Kempi - Du Zoon (2008)

Ik heb ook maar 's een Kempi-plaat geprobeerd. Wilde nu toch wel 's weten hoe erg het eigenlijk was.

Ik moet zeggen dat ik niet bepaald geraakt wordt door de dramatische vibe van dit album; het laat me relatief koud. Daarentegen heeft Kempi wel een goed gevoel voor melodie, jammer alleen dat dat wordt gekoppeld aan potsierlijk bombastische strijkers of akelige vocoderrefreinen (zoals in het 3e nummer).

De teksten (als ik ze kan verstaan, tenminste) zijn af en toe wel een beetje dubieus:
"Neem me mee naar een plekkie hier ver vandaan. Een plek waar pappie mammie niet meer hoeft te slaan."

Ehm, ja.

Verder geen immens zwakke plaat, de tweede helft van Leven van de faam en de funky bonustrack met Willy Wartaal en de Opposites kunnen er nog best mee door.

Wellicht een van de beste albums die ik in de faler hoek kan schuiven. Dit plaatje zit namelijk vol valse claims en inwendige tegenstrijd. Ik heb langs horen komen dat er in Nederland niets te halen is (je wordt tot je oren verwend door de overheid, ons belastingsgeld) en historische verhalen over zielige negers. Onderbouwing van feiten en uitspraken missen maar gezien het geestelijk vermogen van Kempi kan ik daar wel in komen. Waar ik me nog het meeste aan heb geërgerd zijn de vergelijkingen met Jezus, de uit-verband gerukte Bijbelteksten die Kempi's egocentrische faam moeten onderstrepen. Over egocentrisme gesproken, Kempi zadelt veel eigen problemen op en doet er zeer treurig over. Wellicht begrijpelijk, gezien zijn situatie niet even makkelijk is geweest (lees: nog steeds is). Maar naast alle treurnis is er ruimte voor stoerdoenerij dat in half Nederlanders uit mijn speakers komt. Ik ben zelf in de veronderstelling dat taal zeer dynamisch en veranderlijk van aard is, maar dit voldoet mijns inziens maar weinig aan de 'voorschriften' van het algemeen beschaafd Nederlands. U zult wellicht denken: "Is dat nodig?". Nou, ik ben als luisteraar iemand die de boodschap graag op een duidelijke manier ontvangt. Zo gaat dat niet lukken. Niet iedereen is bekend met straat taal. Ik denk persoonlijk dat dit album voor iedereen geschreven is anders is bovengenoemde onjuist en zou dit album zich beperken tot straat taal kenners. Daarnaast de beats; goodkoop en volgens mij uit het standaardpakket van FruityLoops gehaald (ik zeg nu niet dat FruityLoops een faal programma is).Tot slot hoop ik van harte dat Kempi zijn leven betert. Meneer zegt zelf dat hij meer inzicht heeft verworven. Met Du Zoon ben ik daar nog niet erg van overtuigd, maar wellicht zien we binnenkort een nieuw album. Tot dan.

1,0*

Er is weinig slechts te melden over dit album. Natuurlijk valt dat niet te zeggen over Kempi zelf. Fantastische beats, een gedreven Kempi en een toplabel achter je. Dat kan niet fout gaan.

Het mag duidelijk zijn dat de grootste inspiratie van de beste man niemand minder dan 2Pac is geweest. De omstandigheden van de twee liggen akelig dicht bij elkaar. 'Pac dropte met "Me Against The World" een (succesvol) album terwijl ook hij in de gevangenis zat, en ook dat album was eigenlijk de echte doorbraak in de commercieele hiphop voor hem. Een beetje hetzelfde verhaal voor Kempi, want met "Du Zoon" krijgt hij zeker de gewilde aandacht in Nederland.

Nog een aardig voorbeeld van die twee albums is dat ze allebei gaan over God, Jezus, vergiffenis, etc. Het was een belangrijke periode in het leven van 2Pac en ook Kempi maakt dit nu mee. Meerdere malen op "Du Zoon" heeft hij het over God en hogere sferen. Het feit dat allebei de heren veel mediakritiek kregen in de aanloop van de albums zal een rol hebben gespeeld. Het is niet zo dat ik Kempi ga vergelijken met de rapskills van 2Pac want dat is niet eerlijk, VS en NL is ook anders. Het is wel waar dat Kempi geen rapper is maar een personage. En daar houden de mensen van, een rebel die het toch lukt om het halen.

En daar gaat het album over, de wederopstanding, zoals ook aan de cover is te zien. Deze plaat moet de redding van Du Gramma Boy zijn. Het begint in ieder geval al goed met "Draai Ehm Af", lyrisch niet hoogstaand maar de lekkere productie van Soundg8 maakt het meer dan goed. Een typisch intro van een episch album, iedereen moet namelijk weten dat DU album er eindelijk is. Harde, lekkere binnenkomer.

Het gaat verder met "Revolutie". Ook nu zijn de teksten niet vernieuwend maar weer hebben Soundg8 de track geredt. Je zou haast denken dat een Amerikaanse, Dirty South producer de track heeft gemaakt door de kenmerkende harde drums en de hoorns. Het refrein is onverstaanbaar, en dat stoort me niet zo. De meeste teksten zijn goed te verstaan, Kempi laat alles goed rijmen en zo heeft iedereen wel wat wils.

"Leven Van Du Faam" vind ik gewoon een slechte track...

"Hier Ver Vandaan" is dan alweer sterk geproduceerd en ook sterk qua inhoud. Het gaat over vrouwen- en kindermishandeling en hier Kempi zien dat hij een goed verhaal kan vertellen. De emotionele verse van Willy maakt het compleet. "Haat & Verraad" is dan minder (de productie weer niet) maar Winne is lekker op dreef. Het einde is wel goed, er wordt gestrooid met hemelse metaphoren. Dit einde zal vaker voorkomen in wat tracks en moet de voorstelling tonen van De Hemel ("waar Abraham en Mozes dagelijk opstaan").

Als volgt komt dan een kippenvel track, "LORD" vertelt het verhaal van een slaaf die op een slavenschip zit en wanneer Kempi begint kan ik me het echt voorstellen. De beat met koor en al is ook perfect, je krijgt het enge gevoel alsof je er echt bent.

"Stratiblues" is weer een mooi nummer waar hij me aan 2Pac doet denken. Hij steekt een hart onder de riem aan degene die op de straat terecht zijn gekomen. De verse van "Ze Weten Van Mij" (met een harde Salah en een degelijke Klemma) is bijna onverstaanbaar. Gelukkig maken de andere twee het goed.

Het gaat door met de goede tracks, en dat verbaast me zeker wel. Want alweer komt Kempi met een gevoelige track. In "Ze Wil Weg" gaat het over een meisje die ten onder gaat aan drugs. Het wordt mooi vertaald op deze track, dat is iets wat rappers missen deze dagen. Op het einde komt het hemelse intermezzo weer voorbij en er zijn leuke lyrics te horen.

"Du Zoon" gaat ook letterlijk over zijn zoontje en dat is ook te horen op "Door Dik & Dun". Die gevoelige tour is zeker niet verkeerd, want de inhoud is gewoon uitstekend. Kempi rapt wat hij voelt. De single "Wakker In Du Cel" is uit voorbaat opgenomen denk ik. De hongerige flow op deze track is top. Het is wel een te gedramatiseerde track want zo zwaar heeft hij niet op dit moment in de bak.

Kempi duikt dan weer de geschiedenis in met "Dagen Van Du Bijbel". Dit gaat weer van een leien dakje. Het is raar maar waar want de diepgang is weer aanwezig. Handelaren, Jezus, Judas, grafplunderaars, ziektes, alles is aanwezig. De donkere productie maakt het af.

Als hij het allemaal kon terugdraaien, dan zou hij dat ook doen. "Buschauffeur" zoomt weer wat dieper in op het leven van Kempi. Het rustige "Dans Met Je Moeder" met een zingende Kemperveen maakt het album dan compleet. Inclusief de energieke shout outs op het einde, van Kees de Koning, Typhoon tot en met Miljuschka.

Echt een geslaagd debuut. Ik luister niet zo veel naar Nederhop, maar samen met Typhoon kan ik echt naar hem luisteren. Dat Kempi geen inhoud heeft slaat nergens op. 7 a 8 nummers op deze plaat hebben gewoon een goede boodschap en soms zitten er leuke punchlines bij. Hij kan makkelijk zijn refreintjes en bridges inzingen en Kempi heeft de gave om wat hij ziet op een track te zetten. Hetgene wat er niet uitkwam op zijn mixtapes komt er nu wel uit. Ik heb genoten van deze CD, na 2 weken is het nog steeds niet saai. De geweldige beats, de soms wat dromerige lyrics en de aangename stem van Kempi heeft mij verkocht. Dat hij in de tussentijd maar flink wat teksten gaat schrijven en over 6 a 7 maanden maar weer de studio induikt!

*4,5

PS: dit heb ik zelf allemaal getikt, niet van een website

Toen Kempi eind juni werd veroordeeld tot één jaar gevangenisstraf, vroeg iedereen zich af of zijn debuutalbum het daglicht nog zou zien in 2008. Zelf kon hij immers weinig tot niks doen aan promotie, laat staan dat hij nog in staat was concerten te geven of op televisie te verschijnen. Maar aan de andere kant had Kempi de laatste jaren zorgvuldig een hype rondom zichzelf gecreëerd met behulp van drie mixtapes, en zou te lang wachten met zijn debuut hem ongetwijfeld weer uit de schijnwerpers hebben gehaald. Niet geheel verrassend werd er dus gekozen om het album uit te brengen terwijl Kempi vastzit.

De Top Notch-marketingmachine heeft dan ook op volle toeren gedraaid. Een stortvloed aan persberichten, een boomerang-actie, een samenwerkingsactie met Free Record Shop, een clip, een onenigheidje tussen Kempi en FunX en niet te vergeten een documentaire op BNN de avond voor de release: de laatste tijd kon niemand om Kempi heen.

Op voorhand was te raden dat Du Zoon bij sommige mensen te boek zou komen te staan als een klassieker, en bij anderen als een miskleun. Kempi is dan ook typisch zo’n hate-it-or-love-it-artiest. Dat komt vooral omdat hij een unieke verschijning is in de Nederlandse rapwereld. Een helaas niet altijd even duidelijke flow, overwegend dikke beats en persoonlijke teksten doorspekt met straatstoerheid maakten Kemperveen bij sommigen een held, bij anderen juist het tegenovergestelde.Maar die meningen geven nog geen uitsluitsel over Du Zoon. Kempi kondigde namelijk lange tijd geleden al aan dat zijn album anders zou zijn dan zijn mixtapes en daar is geen woord van gelogen.

Te beginnen met het muzikale gedeelte. Du Zoon is geheel geproduceerd door het driekoppige productieteam Sound G8 en deze aanpak werpt in meerdere opzichten zijn vruchten af. Allereerst heeft het album daardoor niet het probleem dat veel hiphopplaten anno 2008 hebben, namelijk te veel verschillende mannen achter de knoppen en daarmee te veel verschillende geluiden. Sound G8 heeft ervoor gezorgd dat Du Zoon muzikaal wisselend is, maar vooral als een geheel te boek zal staan. Fanatieke blazerspartijen (Draai Ehm Af), een live saxofoon (Stratiblues), vrolijk gitaarspel (op het minder vrolijke Hier Ver Vandaan) en sinistere strijkers (Dagen Van Du Bijbel) – Soundg8 lijkt nergens voor terug te deinzen, maar draaft tegelijkertijd niet door in experimenten en houdt de boel telkens strak onder controle.

Een fraai muzikaal fundament voor Kempi, die het anders aanpakt dan op zijn mixtapes, want zijn teksten zijn een stuk persoonlijker dan voorheen - enkele uitzonderingen daargelaten. Betere beats en meer inhoud, Du Zoon heeft alle ingrediënten om met glans de overtreffende trap van haar voorgangers te zijn. Dat is het album ook, maar daar is vrijwel alles dan ook mee gezegd.

Kempi is en blijft dezelfde rapper als voorheen. Zijn persoonlijke raps zijn uit het hart gegrepen, maar werken uiteindelijk zelden echt bevredigend. Neem het begin van Door Dik en Dun: “Ik heb je nooit meer gezien, want je zit nog in de belly//Papa is mama, papa is fredde//Want papa loopt te liegen en is niet altijd eerlijk//Ik loop mama te bedriegen, ja, I did it.” Herhaaldelijk mengt Kempi Engelse woorden in zijn teksten, evenals Antiliaanse. Dit voelt onwennig aan en klinkt eerder als een teken van onvermogen dan van creativiteit. Ook begint het hoge en doordringende stemgeluid, dat zeker charmes heeft, al redelijk gauw te vervelen. Een derde kritiekpunt op de raps: het komt, mede door het hoge gehalte straattaal en buitenlandse termen, meerdere malen voor dat de man uit Eindhoven moeilijk te verstaan is. En zelfs als hij dan in het Nederlands rapt én compleet te begrijpen is, is het nog niet altijd genieten geblazen. “We kunnen groot zijn, wolkekrabber hoog shit//We kunnen groot zijn, wolkekrabber hoog shit” klinkt het bij het einde van het verder leuke Haat & Verraad (met Winne en RBDjan), en dit is tevens een goed voorbeeld van een typische Kempi-oneliner, waar weliswaar ambitie maar verder helaas vooral onkunde uit spreekt.

Tegenover dit soort onovertuigende regeltjes staan de openhartige vertellingen over Kempi’s eigen leven, of in ieder geval die op zijn leven zijn geïnspireerd. Lord is een gewaagd maar helaas productioneel opgeblazen nummer over slavernij (vernoemd naar het schip Lord Ligonier), en nummers als Stratiblues staan in het teken van Kempi’s moeilijke jeugd in Eindhoven. Hier Ver Vandaan, de samenwerking met de overbodige Willy, gaat over huiselijk geweld. Bij al deze persoonlijke onderwerpen klinkt Kempi oprecht, maar hij weet de nummers uiteindelijk toch weinig mee te geven. Daarvoor zijn de teksten, ondanks alle eerlijkheid en puurheid waarmee ze gerapt, telkens te eenvoudig en daardoor bieden ze te weinig voor meerdere luisterbeurten. Een tekenend voorbeeld luidt het refrein uit Hier Ver Vandaan: “Neem me weg naar een plek hier ver vandaan//Een plek waar papa mama niet meer hoeft te slaan.” Leuk om een of twee keer te horen, maar daarna toch opvallender door de simpele tekst dan door iets anders.

Nog kwalijker is de manier waarop Kempi telkens vervalt in gezongen refreinen, die naast eenzijdig ook nog eens kwalitatief niet om over naar huis te schrijven zijn. Na één keer of twee keer luisteren klinken de tracks met dergelijke refreinen ineens veel minder overtuigend en komt Kempi zelfs nogal zanikend over. En dan is de oprechtheid en goede intentie ineens het enige wat overblijft van de serieuze nummers.

Meer dan welkom zijn dus de wat enthousiastere onderbrekingen op dit overwegende rustige, muzikaal rijke en eerlijke album. Salah Edin zet zijn beste beentje voor op het overtuigende Ze Weten Van Mij (waar Kempi’s broertje Klemma helaas ook meedoet) en Winne en RBDjan weten Haat & Verraad ook een werk te maken met een lange houdbaarheidsdatum. Kempi’s rol moet hier overigens niet verwaarloosd worden, want hij komt op beide nummers verdienstelijk voor de dag, alhoewel zijn couplet op Ze Weten Van Mij door regels als “Alles voor de money, geef me fokkin’ paper//Gimme the lights….”iets te veel te kampen heeft met het multi-linguale-probleem.

Wat Sjaak tussen het rijtje gastartiesten doet, blijft ook een raadsel, want zijn trucjes zijn langzamerhand toch echt uitgewerkt. Hij helpt de desbetreffende samenwerking, Leven Van Du Faam, waar een misplaatst Roger Troutman-achtig refrein en een beukende partybeat domineren, compleet om zeep met de voor hem zo typische raps – ‘fame’ rijmt op ‘pijp’ en ‘weekend’ op.. ‘weekend’. Dat werk.

Kempi laat zich op Du Zoon van zijn meest persoonlijke kant zien en dat spreekt in het voordeel van de rapper uit Eindhoven. Sound G8 levert een uitstekende muzikale bodem, maar helaas blijft het bij de goede wil en goede basis. Verder is er eenvoudigweg veel te veel op het album te merken. De simpelheid van de teksten, de gezongen refreinen die op den duur louter irriteren en de mengelmoes van allerlei talen, met daaroverheen een onmisbaar sausje met Bijbelse symboliek gegoten, dit alles resulteert in ronduit een zwakke plaat. Hoe goed de intenties ook mogen zijn. Hopelijk gebruikt Kempi zijn tijd in de gevangenis nuttig, en geeft hij met zijn teksten de opvolger van Du Zoon de beats hun verdiende glans.

Bron: Hiphopleeft