Nick Cave and The Bad Seeds - No More Shall We Part (2001)

Beste plaat van Nick Cave. Kippevelnummers: Hallelujah, As I Sat Sadly By Her Side, Love Letter, Oh My Lord en en ...... ja god, allemaal kippevelnummers!!!!

Mooie muziek, mooie teksten maar is mij allemaal net even te depressief. 3,5* misschien later meer.

Voor mij is dit dan ook één van de mindere albums. Althans: hij raakt me veel minder dan zijn andere werk.
Dat kippenvel blijft bij mij juist uit.

Hmm, ik vind het juist 1 van hun betere. Zeer stemmig en Warren Ellis en de gezusters McGarrigle voegen echt iets toe.

Geweldige cd met bijpassende cover.
Dit is echt muziek die je verwacht als je de 'grote oversteek' maakt met Nick Cave aan je zijde evenals bij sommige nummers van 'The Boatmans's Call'.
Trieste teksten, maar zeer mooi en gevoelig en uitstekend moment om te ontspannen en na te denken over leven en dood.

Dat heb ik dus ook, ik vind het een wat kalm en zelfs tam album. Ik mis de "rocky edge" op deze plaat. Gewoon niet mijn stijl, maar wel subliem uitgevoerd. 3,5*

kippevel bij hallelujah

Weer zo'n schitterende plaat, in hert verlengde van The Boatman's call vol prachtige ingetogen songs met af en toe een uitbarsting.
opnieuw weinig op aan te merken, schitterend over de hele lijn, een volle 5 voor mij.

geniaal! Zijn teksten, het piano tokkelen op bijvoorbeeld the sorrowful wife, de pijnlijke fluistertoon in God is the house. Het sarcastische fifteen feet of pure white snow.

Het mooie is dat het album blijft boeien, en je constant er nieuwe dingen in kan vinden.

verplichte aanschaf wat mij betreft.

Liefhebbers van dit album moeten echt de DVD God is in the House in huis halen. Niet alleen een subliem concert, ook de documentaire is de moeite waard. Kan je meteen de twee zingende huisvrouwtjes zien, fantastisch!

inclusief videoclip van '15 Feet of Pure White Snow' waarin Jarvis Cocker (Pulp) en Jason Donovan(!) zich op de dansvloer aan het uitsloven zijn!

Mijn eerste commentaar!
Beetje toevallig over Cave, al ben ik wel een beetje een fan. Anyway, toch een magistraal album, vooral As I Sat Sadly by her Side en Fifteen Feet of Pure White Snow.
Ooit reed ik met mijn lief en mijn tante (!) van Parijs naar Antwerpen met deze cd op en het was zéér, zéér stil in de auto. Never to forget...
4,5*

Als ik de oven in ga, weet ik al wat de cake eters zullen luisteren

Met zulk zonnig weer dat buiten mijn residence verlicht, is het moeilijk Nick Cave te recenseren. Verdomd moeilijk, want deze Cave is doemdenker 1e klas, Donker met een grote D. Hoden, vloek ik in mijzelf, begrijp ik Der Cave eigenlijk wel? Mijn vrijwel probleemloze leventje als 15-jarige kan je eigenlijk niet tegenover dat van Nick Cave zetten, die alle, maar dan ook alle dieptepunten die dit leventje te bieden heeft lijk te hebben gemaakt.
In deze plaat komt dat wel heel erg naar voren. Depressieviteit, God en toch die eeuwige Liefde spelen grote rollen op deze plaat, die wordt geschetst door twee regels uit het fenomenale Oh My Lord:

I thought I'd take a walk today
It's a mistake I sometimes make

Je moet niet vies zijn van drama om van deze plaat te genieten. Genieten? Dat is eigenlijk een foute woordkeuze, genieten van deze plaat kan eigenlijk niet. Pakken doet het je zeker, het bekruipt je van onder, pakt je vast, sleurt je mee naar een duister hol, om je er pas uit te laten als de laatste noten van Darker With The Day uit je CD Speler klinken, dan pas krijg je weer een beetje zonlicht te zien.

De nacht is ook het perfecte tijdstip om Nick Cave te luisteren, als je diep onder je lakens in je bed licht verlang je het meest naar Der Cave, dan komt het zijn beste tot zijn recht. Als ik Nick pijnlijk hoor fluisteren in God is in the House gaan mijn nekharen recht overeind staan, zink ik diep weg, en dan na de laatste tonen van deze plaat val ik al snel in slaap. Om de volgende morgen om kwart over 7 weer naast mijn bed te staan. Want ja, het leven van een 15-jarige gaat door.

4,5*
Waarom geen 5*? Eerlijk is eerlijk, mij wordt het soms toch ook een tikje té depressief.

Nick Cave ligt nooit op mijn draaitafel, maar je hebt me zojuist weer een ingang verschaft. Blijf MuMe vullen levenvergeten .

Erg mooi geschreven door levenvergeten. Ik kan me alleen niet zo vinden in het laatste. Kwa depressieve sfeer vind ik het album enorm meevallen.

Ik verbaas me enorm dat er zoveel mensen zijn die dit album zo 'depri' vinden. Ik vind dit album juist vrolijk.

Top 250-notering (als is het maar voor kort)

Volgens mij heb jij een andere CD gehoord.
Vrolijk? Nee - met Cave word het zelden vrolijk.
In elk geval is het duidelijk dat Nick hier zelf niet vrolijk is gezien zijn teksten.

Nou. Voor Cave-begrippen is dit wel een lachebek-album hoor. Sorrow wordt steeds vaker vervangen door love. Nick begint milder te worden. Waar een huwelijk al niet toe kan leiden.

En toch zou ik het album niet vrolijk durven noemen. Een nummer als Hotel Yorba van the White Stripes vind ik vrolijk, dit niet. Maar dat neemt niet weg dat ik het geen goed album vind.

Vrolijk was ook niet echt een goed woord van mij. Zowel kwa teksten als kwa muziek zie ik de veel omschreven 'depri' sfeer van dit album niet in. Dat heb ik bijvoorbeeld meer met het duistere Tender Prey.

Maar dit album is natuurlijk meesterlijk. Als ik een Top10 zou hebben, zou dit mijn #1 zijn.

Och ieder zijn mening. Over de meesterlijkheid van dit album ben ik het in elk geval eens

mooi sterk album. peroonlijk vind ik ''oh my lord'' zeer goed, met die jankende viool en van rustig zingende naar schreeuwende nick cave .

schitterend album

bijna ook onmogelijk om hier favorieten aan te wijzen

Prachtplaat van een eingenzinnig (Nederland; eigenwijs) artiest. De rocker bezint zich en wordt meer en meer een fantastische singer-songwriter.
Melodie en tekst gaan hand in hand. Mooie plaat over liefde. Maar nooit melig. Altijd is het er bàl op !
Schitterend plaatje !
Draai dit vaak !

Heb ik alleen net even te vaak gedaan waardoor de kracht van dit album nu nauwelijks meer op me afkomt zoals 'in het begin'. Gewoon paar maandjes links laten liggen dus.

Hehehe, bij mij ligt ie ook ff stof te happen. Maar ach, dat geeft ruimte voor andere Caveplaten om beluisterd te worden

Een ijzingwekkend mooi album. Dat was de omschrijving die me gelijk te binnen schoot. Dit is de Cave zoals ik hem graag hoor: ingetogen, gevoelig en bovenal sfeervol. Prachtige teksten, dito composities, je moet bijna letterlijk fifteen feet onder de sneeuw liggen wil je niet geraakt worden door deze muziek. Het prachtige And no more shall we part is voor mij het eerste hoogtepunt van dit album. Daarna volgt Hallelujah, tekstueel en instrumentaal één van de sterkste nummers, maar ja: feitelijk staan er geen zwakke broeders op dit album. Love Letter is ook weer een pareltje. God is in the House.. zucht.. houdt het dan niet op met al dat moois? Daarna komt met Oh my Lord een majestueus nummer langs, alle registers worden opengetrokken. Het einde van dit nummer is één grote ontlading, heerlijk. The Sorrowful wife: Nick heeft spijt en betuigt dat op zijn eigen groteske wijze. Ook weer zo een prachtnummer. Dan volgt het voor mij mooiste intieme nummer: We came along this road. Kippenvel. Niets meer en niets minder. Ofwel: hoe mooi kan muziek zijn.. De afsluiter is ook van een ongekende schoonheid, Nicks laatste woorden: "And I just got to say, that it grows darker with the day" blaast het sprookje uit. Dit album is een absolute aanrader, zeker voor dit jaargetijde. Prachtig.
4.5*

Ik stelde me al positief open voordat ik de plaat had gehoord. Dit was omdat ik veel over Cave had horen praten door anderen. Ik begon met Nocturama en later met de plaat. Nocturama kan er nog door als goede plaat maar dan kwam dit:

ik heb deze plaat al meermaals beluisterd en ben tot de conclusie gekomen dat ik dit een enorm saaie plaat vind. Als ik nu een album moet nummer van een artiest die enorm kan zagen dan zou ik dit album opnoemen of één van Neil Young. Ik kan veel appreciëren in muziek maar dit is gewoon saai. Vrijwel geen veranderingen die hier optreden en het album een speciaal karakter geven. Om dan nog te zwijgen over de teksten. Halleluja en vooral " God is in the house". Hoe je zo'n tekst kunt schrijven; vooral het heel de tijd herhalen van die titel.
Het enige nummer dat ik nog tamelijk tof vond was dan de muziek bij jawel; Halleluja. Tof in combinatie met de viool.
Nick Cave bakt er niet veel van en ik vrees dat het voor mij hier stopt.
Hij heeft een toffe stem maar dat hij ze verdomme gebruikt en teksten zingt en stukken maakt die wat meer schwoeng hebben.
Ben ik blij dat ik nog niet zo erg op de teksten let want dan zou ik hier misschien zelfs niets hebben geschreven.

Zonde. Er zijn genoeg anderen die meer talent hebben.

Je bent met precies de 2 zwakste platen uit z'n complete oeuvre begonnen. Probeer eens iets van 'm uit de jaren '80 of begin jaren '90, dat zijn echt heel andere platen. In z'n vroegere periode worstelde Cave nog met z'n innerlijke demonen en dat leverde veel interessanter werk op. Met uitzondering van het coveralbum Kicking against the pricks zijn het eigenlijk allemaal toppers, waar Nocturama en deze inderdaad nogal gezapig klinken.
Het zou echt zonde zijn om Cave op basis van wat je nu beluisterd hebt links te laten liggen.