The Gaslight Anthem - The '59 Sound (2008)

De eerste seconden van The '59 Sound zeggen veel: een krassende pick-upnaald die het vinyl beroert. The Gaslight Anthem ademt muziekgeschiedenis nog voordat de eerste noot gespeeld is. Van die retro plaathoes tot de nostalgische albumtitel en tot dat mooie eerbetoon aan enkele groten der aarde. Elvis, Miles Davis, Tom Petty en The Boss krijgen allemaal in plekje in de teksten van frontman Brian Fallon.

De vergelijking met Bruce Springsteen is terecht (en op dit forum eigenlijk al uitgebreid besproken). Niet alleen komt de rauwe strot van Fallon dicht in de buurt bij die van zijn held, ook zijn manier van songsmeden is hetzelfde.

Nummers als Meet Me By The River's Edge en Great Expectations ademen dezelfde sfeer als pakweg Born To Run en The River. Nummers gedrenkt in melancholie, tussen hoop en vrees balancerende teksten. Working class stories uit de voorste linie, recht uit het hart.

De muziek is anders. Okee, je zou het een opgevoerde versie van Springsteen kunnen noemen, maar qua tempo ligt een vergelijking met Amerikaanse punk rock en college bands meer voor de hand. Met een flinke peut blues!

Sterkste punt is de ongekende energie waarmee deze gasten uit New Jersey de songs op je afvuren. Het eerste kwartet (Great Expectations, The '59 Sound, Old White Lincoln -waar je Springsteen gewoon kunt horen zingen!- en High Lonsesome) is overweldigend. Up tempo rock van de bovenste plank met heerlijk (en subtiel) samenspel tussen de gitaren van Fallon en Rosamila.

Film Noir begint als een kleine adempauze, maar eindigt in dezelfde versnelling.

Miles Davis & The Cool is mijn persoonlijke favoriet. De versterkers staan een graadje minder hard, maar je hoort des te beter wat The Gaslight Anthem allemaal in huis heeft.

Net als de plaat dreigt in te zakken met meer-van-hezelfde (The Patient Ferris Wheel en Casanova, Baby) volgt Even Cowgirls Get The Blues: op meeslepende wijze bezingt de band, mét bluesgitaar, de onvermijdelijkheid van het ouder worden.

Meet Me By The River's Edge is dé ultieme Springsteen song. The Boss wordt zelfs geciteerd (No Surrender, Bobby Jean).

Met een ballad met een zalig gitaarriedeltje (Here's Looking At You Kid) en een daverend eindsalvo (The Backseat) is deze plaat af. En daarmee één van de betere releases van 2008.

De vergelijkingen die hier langskomen snap ik eigenlijk niet. Het stemgeluid van Brandon Flowers lijkt totaal niet op die van Brian Fallon. Ik weet niet wie hiermee begonnen is, maar die zit er in ieder geval flink naast. De enige die qua stem een beetje lijkt op de stem van Brian is Bruce Springsteen. Maar het belangrijkste verschil is dat de meeste nummers van Springsteen en The Gaslight Anthem totaal niet op elkaar lijken, het grootste verschil is het tempo, dat bij The Gaslight Anthem een stuk hoger ligt. Hoewel Born to Run en Badlands nummers van The Gaslight Anthem zouden kunnen zijn.

Wat mij opvalt aan de muziek van The Gaslight Anthem, is de opbouw binnen de nummers. Eigenlijk vind ik deze kenmerkende opbouw een beetje lijken op de opbouw van een aantal nummers van Arcade Fire, en dan met name #1, #3 en Rebellion. De opbouw is bij de meeste nummers geniaal, en overstijgt het simpele couplet-refrein principe. Daarnaast bevatten de meeste nummers een geweldig ritme, waardoor het live altijd zeer aanstekelijk werkt, ook voor degene die niet bekend zijn met de muziek.

De grote kracht van The '59 Sound is het gegeven dat het album geen zwakke nummers bevat. Inmiddels luister ik al naar deze band sinds het optreden op Pinkpop 2009. Bij dit optreden vielen vooral de eerste 3 nummers van het album op. Hoewel Old White Lincoln nog steeds één van mijn favoriete nummers is, geldt dat nu ook voor een groot aantal andere nummers. Het duo High Lonesome en Film Noir klinken beide als een achtbaanrit, met wederom een sterke opbouw. Miles Davis & the Cool, Meet Me by the River's Edge behoren ook tot mijn persoonlijke favorieten en weten nog steeds niet te vervelen.

Speciale aandacht gaat uit naar Here's Looking at You, Kid. Met dit rustige nummer toont Fallon zijn veelzijdigheid. Werkelijk een prachtige tekst en gelukkig ook een nummer dat nog altijd bij bijna alle concerten gespeeld wordt.

Ik kan niet anders dan dit album met 5 sterren te belonen. Hoewel mijn favoriete nummer van The Gaslight Anthem niet op dit album staat (We Came to Dance), is het dit album die over de gehele lijn het sterkst is, en eigenlijk geen minpunten bevat. Ik zie dit album in ieder geval niet snel uit mijn top 10 verdwijnen, en ik zie met bijzondere belangstelling uit naar het optreden tijdens Werchter 2011.

Ik vond hem aanvankelijk wat minder dan opvolger American Slang (waar bij het eerste gehoor meer echte knallers opstaan), maar een paar luisterbeurten verder moet ik toegeven dat het algemene niveau op deze nog zeker net zo hoog ligt. Het is niet helemaal mijn muziek, maar voor catchy liedjes als het titelnummer of Meet Me by the River's Edge mag u mij altijd wakker maken.

3*.

The ’59 Sound heb ik niet lang na de release gekocht, omdat mensen in mijn omgeving zeiden dat de sound van deze band wel wat wegheeft van Springsteen. En laat ik nu een groot liefhebber zijn van het materiaal van The Boss, dus ik was direct erg benieuwd. Snel checkte ik nog even wat losse nummers via Last.FM (Old White Lincoln, Miles Davis & the Cool en het titelnummer) en toen wist ik het haast zeker: deze plaat zou een welkome aanwinst zijn in mijn collectie.

Inmiddels zijn we tien jaar verder en kan ik zeggen dat ik deze plaat sinds mijn aanschaf niet meer zo vaak op heb gezet. De genoemde nummers vind ik nog steeds vrij sterk en bleken ook de beste te zijn van deze plaat, wat voor mij ook de reden is dat dit nog wel een ruime voldoende scoort. Dan zet ik me even over de zang van Fallon heen, want die vind ik vaak wat monotoon klinken. Daarnaast denk ik dat de nummers wat beter zouden zijn als er wat rauwe rafelrandjes aan waren blijven zitten. Op de productie is weinig aan te merken, maar ik vind ‘m vooral erg clean. Wat extra vuurwerk op gitaar of een wat doorleefdere zang zou ik hier wel hebben gewaardeerd. Grappig zijn trouwens de verwijzingen naar Springsteen, bijvoorbeeld in het nummer Meet Me By the River’s Edge (met de terugkerende tekst No Surrender, Bobby Jean). Ik snap de vergelijkingen met Springsteen overigens wel, maar zowel in compositorisch opzicht als qua zang vind ik The Boss dan wel een stuk beter. Speciale vermelding trouwens voor het aanstekelijke Even Cowgirls Get the Blues, dat me overigens wat aan What It’s Like van Everlast deed denken.

Muzikaal gezien is dit allemaal dik in orde. Ik kan me ook goed voorstellen dat The Gaslight Anthem destijds een grote belofte is geweest. Het is een plaat die ik zo nu en dan, zoals vanochtend tijdens de autorit naar mijn werk, graag opzet maar die geen beklijvende indruk van begin tot eind weet achter te laten, 3,5*.