft. Maar ook ik vind dit een iets minder sterke worp dan een boel geniaal materiaal dat hij rond dat tijdperk op de wereld heeft losgelaten...

Amen.

Over dit album kan ik niks slechts zeggen. Het klinkt gruizig, de digitale drum is dun en iel, de gitaren lijken door een wasmachine gehaald, Frusciante kan nog nauwelijks met zijn stem overweg en jammert maar door... en toch. Ik heb het album zeker wel honderd keer gehoord, al zeker tien jaar lang en altijd aan één stuk door... op de begintrack na dan, die heb ik zo'n vijfhonderd keer gehoord, los van de rest.
Hier klinkt een man die zo pas uit zijn grot is geklommen. Alles doet hem pijn, het licht van de zon brandt in zijn ogen, zijn armen en benen voelen als verlamd, zijn keel is vol zand. Is dit nu leven? Moet ik hier nu verder? Welke kant rol, rol, rol ik op?

John Frusciante is een eigenzinnige muzikant. Dit kun je al horen aan zijn gitaarwerk bij de Red Hot Chili Peppers maar dit komt pas echt tot wasdom op zijn solo-albums. Anders dan bij de Red Hot Chili Peppers, is het gitaarwerk niet zo prominent aanwezig. Zeker niet op ”To Record Only Water for Ten Days”. Dit album is wat meer gericht op het liedje zelf en de daarbij behorende teksten. Frusciante komt met niet alledaagse composities en instrumentatie. Hij vermengt traditionele instrumenten met een vleugje elektronica. Ik vind niet alle arrangementen even mooi maar ze integreren me wel. Ook is Frusciante geen geboren vocalist, maar zijn stem is wel doordrenkt met emotie en beleving. Dit alles maakt ”To Record Only Water for Ten Days” een originele en soms wat lastig te doorgronden luisterbelevenis. Het is dus niet een album dat ik heel vaak luister, maar als hij dan opstaat is het talent van John Frusciante onmiddellijk weer hoorbaar.

Dit album zuigt me volledig mee in zijn wederopstanding. Dit overstijgt het luisteren naar een episch meesterwerk. Dit is pure religie.