Marillion - Happiness Is the Road (2008)

CD 1 is bijzonder sterk, wat mellow misschien, maar als beide cd's van hetzelfde niveau waren geweest dan was dit na Marbles nogmaals een meesterwerk geweest. De CD neemt een beetje af na Asylum Satellite #1. Ook verpest de Half Full Jam het eerste album een beetje, dus zet ik em altijd maar uit voordag dat nummer begint.

Het wordt zo een beetje een toss up. Hadden ze er gewoon 1 album vam moeten maken, of hadden ze het moeten uitbrengen zoals het nu is en het aan ons wordt overgelaten welke mooi zijn en welke niet. Immers, hoe bepaal je als band welke nummers aanslaan ? Iets waar Maillion zowiezo niet altijd even good oor voor heeft. The Bell In The Sea & The Release als B-Kantjes ontgaat mij werkelijk en hadden gewoon op Seasons End gemoeten. Of een nog beter voorbeeld. in 2001 tijdens de Anorak Tour konden fans stemmen op welke nummers er moesten worden gespeeld. Alle nummers waarmee de tour werd geopend, kwamen allemaal op de lijst terecht van nummers die juist niet moesten worden gespeeld.

Denk daarom dat het zo mooi werkt, ik skip gewoon af en toe wat en dan hou ik een een ver boven gemiddelde album over dat veel beter te pruimen was dan Somewhere Else (afgezien van de titeltrack dan).

In voorbereiding op het Marillion weekend de laatste tijd weer veel Marillion aan het luisteren - ook deze kwam recentelijk voorbij. Het totaalplaatje was toch een fractie beter dan ik me herinnerde. Ben wel blij dat ze niet alleen cd 1 uitgebracht hebben, want van mijn vier blauwe sterren staan er drie bij de laatste drie nummers...

Het eerstvolgende Marillion Weekend in Port Zélande zal plaatsvinden van 21 t/m 24 maart 2019. Gelukkig heb ik vandaag het verlossende bericht ontvangen dat ik er (voor de 2e keer) bij kan zijn (In 2017 was mijn 'vuurdoop', en zo'n event smaakt voor de liefhebber naar meer!).

Dit album zal op de laatste avond van het weekend helemaal worden gespeeld. Hoewel de datum nog ver vooruit ligt, heb ik besloten om Happiness... nu alvast wat extra aandacht te geven. Bij Trap the Spark, het titelnummer, Asylum Satellite #1 en Real Tears for Sale staan - op dit moment - de blauwe sterretjes.

Real Tears for sale was vanavond voor mij onverwacht een hoogtepunt!

Dit nummer stond afgelopen zondag niet op de setlist in Utrecht; los daarvan was dit voor mij een van de beste Marillion concerten ooit.

En zo waren er nog enkele nummers omgewisseld. Niet altijd een verbetering als je het mij vraagt maar Real Tears dus wel. Kwam live veel sterker over dan op deze teleurstellende plaat. Ben benieuwd waar ze vanavond mee komen...

Viel wel mee verder toch? OOTW had ik misschien wel liever gehad dan RTFS, maar Easter ingewisseld voor Three Minute Boy vond ik niet zo erg. TSE stond blijkbaar wel op de set als toegift, maar ik denk dat die vanwege tijdtekort maar is vervangen door Garden Party. Opzich geen vervelende energieke uitsmijter na zo'n (geweldig, maar) toch wel rustig concert.

En om het dan toch maar een beetje ontopic te houden: erg goede live-uitvoering inderdaad van Real Tears, met Sinead O'Connor op de achtergrond. Vooral dat middenstuk met die dreigende bas was sterk!

Ik hoop er a.s. vrijdag weer bij te zijn (Groningen)

Happiness Is The Road is het album dat mij bij uitkomst weer bij de les terugbracht, al heb ik het na mijn review op http://www.metalfan.nl/reviews.php?id=5221 het album helemaal niet zo gigantisch veel meer geluisterd. Als ik de recensie nu ook terugzie, is dit ook geschreven vanuit de blik van iemand die band nog wel goed vind, maar niet door een door kent. Ik heb in de tussentijd wat bijgeleerd...

Happiness Is The Road is overigens nog steeds een prachtig album. Bij de eerste luisterbeurt moest ik weer even 'inkomen' nadat Somewhere Else lekker kort en bondig was, maar in de tussentijd valt het me op dat er weinig minpunten te noemen zijn. Ja, het zijn veel nummers en sommigen zijn beter dan de anderen, maar als geheel is het een album dat wederom fijn wegluistert. Wat rockeriger dan Marbles, maar nog niet zo direct als Somewhere Else of Anoraknophobia. Ik denk verder alsnog wel dat het beter als twee aparte albums na elkaar uitgegeven had kunnen worden, of dat een enkele cd met de beste songs nog beter was geweest, omdat het op deze wijze nog steeds een flinke kluif met luisteren is. Maar alsnog: niets mis mee. The Man from the Planet Marzipan en Asylum Satellite #1 als favorieten.

Voorlopige tussenstand:
1. Brave
2. Clutching At Straws
3. Fugazi
4. Script For A Jester's Tear
5. Afraid Of Sunlight
6. Seasons End
7. Market Square Heroes
8. Marbles
9. Misplaced Childhood
10. This Strange Engine
11. Happiness Is the Road
12. Somewhere Else
13. Anoraknophobia
14. Holidays In Eden
15. Radiation
16. Marillion.com

Veel tijd heb ik hier niet aan besteedt. Een speelduur van een uur vind ik eigenlijk al te lang. Thrash mag gerust een half uur duren en prog makkelijk een minuut of vijftig. Dit album is wat mij betreft echt veel en veel te lang. 107 minuten klinkt als een rampscenario. Zeker voor bands die op hun oude dag nog klussen. Marillion doet het wat dat betreft nog behoorlijk goed, want hoewel het tempo en dynamiek flink minder geworden is, klinkt het niet als de zoveelste oudelullenband.

De eerste helft is redelijk aan me voorbij gegaan. Het stoort me nergens, maar het maakt ook weinig indruk. Prettig voortkabbelende muziek waar het zelden spannend wordt. De eerste keer dat ik opkijk, is bij Thunder Fly, waar interessante gitaarstukken in zitten. Asylum Satellite #1 trekt ook de aandacht. Marillion is helaas lang niet zo spannend meer als 25 jaar eerder, maar hier begrijp ik in elk geval waarom de band nog steeds behoorlijk populair is. Zelf zou ik dit niet meer uit mezelf opzetten, maar bezwaar zou ik ook niet hebben. 3* voor de eerste helft en een ruime 3,5* voor de laatste.


Tussenstand:
1. Misplaced Childhood
2. Fugazi
3. Script For A Jester's Tear
4. Brave
5. Afraid Of Sunlight
6. Clutching At Straws
7. Market Square Heroes
8. Anoraknophobia
9. Season's End
10. Marbles
11. Happiness Is The Road
12. Somewhere Else
13. This Strange Engine
14. Holidays In Eden
15. Radiation
16. Marillion.com

Afgelopen donderdag deze dubbel-cd op Discogs gekocht voor 14 euro incl verzenden vanuit Engeland. Ben erg benieuwd. Voor een betere prijs krijg je hem ook niet meer, vooral omdat je de cd's vooral nog als 2 losse albums tegenkomt. Komende week hopelijk in mijn bezit en dan begint mijn luistersessie. Ben erg benieuwd.
Live From Cadogan Hall komt ook binnen. Gezien de tracklist staan daar ook heel veel voor mij nog onbekende tracks op (achterstand inhalen).

Je hebt het er maar druk meeDarkzone... 30 jaar Marillion inhalen is een hele klus! ?

Nee, valt wel mee. Tot Afraid Of Sunlight had ik al op cd. En met veel uren in de auto kon je een aardig eind. En eerst de hoogstgewaardeerde albums in huis halen.

Album is binnen. Eerste cd 2 keer gedraaid, en ik heb al meteen een nummer dat mij op de zenuwen werk. Het titelnummer krijgt hier de meeste stemmen, maar ik vind het nog helemaal niks. Skip moment naar de 2 minuten stilte die daarop volgt, met afsluitend het experimentele Half Full Jam, die op de hoes tussen haakjes en grijs vermeld staat. Grappig, maar ook overbodig.

CD 2 volgt later.

En dan cd 2. Die draait dus meteen overuren. Wat een fijn album is dat. Benieuwd of de komende tijd cd 1 dat ook nog teweeg gaat brengen.

Voor mij zijn de grootste bands ter wereld Marillion, Pink Floyd en Marillion's Side Project, Edison's Children met Pete Trewavas in de hoofdrol (en de rest van Marillion als gasten en Fish-gitarist Robin Boult). Ik denk dat dit album niet de eer krijgt die het verdient, want het gaat overal naartoe, maar net als Marbles brengt deze dubbele platenset een aantal geweldige hoogtepunten en een paar dooddoeners met zich mee. De meer intense nummers, waaronder het titelnummer van het anthem Happiness is The Road, vind ik de beste nummers. Real Tears for Sale, de tekst vind ik niet mooi, maar het nummer zelf is een schat. (Het is zeldzaam omdat ik meestal dol ben op H-teksten). Vooral True is geen goed nummer. Het klinkt als Marillion vernieuwing. Het is misschien wel een van hun slechtste, maar er zijn hier 20 nummers. Je kunt niet van iedereen houden! Ik denk dat State of Mind erg onderschat wordt. Echt een geweldig nummer. Ik vond Older Than Me een heel mooi nummer, maar toen ik het live hoorde tijdens het PZ-concert van 2023 was ik verbaasd over hoe geweldig een nummer het is. Ik wou dat ze dit vaker zouden doen, want live is het zo mooi. Trap The Spark is voor mij wat het is om Marillion achter je te laten en een "remainer" te zijn. We proberen de vonk van de opwinding van het PZ Marillion Weekend te vangen en zo lang mogelijk vast te houden, omdat het ons door de moeilijkste momenten in het leven helpt. Als alles slecht is, denk dan aan de vlaggen van de naties die wapperen in Port Zelande en de liefde van de menigte en de glimlach van Steve Hogarth en Rothery die de beste gitaar ooit speelt. Happiness Is The Road is precies wat het zegt. Het maakt me gelukkig om te weten dat Marillion er is en het leven een beetje gemakkelijker maakt om door te komen.