Bloc Party - Intimacy (2008)

Zit wel wat in. Ik heb het daarnet namelijk opgezocht en als zelfs Four al 3 sterren krijgt...

Ik kan en wil niet alle lp's en cd's in mijn woonkamer hebben - ik heb cd's om te draaien, niet om ze te tonen. Dat betekent dat op een gegeven moment een album naar mijn werkkamer verdwijnt om vandaar regelmatig af te dalen naar de woonkamer ter draaiing. Als je album weer 'ontdekt' in je eigen platenkast en beseft dat je het album al 3 jaar (of langer) niet hebt gepakt om het te draaien, heeft het ook geen 'prime spot' in je geheugen. Soms, zoals bij Mercury Rev, kan je dan voor aangename verrassingen komen te staan.

Dat was hier niet het geval: band heeft nauwelijks progressie geboekt of afwisseling gezocht, noch in sound noch in melodie. Dat kan je bijv van Editors of Franz Ferdinand niet zeggen.

Die progressie en afwisseling werd bij Editors derde album ook niet echt door iedereen gewaardeerd. Maar ik ga met jullie mee dat dit album minder is dan de eerste twee, maar slecht vind ik het geenszins. En heel slechte recensies heb ik ook nog niet kunnen vinden.

Op Pitchfork vond ik een 5.8, terwijl de laatste National daar bijv 8.4 heeft
NME zegt over Intimacy nav het remix-album (dat overigens ook slechts 3 uit 10 krijgt):

C’mon, be honest. ‘Intimacy’ was horrible, a chronic misstep from a band capable of conjuring blue magic in a second.
Read more at NME Album Reviews - Album Review: Bloc Party - NME.COM

Slecht is ook een relatief gegeven - dit album doorstaat gewoon de test des tijds in mindere mate dan de eerste twee. Sommige albums kan je gewoonblijven draaien, bij andere haak je na een X aantal malen af. Daarom heet dat nare programma wellicht ook de X-Factor

En dat zelfde NME geeft "Four" een 7 uit 10. Op Metacritic staat Intimacy op een nette 6,9.

Zal Intimacy nog eens opzetten deze week. Moet eerlijk bekennen dat ik deze vaker draai dan AWitC.

Beide had ik gezien; bij NME werken gewoon meerdere redacteurs. Het debuut kwam loud and clear binnen en de opvolger kon worden gezien als consolidatie. Hier op de site is een topic met de titel: "nooit hun debuut overtroffen" - of vergelijkbare strekking. Bloc party zou daar maar zo tussen passen. Maar als het troostende gedachte is - er zijn er genoeg hier die vinden dat Cocteau Twins dit album Cocteau Twins - Garlands (1982) nooit heeft overtroffen

Het album met de twee slechtste openingsnummers ooit? Wat een verschrikkingen zijn Ares en Mercury toch. Wat daarna komt is allemaal top tot gewoon goed maar die eerste twee nummers, ouch wat slecht... Dit album begint voor mij pas bij Halo.

Exact... vanaf het begin dat dit uitkwam gruwelde ik al van Ares en Mercury. Daarna komt alles goed op z'n pootjes terecht. Wat een album!! Ook de bonustracks zijn van hoog niveau.

Eerste luisterbeurt beviel me niet zo, maar na een tijd blijkt album toch een groeier te zijn. Onbegrijpelijk vind ik dat er lieden zijn die de eerste twee albums top vinden en dit dan helemaal niks. En dan 2* of minder geven aan Intimacy
Maar respecteer Ieder zijn keuze uiteraard. Ik vind het wel minder dan hun masterpiece Silent Alarm, maar dat is ook echt een super album.

Inderdaad absolute nonsens. Als je een echte Bloc Party fan zou zijn zoals ik dan is Intimacy gewoon een puike plaat waar ook hier de melancholie ervan afspat.

Toen het album uitkwam had ik er nogal een haat/liefde verhouding mee, zo wisselvallig als ik het vond en die elektronische nummers verpestten de rest...
Maar het begon later wel te bevallen en ik vind dit album nu inmiddels al jaren een van de betere mixen tussen rock en elektronische muziek die ik ken!
Ik kan die experimenten nu dus zéker waarderen, inclusief het hysterische openingsduo, als ik er zin in heb: kom maar op.
Van die goede eerste twee platen en natuurlijk de ellende die kwam toen de band uit elkaar begon te vallen, heb ik dit album denk ik uiteindelijk zelfs het vaakst opgezet.

Al zal ik 'Zephyrus' voor eeuwig als gedrocht beschouwen.

Nadat mijn bewondering voor A Weekend in the City steeds verder toenam, vond ik het tijd om Intimacy aan een herbeoordeling te onderwerpen. Destijds - had de mp3'tjes van mijn klasgenoot gekregen - vond ik er niet veel aan, maar ik heb volgens mij ook niet echt aandachtig geluisterd. Dat heb ik nú wel gedaan en het album viel me ontzettend mee, al zit er toch iets niet helemaal lekker. Het ligt deels aan de volgorde van de nummers en deels aan het toch wat diffuse geluid, waardoor ik de eerste (hernieuwde) luisterbeurten toch het gevoel had dat dit een soort compilatie was, deels met experimenten en andersoortige atypische nummers die bands meestal voor hun EP's bewaren. Maar een ander groot deel van de plaat bestaat uit Silent Alarm-achtige nummers, met wat extra elektronica. Echt verrassend is het niet dat 'Talons' de grote favoriet is: dat is gewoon het debuut (dat ik goed vind, maar waarvan ik de heiligverklaringen nooit heb begrepen) met een house-baslijn eronder. Het is ook allemaal veel minder een geheel dan de fantastische voorganger, maar ergens dwingt dat ook wel bewondering af, zeker nadat oerconservatieve fans al zaten te klagen over A Weekend in the City. Op YouTube zag ik iemand mekkeren over 'Little Thoughts'. Wat een braaf nummer is dat, zoals er in die tijd zoveel van dat soort nummers werden gemaakt. Dat ga je toch echt niet beter vinden dan pakweg 'Signs' of 'Better Than Heaven'?