Mercyful Fate - Don't Break the Oath (1984)

Jawel. De productie op zich is bij deze niet zo erg, vooral niet als ik dan vergelijk met andere uit deze periode - ik luisterde toevallig vandaag nog 's opnieuw naar Killing Is My Business en dan klinkt deze onmiddellijk hemels. Als ik een voorbeeld neem uit mijn eigen top 10: Ride the Lightning heeft ook niet de beste productie, maar dat is voor mij helemaal geen struikelblok. Ik moet deze gewoon niet direct beginnen beluisteren na een (recent) album met een vollere productie, want dan komt het minder over. Vaak merk ik dat ik het goed eens ben met hetgeen dat jij neerschrijft, dus ik blijf proberen!

Brandstapel! Ik snap niet echt wat je hiermee wil bereiken, mag ik hier volgens jou geen kritiek geven misschien? Als je daarover iets wil zeggen, doe dat dan bij de artiest of het album in kwestie, niet om mij hier terug te krijgen omdat ik iets zeg wat jou niet aanstaat.

Doe ik ook niet, mijn stemmen blijven uiteindelijk gevoelsmatig uitgedeeld, maar als ik dan begin nadenken over waarom ik tot die score gekomen ben, probeer ik te concretiseren en zijn het vaak specifieke elementen die ik hier op MuMe dan neerschrijf. Denk ervan wat je wil, maar 5 sterren blijft voor mij: een plaat die het gewoon heeft van begin tot einde, zonder ergens steekjes te laten vallen.

Dat maakt een 4,5 of een 4 er daarom niet minder om, dat zijn nog steeds albums waar ik serieus van geniet. Pas vanaf de 3,5 is er iets wat mij (een beetje) stoort aan hetgeen ik beluister, hoewel dat daarom ook niet wil zeggen dat het geen sterk materiaal kan zijn. Zoals dus op Don't Break the Oath het geval is. Hier hoor ik ook serieus sterke riffs en solo's voorbij komen en vanuit een technisch standpunt zijn KD's falsettos feitelijk ook indrukwekkend, ik word er gewoon helemaal niet warm van. Opnieuw mijn gevoel, geen ontleding ad extremis. Even terzijde: zo begrijp ik het bijvoorbeeld ook (zoals ik ook gelezen heb) wanneer iemand zegt dat de stem van Dave Mustaine ervoor zorgt dat hij niet ten volle kan genieten van de muziek van Megadeth, want dat is net wat ik hier heb met Mercyful Fate.

(Mods, gelieve dit ook a.u.b. te laten staan, want hoewel het betrekking heeft tot stemgedrag, zou het naar mijn eerlijke mening toch jammer zijn om dit in een ander topic te dumpen. Het gaat hier uiteindelijk toch nog steeds om Don't Break the Oath. )

Zoals ik al zei tegen Sir Spamalot, is productie voor mij op zich geen struikelblok zolang het de muziek maar niet in de weg staat, wat hier naar ik mij herinner niet het geval is, ik haalde het enkel aan als voorbeeld.

Aan gitaarspel verbind ik zelf ook weer de notie gevoel: wat het ook moge zijn, het moet erin slagen mij te raken, mee te slepen, te verrassen... Het strakke, technische van Don't Break the Oath doet dat hier grotendeels wel, maar dat kan ook anders liggen. Een artiest kan mij evenveel doen met niet meer dan één of enkele akoestische gitaren. Daar ga ik wel akkoord met je, je moet het binnen de context van het nummer/album beoordelen. Het laatste komt neer op je eigen mening, dus daar ga ik niet op in.

Dat het er niet in slaagt jou je te raken, maakt me eerlijk gezegt niks uit. Ik geef alleen feedback op de punten die je 'als voorbeeld' hebt aangegeven. Ik haal James erbij om aan te geven dat er verschil bestaat in zang, kennelijk heb je dat dus niet begrepen.

De plaat slaagt er echter wel in mij te raken, en dat is het belangrijkste. Waarom je uberhaupt met dit onderwerp bent begonnen, is totaal zinloos. Ik blijf toch gewoon op mijn 5* staan. en dat is niet te veel voor zulke plaat. Dat een of twee intro's/outro's me niet bevallen, dat negeer ik.

Niet te geloven, alweer bijna een jaar geleden dat iemand hier nog heeft op gelet. De tranen springen in mijn ogen . Maar iedereen krijgt van mij nog een tweede kans om dit album te verslinden . Dit album verdient alle mogelijk erkenning: geweldig, baanbrekend en zonder dit album zou onze metalwereld er heel anders hebben uitgezien.

mijne maat zijn Melissa-tattoo was nog niet af en King Diamond & co kwam met Don't Break the Oath aanzetten: ja, dit was een openbaring destijds, Sir!

Geen zorgen Sir, op aanraden van een vriend dit album geluisterd en een tijdje geleden in Denemarken gekocht. 'Aah, a real classic' zei de verkoper met een knipoog. Inmiddels veel plezier van dit album gehad, maar zit nog even te broeden op een langer stukje met wat ik precies van dit album vind. Het is in ieder geval speciaal en erg goed.

Na een rondje doorheen mijn King Diamond/Fate collectie ben ik weer terug bij Don't Break The Oath.
Ik vind hem net een tikje beter dan Melissa, maar dat kan te maken hebben met de overrompelende indruk die de plaat op me achterliet, toen ik hem voor het eerst hoorde.
Ik heb dit zo grijsgedraaid dat ik het een tijd lang niet geluisterd heb. Vandaar mijn aanvankelijke 4 sterren.

Inmiddels is het vuur weer net zo heftig opgelaaid als de hoestekening doet vermoeden. En dan vraag ik mijzelf af waarom ik het zolang stof heb laten happen. Tom Keifer zong ooit eens: you don't know what you've got till it's gone, een tegelwijsheidje, maar het is een waarheid als een koe.

De typische combinatie tussen heavy metal, neoklassieke en gothische elementen geven de muziek een bijzondere klassiek aandoende horrorlading. Alsof je de bekende boeken van Bram Stoker of Mary Shelley bij het licht van een enkele kaars aan het lezen bent.

Natuurlijk speelt de geschifte vocale aanwezigheid van King Diamond een behoorlijk grote rol. De manier waarop zijn vocalen in de mix staan, is op geen enkele andere Diamondplaat zo geslaagd als hier, vind ik. Niet teveel op de voorgrond, maar ook weer niet helemaal begraven in de mix. En dan zijn er nog die gekke echoeffecten die hem soms laten klinken als een psychotische stem in het hoofd. In Nightmare bijvoorbeeld waar hij op het eind ' you are insane' op een kinderachtige pestkoppen manier begint te gillen. Kippenvel.

Ook één van de gitaristen, ik weet nog steeds niet wie wie is, ligt wat achter in de mix. Dat geeft extra kracht aan het spookachtige karakter. Over de solo's gesproken. Het zijn er wel heel veel, maar ze zijn dan ook echt allemaal even goed. En uitstekend getimed. Het is beslist geen raffelwerk.

Sowieso is de magistrale opbouw van vrijwel alle songs prijzenswaardig. Er is voortdurend spanning en avontuur. Vooral Night Of The Unborn is een ware achtbaanrit wat dat betreft. Het rechtlijnige Gypsy is dan ook het enige relatieve rustmoment als je het mij vraagt. Alle overige nummers zitten boordevol geweldige riffs, jankende solo's, tempowisselingen en sinistere effecten. Alleen bij het intermezzo To One Far Away mag je nog heel even naar adem happen alvorens de klassieker der klassiekers Come To The Sabbath dit demonische meesterwerk op meer dan waardige wijze afsluit.

Later on the master will join us zingt King in dit nummer. Volgens mij was hij zeker al een kleine veertig minuten aanwezig in het helse ritueel.
Don't Break The Oath is verplicht voer voor de traditioneel ingestelde metalliefhebber.

Helemaal mee eens. Goede recensie!

Stond vanmiddag blij te zijn in de platenzaak met dit album in mijn handen, onder de indruk van het artwork dat er op vinylformaat erg mooi uitzag, zeker omdat er een mooi glinsterend folielaagje overheen lag.
Was helemaal enthousiast, bijna naar de kassa gewandeld, maar toen bedacht ik me dat ik Don't break the Oath al op cd had, het album bovendien meestal vanaf de computer afspeel, en dat ik eigenlijk op zoek was naar Melissa.

Maar die hadden ze niet.

Dat is erg jammer want die is beter

Ze zijn beide dusdanig goed dat ik vind dat ik ze beide in de kast moet hebben staan...maar Don't Break the Oath is toch echt beter

Ik ben vooralsnog redelijk onbekend met King Diamond/Mercyful Fate, en ik heb zojuist voor 2,50 p/st twee verzamelaars gezien.

Blind aanschaffen..? (open deur-vraag )

Alleen als je belooft daarna ook dit meesterwerk te kopen als het in de smaak valt.

Wat Stijn zegt: . Deze plaat schalt nu door Casa Spamalot en het blijft genieten. Het zal weer daveren in Oostende .

De Mercyful Fate nummers van mijn eergisteren aangeschafte verzamelaar (A Dangerous Meeting) klinken zodanig imposant dat het voor mij niet lang zal duren voor ik deze ook wil..!

hoe is de remaster beste mensen?

want een klassieker als dit behoeft geen remaster imo, maar ben nu eea aant binnehalen

Volgens mij haal je ook een virusje binnen, als ik zo naar je laatste woorden kijk..

hatsjoe!

Volgens mij is dit niet anders op cd uitgebracht dan als remaster. Maar ik kan me vergissen.

Ik heb een oorspronkelijke Roadrunner uitgave uit 84.

foto

Inderdaad, in '84 werden er natuurlijk ook al cd's gemaakt.

Ik moet deze en Melissa maar eens op cd aanschaffen, want het vinyl is een beetje grijs gedraaid.

Op het eerste gezicht lijkt To One Far Away ongepast voor dit album, een lieflijk instrumentaal stukje temidden van het overige hels geweld maar als opstap naar het fenomenale Come to the Sabbath kan dit tellen. Hier is 'em weer vaneigens: wreed mooi album.

To One Far Away past in mijn beleving helemaal in de rouw om de vermoorde Melissa. Come To The Sabbath handelt ook opnieuw over die kwestie.

Grappig YouTube commentaar bij "Desecration of Souls":

I'm rather neutral in the whole religious debate, but I think everyone can agree that Satan has better music.

Meesterlijk!

Vanaf A Dangerous Meeting zit je al direct in de juiste stemming. Vervolgens volgen alleen maar hoogtepunten als Desecration of Souls, The Oath en Gypsy. Een speciale plek krijgt Come to the Sabbath, wat door King op meesterlijke wijze bij elkaar wordt gehuild.

Instant classic, minpunt, het wat iele gitaargeluid (en de zang, magoed daar moeje dan maar aan wennen

Compositisch, doen niks onder voor de groten in die tijd

Enkele nummers draaide ik soms af en toe. Maar nu ik het album in het geheel luister, kan ik niet anders concluderen dat dit album een en al top materiaal is. Eerlijk gezegd heb ik geen last van de productie want op de een of andere manier lijkt het geweldige songmateriaal daar dwars doorheen te prikken. Een eindoordeel moet ik nog vellen, die zal in ieder geval snel komen. Ik ga al voor een morele vier sterren.

Muzikaal is dit super. Maar die stem... Ik vrees dat dit voor mij is wat een grunt voor sommige andere mensen is. Een totale afknapper die de muziek om zeep helpt.

Nummer één in mijn top tien en hoewel soms de neiging opduikt om eens flink aan mijn top tien te sleutelen – maar wat laat ik eruit – heeft deze zijn vaste plaats als mijn nummer één. Ik durf wedden dat ik als honderdjarige dit album nog zal afspelen, zullen die oudjes even schrikken in de home.

Waarom? Spijts een uitgebreide verzameling met zo’n 800 stuks in de kast en een paar duizend op de harde schijf kan ik niet voor een ander album kiezen als mijn absolute favoriet. Toen ik als jonge snaak nog thuis woonde en dit album afspeelde, keken Pa en Ma dikwijls met de schrik in hun ogen naar mij: “Wat beluistert onze kleinen nu weer?” Onnodig te zeggen dat ik van die blik kon genieten en na een tijdje werden ze mijn speciale smaak gewoon. “Ach, het zal wel overgaan.” Noppes.

Baanbrekend, haast uniek, blauwdruk van Metal, niet aan iedereen besteed omwille van de aanwezige zang maar ik hoor hier muziek die nog altijd zo fris klinkt en nog altijd zo interessant als dertig jaar geleden. Eeuwige liefde is dit en duivels goed.

En even verplicht een stem gegeven.Wat kon ik anders......