Groundation - Hebron Gate (2002)

De reïntegratie van Ward deel 19:

Dat ik weinig heb met reggae is een understatement. Een van de weinige genres waar ik nooit enige interesse voor heb kunnen opbrengen. Voor mijn gevoel klinkt elke reggaeband precies hetzelfde: als een slap aftreksel van Bob Marley (en daar heb ik ook al niks mee). Tot zover mijn vooroordelen over het genre. Toen Eilord mij de opdracht gaf dit album te recenseren was ik benieuwd of dit mijn visie op het genre kon veranderen. Zeker door zijn opmerking dat hij zelf normaliter ook niet echt voor reggae te porren was. Waren mijn vooroordelen gegrond (pun intended) of valt er ook in deze hoek in de muziek voor mij het nodige te ontdekken?

Die vraag moet ik met ja en nee beantwoorden. Laat ik met het positieve beginnen. Het idee dat alle reggae inwisselbaar klinkt wordt door Hebron Gate wel degelijk ontkracht. Groundation hebben een duidelijk herkenbaar eigen geluid. Dit komt ten eerste door de duidelijke invloeden van jazz en afrobeat. Ze zijn duidelijk muzikaal onderlegd en dat betaald zich uit in een uitgebalanceerd geluid met een fijn jamachtig karakter (de meeste nummers klokken boven de zes minuten). Een tweede aspect dat Groundation een duidelijk eigen karakter geeft is de zang van Harrison Stafford. De man heeft een eigenaardig geknepen androgyn stemgeluid met een rauw randje. Doet me nog het meeste denken aan de stem van Asaf Avidan. Drukt een duidelijke stempel op het geluid van de band.

Tot zover ben ik dus zeker positief. Neemt niet weg dat reggae gewoon een esthetiek heeft die mij niet aanspreekt of raakt. Tekstueel doet zich eenzelfde probleem voor. De teksten gaan veel over Jah en de Rastafari levensopvatting, iets waar ik nul binding mee heb. Dus al hoor ik best waarom dit een van de beter gewaarde reggaebands is, is er van een persoonlijke klik geen sprake. Daarom zou ik normaal gesproken op een kleine voldoende uitkomen. Er is echter nog een struikelblok, waar ik me niet overheen kan zetten. Het mag een detail lijken, maar het accent van de Stafford kost deze plaat zeker een ster. Prees ik hem eerder nog voor zijn bijzondere stemgeluid, stoor ik me enorm aan zijn aangeleerde Jamaicaanse accent. Er is niks mis met een Jamaicaan accent, maar een blanke knul uit California die naar de naam Harrison Stafford luistert die in een aangezet Jamaicaans geluid zingt klinkt gewoon potsierlijk. Desalniettemin heeft Groundation, voor wat het waard is, mijn vooroordelen over reggae wel ontkracht. Al zal ik nooit wat met het genre kunnen ben ik bang.

2*